Μισθοφόροι και «Σταυροφόροι» στην Μέση Ανατολή

 

Tου Λεωνίδα Χ. Αποσκίτη

Το 2003, όταν ο Αμερικανός πρόεδρος αναζητούσε εναγωνίως ευρωπαϊκά δεκανίκια για την εισβολή στο Ιράκ, συναντήθηκαν στις Αζόρες οι νέοι «Σταυροφόροι»: Τζωρτζ Μπους, Τόνι Μπλερ, Χοσέ Μαρία Αθνάρ, Ζοζέ Μανουέλ Μπαρόζο. Από κοντά και οι υποστηρικτές της Αμερικής στα νέα ευρωπαϊκά κράτη-μέλη της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης.

Χίλια χρόνια περίπου πριν, το 1095, μια ανάλογη σύναξη πολεμάρχων έγινε στο Κλερμόν Φεράν. Τότε ο πάπας Ουρβανός, ο αντίστοιχος φέρελπις «πλανητάρχης» του ευρωπαϊκού Μεσαίωνα, μάζεψε εκεί όλη την αφρόκρεμα της Ευρώπης, βασιληάδες, κόμητες, δούκες και αρχιπαπάδες και τους έρριξε την ιδέα «της απελευθέρωσης των Αγίων Τόπων» κι άλλες «μεγαλόπνοες» μπούρδες που ήταν το προκάλυμμα της λεηλασίας και της σφαγής που ακολούθησε και τότε όπως και τώρα.

Οι «Ευρωπαίοι» της εποχής εκείνης είχανε στενάξει στην πείνα, στους φόρους και στην καταπίεση και έτσι δε έμεινε ρεμάλι για ρεμάλι και τυχοδιώκτης για τυχοδιώκτης που να μην πάρει μέρος στην «απελευθέρωση» της Εγγύς Ανατολής που σήμερα την λέμε Μέση Ανατολή χρησιμοποιώντας, κακώς, τον όρο που επικράτησε από την βρετανική αυτοκρατορία.

Η πρώτη Σταυροφορία και οι υπόλοιπες που ακολούθησαν ξεσηκώσανε «όλους τους άτιμους, τους τραμπούκους, τους παλληκαράδες για να τους πάνε προς τον δρόμο τους για την ατιμία, την σφαγή, την αρπαγή και όλων των ειδών τις ανομίες, που χτυπήσανε πισώπλατα το ταλαιπωρημένο Βυζάντιο, τον ίδιο τους τον προμαχώνα, εναντίον του Ασιάτη…», όπως περιγράφει με την ανεπανάληπτη πένα του ο αείμνηστος Νίκος Τσιφόρος στις «Σταυροφορίες» του.

Φαίνεται ότι, όπως «ο Θεός» τότε ενέπνευσε τον Ουρβανό να στρατολογήσει τα καθάρματα για να μακελλέψουν την Ανατολή, έτσι και στην εποχή μας, «ελέω Θεού» του «αναγεννημένου» Μπους, στήθηκε μια τερατώδης μιλιταριστική βιομηχανία μισθοφορικών στρατιών, που δρα ανεξάρτητα από κάθε σύγχρονο στρατιωτικό κανονισμό στην Μέση Ανατολή.

Η δεύτερη μετά τον στρατό των ΗΠΑ στρατιωτική δύναμη είναι αυτή των μισθοφόρων-υπαλλήλων των Ιδιωτικών Εταιρειών παροχής Στρατιωτικών Υπηρεσιών: οι Private Military Companies ή Contractors (για συντομία ΙΕΣΥ).

Οι άνδρες και γυναίκες αυτοί είναι μισθοφόροι και όχι κανονικοί στρατιώτες, δεν υπόκεινται σε καμμία επίσημη ιεραρχία ή στρατιωτικό κανονισμό, δεν μπορεί να τους αποδοθεί κατηγορία για παραβίαση της Συνθήκης της Γενεύης και δεν τηρούν κανέναν κανόνα εμπλοκής.

Πρόκειται, δηλαδή, για ένα κανονικό ληστρικό ασκέρι όπως εκείνα τα μεσαιωνικά φουσάτα που όρμηξαν πάνω στους Άραβες και τους έκαναν να καταλάβουν τι τους περιμένει αν πέσουνε στα χέρια των Δυτικών. Έτσι, από τότε οι Άραβες έμαθαν να αντιστέκονται λυσσασμένα και να θυσιάζονται, αν χρειασθεί, όχι να κάθονται να συνθηκολογούν και να υποτάσσονται στους «ράμπο» που έρχονται να τους «απελευθερώσουν» κατά το συμφέρον τους.

Στα νεοταξικά μισθοφορικά λεφούσια μπορεί να βρει κανείς κάθε καρυδιάς καρύδι. Πρωτοστατούν φυσικά οι Άγγλοι και Αμερικανοί πρώην πράκτορες της CIA, του FBI και της SAS, στρατιωτικοί των ειδικών δυνάμεων –πολλοί ανάμεσά τους έχουν αποταχθεί για εγκληματικές ενέργειες-, δεσμοφύλακες από φυλακές των ΗΠΑ και άλλοι βασανιστές και τυχοδιώκτες. Ιρακινοί, Σιΐτες και Σουννίτες, συνεργάζονται μισθοφορικά στο πλευρό των «απελευθερωτών». Κούρδοι έχουν προσληφθεί ως φρουροί των πετρελαιοπηγών. Γκούρκας από το Νεπάλ, που πολέμησαν με τους Άγγλους στα Φώκλαντ. Χιλιανοί και άλλοι Νοτιοαμερικανοί βασανιστές μαζί με κομμάντος του UCK και Νοτιοαφρικανούς ρατσιστές του «απαρτχάϊντ» προσπαθούν να …«εκδημοκρατίσουν» τους δύστυχους ιθαγενείς με το βλέμμα καρφωμένο στο υψηλότερο ιδανικό της σημερινής εποχής: το αμερικανικό δολλάριο με την πυραμίδα της Νέας Τάξης!

Σύμφωνα με ένα δημοσίευμα της Washington Post (5 Δεκεμβρίου 2006), περίπου 100.000 μισθωμένοι των «ΙΕΣΥ-εργολάβων» βρέθηκαν στο Ιράκ, χωρίς να υπολογίσουμε τους υπεργολάβους. Το νούμερο αυτό «προσεγγίζει το μέγεθος της αμερικανικής στρατιωτικής δύναμης εκεί». Ο αριθμός αυτός που δίνει η εφημερίδα είναι αισθητά μεγαλύτερος από τον αντίστοιχο του Πενταγώνου. Είναι επίσης δεκαπλάσιος του υπολογιζόμενου αριθμού «εργολάβων» που αναπτύχθηκαν κατά την διάρκεια του Πολέμου του Κόλπου, το 1991.

Το προσωπικό αυτό παίρνει μέρος στις μάχες, στις επιχειρήσεις, τις ανακρίσεις και τα βασανιστήρια. Αναλαμβάνουν την φύλαξη εγκαταστάσεων και προσώπων, οδηγούν οχήματα και προστατεύουν αξιωματούχους από επιθέσεις αντιποίνων, εκπαιδεύουν αστυνομικούς και στρατιώτες του νέου Ιράκ. Χειρίζονται ακόμα τα υψηλής τεχνολογίας οπλικά συστήματα που ο τακτικός στρατός δεν αναλαμβάνει να χειριστεί.

Οι εργολάβοι του πολέμου στον 21^ο αιώνα

Στις 10 Σεπτεμβρίου 2001, 24 ώρες πριν την επίθεση στους Δίδυμους Πύργους, πριν καν οι Αμερικανοί ακούσουν για την Αλ-Κάϊντα ή φαντασθούν την πιθανότητα ενός «πολέμου κατά της τρομοκρατίας», ο Ντόναλντ Ράμσφελντ ανέβηκε στο βήμα στο Πεντάγωνο για να εκφωνήσει έναν από τους πρώτους σημαντικούς λόγους του ως υπουργός Άμυνας της κυβέρνησης Τζωρτζ Μπους, τζούνιορ. Μπροστά σε εκπροσώπους εταιρειών αναμεμιγμένων στην εξαιρετικά κερδοφόρα επιχείρηση των στρατιωτικών συμβολαίων -όπως η Enron, η General Dynamics και η Aerospace Corporation- ο Ράμσφελντ εισηγείται την κήρυξη ενός πολέμου…

«Το θέμα σήμερα είναι ένας εχθρός που αποτελεί απειλή, μια σοβαρή απειλή για την ασφάλεια των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής…», βρόντηξε ο Ράμσφελντ. «Διασπά την άμυνα των ΗΠΑ και θέτει σε κίνδυνο την ζωή των ανδρών και γυναικών του στρατού και των δυνάμεων ασφαλείας». Και εξέπληξε τους πάντες, λέγοντας: «Μπορεί να νομίσετε ότι περιγράφω κάποιον από τους τελευταίους υπέργηρους δικτάτορες του κόσμου… Ο εχθρός βρίσκεται πιο κοντά σ’ εμάς. Είναι η γραφειοκρατία του Πενταγώνου». Ο Ράμσφελντ τότε εισηγήθηκε να γίνει πλήρης αλλαγή στον τρόπο που διοικείται το Πεντάγωνο, αντικαθιστώντας την παληά γραφειοκρατία του υπουργείου Άμυνας με ένα νέο μοντέλο, που να βασίζεται στον ιδιωτικό τομέα. Ανακοινώντας αυτή την σημαντική αλλαγή, ο Ράμσφελντ είπε στο κοινό του: «Δεν επιθυμώ να επιτεθώ κατά του Πενταγώνου. Θέλω να το απελευθερώσω. Χρειάζεται να το σώσουμε από τον εαυτό του».

Όλως τυχαίως, την επόμενη ημέρα, ένα από τα 4 «επιτιθέμενα» αεροπλάνα, υποτίθεται ότι έπεσε στο κτίριο του Πενταγώνου.

Η νέα πολιτική του Πενταγώνου, που δίνει πλέον έμφαση στις συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις, στα εξελιγμένα οπλικά συστήματα και εξαρτάται περισσότερο από τον ιδιωτικό τομέα, έγινε γνωστή ως Δόγμα Ράμσφελντ.

Προς μεγάλη ικανοποίηση της πολεμικής βιομηχανίας, πριν αποσυρθεί ο Ράμσφελντ έκανε την εξωφρενική κίνηση να εντάξει τον ιδιωτικό-μισθοφορικό τομέα στο επίσημο τμήμα της αμερικανικής πολεμικής μηχανής. Στην Τετραετή Αμυντική Επιθεώρηση του Πενταγώνου του 2006, ο Ράμσφελντ περιέγραψε αυτό που αποκαλούσε «οδικό χάρτη για την αλλαγή» στο υπουργείο Άμυνας, ο οποίος, όπως είπε, άρχισε να εφαρμόζεται από το 2001. Προσδιόρισε την «Συνολική Δύναμη του Υπουργείου» ως …«το ενεργό και εν εφεδρεία στρατιωτικό έμψυχο υλικό του, τους πολίτες υπαλλήλους του και τους ιδιώτες-εργολάβους του –οι οποίοι συνιστούν την πολεμική ικανότητα και δυναμικότητά του. Τα μέλη της Συνολικής Δύναμης υπηρετούν σε χιλιάδες σημεία σε ολόκληρο τον κόσμο, εκπληρώνοντας πολυάριθμα καθήκοντα προκειμένου να επιτελέσουν τις σημαντικότατες αποστολές τους». Αυτός ο επίσημος ορισμός αποτέλεσε τον μεγάλο θρίαμβο των πολεμικών εργολάβων, αφού τους απέδιδε μια νομιμότητα που ποτέ δεν είχαν στην ιστορία τους.

Αποχαιρετώντας τον Ράμσφελντ τον Νοέμβριο του 2006, ο Μπους του αναγνώρισε ότι: «πραγματοποίησε τον πιο σαρωτικό μετασχηματισμό του προσώπου των αμερικανικών στρατιωτικών δυνάμεων παγκοσμίως» από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Πράγματι, ο Ράμσφελντ καθιέρωσε μια από τις πιο σημαντικές αλλαγές στην σύγχρονη τακτική πολέμου: την ευρεία χρήση των εργολάβων του ιδιωτικού τομέα σε κάθε πλευρά του πολέμου, ακόμα και στην μάχη». Η αμερικανική κυβέρνηση και το ελεγχόμενο από τους Ρεπουμπλικανούς Κογκρέσσο με την σειρά τους απήλλαξαν τους ιδιώτες-υπεργολάβους από κάθε ευθύνη, επίβλεψη και νομικούς περιορισμούς.

Από την στιγμή που ξεκίνησε η ετοιμασία των αμερικανικών στρατευμάτων για την εισβολή στο Ιράκ, το Πεντάγωνο ενσωμάτωσε τους «ιδιώτες-εργολάβους» στις επιχειρήσεις του. Ακόμα και όταν η κυβέρνηση έδινε την εντύπωση δημοσίως ότι προσπαθούσε να βρει λύση δια της διπλωματικής οδού, η Halliburton προετοιμαζόταν για μαζικές επιχειρήσεις.

Για μια Χούφτα Δολλάρια

Οι ιδιώτες-εργολάβοι προσφέρουν πολιτική κάλυψη στην κυβέρνηση των ΗΠΑ και στο ΝΑΤΟ, επιτρέποντάς τους να αναπτύξουν ιδιωτικές ένοπλες δυνάμεις σε μια πολεμική ζώνη χωρίς να είναι αναγκασμένοι να δώσουν λογαριασμό για τους θανάτους, τους τραυματισμούς και τα εγκλήματα αυτών των δυνάμεων που δρουν μυστικά.

Η ώθηση προς την ιδιωτικοποίηση του πολέμου ξεκίνησε επί προεδρίας πατρός Μπους. Μόλις τελείωσε ο Πόλεμος του Κόλπου, το Πεντάγωνο, επικεφαλής του οποίου ήταν τότε ο σημερινός αντιπρόεδρος Ντικ Τσένυ, πλήρωσε την θυγατρική της Halliburton, Brown & Root Services, σχεδόν 9 εκατομ. δολλάρια για να μελετήσει τον τρόπο που οι ιδιωτικές στρατιωτικές εταιρείες θα μπορούσαν να παρέχουν υποστήριξη στους Αμερικανούς στρατιώτες στις εμπόλεμες ζώνες. Κατά την διάρκεια του πολέμου του Κόλπου, το 1991, ο ένας στους πενήντα στο πεδίο της μάχης ήταν πολίτης με συμβόλαιο. Στην Βοσνία, το 1996, η αναλογία αυτή έγινε ο ένας στους δέκα. Σήμερα, πάνω από 40 εταιρείες έχουν τελικά μόνιμη συνεργασία με το Πεντάγωνο.

Ο γερουσιαστής Kucinich, πού θέλησε να διερευνήσει την πιθανή εμπλοκή των ιδιωτικών στρατών στις αποκαλούμενες «black ops», «false flag» ή συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις στο Ιράκ, είπε: «Ποια είναι η διαφορά μεταξύ συγκεκαλυμμένων δραστηριοτήτων και των αποκαλούμενων ανοικτών για τις οποίες δεν έχουμε καμμιά πληροφορία;». Ο Kucinich τόνισε επίσης ότι τα προβλήματα με τις εταιρείες αυτές δεν περιορίζονται απλώς στους τομείς της ευθύνης και της διαφάνειας. «Πρόκειται για την ιδιωτικοποίηση του πολέμου», σημειώνει. Η αμερικανική κυβέρνηση «…συνδέει τα κέρδη των ιδιωτικών στρατιωτικών εταιρειών με την διεξαγωγή των πολέμων. Άρα δίνουμε κίνητρα στις εταιρείες να επηρεάζουν την κυβέρνηση και το Κογκρέσσο ώστε να δημιουργούν περισσότερες ευκαιρίες για κέρδος και οι ευκαιρίες αυτές συνεπάγονται περισσότερους πολέμους. Και γι΄αυτό τον λόγο ο ρόλος των ιδιωτικών στρατών θα πρέπει να περιορισθεί αυστηρά από το Κογκρέσσο».

Οι θάνατοι των μισθοφόρων δεν υπολογίζονται στο σύνολο των νεκρών Αμερικανών και τα εγκλήματα και οι παραβιάσεις τους ούτε τεκμηριώνονται ούτε τιμωρούνται, συσκοτίζοντας ακόμη περισσότερο το πραγματικό κόστος του πολέμου. «Όταν βάζεις στο παιγνίδι μισθοφόρους στους οποίους δεν εφαρμόζεται ο νόμος, η Συνθήκη της Γενεύης, οι κοινές αντιλήψεις περί ηθικής, το κάθε τι πετιέται στον κάλαθο των αχρήστων», καταλήγει ο Kucinich. «Και αυτό σημαίνει ότι αυτοί οι ιδιωτικοί στρατοί είναι πράγματι το μακρύ χέρι της κυβέρνησης και της πολιτικής της».

Κι ακόμα χειρότερα, οι διαβόητοι, πλέον, και ακριβοπληρωμένοι μισθοφόροι όλων αυτών των ΙΕΣΥ που περιπολούν σαν αστακοί στην Μέση Ανατολή σήμερα, στην Νέα Ορλεάνη το 2005, ποιος ξέρει πού αύριο, είναι το μακρύ χέρι της Νέας Τάξης και ίσως προετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν βίαια την αφύπνιση των λαών ενάντια στους Επικυρίαρχους και τις όποιες αντιστάσεις θα εκδηλωθούν.

* Πρόλογος από το εκτενές αφιέρωμα που είχε δημοσιευθεί στο περιοδικό Hellenic Nexus, τ.21, Σεπτέμβριος 2007

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου