ΗΠΑ και Ρωσία οδηγούν τον κόσμο σε αντιπαράθεση;

Είναι πλέον σαφές πως οι ΗΠΑ δεν θέλουν να επιτρέψουν σε καμία χώρα να «υψώσει κεφάλι» πάνω από το όριο που έχουν θέσει

Ευχής έργο θα ήταν, οι διπλωματικές -κυρίως- αντιπαραθέσεις των δύο ισχυρών Δυνάμεων, να μείνουν εκεί και να ισχύσει η παροιμία «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη». Υπάρχουν όμως πολλά σημάδια που δείχνουν ότι δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο μια θερμής σύγκρουσης, έστω και περιορισμένης.

Και δεν μπορεί να αποκλειστεί αυτό το ενδεχόμενο, επειδή έχει καταστεί εμφανές πλέον πως οι ΗΠΑ δεν θέλουν να επιτρέψουν σε καμιά χώρα να «υψώσει κεφάλι» πάνω από το όριο που έχουν θέσει. Αυτό πλέον έχει καταδειχθεί και στην περίπτωση της Γερμανίας, για την οποία από καιρού έχει προϊδεάσει η voria.gr, ότι χρησιμοποιείται η χώρα μας ως εργαλείο στην αμερικανογερμανική αντιπαράθεση.

Το γεγονός ότι η πολιτική των ΗΠΑ είναι η ελάττωση της ισχύος των κρατών δυνάμει ισχυρών ανταγωνιστριών τους, προφανώς και έγινε αντιληπτό από καιρό, ο δε υπογραφόμενος επί χρόνια τονίζω αυτή την διάσταση των «λυκοφιλιών». Μάλιστα, σχετικά προσφάτως, το τόνισε και ο επικεφαλής του αμερικανικού think tank, Stratfor, Τζορτζ Φρίντμαν, σε συνέντευξή του στη Russia Today.

Οι ΗΠΑ, είπε, ακολούθησαν τα τελευταία 100 χρόνια μια αρκετά συνεπή εξωτερική πολιτική. Ο κύριος στόχος τους ήταν να μη δοθεί η δυνατότητα σε κανένα κράτος να συγκεντρώσει στα χέρια του αρκετά μεγάλη εξουσία στην Ευρώπη. Στην αρχή, οι ΗΠΑ δεν άφησαν τη Γερμανία να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, στη συνέχεια, προσπάθησαν να εμποδίσουν την ενίσχυση της επιρροής της ΕΣΣΔ στη Γηραιά ήπειρο.

Η ουσία αυτής της αντίληψης περί εξωτερικής πολιτικής είναι η εξής: Να διατηρηθεί όσο το δυνατόν περισσότερο η ισορροπία δυνάμεων στην Ευρώπη, βοηθώντας το ασθενέστερο μέρος. Και αν διαφαίνεται ότι η ισορροπία πρόκειται άμεσα να διαταραχθεί σημαντικά, να παρέμβει η Αμερική ακριβώς την τελευταία, κρίσιμη στιγμή. Έτσι, οι ΗΠΑ ενεπλάκηκαν στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο μετά την παραίτηση του Ρώσου τσάρου Νικολάου Β΄, το 1917, αποτρέποντας την ενδυνάμωση της Γερμανίας.

Και κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, άνοιξαν το Δεύτερο Μέτωπο, αρκετά αργά τον Ιούνιο του 1944, αφού είχε καταστεί σαφές, ότι οι Ρώσοι υπερισχύουν των Γερμανών. Την ίδια στιγμή, θεωρούσαν δυνητικά πιο επικίνδυνο ένα πιθανό συνασπισμό μεταξύ της Ρωσίας και της Γερμανίας. Αυτό θα ήταν μια ένωση του γερμανικού κεφαλαίου και της κεντροευρωπαϊκής υψηλής τεχνολογίας με τους ρωσικούς φυσικούς πόρους και το ανθρώπινο δυναμικό της απέραντης ευρασιατικής χώρας.

Θεωρούσαμε βέβαιο, ότι η φημολογούμενη Νέα Γιάλτα, που συμφωνήθηκε το 1994 μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, θα διατηρούσε την ισορροπία των δυνάμεων, τουλάχιστον μεταξύ αυτών των δύο χωρών. Αλλά, τότε υπήρχε ο Γέλτσιν, ενώ σήμερα ο Πούτιν. Διατύπωσα την άποψη, και επιμένω σ’ αυτήν, ότι θέλησαν να δοκιμάσουν τα ανακλαστικά του και την ταχύτητα αντίδρασης, βάζοντας τον απίστευτο εκείνον τύπο, πρόεδρο της Γεωργίας, Σαακασβίλι, να «ερεθίσει» την Ρωσία, την ημέρα που ο Πούτιν βρισκόταν στο Πεκίνο (8.8.2008, σημαδιακή μέρα για κάποιους που έχουν λατρεία με τους αριθμούς) για την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η απάντηση ήταν ταχύτατη και η Γεωργία στερήθηκε δύο σημαντικών περιφερειών της. Προφανώς, και δεν ήταν τυχαία η παρουσία του Άλεξ Ρόντος στο πλευρό του Σαακασβίλι, ως συμβούλου. Η ιστορία, με παραλλαγές, επανεμφανίστηκε στην Ουκρανία, όπου παρά το ευρωπαϊκό σχέδιο που ικανοποιούσε Ουκρανούς και Ρώσους, γέμισαν οι πλατείες με μισθοφόρους «αγανακτισμένους» και η απάντηση της Ρωσίας ήταν ίδια. Η Ουκρανία έχασε την Κριμαία, ενώ οι ανατολικές περιοχές της βρίσκονται επί σειρά ετών σε θερμή κατάσταση.

Και φτάσαμε στην Συρία, όπου το σχέδιο Κέρι- Λαβρόφ για κατάπαυση του πυρός έδινε ελπίδες συνύπαρξης και μιας κάποια λύσης του Συριακού, η συμφωνία απεδείχθη εύθραστη με μια νίκη των πιο σκληροπυρηνικών κύκλων στην αμερικανική ηγεσία. Το Πεντάγωνο και προσωπικά ο υπουργός Άμυνας Άστον Κάρτερ ήταν εξ αρχής αντίθετοι στη συμφωνία Κέρι- Λαβρόφ και έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να την τορπιλίσουν.

Ο «κατά λάθος» (όποιος θέλει το πιστεύει) βομβαρδισμός μονάδων του συριακού στρατού από την αμερικανική αεροπορία, που προκάλεσε εκατόμβη θυμάτων, έπεισε τη ρωσική ηγεσία ότι η κυβέρνηση Ομπάμα δεν ήθελε πραγματικά ή δεν μπορούσε, λόγω των εσωτερικών της αντιθέσεων, να εφαρμόσει τις δεσμεύσεις που είχε αναλάβει.

Αποτέλεσμα ήταν η εντατικοποίηση των προσπαθειών του Μπασάρ Άσαντ και των Ρώσων συμμάχων του να ανακαταλάβουν το ελεγχόμενο από τους αντικαθεστωτικούς ανατολικό τμήμα του Χαλεπίου. Η επικοινωνιακή καταιγίδα στα δυτικά μέσα ενημέρωσης για την ανθρωπιστική καταστροφή στο ανατολικό Χαλέπι δεν οφείλεται στη ευαισθησία τους για το δράμα των αμάχων, αλλά στην εκτίμηση ότι η επιχείρηση του Άσαντ θα μπορούσε να τελεσφορήσει.

Γι’ αυτό και οδηγούμαστε σήμερα σε μια αντιπαράθεση, που δεν έχει θέατρο μόνον την Συρία, αλλά και την Βαλτική.

Μακεδών
Πηγή Voria

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση