Έβρεξε ροκ στην στράτα μου...

Γράφει ο Κώστας Μαντατοφόρος

Τώρα γιατί όλο αυτό με την "μουσική επιμελήτρια"(!) που προσέλαβε ο ΟΑΣΑ ώστε να ορίζει την μουσική που θ' ακούγεται στα λεωφορεία μας φαίνεται εντελώς γελοίο, θα το έλεγε κανείς και κάπως περίεργο.

Κανονικά θα έπρεπε να χαιρόμαστε που θα μεταφερόμαστε με "επιμελημένη" μουσική στις δουλειές μας και όπου αλλού.
Άλλωστε έχουν γίνει κι επιστημονικά πειράματα, κι έχει αποδειχτεί πως όταν βάζεις μουσική στα ζώα που πρόκειται να σφαχτούν, το κρέας τους γίνεται πιό μαλακό και νόστιμο. Τους φεύγει, λέει, το άγχος.
Επίσης όπως έχουμε παρακολουθήσει όλοι στις μελλοντολογικές ταινίες, όπου περιγράφονται οι δυστοπίες του μέλλοντος (ή του παρόντος;), οι εργαζόμενοι-ζόμπι-σκλάβοι οδεύουν προς τα ημερήσια κάτεργά τους με την συνοδεία μονότονης, και υπνωτιστικής μουσικής, που προφανώς τους κρατάει σε ηρεμία και καταστολή (τ' αφεντικά από μέσα, θα ακούνε μάλλον άλλη μουσική).
Βέβαια αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες και δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος να εφαρμοστούν ποτέ στις πραγματικές κοινωνίες.

Εδώ είναι φανερό πως η αριστερή μας κυβέρνηση αφού έλυσε όλα τα άλλα προβλήματα που μας ταλάνιζαν με τους προηγούμενους προδότες, έφτασε επιτέλους να σκέφτεται και την ποιότητα ζωής που πρέπει να έχει ένας ευτυχισμένος εργαζόμενος, ακόμη και στον δρόμο προς την δουλειά.
Πάλι όμως θα πουν μερικοί κακοπροαίρετοι πως αυτό τους θυμίζει την παροιμία: "ψωμί, τυρί δεν είχαμε, ραπανάκια για την όρεξη", αλλά πρόκειται ακριβώς για κακοπροαίρετους ανθρώπους.
Άλλοι πάλι λένε πως η κίνηση  "μουσική επιμελήτρια"  είναι ενταγμένη στο όργιο προσλήψεων ημέτερων αριστερών (wanna be) ή στην ασύδοτη σπατάλη που εξακολουθεί και γίνεται σε ορισμένα τμήματα του δημόσιου τομέα, εκεί όπου δραστηριοποιείται και ο απατεώνας με το μαντηλάκι, η συλλογή μαντηλακίων του οποίου πρέπει να στοιχίζει πάνω από 30 ΕΚΑΣ.  Απ' αυτά, τα κομμένα, ξέρετε.
Αλλά κι αυτά πάλι λέγονται μάλλον από ζηλιάρηδες συμπολίτες μας, που δεν μπορούν να φτάσουν στο ύψος της διανόησης της σκέψης ενός τέτοιου αριστερού κυβερνητικού επιτελείου.

Στο blog πάλι όλη αυτή η -κάτω απ' αυτές τις συνθήκες- γελοιότητα θυμίζει, το περίφημο wi-fi του τσικ λεβέντη απ' την Καλαμάτα, αυτό που είχε τάξει δωρεάν για όλους τους έλληνες, τότε που είχε χάσει την μπάλα, είχε καβαλήσει το καλάμι, και τράβαγε προς  την δόξα της Ιστορίας. 
Το ανάλογο λοιπόν του wi-fi τού μαγκόπουλου, είναι κι η μουσική στα λεωφορεία του ΟΑΣΑ.
Με την διαφορά πως αυτό είναι πιό εύκολα εφικτό και θα εφαρμοστεί στ' αλήθεια και όχι σαν τις αλογόμυγες του λεβεντόπουλου που γέρνει.
Η μπάλα έχει και πάλι χαθεί -και πότε δεν είχε;- αλλά τούτοι οι πονηρούληδες πετούν κατά καιρούς διάφορες μπάλες στο γήπεδο, όλες μαζί ανακατεμένες, να μη ξεχωρίζεις ποιά είναι η πραγματική -που λείπει- και ποιά η παραπλανητική, η ντεμέκ, η άσχετη.

Επίσης το blog έχει να προτείνει στην ροζ κυβέρνηση με τους πράσινους κόκκους, την όλη καμπάνια για την αναγκαιότητα της "μουσικής επιμελήτριας", να την ονομάσει "Πες μας τί ακούς να σε πάμε", σε απόλυτη αντιστοιχία με το θρυλικό πασοκικό: "Πες μας πού πας να σε πάμε"...

Ή ήταν νεοδημοκρατικό;
Τέλος πάντων. Δεν έχει σημασία. 
Όλα τα γουρούνια την ίδια μύτη έχουν!...

Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση