Τουρκία: Η αιωρούμενη νάρκη στα ταραγμένα ύδατα της διεθνούς σκηνής είναι δίπλα μας…

Γράφει ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο 

1. Κιόλας από το 1908, με την «επανάσταση των Νεότουρκων», η Τουρκία είχε γίνει μια αιωρούμενη νάρκη στα ύδατα της διεθνούς σκηνής, ενώ για τον εσωτερικό της χώρο δεν μπορούμε βέβαια να πούμε ότι τα καθεστώτα που ακολούθησαν περιείχαν έστω και ελάχιστα στοιχεία δημοκρατίας έτσι όπως εμείς στην Ευρώπη γνωρίζουμε και διακηρύσσουμε.


Δικτατορικές κυβερνήσεις, στρατιωτικές εξουσίες, συστηματικός αφανισμός των αλλόδοξων και ξένων μειονοτήτων, πολιτικές σε στυλ αδιάκριτων πειρατικών ρεσάλτο, θρησκευτικές ακρότητες, εθνικές αδιαλλαξίες, παράλογες απαιτήσεις, πολιτικο-ομολογητικός επεκτατισμός, υπεροξυμένος τουρκισμός, και ό, τι άλλο ακόμη μπορεί να φανταστεί κανείς, χαρακτήρισαν και προσδιόρισαν και εισέτι χαρακτηρίζουν και προσδιορίζουν την τουρκική κυβερνητική οντότητα, όλο και περισσότερο επιρρεπής σε μια όλο και πιο επιθετική νέο-οθωμανική θεωρία και πρακτική.

Μέσα σε ετούτη τη συσσώρευση οικονομικών αξιώσεων, πολιτικών εκβιασμών και ανενδοίαστης ηθικής η Τουρκία προχωρά από το 1956 και μετά με μια άσβεστη δίψα καταχρήσεων, παραβιάσεων. παραβάσεων, με αυθάδεις και επιδέξιες επίβουλες ενέργειες, αναιδώς και αταλάντευτα.

Και δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως η σημερινός Αρχηγός του  Κράτους οδηγεί την τουρκική πολιτική σε ακραίες καταστάσεις μέσω απολυταρχικών συμπεριφορών εντελώς ανεύθυνων οι οποίες υπαγορεύονται από αιτιολογίες καθαρά εκβιαστικές και βέβαια εθνικά και προσωπικά ωφελιμιστικές εντός των παντοκρατορικών επιδιώξεών του.

Αν το καλοσκεφτούμε, δεν υπάρχει σε Ευρώπη και Μέση Ανατολή κανένα μέτωπο διεθνών αντιθέσεων που η Τουρκία να μην έχει ανοίξει, φανερώνοντας εγκλήματα και βαριά παραπτώματα για τα οποία σαφώς την ίδια βαρύνουν αφού από την ίδια σχεδιάστηκαν, υιοθετήθηκαν και πραγματοποιήθηκαν αλλά τα οποία η ίδια με πείσμα και ενάντια κάθε λογικής συνεχίζει να αρνείται και να θέλει να αγνοεί (βλ. γενοκτονίες, «σπεσιαλιτέ» της Τουρκίας, Κύπρος, Συρία, κλπ.).

Κανείς δεν μπορεί να αγνοήσει το γεγονός ότι η τούρκικη πολιτική ανέκαθεν υπήρξε, και ακόμη περισσότερο είναι τώρα, εκείνη του «παίρνω τα πάντα και τίποτα δεν δίνω». Και ασφαλώς είναι άξια ψυχιατρικής και ψυχαναλυτικής έρευνας η ευρωπαϊκή πολιτική ελίτ η οποία ευνοεί τόσο ανοιχτά την τουρκο-οθωμανική κυβερνητική αδιαλλαξία, υποκριτικά προσποιούμενη άγνοια της συνολικής εγκληματικότητάς της τόσο σε εσωτερικό πεδίο όσο και στο διεθνές τοπίο.

Μέσα σε αυτά τα πλαίσια διόλου παρήγορα και ευοίωνα, τοποθετείται και η καταφανής ακρότητα του παραλόγου: η ΕΕ θέλει να καταπολεμήσει (όπως λέει!) την ανομία χρηματοδοτώντας και επενδύοντας ακριβώς τη χώρα (τη Τουρκία) που είναι και η κύρια και συνεχή πηγή ανομίας βασανίζοντας όλη την Ευρώπη!

Το πρόσφατο summit (Μάρτιος 2016) και ιδιαίτερα η συμφωνία ΕΕ-Τουρκίας σχετικά με τη ροή των προσφύγων και παράνομων «μεταναστών» είναι ο πιστός καθρέφτης των άνω λεγόμενων – μια συμφωνία την οποία πολλοί έγκυροι μελετητές αμφισβήτησαν και θεώρησαν, ούτε λίγο ούτε πολύ, αθέμιτη και παράνομη.

Τώρα πρέπει να δούμε εάν, έναντι των 6 δις ευρώ που η Τουρκία θα λάβει το 2016 και μια συνολική χρηματοδότηση έως 20 δις στα επόμενα πέντε χρόνια, η Τουρκία θα εφαρμόσει τους όρους της συμφωνίας. Προηγούμενα του είδους δεν φαίνονται πολύ ενθαρρυντικά έχοντας υπόψη την συνεχή άρνηση των Τούρκων να τιμήσουν τις υπογραφές τους και τις υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει με αυτές.
Η Κύπρος κάτι ξέρει. Το ίδιο και η Ελλάδα, κιόλας από τη Σύμβαση της Λοζάνης.

Απόδειξη είναι και η προηγούμενη συμφωνία των 3 δις ευρώ για να ανακοπεί η «μεταναστευτική» ροή η οποία ξεκινάει απ’ τη Τουρκία και από τη Τουρκία υποκινείται, συμφωνία που όχι μόνο αγνοήθηκε από την Τουρκία αλλά και «εκφυλίστηκε», θα έλεγε κανείς επίτηδες, με μια σοβαρή αύξηση του αριθμού των «αναχωρήσεων» από τα τουρκικά παράλια προς τα ελληνικά νησιά, έτσι ώστε η Ελλάδα να καταντήσει «αποθήκη ψυχών» ακόμη έως σήμερα.

Η περίπλοκη προβληματική των σχέσεων ΕΕ –Τουρκίας στηρίζεται, ως γνωστόν, πάνω σε βάσεις αποκλειστικά και ψυχρά χρηματικές: σε αντάλλαγμα δεκάδων δις ευρώ που φορολογικά πληρώνουν όλοι οι κοινοτικοί πολίτες, και οι Έλληνες, ζητείται από τη Τουρκία, στην ουσία, μια «δυτικοποίηση» σε όλους τους πολιτικο-οικονομικο-κοινωνικούς τομείς τους οποίους η Τουρκία πολύ δύσκολα, αν όχι ποτέ,  θα μπορέσει να πραγματοποιήσει και να διατηρήσει, μια δυτικοποίηση όλων των συστημάτων στα οποία αναφέρονται τα διαπραγματευτικά κεφάλαια και τα οποία όμως προσκρούουν πάνω σε αντίθετες, έμφυτες έξεις και συνήθειες, πρακτικές, νομικές και οικονομικές διαδικασίες, τα πάντα ετούτα συνοδευόμενα από μια νοοτροπία και νομιμότητα ανατρεπτικά οθωμανο-ανατολίτικες.

Έως τώρα δεν φαίνεται, αλήθεια, η Τουρκία, σε αντάλλαγμα των δισεκατομμυρίων που έλαβε για να πραγματώσει της  μεταρρυθμίσεις που υποσχέθηκε, να έχει εκπληρώσει τις υποχρεώσεις που ανέλαβε εγγράφως (συμφωνίες και μνημόνια). Κι όμως, μολαταύτα η ΕΕ κιόλας από το 2007 άλλο δεν κάνει από το να χρηματοδοτεί ανεύθυνα μια Τουρκία συνεχώς αφερέγγυα και συνεχώς σε αναζήτηση νέων ευρωπαϊκών παραχωρήσεων και υποχωρήσεων.

Μόνο για την περίοδο 2007-2013 δόθηκαν στη Τουρκία σχεδόν 5 δις ευρώ (καλύτερα να λέμε: πέντε χιλιάδες εκατομμύρια!!) ως εξής: 2007/497,2 εκατομμύρια, 2008/538,7 εκατ., 2009/566,4 εκατ., 2010/653,7 εκατ., 2011/779,9 εκατ., 2012/860,2 εκατ., 2013/935,5 εκατ., με μια σταθερή αύξηση των ετησίων δόσεων.

Και να μη ξεχνάμε επίσης πως από το 2004 έως το 2006 η χρηματοδότηση που έλαβε η Τουρκία υπήρξε της τάξης του ενός δις 50 εκατομμυρίων ευρώ, δηλαδή χιλίων πενήντα εκατομμυρίων!
Συνολικά, λοιπόν, από το 2004 έως το 2013, δηλαδή σε 10 συναπτά έτη στην  Τουρκία «παραχωρήθηκαν» 5 δισεκατομμύρια 851 εκατομμύρια ευρώ!! Και για την περίοδο 2014-2020 προβλέπονται περίπου άλλα 5 δισεκατομμύρια ευρώ.

Και σε αντάλλαγμα αυτή τί έκανε; Ένα τεράστιο τίποτα! ή μάλλον αύξησε τις ορέξεις και απαιτήσεις της (ως και βίζα θέλει τώρα, και εκβιάζει επιπλέον!) και προκάλεσε το τεράστιο πρόβλημα με την Συρία στο οποίο και ο απαραίτητος «μαϊντανός», οι ΗΠΑ, έβαλαν το χεράκι τους. ως συνήθως.

Και δεν πρέπει ούτε και να ξεχάσουμε τις χρηματοδοτήσεις της ΕΕ προς το ψευδοκράτος της ΤΔΒΚ υπό τουρκική κηδεμονία και προπαντός εκμετάλλευση από το 1974.

2.    Σε αυτό το σημείο, αυθόρμητα διερωτόμαστε: μα έπειτα από τόσα χρήματα που εισέπραξε και τόσες υποσχέσεις που έδωσε, η Τουρκία – μια χώρα μη κοινοτική, μη το ξεχνάμε! – στην πραγματικότητα τί έπραξε και σε ποια κατάσταση βρίσκεται δέκα χρόνια μετά την υποτιθέμενη προσέγγισή της στην Ευρώπη;

Μετά από 10 χρόνια και σχεδόν 6 δισεκατομμύρια ευρώ που ξόδεψε, η ΕΕ μπροστά σε ποια Τουρκία βρίσκεται; Και τί μπορεί να περιμένει από τη σημερινή Τουρκία; Πόση εμπιστοσύνη μπορεί να της πιστώσει μετά από όλες τις μακροσκοπικές της πράξεις αφερεγγυότητας;

Όλως αντικειμενικώς (και ουδείς καλόπιστος δεν μπορεί να το αρνηθεί) η τωρινή Τουρκία δεν πιστεύω πως παρουσιάζεται με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργεί αισιόδοξες προβλέψεις και συμπεράσματα. Και θα ήταν πολύ μακρύς ο κατάλογος των «καυσαερίων» που βρωμίζουν την εθνική τούρκικη πραγματικότητα.

Ωστόσο δεν είναι μήτε δυνατόν να αποσιωπηθούν και να «σκεπαστούν» δεδομένα που καθαρά καθρεφτίζουν καρκινίζουσες καταστάσεις, όλο και πιο μακριά από τις κοινοτικές προτάσεις και από τις ανίατες, και θα έλεγα εγκληματικές, αισιοδοξίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής και πιο πολύ ακόμη, ενός απαράδεκτου Γιούνκερ, και του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως επίσης και της γερμανικής υπερέχουσας (δυστυχώς) και συχνά παρεκκλίνουσας κατεύθυνσης αποφάσεων ενώπιον της οποίας φαίνονται τελείως γελοίες και ευτελείς οι «αντιθέσεις» του είδους κοκοράκι-Ρέντσι και οι ηλίθιες και ανώφελες παλινωδίες του είδους Τούρκος-Ολάντ.

Το Συμβούλιο των Γενικών Υποθέσεων ΕΕ μετά από τόσα χρόνια που άρχισαν οι διαπραγματεύσεις σύνδεσης ΕΕ-Τουρκίας (2005), είναι ακόμη σε αναζήτηση ενός νέου «ενάρετου κύκλου» που θα δημιουργήσει καλύτερες και εποικοδομητικές σχέσεις με την Τουρκία. Και περιμένει ακόμη η Τουρκία να ευθυγραμμιστεί με το κοινοτικό acquis πιστεύοντας ακόμη στις «υποχρεώσεις» τις οποίες η Τουρκία ανέλαβε, αλλά καμία διάθεση δεν έχει να πραγματοποιήσει!

Τόση ηλίθια αφέλεια διακρίνει τους ευρωπαίους «κυβερνώντες»;! Σκέτη τρέλα.

Και ακόμη η Επιτροπή συνεχίζει να διαπιστώνει (!) πως η Τουρκία είναι ένας «πάρτνερ-κλειδί», ένας πάρτνερ όμως που συστηματικά αγνοεί τις αναληφθείσες υποχρεώσεις αδιαφορώντας τα μέγιστα για τις στείρες «ανησυχίες» (μόνο «ανησυχίες»;!) που η ίδια η Επιτροπή εκφράζει  παθητικά για τις συνεχείς και ποικίλες και άφευκτες τούρκικες παραβιάσεις και παραβάσεις!

Ξεχνάει πολύ εύκολα η «Κομισιόν» και οι συν αυτή πως η Τουρκία είναι στη πράξη αδύνατον να λειτουργήσει με τρόπο και κανόνες δημοκρατικούς. Και αυτή η «ξεχασιά» είναι ακόμη βαρύτερη όταν θα έπρεπε να έχει υπόψη της τα λεγόμενα ακριβώς ενός παλιού Τούρκου προθυπουργού, τον Ντεμιρέλ, ο οποίος στις 3.6.1995 δεν δίστασε να πει ξεκάθαρα: «Εάν εφαρμόσουμε τη δημοκρατία που μας ζητούν οι Ευρωπαίοι, τότε θα διαλυθούμε και αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ!»

Πρόσφατα ο Simon Tisdall στον The Guardian προσδιόρισε επακριβώς την παρούσα «αξία» της Τουρκίας εν σχέση με την ΕΕ: «Η Τουρκία του Ερντογάν είναι πλέον  ένας πλαστός φίλος της Ευρώπης και ένας καταρρέων σύμμαχος της Δύσης. Το δίλημμα «ή με εμένα ή εναντίον μου» του Ερντογάν στρέφει κατά της Τουρκίας τους παλιούς της συμμάχους».

Σωστά όλα αυτά, αλλά ας μας πει ο Tisdall πότε η Τουρκία δεν υπήρξε πλαστός φίλος της Ευρώπης, αλλά αληθινός;! Πότε; Ουδέποτε! Και τότε τί κάνουμε;

Είναι αλήθεια ότι η «δοκιμή» των σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας βρίσκεται και δεν μπορεί να μη βρίσκεται στα πολιτικά κριτήρια τα οποία ουσιαστικά διαμορφώνουν στο σύνολό τους τις σχέσεις των δυο πλευρών.

Υπάρχει μια συστηματική έλλειψη απτών προόδων, με σεβασμό στα πολιτικά κριτήρια, εκ μέρους της Τουρκίας, συστηματική και αδιάκοπη στον χρόνο και στο χώρο.

Πράγματι η Τουρκία δεν παρουσίασε καμία πρόοδο για όσο αφορά την ελευθερία έκφρασης, την ελευθερία του Τύπου,  τους όρους διαβίωσης στις φυλακές, την ελευθερία  συνεταιρισμού και συνέλευσης, το πρόβλημα των μειονοτήτων [εκείνες οι ελάχιστες μειονότητες που έμειναν (!) μετά τη γενοκτονία των Αρμενίων (1.500.000 νεκρούς), των Ελλήνων του Πόντου (περίπου 400.000 νεκροί), των Ασσύρων Σύρων (τουλάχιστον 350.000 θύματα, την φυσική και οικονομική εξόντωση των Εβραίων και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας], το πρόβλημα της ελευθερίας της θρησκείας και των δικαιωμάτων των άλλων θρησκειών διαφορετικών από τη μουσουλμανική.

Επίσης, σοβαρότατη είναι στη Τουρκία η κατάσταση στο θέμα των αστικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Εξίσου βαριά είναι η κατάσταση των γυναικών, μολονότι η Τουρκία υπέγραψε στις 11.5.2011, και ακριβώς στη Κωνσταντινούπολη, τη Σύμβαση για τη βία πάνω στις γυναίκες, κανονικά και φυσικά παραβιάζοντάς την, ως είθισται!

3. Ας προσπαθήσουμε τώρα να κάνουμε μια μικρή απογραφή μόνο των τελευταίων (τους πρώτους 3/4 μήνες του 2016)  απολυταρχικών και αυθαίρετων εκδηλώσεων του τούρκικου καθεστώτος:

–  σύλληψη τεσσάρων επιχειρηματιών κατηγορούμενων για σχέσεις με τον ιμάμη Φετουλλάχ Γκιουλέν.

–  τρεις καθηγητές πανεπιστημίου συλληφθέντες με τη κατηγορία της «τρομοκρατικής προπαγάνδας».

–   οκτώ δικηγόροι υπέρμαχοι του Κουρδικού συνελήφθησαν και φυλακίστηκαν.

–   κλείσιμο της ημερήσιας αντιπολιτευτικής εφημερίδας Ζαμάν, φυλάκιση των συντακτών της με τη κατηγορία ότι ασκούν κριτική στον Ερντογάν και διατηρούν σχέσεις με τον Φετουλλάχ Γκιουλέν και, κολοφώνας αλαζονείας, οικειοποίηση της περιουσίας της εφημερίδας και διορισμός στην εφημερίδα μιας νέας συντακτικής ομάδας που λειτουργεί υπέρ του Ερντογάν

– ο Ερντογάν δηλώνει πως δεν θα υπακούσει (όπως δεν υπάκουσε) στην απόφαση του Ανωτάτου Συνταγματικού Δικαστηρίου το οποίο είχε διατάξει  να ελευθερωθούν οι δυο δημοσιογράφοι που είχαν φυλακιστεί γιατί δημοσίευσαν στην εφημερίδα Τσουμχουριέτ φωτογραφίες και άρθρα για την αποστολή όπλων στους τζιχαντιστές στη Συρία.

–  ο ανταποκριτής της Der Spiegel στη Τουρκία αναγκάζεται να φύγει έχοντας οι Τούρκοι αρνηθεί την ανανέωση των διαπιστευτηρίων του: ένα άλλο «τραύμα» στην ελευθερία του Τύπου.

Σε αυτό το εκρηκτικό «μείγμα» παραβατικότητας δεν μπορεί παρά να προστεθεί και η «κουρδική υπόθεση»: μια υπόθεση με εξαιρετικά επικίνδυνες προεκτάσεις, όταν στις περιοχές αμιγώς κουρδικές της νοτιο-ανατολικής Τουρκίας γίνεται κυριολεκτικά μια «σιωπηλή γενοκτονία» στην οποία καθημερινά σκοτώνονται με τις πιο διαφορετικές προφάσεις δεκάδες κούρδοι, απ’  τη μια πλευρά, ενώ απ’ την άλλη πραγματοποιείται ένα άλλο έγκλημα ενάντια στην ανθρωπότητα και πάλι ενάντια στους Κούρδους, το οποίο ο ΟΗΕ προβλέπει και κωδικοποιεί, αλλά για το οποίο ουδόλως, φαρισαϊκά και εγκληματικά, επεμβαίνει: δηλαδή «εισάγονται» για να εγκατασταθούν εκεί εκατοντάδες τούρκοι προερχόμενοι από τον Καύκασο με σκοπό να αλλοιωθεί, υπέρ του τουρκικού στοιχείου, η δημογραφική ισορροπία, σήμερα καθαρά υπέρ του Κουρδικού πληθυσμού.

Μια «διαδικασία», αυτή, ευρέως εκτελεσμένη στη Κύπρο, στο κατεχόμενο βόρειο μέρος του νησιού, με την «υποχρεωτική εισαγωγή» 130.000 Τούρκων προερχόμενων από την Ανατολία: μια ενέργεια η οποία βαριά εκφύλισε την δημογραφική φυσιογνωμία όχι μόνο εν σχέση με τους ιθαγενείς Τουρκοκύπριους που βρέθηκαν τώρα να είναι μειονότητα (!!) στην ίδια τους τη χώρα, αλλά και εν σχέση με την ελληνοκυπριακή κοινότητα του νότου του νησιού.

Πρόκειται – είναι πασιφανές – για δυο γεγονότα τεράστιας βαρύτητας και σοβαρότητας, τα οποία κανένας από τους περίοπτους, χρυσοπληρωμένους και αλαζονικούς (!) θεσμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης θέλησε ποτέ να καταγγείλει, όπως θα έπρεπε να είχε κάνει, με αποτέλεσμα κανένας Ευρωπαίος πολίτης να μη γνωρίζει τίποτα σχετικά, όχι μόνο, αλλά ούτε και οι περίφημες ΗΠΑ, που τόσο κόπτονται για την δημοκρατία, μερίμνησαν ποτέ να καταδικάσουν και να απαιτήσουν να σταματήσει.

Όλοι οι Δυτικοί ταγοί ηθελημένα αγνόησαν, αγνοούν και εγκληματικά σιωπούν. Αισχροί ταγοί και ξεδιάντροποι οι οποίοι το ελάχιστο που θα έπρεπε να κάνουν είναι να στείλουν στα κατεχόμενα επιθεωρητές για να ελέγξουν και να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι το διεθνές έγκλημα που συντελείται!

Κατά τα άλλα, η Τουρκία θα πρέπει ακόμη να πραγματοποιήσει το «πακέτο» συνταγματικών μεταρρυθμίσεων βάσει των υποχρεώσεων που ανέλαβε το 2010. Με τις προεδρικές εκλογές του 2015 ο Ερντογάν αποσκοπούσε στην απόλυτη πλειοψηφία του κόμματός του για να είναι σε θέση να τροποποιήσει κατά βούληση το Σύνταγμα, όχι βέβαια στη κατεύθυνση που υπέδειξε η ΕΕ, αλλά για να το προσαρμόσει στις προσωπικές του επιδιώξεις απεριόριστης εξουσίας, ωσάν «απόλυτος Σουλτάνος», σύμφωνα με το πρόγραμμα που επανειλημμένως είχε υποδηλώσει.

Η αποτυχία απόκτησης της πλειοψηφίας υπήρξε τροχοπέδη για τον Ερντογάν στις απολυτιστικές του προθέσεις. Συνάμα όμως συνέβαλε και στον παραμερισμό των συνταγματικών μεταρρυθμίσεων που του είχε ζητήσει η ΕΕ ματαιώνοντας τις συμφωνίας του 2010 τις οποίες η ΕΕ πολύ κακώς υποτίμησε και υποβίβασε, παύοντας συγχρόνως να απαιτεί την πραγματοποίησή τους.

Κατά τα άλλα, η Τουρκία δεν εξασφάλισε καθόλου ούτε την πλήρη και μη διακριτική εφαρμογή των τελωνειακών της υποχρεώσεων προς την Ένωση και ούτε του πρωτόκολλου που υπέγραψε στις 29 Ιουλίου 2005 συνέπεια της Συμφωνίας της Άγκυρας. Κάτι ξέρει η Κύπρος  –  αλλά ούτε γάτα ούτε ζημιά!

Όσο για την χρόνια «υπόθεση Κύπρος», τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα έχοντας υπόψη πως η Τουρκία κατέχει απολύτως παράνομα, είναι κιόλας 42 χρόνια, ένα μεγάλο μέρος του εδάφους της Ευρωπαϊκής Ένωσης δίχως αυτή η τελευταία να έχει πράξει ποτέ τίποτα για να το «επανατοποθετήσει» μέσα στα γεωγραφικά της σύνορα: μόνο και πάντα ανόητα ευχολόγια η γελοιότητα των οποίων αποδεικνύει τον ολοσχερή, εθελοντικό ευνουχισμό της κοινοτικής κυβέρνησης για την οποία – μέγιστη ντροπή και αίσχος των Επιτρόπων – τα δικαιώματα ενός κράτους Μέλους αγνοούνται τελείως και καταπατούνται προς όφελος ενός κράτους εχθρικού όχι μόνο προς το κράτος Μέλος, αλλά και προς την ίδια την Ευρωπαϊκή Κοινότητα!

Επαίσχυντη ηθική κατάπτωση! Κατάπτυστη καταπάτηση των διεθνών νόμων.

Εν πάση περιπτώσει, εκτός από τη παράνομη κατοχή του 38% του εδάφους της Κυπριακής Δημοκρατίας, οι θέσεις της Τουρκίας είναι σίγουρα διαμετρικά αντίθετες με τις αποφάσεις των Ηνωμένων Εθνών, στρατσόχαρτα για τους Τούρκους, όπως επίσης και με τις θέσεις, πολλάκις επιβεβαιωμένες, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά μόνο σε λόγια!

Έως το 2014 η Τουρκία άσκησε μια πολιτική κωλυσιεργίας ως προς μια ειρηνική λύση και, από τις πρώτες κιόλας διαπραγματεύσεις του Μοντρέ, οι διάφορες αποτυχημένες συνομιλίες δεν μπορούν παρά να βαρύνουν  την τούρκικη αδιαλλαξία.

Οι τελευταίες διαπραγματεύσεις που άρχισαν τον Σεπτέμβριο του 2014 προβλέπουν, θεωρητικά, σαν λύση μια δήθεν δικοινοτική διζωνική ομοσπονδία. Μόνο που όλες οι προβλέψεις που περιέχει – επανάληψη και επιδείνωση του διαβόητου Σχεδίου Ανάν το οποίο οι Ελληνοκύπριοι απέρριψαν το 2004 –  προαναγγέλλουν χωρίς ίχνος αμφιβολίας την ίδρυση μια γνήσιας συνομοσπονδίας δυο κρατών εδαφικά και δημογραφικά τελείως ξεχωριστών, με τρεις διοικήσεις, τρεις αστυνομίες, τρεις Βουλές, τέσσερις ιθαγένειες με διαφορετικά δικαιώματα η κάθε μια(!), μια Γερουσία βγαλμένη από το πουθενά και ένα Συνταγματικό Δικαστήριο που θα απαρτίζεται από ίσο αριθμό μελών ελληνο και τουρκοκυπρίων, έστω κι αν η πληθυσμιακή αναλογία είναι 4 ε/κ και 1 τ/κ.

Όλα αυτά επιπλέον συνοδεύονται από πολλούς άλλους κανόνες καθαρά συνομοσπονδιακού χαρακτήρα – όπερ σημαίνει και πραγματική και οριστική διχοτόμηση της Κύπρου σε δυο κρατικές οντότητες διαφοροποιημένες και αυτόνομες, αυτή τη φορά όχι εξαιτίας της τούρκικης εισβολής (η οποία ξεχνιέται οριστικά και νομιμοποιείται!), αλλά με τη νομική βούλα μιας οικειοθελούς συμφωνίας μεταξύ της μόνης στο κόσμο αναγνωρισμένης Κυπριακής Δημοκρατίας, που υποβιβάζεται σε «ελληνοκυπριακό συνιστών κράτος», και της από κανέναν αναγνωρισμένης ΤΔΒΚ, η οποία επιτέλους(!) αναβιβάζεται σε «τουρκοκυπριακό συνιστών κράτος» και γίνεται, μαζί με το ε/κ, παράγων και δίκαιο!

Το άκρον άωτον της παράνοιας!

Και όχι μόνο, διότι θα είναι και «κράτη» τα οποία ακόμη και πάντα θα υπόκεινται στις βαθιά αναχρονιστικές λειτουργίες εγγύησης Τουρκίας, Ελλάδας και Αγγλίας βάση των Συμφωνιών  Ζυρίχης-Λονδίνου του 1960 που επιβλήθηκαν στη Κύπρο(η επαίσχυντη «εκδίκηση» της Αγγλίας!) όταν ανακηρύχθηκε η ανεξαρτησία(!) της μετά από τέσσερα χρόνια (1955-1959) αιματηρού και σκληρού αγώνα ενάντια στην βλοσυρή βρετανική αποικιοκρατία, ένας αγώνας όπου το τουρκικό στοιχείο ήταν φυσικά με το μέρος των Άγγλων.

Μη ξεχνάμε επίσης πως εμπνεύστρια αυτού του «ομοσπονδιακού» σχεδίου είναι η ίδια η Τουρκία με την ευγενή και ενδιαφερόμενη συμπραξη των ΗΠΑ και της Αγγλίας (τί τους θέλει η Κύπρος τους εχθρούς όταν έχει τέτοιους φίλους!), μέσω της «κυβέρνησης» του ψευδο-τουρκοκυπριακού κρατιδίου, ενώ ασυγχώρητο λάθος και φταίξιμο βαραίνει τον ελληνοκύπριο Πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη που δέχθηκε απολύτως άκριτα και αψυχολόγητα τη συζήτηση υπογράφοντας τον Σεπτέμβριο του 2914 ένα Κοινό Ανακοινωθέν άκρως απερίσκεπτο και καταδικαστικό για τους Ελληνοκύπριους .

4. Η απόφαση της Ευρωβουλής στις 29 Μαρτίου 2013, αν εξαιρέσουμε τις συνηθισμένες εκφράσεις «νέας ορμής» στις σχέσεις ΕΕ-Τουρκίας, διαπιστώνει έναν «σωματώδη» αριθμό ελλείψεων, αθετήσεων, παραβιάσεων, παραλείψεων και αμελειών εις βάρος της Τουρκίας.

Από τότε έως σήμερα δεν φαίνεται διόλου η Τουρκία να έχει πραγματοποιήσει τις υποχρεώσεις της προς την ΕΕ. Αντιθέτως, το καθεστώς του Ερντογάν σιγά-σιγά «γλίστρησε» προς μια μανιώδη πολιτική αναθεωρητισμού, όλο και περισσότερο αλαζονικού και δυσμεταχείριστου, όπως εξάλλου κωδικοποιήθηκε στο βιβλίο του πρώην προθυπουργού   Αχμέτ Νταβούτογλου  Το στρατηγικό βάθος. Η διεθνής θέση της Τουρκίας, ένα βιβλίο που έγινε η  «Βίβλος» της τουρκο-οθωμανικής πολιτικής διαδικασίας μαζί με τις δυο Αναφορές τις οποίες κιόλας το 1956 είχε συντάξει ο καθηγητής Διεθνούς Δικαίου Νιχάτ Ερίμ σχετικά με την πολιτική που έπρεπε να ακολουθηθεί στη Κύπρο έχοντας ως ιδανική λύση την διχοτόμηση του νησιού σε δυο κράτη ξεχωριστά και αυτόνομα.

Έτσι λοιπόν είναι σχεδόν βέβαιο ότι η αρνητική απόφαση της Ευρωβουλής στις 29.3.2013 έχει αποχαλινώσει τα παραβατικά ένστικτα χαρακτηριστικά του οθωμανικού σουλτανάτου στην τουρκική κυβερνητική ελίτ εν σχέση με δυο παραμέτρους ιδιαιτέρως προσδιοριστικές:

1) οι αμφιβολίες της ΕΕ σχετικά με την αληθινή βούληση της Τουρκίας να προχωρήσει στον μεγάλο αριθμό μεταρρυθμίσεων που της έχει ζητηθεί.

2)   η βεβαιότητα και η σίγουρη θέληση της Τουρκίας να μην εκτελέσει ποτέ αυτόν τον μεγάλο αριθμό μεταρρυθμίσεων οι οποίες ασφαλώς θα διαταράξουν τις τυπικές και «παραδοσιακές» δομές σε όλα τα πεδία της τουρκικής εθνικής ζωής, συμπεριλαμβανομένης και της ίδιας της τούρκικης νοοτροπίας που οδηγείται από τις πιο στενές κορανικο-ισλαμικές αρχές.

Η εξασθένιση του ευρωπαϊκού ενδιαφέροντος κατά την περίοδο 2012-2014 για την τουρκική «λαχτάρα» εισδοχής στην ΕΕ δεν θα μπορούσε να μείνει χωρίς κάποια αντίδραση εκ μέρους της Τουρκίας: ήταν απαραίτητο γι’ αυτήν να ωθήσει τα πράγματα σε τέτοιο σημείο ώστε να αναγκαστεί η ΕΕ να την θεωρήσει απαραίτητη για την ίδια την ύπαρξή της!

Μη μπορώντας να πραγματοποιήσει ετούτο τον σκοπό εντός των άμεσων ευρω-τουρκικών σχέσεων που είχαν προσαράξει στις ξέρες μιας γενικευμένης ατονίας, ο Ερντογάν «εφευρίσκει» την εχθρότητα προς τον Σύρο πρόεδρο Ασάντ, μια ανυπόφορη διένεξη μεταξύ της «φιλελεύθερης» Τουρκίας και της «τυραννικής» Συρίας, παραμερίζοντας τελείως απροκάλυπτα τις έως τότε έξοχες σχέσεις του με το συριακό καθεστώς.

Εμπλέκοντας με εξαιρετική μαεστρία, πρέπει να ομολογήσουμε, τις Ηνωμένες Πολιτείες οι οποίες, εκ μέρους τους, ίσως και να ονειρεύτηκαν την κατάκτηση ενός  νέου «Ιράκ» στη μεσανατολική σκακιέρα, η Τουρκία οργανώνει με τον καλύτερο τρόπο μια «δημοκρατική» και «ισλαμική» αντιπολίτευση ενάντια στον «απολυταρχισμό» και τον «αθεϊσμό» της κυβέρνησης Ασάντ, προσθέτει και ενδυναμώνει, με την αμερικανική βοήθεια, τις ενστάσεις της Al Qaida και παράγει το νεοχαλιφάτο του ISIS, δεινός εκφοβισμός προς τις δειλές και άτονες ευρωπαϊκές χώρες μέσα σε ένα ατελείωτο και φρικτό φιλμ «λαιμοκόπων» κατάλληλα δημοσιοποιημένο στα δίκτυα TV και στο Internet.

Τοποθετημένες σε αυτά τα πλαίσια, είναι αναμφισβήτητο πως η διπλωματία και η πολιτική της Τουρκίας στα τρία χρόνια από το 2013 ως το 2015 υπήρξε απολύτως τέλεια και νικηφόρα, πιάνοντας στον «ύπνο των δικαίων» τους «χοντροκέφαλους» άσχετους της κοινοτικής κυβέρνησης και ξεσκεπάζοντας πέραν πάσης αβεβαιότητας την ανεπάρκεια, αν όχι καλύτερα την ασημαντότητα της πολιτικής της, αν ποτέ η ΕΕ άσκησε κάποια πολιτική με επιρροή και επιβολή.

Αρκεί να δούμε ποιος είναι ο Πρόεδρος της «Κομισιόν» για να καταλάβουμε γιατί η ΕΕ είναι και θα είναι το «κολλητήρι» των ΗΠΑ. Άλλωστε και η ΤΤΙΡ και η ΤiSA που «μαγειρεύονται» στις μέρες μας, αυτό αποδεικνύουν, ενώ οι ευρωπαϊκοί λαοί δείχνουν καθαρά πώς είναι και παραμένουν οι «άβουλοι και μοιραίοι» ευνούχοι!

5.  Οι φρικαλεότητες που ακολούθησαν στον πόλεμο στη Συρία, μεγεθυμένες από τις τυμπανοκρουσίες του ISIS (ή Al Nusra: διαλέξτε και πάρτε!), κυρίαρχος σε όλα τα μέτωπα έως την επέμβαση της Ρωσίας το 2015 (και εξαιτίας αυτής, ακριβώς, αρκετά εξασθενημένος και τελικά ευρέως περιορισμένος) και οι επόμενες, παράλληλες επεμβάσεις – ένα είδος ντόμινο – των Κούρδων(άκρως αποτελεσματικές) και των Σύρων φιλοκυβερνητικών, των Ιρανών, της Χεσμπολλάχ και άλλων «ανταγωνιστών» ή «συναγωνιστών», προκάλεσαν την ολική εθνική εξάρθρωση της Συρίας, έτσι όπως εξάλλου ήταν και η πρόθεση της Τουρκίας, η οποία μάλλον είχε «προβλέψει» και μάλλον αποφασίσει ότι θα γινόταν η «πόρτα» για εκατομμύρια μετανάστες και πρόσφυγες προς την ΕΕ και ο «ανθρωπιστικός εκβιασμός» για την υλοποίηση των επιδιώξεών της.

Μέσα σε αυτή την αλληλουχία γεγονότων μια ιδιόρρυθμη κατάσταση δημιουργήθηκε: δηλαδή, φαίνεται πολύ παράξενο που,  ενώ έως τα μέσα του 2015, τα πλήθη των «προσφύγων» και «μεταναστών» συγκεντρωνόντουσαν κατά κανόνα στη «ρότα» της Λαμπεντούζα και της Σικελίας με σχεδόν αποκλειστική επιβάρυνση της Ιταλίας και ασήμαντη της Ελλάδας στα νησιώτικα σύνορα της με την Τουρκία (Λέσβος, Χίος, Σάμος, Κως, Ρόδος), από μια στιγμή και μετά και ξαφνικά παύουν εξ ολοκλήρου τα πλοιάρια και τα ναυάγια κοντά στις ιταλικές ακτές (και κανείς πια στην ιταλική TV δεν μιλάει και δεν δείχνει τίποτα, ενώ έως τότε αυτό ήταν το καθημερινό τηλεοπτικό μενού) και αρχίζουν οι «αφίξεις» και τα ναυάγια των βαρκών σε ένα αυξανόμενο κρεσέντο γεωμετρικών αναλογιών στις ακτές των ελληνικών νησιών, προερχόμενων από τα τουρκικά παράλια  μήκους 700 χιλιομέτρων, στα οποία συσσωρεύονται όλο και μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων, εκατοντάδες χιλιάδες «φυγάδων», όχι πια και μόνο Σύρων (που θα ήταν και κατανοητό), αλλά, μέσα στην εντέχνως γενικευμένη σύγχυση και ακαταστασία του συνωστισμού, και Αφγανών, Πακιστανών, Ιρακινών, ως και Αλγερινών, Μαροκινών. Τυνήσιων, Λιβύων, Γκανέζων, Σουδανών και μυρίων άλλων από άλλού,
– ένα τεράστιο μουσουλμανικό καλειδοσκόπιο, μαζί με γυναίκες και παιδιά (χιλιάδες παιδιά, και ασυνόδευτα), ως και νεογνά, γέρους, γριές, ακόμη και έγκυες στον τελευταίο μήνα εγκυμοσύνης, μια απίστευτη και ασταμάτητη εισβολή, μια ανθρώπινη πλημμυρίδα ποικίλου μουσουλμανικού στοιχείου που κατακλύζει την Ελλάδα και την υποχρεώνει, χωρίς να φταίει η ίδια και παρά τη θέλησή της, μέσα στην τρομερή οικονομικο-κοινωνική κρίση, να την συντηρήσει με δικά της έξοδα, μετατρεπόμενη σε ένα απέραντο hotspots βιβλικής απάνθρωπης φρίκης.

Και να έχουμε ακόμη υπόψη ότι, ενώ η ΕΕ υπόσχεται στην Τουρκία τα πάντα («ολόκληρη» Μέρκελ πηγαίνει στην Άγκυρα εκλιπαρούσα βοήθεια!), δηλαδή 6 δις ευρώ, απελευθέρωση στις βίζες για 80 εκατομμύρια Τούρκων, άνοιγμα τουλάχιστον πέντε κεφαλαίων σύνδεσης, ακόμη και ορισμό ημερομηνίας συζήτησης για την σύνδεση, ώστε να «συγκρατήσει» τους μουσουλμάνους και αφρικανούς και άλλους «φυγάδες» και να μη «ξεμπαρκάρουν» στα ελληνικά νησιά και στην Δυτική Θράκη και από εκεί γεμίσουν (προς Θεού!)  τις πλούσιες βόρειες χώρες, - κάτι που η Τουρκία αποφεύγει βέβαια επιμελώς να κάνει, συνεχίζοντας να διατηρεί και να οδηγεί το οργανωμένο δίκτυο το οποίο από τις μικρασιατικές ακτές κινεί τα νήματα της «μεταναστευτικής ροής» και μηχανεύοντας άλλους εκβιασμούς για άλλες, μεγαλύτερες παραχωρήσεις από την ΕΕ, αυτή η ΕΕ τί κάνει για την Ελλάδα; απλώς, μέσα στην…υπέρτατη ευμένειά της υπόσχεται να της δώσει μια χρηματοδότηση monstre εκατό εκατομμυρίων ευρώ!

6. Ασφαλώς κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί πως τέθηκε σε εφαρμογή ένα τεράστιο και περίπλοκο σχέδιο αποσταθεροποίησης και εξασθένισης πρωτίστως της Ελλάδας, της οποίας τα σύνορα με την Τουρκία βρίσκονται σήμερα σε μια περισσότερο από ασταθή κατάσταση, συμπεριλαμβανομένης και ολόκληρης της περιοχής του Αιγαίου, αρμοδιότητας του FIR Αθηνών, και παράλληλα ολόκληρης της ΕΕ που υποβάλλεται στην αγωνιώδη πίεση δεκάδων χιλιάδων μουσουλμάνων «παρκαρισμένων» σε ελληνικό έδαφος, ενώ άλλες εκατοντάδες χιλιάδες περιμένουν τη «μεταφορά», αφού η παρουσία των πλοίων του ΝΑΤΟ (το οποίο επιτέλους κατόρθωσε να εγκατασταθεί στην ελληνική θάλασσα του Αιγαίου και να μείνει κιόλας, όπως διακαώς επιθυμούσε από πάντοτε) δεν έχει καθόλου τον σκοπό να αποκλείσει τις αποβάσεις στα ελληνικά νησιά, αλλά ΜΟΝΟ να οργανώσει τη δεύτερή της βάση στην Ελλάδα ώστε να έχει έναν καλύτερο έλεγχο και επιθεώρηση του ελληνικού «πλοίου» και επίσης (με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια), με έναν τρόπο απλό και δίχως αντιθέσεις/αντιστάσεις(!), να απομακρύνει το ενδεχόμενο μιας ρωσικής παρουσίας στο Αιγαίο.

Σε αυτό το πολιτικο-στρατιωτικό «παιχνίδι» η Ελλάδα έπεσε στη φάκα σαν μια αρχάρια δεχόμενη «ευχαρίστως» τη νατοϊκή «σφήνα» που αποκλειστικά προς όφελος των Αμερικανών και των Τούρκων  οργανώθηκε(και τις συνέπειες θα τις δούμε σε πολύ λίγο χρόνο από τώρα).

Όλα ετούτα επιβεβαιώνουν απόλυτα σαφώς την ενοχή της Τουρκίας για την «μεταναστευτική» κρίση που φαντάζει ατέλειωτη και προορίζεται στο να τσακίσει τις ενδοκοινοτικές σχέσεις όλο και περισσότερο διαταραγμένες και αλλοιωμένες από μια άγρια υποτροπή εθνικισμού και εξτρεμισμού που τοποθετούν τις χώρες της Κοινότητας την μια ενάντια στην άλλη με τα παράνομα κλεισίματα συνόρων και αρνήσεις αποδοχής και υποδοχής των προσφύγων.

Έτσι η Τουρκία, υπαίτια για την πολεμική ανάφλεξη στη Συρία, που ζούσε έως τότε ειρηνικά και ήσυχα, θα ήθελε τώρα να τεθεί  ως επιδιαιτητής και για το επακόλουθο μεταναστευτικό τσουνάμι,  και «διευθετητής» της κατάστασης μέσα σε μια απίστευτα εκβιαστική διαδικασία εναντίον όλων των χωρών της ΕΕ – και αυτό βέβαια εξ αιτίας μιας κοινοτικής πολιτικής ακόμη μια φορά συνολικά αλλοπρόσαλλης, τρελής, καταστρεπτικής και εγκληματικής.

Βέβαια είναι αλήθεια πως με το δέλεαρ των δισεκατομμυρίων ευρώ και άλλων παραχωρήσεων της ΕΕ η Τουρκία ανάστειλε αυτούς τους τελευταίους μήνες τις «αναχωρήσεις» των «μεταναστών-προσφύγων» από τις παραλίες της, έτσι αποδεικνύοντας όσο γίνεται πιο έκδηλα την άμεση εμπλοκή της σε όλη αυτή την «υπόθεση εισβολής» στην κοινοτική επικράτεια.

Μένει να δούμε ποια θα είναι η συνέχεια έχοντας απέναντι έναν άνθρωπο παρανοϊκά απρόβλεπτο σαν τον Ερντογάν.

7. Εντούτοις, η Κύπρος και η μεταναστευτική κρίση είναι δυο απ’ τα δηλητηριώδη φρούτα που η Τουρκία προσφέρει  στην Ευρωπαϊκή Ένωση με αντάλλαγμα τα χρήματα των κοινοτικών φορολογουμένων!

Είναι άκρως απαράδεκτο οι Βρυξέλλες, όντας τελείως ανίκανες και ανίσχυρες στη διαχείριση, για τον συμφέρον της Ευρώπης, του μεταναστευτικού προβλήματος και διλήμματος και εν γένει των προβλημάτων με την Τουρκία, να ζητούν πάντα από την Ελλάδα και την Κύπρο να υποχωρούν στις τουρκικές απαιτήσεις χωρίς κανένα αντάλλαγμα, όπως παράλληλα ήρθε η ώρα και η Ελλάδα και η Κύπρος να θέσουν όλα τα κατάλληλα βέτο που δικαιούνται, εφόσον η Τουρκία δεν εννοεί να πραγματοποιήσει τις υποχρεώσεις που υποσχέθηκε με τις υπογραφές της, να έχουν απαιτήσεις και να ζητήσουν την ικανοποίηση των απαιτήσεών τους.

Και ήρθε επίσης η στιγμή η ΕΕ και οι ΗΠΑ να πάψουν τις έμμονες πιέσεις σε Ελλάδα και Κύπρο ώστε αυτές να αναγκάζονται, με εκβιασμούς και απειλές διαφόρων ειδών (το ξέρουμε πολύ καλά: οι ΗΠΑ είναι πρωταθλήτριες κόσμου στους να  εκβιασμούς), να υποστηρίζουν  και να διευκολύνουν τα οφέλη υπέρ μιας Τουρκίας η οποία συστηματικά παρασπονδεί!

Η σημερινή κατάσταση με το ερντογανικό πραξικόπημα και την κατάλυση κάθε έννοιας της δημοκρατίας, περιπλέκει ακόμη περισσότερο τα δεδομένα. Δίνει ωστόσο στην ΕΕ και την ευκαιρία να συνειδητοποιήσει καλύτερα όλο το φάσμα ποιότητας εκείνου που έχει απέναντί της και να διορθώσει, επιτέλους οριστικά,  τα λάθη που έκανε έως σήμερα. 

* Ο Κρεσέντσιο Σαντζίλιο είναι Συγγραφέας, Ελληνιστής

Πηγή MIgnatiou

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση