Να σπάσουμε όλους τους “κωδικούς” της χειραγώγησής μας (Δ)

Γράφει η Χατζηθεοδώρου Κατερίνα

Όσοι έχετε αποδεχτεί την πολύ μεγάλη δύναμη που έχουν οι μέθοδοι-κωδικοί χειραγώγησης, δε θα πρέπει να εξοργίζεστε με την απάθεια και αδράνεια του ελληνικού λαού.
Ο ελληνικός λαός είναι αυτή τη στιγμή ένας “μαγεμένος” λαός, με “μαγεία” κατασκότεινη και ζοφερή. Τι άλλο είναι η μαγεία παρά η προσπάθεια κάποιου να υποκλέψει τη βούληση ενός άλλου ανθρώπου και να του επιβάλλει τη δική του, οδηγώντας τον στη σύγχυση, στην παθητικότητα και τελικά στην καταστροφή;
Στον ελληνικό λαό έχουν εφαρμοστεί όλοι οι κωδικοί χειραγώγησης που ανιχνεύσαμε ως τώρα, που είναι πανίσχυροι τρόποι αλλοίωσης της νοήσεώς του και υποκλοπής της βουλήσεώς του.

17. Προπαγάνδα υπέρ τού “Κάνε (πράττε) ό,τι θέλεις”

Αυτό το “Κάνε ό,τι θέλεις”, ό,τι σου αρέσει και σε ικανοποιεί ατομικά, σχετίζεται άμεσα με την προηγούμενη προπαγάνδα-μέθοδο χειραγώγησης. Πρόκειται για την επίπλαστη ελευθερία που προσφέρεται αφειδώς από το Σύστημα και που την ενισχύει μέσω της “καλλιεργούμενης” κοινωνικής ανοχής. Ανώδυνες και ανέξοδες οι ελευθερίες αυτές για το Σύστημα. Ή μάλλον, όχι, κάτι περισσότερο: το θρέφουν και το διαιωνίζουν, γιατί διαλύουν τον κοινό άξονα Αξιών της κοινωνίας , άρα τη συνοχή της που είναι και η δύναμή της απέναντι σε αυτό.
“Κάνε ό,τι θέλεις”, για να πιστεύεις ότι είσαι ελεύθερος και να μην κατανοήσεις ποτέ πόσο αλυσοδεμένος είσαι στον πολιτικο-οικονομικό τομέα. Τομέα, που περιορίζει αφάνταστα και τη λεγόμενη “προσωπική ελευθερία” σου. Κι ωστόσο, μάλλον δεν το αντιλαμβάνεσαι , εξακολουθείς να πιστεύεις ότι είσαι ένας ελεύθερος πολίτης, ενώ δεν είσαι παρά ένας παρίας, για τον οποίο “άλλοι” αποφασίζουν και ρυθμίζουν τα πάντα. Από το αν θα μείνεις απόψε στο σπίτι με μια μακαρονάδα κι' αυτή χωρίς σάλτσα ή αν θα βγεις με την παρέα σου, όπως θα ήθελες, για να δείτε μια καλή θεατρική παράσταση.
“Κάνε ό,τι θέλεις”, για να μην κατανοήσεις ποτέ τις αλυσίδες σου και προσπαθήσεις να τις σπάσεις.

18. Καλλιεργείται το μύθευμα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων

Ναι, δε σε σκοτώνουν σαν το σκυλί στ' αμπέλι, όπως επί φεουδαρχίας. Τώρα, αν σε σκοτώσει κάποιος τιμωρείται. Αν όμως το Σύστημα σε αναγκάσει, με άδικο τρόπο, να πέσεις απ' το μπαλκόνι σου, θα τιμωρηθεί κανείς; Πού είναι τα “ανθρώπινα δικαιώματά” σου; Τα κατάπιε το Σύστημα! Κατά συνέπεια τα ανθρώπινα δικαιώματα έχουν ισχύ μόνον στις διαπροσωπικές σχέσεις. Στη σχέση του πολίτη με το Σύστημα δεν έχουν καμία ισχύ. Ανάγονται και αυτά, νομίζω, στην καλλιέργεια μιας ψευδεπίγραφης ελευθερίας που, ωστόσο, θα μπορούσε να είναι ουσιαστική, αλλά γι' αυτήν πρέπει να δοθούν αγώνες.
Γράφουν εκθέσεις οι εμπειρογνώμονες του ΟΗΕ ότι στην Ελλάδα καταπατούνται τα ανθρώπινα δικαιώματα. Πού θα απευθυνθούμε να βρούμε το δίκιο μας; Μπορούμε ίσως στα διεθνή δικαστήρια, αλλά στην Ελλάδα δεν κουνιέται φύλλο, είτε από φτώχεια, αφού μια τέτοια προσφυγή απαιτεί πολλά χρήματα, είτε από ενσωμάτωση στο Σύστημα.
Δεν θα έπρεπε να υπάρχει ένας διεθνής θεσμός που να κινείται αυτεπαγγέλτως , όπως στην περίπτωση ποινικού αδικήματος από φυσικό πρόσωπο; Αυτό θα ήταν μια κάποια ουσιαστική προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από το Σύστημα, αλλά όσο αυτό κυριαρχεί, δεν θα επιτρέψει ποτέ έναν τέτοιο θεσμό! Κι' όταν δε θα κυριαρχεί, δε θα χρειάζεται τέτοιος θεσμός!
Όταν μια ηγεμονεύουσα κάστα, δίνει στους πολίτες “δικαιώματα”, υποδηλώνεται, για όσους μπορούν να το διακρίνουν, ότι τους έχει στερήσει την πολιτική ελευθερία. Ποιοι είχαν δικαιώματα στην αρχαία Αθήνα; Μόνον οι δούλοι! Δεν μπορούσες να σκοτώσεις έναν δούλο, να τον προσβάλεις, να τον κακομεταχειριστείς, χωρίς την ανάλογη τιμωρία, από την οποία δεν γλύτωνε βέβαια κανείς.
Άρα τα δικαιώματα των αρχαίων δούλων, ήταν πολύ πιο ουσιαστικά από αυτά των σημερινών “ελεύθερων πολιτών”. Οι αρχαίοι Έλληνες πολίτες, ωστόσο, τι “δικαιώματα” μπορούσαν να έχουν έχουν έναντι της πόλης τους, αφού αυτοί οι ίδιοι ήταν οι κύριοι και κυρίαρχοι της ζωής και της “μοίρας” της (τους);

19. Ο “χειρισμός” της είδησης

Η επιλογή (διαλογή) των ειδήσεων, η ιεράρχησή τους, ο τρόπος εκφοράς τους ως λόγος (ας ξαναθυμηθούμε εδώ τους λεκτικούς κώδικες!), αλλά και το “ύφος” (δυναμικό και λιγάκι του στυλ: αυτά που σου λέω δε σηκώνουν αμφισβήτηση) του εκφέροντος το λόγο, τα σαθρά και συνήθως άνευ ουσιαστικού αντιλόγου επιχειρήματα, η δημοσίευση “αλλοιωμένων” ειδήσεων και “πληρωμένων” αναλύσεων από όλα τα συστημικά μμε παγκοσμίως, αποτελούν μία από τα κορυφαίες τεχνικές χειραγώγησης των ανθρώπων.
Δεν χρειάζονται άλλα σχόλια. Το θέμα είναι παγκοίνως γνωστό, παρά μία μόνον προτροπή: ας διακόψουμε κάθε σχέση με τα συστημικά μμε και κυρίως την τηλεόραση. Ένα πρώτο βήμα για να αρχίσουμε να σπάμε τις αλυσίδες μας, εφ' όσον κατ' εξοχήν μέσα από αυτά (αυτήν) περνάει ο έλεγχος του νου και της βουλήσεώς μας, δηλαδή η χειραγώγησή μας.
Μια πάρα πολύ θετική εξέλιξη θα ήταν ένα κίνημα στην Ελλάδα, όπως λόγου χάριν το “Δεν πληρώνω”, το κίνημα: “Ας κλείσουμε οριστικά την τηλεόραση, είναι η καταστροφή μας”!

20. Η διασπορά ιδεολογικών -ισμών μέσα στο κοινωνικό σώμα

Θα μπορούσε να αναφερθεί και αυτή μέθοδος χειραγώγησης, που άρχισε να αναπτύσσεται μετά τη Γαλλική επανάσταση (στην ουσία είναι μία επέκτασις του “διαίρει και βασίλευε”) και “λειτουργεί” μέχρι σήμερα. Δεν θα αναπτυχθεί πλήρως εδώ, παρά μόνον ακροθιγώς, εφ' όσον αυτή αποτελεί ένα ολόκληρο, ιδιαίτερο κεφάλαιο.
Οι ιδεολογικοί -ισμοί δεν είναι γέννημα κοινών βιωμάτων των ανθρωπίνων συνόλων, είναι εγκεφαλικά γεννήματα κάποιων διανοουμένων για να ερμηνεύσουν ή να χειραγωγήσουν αυτά τα βιώματα. Συνεπώς, δεν έχουν την καθολική αποδοχή των κοινωνιών παρά μόνον , πάντα διασπαστικά, ενός μέρους τους. Η καθολική αποδοχή τους μόνο διά της βίας μπορεί να συμβεί, άρα πρόσκαιρα.
Αποκτούν οι διάφοροι αυτοί -ισμοί οπαδούς, “εγκεφαλικώ τω τρόπω”, θεωρητικά, οι οποίοι εν είδει τυφλών και κωφών “κλείνουν απέξω” κάθε άλλη ανθρώπινη βιωματική εμπειρία, εκτός τον -ισμό που έχουν “τακτοποιήσει” καλά μέσα στον εγκέφαλό τους και έχουν συνδέσει το “εγώ” και τη σημαντικότητα της ύπαρξής τους με αυτόν. Και οι θρησκείες έχουν την κατάληξη -ισμός, αλλά είναι αναμφισβήτητο ότι “ριζώνουν” μόνον όταν αποτελέσουν κοινό βίωμα ανθρωπίνων συνόλων. (Δεν εξετάζεται εδώ αν είναι αληθείς ή όχι).
Υπό αυτήν την έννοια, ο αναρχικός ποτέ δε θα κατανοήσει ούτε θα προσεγγίσει τον αληθινό Χριστιανό. Ο πρώτος ακολουθεί “συνταγές”, που τον εντάσσουν σε έναν ελκυστικό -ειδικά για τους νέους- τρόπο βίου, επειδή είναι βίος συλλογικός και με ισχυρή μεταξύ των ομοϊδεατών αλληλεγγύη, αυτό όμως δεν έχει τόση σημασία, σημασία έχει ότι ακολουθεί συνταγές. Είναι “οπαδός”, άρα “κλειστός” σε κάθε άλλη ανθρώπινη στάση και εμπειρία.
Ο δεύτερος ακολουθεί τα βιώματα της καρδιάς του, που μπορεί να είναι ελλιπέστατα, αλλά είναι βιώματα -εφ' όσον δεν συμβάλλει ιδιαίτερα η περιρρέουσα ατμόσφαιρα και εφ' όσον έχει εγκαταλειφθεί προ πολλού ο πρότυπος συλλογικός βίος εκείνων των πρώτων που μετείχαν σε αυτό το βίωμα της Θυσίας-Ανάστασης.

Πώς και πότε, λοιπόν, θα ειρηνεύσουν και θα συστοιχηθούν αυτά τα μέλη της ίδιας κοινωνίας; Γκρεμίζοντάς την δια της βίας, για να χτίσουν μιαν άλλη στα πρότυπά τους, όπως πολλοί “-ισμόκηδες” ονειρεύονται; Έφερε όμως ποτέ η βία μακροχρόνιο αποτέλεσμα στις κοινωνίες;
Συμβαίνουν ρηξικέλευθες και μόνιμες κοινωνικές αλλαγές, αν δεν αυτές δεν είναι αποτέλεσμα “υλικών και άυλων” αναγκών που έχουν προκύψει από τα ίδια τα βιώματα του λαϊκού υποκειμένου; Και τότε ναι, τα βιώματα αυτά μπορούν να φέρουν “ανατροπές”, καμιά φορά και βίαιες.

Αυτό η λεγόμενη ως τώρα Αριστερά ποτέ δε θα το κατανοήσει. Νομίζει ότι μπορείς να “πατήσεις ένα κουμπί”, που είναι μάλλον η σκανδάλη όπλου, και να εγκαταστήσεις ξαφνικά στην ανθρωπότητα, ισότητα και δικαιοσύνη. Άυλες Αρχές, που έχουν να κάνουν με την εσώτατη ανθρώπινη συνείδηση και όχι με τα εγκεφαλικά κατασκευάσματα των -ισμών.
Άυλες Αρχές στη θεωρητική τους βάση, που μόνο μέσα στην Αγάπη, που εξαφανίζει κάθε “εγώ”, μπορούν να ριζώσουν ως κοινωνικό βίωμα και να γίνουν πράξη. Αλλά γι' αυτήν δε μιλάει κανείς, είναι απαγορευμένη και λησμονημένη ακόμα και ως λέξη, πόσο μάλλον ως μία παντοδύναμη εσωτερική κατάσταση, που ελάχιστοι άνθρωποι, οι πραγματικά τυχεροί, μόνον μέσα από έναν αληθινό έρωτα ή μια καθαρή από εγώ μητρική αγάπη, μπορούν και βιώνουν μια μικρή έκλαμψή της.

Ωστόσο επειδή η Ιστορία (ο Χρόνος) κυλάει και αλλάζει τα πάντα, ακόμα και αυτά που κάποτε θεωρήθηκαν βεβαιότητες, η πόλωση Αριστερά-Δεξιά, μετ' ου πολύ, θα είναι οριστικά παρελθόν, αν δεν είναι ήδη. Το νέο πραγματικό δίπολο είναι μόνον αυτό: με το Σύστημα και όλες τις πολιτικές δομές που αυτό δημιουργεί ή εναντίον του. Και εναντίον του σημαίνει απεξάρτηση από όλες τις “κατεστημένες” πολιτικές δομές.
Επειδή αποδείχτηκε πια ότι όλες οι πολιτικές του δομές, από το ένα παλιό άκρο ως το άλλο, “βλάπτουν τη Συρία το ίδιο”. Καλές οι υψιπετείς “θεωρητικές αναβάσεις” περί ισότητας και κοινωνικής δικαιοσύνης, αλλά αν δεν εδράζονται στην αλλαγή της ανθρώπινης συνείδησης, στην αλλαγή του “έσω” ανθρώπου, δεν είναι παρά καλοκαιρινά χτίσματα στην άμμο, που μόλις “φθινοπωριάσει” τα παίρνει το κύμα.

Η διάσπαση της ελληνικής κοινωνίας που προκαλείται λόγω -ισμών, (ιδεολογικών μεταξύ τους και ιδεολογικών vs βιωματικών) είναι υπαρκτή, λειτουργεί άψογα στο εδώ και τώρα, ώστε η κοινωνία να κυριαρχείται από “άλλες” δυνάμεις, αυτές του Συστήματος, που είναι ενάντιες και στους μεν και στους δε. Και είναι εκείνες οι δυνάμεις που έχουν απλώσει μέσα στους λαούς όλους τους αντιμαχόμενους -ισμούς, ως διχαστικό εργαλείο.

Πόσο απλό θα ήταν οι πρώτες “να δώσουν τα χέρια” εναντίον των δυνάμεων του Παγκόσμιου Συστήματος, που έχει επεκτείνει παντού τα πλοκάμια του και τείνει να καταπνίξει κάθε τι το “ανθρώπινο”! Αλλά το “εγώ” του κάθε ιδεολογικού -ισμού, που παγιώνεται προσωπικά μέσα στους οπαδούς του, δυστυχώς δεν τους το επιτρέπει. Και το εκλογικεύουν (θυμηθείτε την Ιδεατή Εικόνα), προβάλλοντας ότι πρέπει να διατηρήσουν τη θεωρητική (ιδεολογική) καθαρότητα του -ισμού τους. Και ας καεί όλη η υπόλοιπη κοινωνία.

Μερικές φορές διαβάζω σχόλια αναγνωστών στο διαδίκτυο και λυπάμαι κατάκαρδα. Οι Έλληνες δεν ομονοούν πια σε τίποτα. Ο καθένας και η άποψή του. Πλήρης διάλυση του κοινωνικού ιστού, ούτε καν σε μόρια, αλλά σε ατομικά υποσωματίδια. Και όχι μόνον δεν ομονοούν, αλλά επιτίθενται ο ένας στον άλλο, αφού ο καθένας νομίζει ότι αυτός κατέχει την αλήθεια και όλοι οι άλλοι έχουν το λάθος.

Και δακρύζω όποτε μπορώ και διακρίνω την “Ουράνια Σοφία” αυτής της γλώσσας, της ελληνικής. Δες τε τις λέξεις ομό-νοια και διχό-νοια. Τον νου δεν έχουν ως δεύτερο συνθετικό και οι δύο; Μέσα στο νου και διά του νου η ομό-νοια. Μέσα στο νου και διά του νου η διχό-νοια! Οι ομο-νοούσες, ή οι διχο-νοούσες πράξεις που μπορεί να φθάσουν μέχρι και τον εμφύλιο ενός λαού, πάντα έπονται.

Τα think-tank της χειραγώγησης και της διάσπασης λαών (τα παλαιότερα εμπειρικά και τα νεώτερα επιστημονικά) τα έχουν καταφέρει τόσο καλά, που μόνον ένα θαύμα θα μπορούσε να ενώσει όλους τους Έλληνες με ομό-νοια και ομο-ψυχία . Και το θαύμα αυτό το επιτελεί σιγά-σιγά και αθόρυβα ο πόνος.

Ο πόνος της συμφοράς, της οδύνης, της φτώχειας, που όλο και θα οξύνεται, τους οδηγεί να κατανοούν όλο και πιο βαθιά, ότι τους συνέχει κάτι πέρα, από τις “μεθοδικές σπορές” διχόνοιας: το ίδιο Εθνικό-φυλετικό DNA (κάτι που το Σύστημα το έφθειρε τόσο, μέσω των φασιστο-ναζιστικών -ισμών του, που ντρεπόμαστε ακόμα και να το αναφέρουμε, ενώ είναι μια πραγματικότητα!), η ίδια Πατρίδα, ο ίδιο Πνευματικό βίωμα, η ίδια θεϊκή γλώσσα, το ίδιο παρελθόν, το ίδιο μέλλον.

Επίλογος

Ευτυχώς ξυπνάμε σιγά-σιγά οι Έλληνες από την ψυχο-πνευματική νάρκωση στην οποία μας έχουν υποβάλει. Όμως όχι όλοι μαζί. Υπάρχουν πολλές δυνατές και αφυπνισμένες συνειδήσεις που έχουν πλήρη επίγνωση τού τι ακριβώς συμβαίνει και γιατί. Για το λόγο αυτό είναι επιφορτισμένες με τη βαριά ευθύνη και το καθήκον να βγάλουν από τη νάρκωση ή, για να το εκφράσουμε αλλιώς, από το Μάτριξ μιας πλήρως ελεγχόμενης συνείδησης στην απεραντοσύνη της ελεύθερης συνείδησης, όλους τους υπόλοιπους ΕΛΛΗΝΕΣ.

Όσοι έχετε αποδεχτεί την πολύ μεγάλη δύναμη που έχουν οι μέθοδοι-κωδικοί χειραγώγησης, δε θα πρέπει να εξοργίζεστε με την απάθεια και αδράνεια του ελληνικού λαού.

Ο ελληνικός λαός είναι αυτή τη στιγμή ένας “μαγεμένος” λαός, με “μαγεία” κατασκότεινη και ζοφερή. Τι άλλο είναι η μαγεία παρά η προσπάθεια κάποιου να υποκλέψει τη βούληση ενός άλλου ανθρώπου και να του επιβάλλει τη δική του, οδηγώντας τον στη σύγχυση, στην παθητικότητα και τελικά στην καταστροφή;

Στον ελληνικό λαό έχουν εφαρμοστεί όλοι οι κωδικοί χειραγώγησης που ανιχνεύσαμε ως τώρα -ίσως δε εμβαθύνοντας στο θέμα, να ανακαλύψουμε κι άλλους- που είναι πανίσχυροι τρόποι αλλοίωσης της νοήσεώς του και υποκλοπής της βουλήσεώς του.

Δεν μπορεί πια να αντιδράσει ο ελληνικός λαός, παρά μόνον ελάχιστοι, που είχαν τόσο ισχυρή νοητική και συνειδησιακή συγκρότηση, ώστε να μην τους πιάσουν όλα αυτά τα απίστευτα δυνατά “βοτάνια” χειραγώγησης. Και όσοι τυχόν ανήκουμε σ' αυτούς, όσοι δεν κλείσαμε την επίγνωσή μας μέσα στο Μάτριξ, έχουμε πρώτιστο και αδήριτο καθήκον να διακόψουμε τη νάρκωση του ελληνικού λαού και να τον ξυπνήσουμε από την αυτο-παράδοση της βουλήσεώς του.

Πώς; Πρωταρχικά σπάζοντας όλους τους κωδικούς διά των οποίων τον χειραγώγησαν και τον χειραγωγούν και δίνοντας αυτήν τη γνώση στους -κατά Αριστοτέλη- “μεγάλους αριθμούς”. (Απεχθής ο όρος “μάζες”. Και είναι σχεδόν βέβαιο πως όσοι τον χρησιμοποιούν θρέφουν τον κρυφό εγωϊσμό της “αριστερής ή άλλης ανωτερότητας” απέναντι σε αυτές τις “μάζες”!).

Στην αρχή θα “ξυπνήσουν” λίγοι, όμως σίγουρα αυτή θα είναι μια αλυσιδωτή αντίδραση και σε ελάχιστο -σχετικά- χρόνο θα αποδεσμευτούν από τη φυλακή της “εικονικής πραγματικότητας” (το Μάτριξ) τόσοι, που θα είναι αρκετοί για μια εθνική έγερση και επανεκκίνηση. Και ή ώρα του θερισμού των καρπών της αφ-υπνισμένης συνείδησης, που για τους Έλληνες δεν μπορεί παρά να είναι “ελληνική συνείδηση”, θα έρθει πολύ κοντά.

Παραδείγματα για να κάνουμε το θέμα, ή καλύτερα να πω “το ξυπνητήρι”, απλό, συνδυάζοντας δηλώσεις, αποφάσεις τακτικισμούς και ό,τι άλλο με τον κωδικό χειραγώγησης τον οποίον ασκούν, μας δίνει άφθονα η πολιτική πραγματικότητα. Κάθε σχόλιο “συμβάντος” θα μπορούσε να συνοδεύεται από αναφορά στο πώς αυτό επηρεάζει αρνητικά τη νόηση και τη βούληση των Ελλήνων, δηλαδή πώς τους χειραγωγεί, αν βέβαια αυτό συμβαίνει.

Φυσικά δεν υπονοείται να αναφερόμαστε στους αριθμημένους κωδικούς χειραγώγησης, με τους τίτλους που αναφέρθηκαν εδώ, αλλά να πιάνουμε κάθε φορά το κρυφό “σήμα” της χειραγώγησης και να το αναμεταδίδουμε, με εκθετική ένταση, αποκαλύπτοντάς το. Οπότε αυτομάτως το μεταβάλλουμε σε μήνυμα απο-χειραγώγησης! Μία εξαιρετικά δημιουργική εργασία, αλλά και πράξη αντίστασης, εφ' όσον η εξωτερική ελευθερία ενός λαού έχει ως βάση και προϋπόθεση την εσωτερική. Θα το προσπαθήσουμε;

Υ.Γ. Επιτρέπεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση αυτού του κειμένου, που αναρτήθηκε σε τέσσερα μέρη (Α)-(Δ) και η με οποιοδήποτε τρόπο χρήση του. Κάτι περισσότερο: παράκλησις προς τούτο.

Διαβάστε επίσης:

1. Να σπάσουμε όλους τους “κωδικούς” της χειραγώγησής μας (Α)
2. Να σπάσουμε όλους τους “κωδικούς” της χειραγώγησής μας (Β)
3. Να σπάσουμε όλους τους “κωδικούς” της χειραγώγησής μας (Γ)

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση