Η στρατηγική Θράσους των ιδεολογικών σκουπιδιών

Το Σοβαρό Κράτος, η Σοβαρή Κοινωνία, οι σοβαροί Πολίτες και ο Σοβαρός Νέος Άνθρωπος

Γράφει ο Βασίλης Δημ. Χασιώτης

Στα πλαίσια της Στρατηγικής του Θράσους, μια στρατηγική με φοβερή αποτελεσματικότητα, η Μνημονιακή Αθλιότητα έξη τώρα χρόνια, δεν παύει να κουνά το δάχτυλο στα ίδια της θύματά της, δίνοντας μαθήματα επί παντός του επιστητού, από ζητήματα ηθικής έως και των πιο στοιχειωδών οργανωτικών ζητημάτων μιας δημόσιας υπηρεσίας.

Αυτό το δάχτυλο έχει ως αποδέκτη τον ελληνικό λαό. Φυσικά, απευθύνεται και σε άλλους λαούς-«παρίες» ή οιονεί «παρίες», όμως ας μείνουμε στην καθ’ ημάς ελληνική πραγματικότητα.

Πώς μας αποκαλούν εδώ και έξη χρόνια;

Α! ναι.

Οι «μη παραγωγικοί», οι «μη αποδοτικοί», οι «σπάταλοι» εργαζόμενοι, αρχίζοντας από τον δημόσιο τομέα και καταλήγοντας στον ιδιωτικό, οι συνταξιούχοι που φέρνουν τα ίδια χαρακτηριστικά (τα δύο πρώτα αποτελούν προηγούμενες αμαρτίες τους, όταν ήταν εργαζόμενοι), και οπωσδήποτε, μια μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη, που κι αυτή, δεν κατηγορείται λιγότερο για τη «σπατάλη» της σε ατομικό επίπεδο, στο επίπεδο του ατόμου-επιχειρηματία, και βεβαίως, ιδιωτικός και δημόσιος τομέας ευθύνονται για ένα «στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης», αθροιστικά (μισθωτοί + μικρομεσαίοι επιχειρηματίες), αυτοί, και όχι κάποιες κυβερνήσεις που νομοθέτησαν και εφάρμοσαν αυτό το μοντέλο.

Και πού κατέληξαν αυτές οι άθλιες καταστάσεις;

Στο δημόσιο χρέος, το οποίο γονάτισε τη χώρα, και έφερε τον διεθνή έλεγχο.

Ποιοι είναι αυτοί όμως αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο;

Βασικά το Βερολίνο (ομού μετά του ΔΝΤ) και τα εδώ ενεργούμενά του. Μεγάλη σημασία όταν αναφερόμαστε στην «καθ’ ημάς πραγματικότητα», έχουν τα ντόπια ενεργούμενα. Ποιοι είναι αυτοί; Κατά κανόνα, είναι αυτοί που θάπρεπε να πληρώσουν ΚΑΤ’ ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΤΗΤΑ το χρέος, είναι αυτοί που δεν θάπρεπε -τουλάχιστον κάποιοι απ’ αυτούς- να βρίσκονται ελεύθεροι ώστε να κουνάνε και το δάχτυλο από πάνω, αλλά, να βρίσκονται στη φυλακή, πληρώνοντας εθνικά διαπλεκόμενα οικονομικά και πολιτικά εγκλήματα.

Είναι αυτοί που σε συντριπτικό ποσοστό δημιούργησαν το Χρέος και τη Κρίση συνολικότερα.

Είναι οι ΘΥΤΕΣ που απαιτούν το μάρμαρο να το πληρώσουν τα ΘΥΜΑΤΑ τους.

Είναι αυτοί που μας αποκαλούν «σπάταλους».

Είναι αυτοί που μας αποκαλούν «μη παραγωγικούς».

Είναι αυτοί που μας μέμφονται για τη «στρεβλή ανάπτυξη» των δεκαετιών που πέρασαν : εμάς τους νυν η πρώην (και νυν συνταξιούχους) μισθωτούς ή μικρομεσαίους επιχειρηματίες.

Είναι αυτοί που μιλάνε για μειώσεις μερικών ευρώ σε μισθούς και συντάξεις των 500, 1000, 1500 ευρώ, ενώ ίσως κάποιοι από αυτούς έχουν ΜΗΝΙΑΙΕΣ αποδοχές όσες είναι οι ετήσιες αποδοχές των παραπάνω μισθωτών ή συνταξιούχων ή ισοδύναμα ετήσια κέρδη των παραπάνω μικρομεσαίων επιχειρηματιών.

Είναι αυτοί που μιλάνε για μειώσεις μερικών ευρώ σε μισθούς και συντάξεις των 500, 1000, 1500 ευρώ, ενώ ίσως κάποιοι από αυτούς έχουν ΗΜΕΡΗΣΙΑ επιχειρηματικά ίσα με τις ετήσιες αποδοχές των παραπάνω μισθωτών ή συνταξιούχων ή τα ετήσια κέρδη των παραπάνω μικρομεσαίων επιχειρηματιών, σε μερικές περιπτώσεις κι ακόμα περισσότερα.

Είναι αυτοί που μιλάνε για μειώσεις μερικών ευρώ σε μισθούς και συντάξεις των 500, 1000, 1500 ευρώ, ενώ ίσως κάποιοι από αυτούς φοροδιαφεύγουν και εισφοροδιαφεύγουν, όταν δεν καρπούνται κατάμαυρο χρήμα από τις πιο κατάμαυρες δραστηριότητες, από την μαύρη αγορά, ίσαμε κι εγώ δεν ξέρω ποιες άλλες «αγορές».

Είναι αυτοί ΠΟΥ ΤΡΕΜΟΥΝ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑ : Μη τυχόν και γίνει ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ των αιτιών της δημιουργίας του χρέους και αποκαλυφθεί η αλήθεια ΤΟΥ ΕΓΚΛΗΜΑΤΟΣ, και επομένως, ΕΞΑΤΟΜΙΚΕΥΘΕΙ Η ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΑΥΤΗ ΕΥΘΥΝΗ.

Δεν είναι καθόλου τυχαίο λοιπόν που έχουν ξαμολύσει λυτούς και δεμένους παρατρεχάμενους ΠΑΣΗ ΘΥΣΙΑ να μεταθέσουν την ευθύνη στα ίδια τους τα θύματα.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο και το Βερολίνο, αναμφίβολα ανταποκρίθηκαν την κατάλληλη στιγμή να έρθουν να «σώσουν» τη χώρα.

Και ήρθαν σαλπίζοντας τον ίδιο σκοπό : φταίνε αυτοί οι «σπάταλοι» και «κακομαθημένοι», κ.λπ. (να μην επαναλαμβάνω όλα τα παραπάνω), κι έτσι, ήρθαν να μας κάνουν ένα «σοβαρό Κράτος με μια σοβαρή οικονομία».

Τι περιλαμβάνει αυτό το μοντέλο «σοβαροποίησης» του Κράτους και της οικονομίας μας, που μας επιβάλλεται έμμεσα πλην σαφώς όταν δεν επιβάλλεται άμεσα, μέσα από τις μνημονιακές πολιτικές, και επομένως, είναι κάτι που εκφράζει όχι τον ελληνικό λαό που το υπομένει -τουλάχιστον ίσαμε τώρα- μα την κυρίαρχη νεοφιλελεύθερη κουλτούρα της Νέας Τάξης Πραγμάτων στην Ευρώπη;

Λίγα πράγματα αλλά ουσιώδη. Σα να πούμε κάτι σαν τα παρακάτω, χωρίς να ζοριστούμε και πολύ να καταρτίσουμε έναν «πλήρη» πίνακα :

Πρώτο, μη ρωτάτε πόσα χρωστάτε, διότι κανένα σοβαρό Κράτος, δεν ρωτά πόσα οφείλει. Οφείλει όσα του λένε ότι οφείλει. Μόνο ένας μη σοβαρός θα αμφισβητούσε το ύψος του χρέους τους, ή έστω, θα ζητούσε την επαλήθευσή του.

Δεύτερο, μη ρωτάτε αν είναι νόμιμο το χρέος. Κάθε χρέος που φέρει την υπογραφή προηγούμενων κυβερνήσεων είναι νόμιμο. Διότι σε κανένα σοβαρό Κράτος, καμία κυβέρνηση δεν μπορεί να θεωρηθεί ότι θα μπορούσε να διαπραγματεύεται παράνομα πράγματα ή νόμιμα με παράνομο τρόπο. Αυτό στο δικό μας κόσμο απαγορεύεται και να υπάρχει ακόμα ως σκέψη. Και κακώς υπάρχει η δυνατότητα μέσω κάποιων Συνταγματικών προνοιών, μέλη κυβερνήσεων να παραπέμπονται σε ποινικές δίκες για θέματα που αφορούν την καλή λειτουργία των Αγορών και της Οικονομίας, κατά την εξ ορισμού αδιαμφισβήτητα επωφελή και την ομοίως εξ ορισμού αδιαμφισβήτητα ορθή κρίση τους. Μονάχα όταν νομοθετούν εναντίον της «σοβαρότητας» του Κράτους, όπως εδώ την προσδιορίζουμε, θα πρέπει με συνοπτικές διαδικασίες να παραπέμπονται για εσχάτη προδοσία.

Τρίτο, η Νομιμότητα, σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών των κυβερνήσεων, όταν οι Αγορές έχουν άλλη άποψη από εγκαθιδρυμένες αρχές Δικαίου : Συνταγματικού, διεθνούς δικαίου, κ.λπ. Η ίδια η Νομοθετική εξουσία, θα πρέπει να υπακούει στις υποδείξεις και απαιτήσεις των Αγορών. Νόμος είναι η Θέληση των Αγορών, αυτής της Ιερής Αγελάδας, που παράγει τον πλούτο πάνω σ’ αυτή τη Γη. Νόμος είναι η Θέληση των Κατόχων αυτού του πλούτου. Διότι δεν υπάρχει πιο επικίνδυνο πράγμα, να αφήσουμε τις τύχες αυτού του κόσμου, αυτού του πλανήτη, στα χέρια των Αδυνάτων και των Φτωχών, που έχουν κάθε λόγο να θέλουν να ανατρέψουν τη Φυσική Ισορροπία και να κλέψουν ασφαλώς τον ιδρώτα και τον μόχθο των Λίγων που δημιούργησαν αυτόν τον πλούτο στο σύνολό του.

Τέταρτο, η Δικαιοσύνη, σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν μπορεί να αποτελέσει εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών των κυβερνήσεων του, όταν οι Αγορές έχουν άλλη άποψη για την ερμηνεία των Νόμων. Υπέρτατος Κριτής, οι Αγορές. Η Δικαιοσύνη, όπως τη γνωρίζουμε, αποτελεί ένα αναχρονιστικό ως προς την αποστολή και τη λειτουργία του θεσμό - κατάλοιπο άλλων εποχών. Γι’ αυτό μπορεί μεν να αποφασίζει εναντίον των Νόμων της Αθλιότητας, pardon! των Αγορών, αλλά και οι Αγορές, ουδόλως υποχρεούνται να εφαρμόζουν τις δικαστικές αποφάσεις. Η Δικαιοσύνη θα μπορούσε κάλλιστα να αποδίδεται από ιδιωτικές νομικές επιχειρήσεις, που μέσω ειδικών συμβάσεων με τη κυβέρνηση θα μπορούσαν να ασκούν το ίδιο έργο με αυτό των δικαστηρίων όλων των βαθμίδων, με εξαίρεση τα ποινικά μη οικονομικής φύσεως αδικήματα.

Πέμπτο, τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν μπορεί να αποτελέσουν εμπόδιο στην εφαρμογή των πολιτικών των κυβερνήσεων, όταν οι Αγορές κρίνουν ότι αυτά παρεμποδίζουν την ελευθερία δράσης και ανάπτυξής τους. Το μόνο Ανθρώπινο Δικαίωμα είναι η Υποχρέωση τήρησης των Κανόνων των Αγορών. Τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, επιβλήθηκαν σε μια περίοδο κατά την οποία υπήρξε εμφανής υποχώρηση του Ορθολογισμού, μπρος σε πιέσεις ενός ανύπαρκτου πράγματος, αυτού που η Προπαγάνδα των Αδυνάτων ονόμασε «κοινωνία». Το Άτομο, ως Άτομο, δεν υπάρχει παρά μονάχα σε σχέση με ό,τι το κρατά ζωντανό στη ζωή, το τρέφει και το ντύνει. Κι αυτό είναι αποκλειστικά η Αγορά και η Οικονομία. Καμία κοινωνία -ακόμα κι αν κάνουμε την τραβηγμένη υπόθεση ότι υπάρχει- δεν μπορεί να επέμβει στους Φυσικούς Νόμους των Αγορών και της Οικονομίας. Δεν βρίσκονται οι Αγορές και οι Οικονομίες μέσα στις -δήθεν- κοινωνίες, όπως ισχυρίζονται οι Αδύνατοι, αλλά, κοινωνία είναι μονάχα ο χώρος της ιδιωτικής επιχείρησης. Μονάχα εκεί μέσα το Άτομο θα βρει την συνεργατικότητα και την αλληλεγγύη, όπως αυτά παγίως καθορίζονται από τους Νόμους που διέπουν την αποτελεσματική οργάνωση και λειτουργία των επιχειρήσεων αυτών. Έξω από αυτές, ο Άνθρωπος δεν είναι παρά ένα Άτομο, κάτι το εντελώς μοναχικό, και όταν θα σχολά από την δουλειά του, δεν θα βλέπει τη στιγμή, πότε θα περάσει αυτός ο έξω από την επιχείρηση χρόνος που το μόνο που κάνει είναι να τον φθείρει, να τον βασανίζει, να τον σκοτώνει.

Έκτο. Σοβαρό Κράτος είναι το Κράτος που δεν επιτρέπει τον λαϊκισμό. Τι είναι λαϊκισμός στη περίπτωσή μας; Είναι ο,τιδήποτε απειλεί τη σοβαρότητα του Κράτους όπως αυτή εδώ προσδιορίζεται. Σοβαρό Κράτος είναι το Κράτος που δεν υποχωρεί μπρος στις λοιδορίες της αθλιότητας. Παράδειγμα. Κατηγορείται το Σοβαρό Κράτος ότι ευνοεί τη μεγάλη ανεργία ως δήθεν ένα εργαλείο πίεσης για να διατηρούνται χαμηλά τα μεροκάματα των αργαζόμενων. Η αλήθεια είναι όμως ότι το Σοβαρό Κράτος είναι υπέρ της πλήρους απασχόλησης. Αυτό όμως θα επιτευχθεί μονάχα όταν οι μισθοί και τα ημερομίσθια που δίνονται για τους έχοντες εργασία μειωθούν τόσο ώστε με την δίκαιη αυτή ανακατανομή της σχετικής δαπάνης να μπορέσουν να βρουν δουλειά και η σημερινοί άνεργοι. Δεν χρειάζονται περισσότερα χρήματα. Χρειάζεται αυτά που δίνονται στους έχοντες εργασία να μοιραστούν σε περισσότερους. Δυστυχώς όμως η ευδαιμονία των εχόντων εργασία δεν τους επιτρέπει να εκδηλώσουν αυτή την τόσο αναγκαία αλληλεγγύη και να αντιληφθούν ότι μεταξύ του να έχεις έναν οσοδήποτε μικρό μισθό και να μην έχεις καθόλου μισθό απείρως λογικότερη είναι η πρώτη επιλογή.

Έβδομο, ένα σοβαρό Κράτος, ξεκαθαρίζει πως οι Αγορές υπόκεινται κι αυτές στο Νόμο της Δύναμης. Η μικρομεσαία επιχειρηματικότητα είναι ανώφελη, επιζήμια και καθαρή σπατάλη πολυτίμων πόρων και κεφαλαίων στο βωμό της ιδεοληψίας κάποιων που φαντάζονται τον εαυτό τους ως προσωποποίηση του επιχειρείν. Το πραγματικό επιχειρείν αφορά εκείνους που μπορούν να αποτρέψουν την χωρίς οικονομικό νόημα και ταυτόχρονα αναποτελεσματική κατάτμησή του, και να την συγκεντρώσουν στα χέρια τους, ώστε μέσα από τη σοφή τους διαχείριση αυτού του πλούτου, να είναι δυνατό να διασφαλιστεί τόσο το μέγεθός του όσο και η παραπέρα αύξησή του, ενώ, την ίδια στιγμή, οι ίδιοι αυτοί κάτοχοι αυτού του συγκεντρωμένου πλούτου, θα καθορίζουν πώς οι ζωογόνες ψιχάλες του θα φτάνουν στο έδαφος ώστε να διασφαλίζεται πως οι μάζες θα έχουν ό,τι χρειάζονται για την βιολογική τους συντήρηση, χωρίς να απειλείται η Φυσική ή άλλως Θεία Ισορροπία των πραγμάτων. Η μικρομεσαία αλλά και η πλεονάζουσα μεγάλη επιχείρηση και εν γένει επιχειρηματική δραστηριότητα αποτελούν ασυγχώρητη καταστροφή των πλεονεκτημάτων των μεγάλης κλίμακας οικονομιών, τόσο μεγάλής ώστε ο κάθε κλάδος της οικονομίας να μην βρίσκεται σε πάνω από πέντε ομίλους κοινών συμφερόντων, όσα και τα δάκτυλα της μιας παλάμης. Η δεύτερη παλάμη αν έχει κάποια αποστολή να επιτελέσει αυτή είναι να διώχνει μακριά όλους εκείνους που πάντα θα είναι πρόθυμοι να απειλήσουν την Θεία άλλως Φυσική Τάξη Πραγμάτων.

Όγδοο, κάθε σοβαρό Κράτος, δεν μιλά με τη γλώσσα των Αδυνάτων αλλά με τη γλώσσα της Δύναμης. Όχι «θάπρεπε», μα «πρέπει». Οι Αδύνατοι μιλάνε με το θάπρεπε και μέσες οδούς, μέσους όρους. Ένα σοβαρό όμως Κράτος γνωρίζει μονάχα το πρέπει και μονάχα εκείνη τη Δύναμη που μπορεί να το υπηρετήσει με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο. Και ούτε θα πέσει στη παγίδα του μέτρου των Αδυνάτων. Η Δύναμη διαθέτει τη Θέληση να κινηθεί πάνω στην λεωφόρο του Ρεαλισμού αφήνοντας τους άλλους να πετάνε στα σύννεφα. Κι αφού η Φυσική Επιλογή ή η ίδια η Θεία Πρόνοια αυτό το ρόλο επέλεξε για τους Αδύνατους, να εξουσιάζονται από τους Δυνατούς, είναι χίλιες φορές πιο συμφέρον για τη Φυσική Τάξη και άρα για το ίδιο το Δίκαιο, να υποβοηθούνται στη Φυσική Αποστολή τους με κάθε δυνατό μέσο. Η Προπαγάνδα που στοχεύει στο να διατηρούνται σε ηρεμία και η μνήμη τους σε ύπνωση, είναι ένα θείο εργαλείο αφού χρησιμοποιείται για την εγκαθίδρυση της Θείας Επιλογής.

Ένατο, ανάγκη να επαναλάβουμε πως κανένα σοβαρό Κράτος δεν αποδέχεται την ύπαρξη της κοινωνίας ως κάτι που μπορεί να επιβαρύνει την λειτουργία του. Την μόνη υποχρέωση που έχει ένα σοβαρό Κράτος είναι η μισθοδοσία της κυβέρνησής του, δηλαδή των μελών του υπουργικού συμβουλίου, και για λόγους συμβολικούς των βουλευτών -αλλά όχι και της Βουλής, οι διοικητικές λειτουργίες της οποίας, μπορούν να ανατεθούν σε ιδιωτικούς φορείς. Προσωρινά όμως, κι αυτό έως ότου πέσουν κι αυτά τα ταμπού, κι όλες οι κρατικές και δημόσιες λειτουργίες, μα και η ίδια η τοπική αυτοδιοίκηση, να περιέλθουν στον ιδιωτικό τομέα. Από το επίπεδο του κλητήρα της τελευταίας δημόσιας υπηρεσίας, ίσαμε και την αστυνομία και τις ένοπλες δυνάμεις. Για παράδειγμα, η αποστολή των τελευταίων θα μπορούσε να εκχωρηθεί σε εξειδικευμένες διεθνώς δραστηριοποιούμενες εταιρίες στους τομείς αυτούς. Π.χ., τι χρειάζεται το Σώμα Μηχανικού ή το Σώμα Υλικού Πολέμου ή το Υγειονομικό Σώμα στις Ένοπλες Δυνάμεις, όταν θαυμάσια όλες αυτές οι υπηρεσίες θα μπορούσαν να τις αναλάβουν ιδιώτες; Τι χρειάζονται π.χ. οι Ειδικές Δυνάμεις, όπως π.χ. τα κομάντο, τα ΟΥΚ, κ.λπ., όταν διεθνείς εξειδικευμένες επιχειρήσεις θα μπορούσαν να σου προσφέρουν το ανθρώπινο εκείνο δυναμικό (αν κι εδώ μπορεί να χαρακτηριστεί «υλικό») που θα αναλάμβανε την ίδια ακριβώς αποστολή; Και μην μου μιλήσετε για εθνικές ασφάλειες και πατριωτισμούς, διότι οι Αγορές ήδη αυτά τα ιδεολογικά κατάλοιπα άλλων εποχών, τα έχει απορρίψει βάζοντας στη θέση τους τη Μοντέρνα, Σύγχρονη Ιδεολογία της Παγκοσμιοποίησης και της Πολυπολιτισμικότητας, δίνοντας τέλος στις προηγούμενες ιδεοληψίες.

Δέκατο, σε συνέχεια του παραπάνω, κανένα σοβαρό Κράτος δεν αποδέχεται την «κλασική» κρατική έννοια, και των συναφών προς αυτή ιδεοληψιών, όπως εθνική ανεξαρτησία, εθνική κυριαρχία, κ.λπ., ως κάτι που μπορεί να συγκρούεται με τις απαιτήσεις και τις επιδιώξεις των Αγορών. Αληθής εθνική κυριαρχία και αληθής εθνική ανεξαρτησία, σημαίνει κυριαρχία και ανεξαρτησία των Αγορών χωρίς περιορισμούς συνόρων και εθνικών κυριαρχιών.

Ενδέκατο, κανένα σοβαρό Κράτος δεν ανακατεύεται με τον σχεδιασμό των Αγορών, διότι, άπαξ και δεν υπάρχει «εθνική» μα απλώς Αγοραία Οικονομία, το Κράτος χάνει και την νομιμοποίηση του παρεμβατικού του ρόλου. Ό,τι κυβερνά τις Αγορές και την Οικονομία, είναι η Αόρατος Χειρ, η οποία σε κανένα σοβαρό Κράτος δεν αμφισβητείται. Η Αόρατος Χειρ είναι αόρατες δυνάμεις που Θεία Χάριτι επιβάλλουν την Φυσική Τάξη και την Φυσική Επιλογή. Και για όσους δεν πιστεύουν στη Θεία Χάρη, αρκεί η Φυσική Τάξη και Φυσική Επιλογή.

Δωδέκατο, κανένα σοβαρό Κράτος δεν αμφισβητεί τη Θεία Χάρη, την Φυσική Τάξη και την Φυσική Επιλογή. Ό,τι έχει επιλεγεί για να εκπροσωπήσει στον ανώτατο βαθμό την Επιτυχία και την Κυριαρχία, συγκαταλέγεται στους Επιτυχημένους και τους Κυρίαρχους, σε επίπεδο συνοικίας, πόλης, νομού, περιφέρειας, χώρας, οικουμένης, οι οποίοι τόλμησαν και άρπαξαν την Επιτυχία και την Κυριαρχία με οιοδήποτε κόστος και ηθικό τίμημα, τα οποία μικρή ή καθόλου αξία έχουν μπροστά στην επίτευξη του σκοπού. Ό,τι έχει επιλεγεί για να αποτύχει ή για να πετύχει σε κατώτερες κλίμακες της Επιτυχίας και Κυριαρχίας, συγκαταλέγεται στους Αποτυχημένους και τους Υποδεέστερους τούτου του κόσμου. Η Ενοχή αυτών των Αποτυχημένων, είναι αδιαμφισβήτητη και αρκεί η αποτυχία τους για να τους καταστήσει άξιους της μοίρας τους. Όσοι αμφισβητούν αυτή την Νομοτέλεια, είναι δίκαιο να νιώσουν την αμείλικτη Δικαιοσύνη της Θείας Χάριτος όπως αυτή εκδηλώνεται και εκφράζεται μέσω αυτών που την εκπροσωπούν στο ανώτατο δυνατό επίπεδο της Επιτυχίας και Κυριαρχίας. Η Αόρατος Χειρ, δεν είναι όπως λένε οι Αποτυχημένοι, φανερά χέρια που απλά βρίσκονται πίσω από τους αχυρανθρώπους που βάζουν μπροστά τους και ότι τελικά, κάθε άλλο παρά «αόρατη» είναι η χείρα που μας κυβερνά, διότι αυτό, λέγεται απλά για να δικαιολογήσουν την αποτυχία τους. Ό,τι δικαιούνται είναι η πρόσβαση στις εκδηλώσεις Φιλανθρωπίας των Επιτυχημένων και Κυρίαρχων, όπου, όπως και όταν αυτή εκδηλώνεται. Η διαρκής φωνή των Αδυνάτων που δήθεν δικαιούνται ανώτερα επίπεδα από αυτά που κατέχουν, τα δήθεν δικαιώματά τους για αξιοπρέπεια και δίκαιη κατανομή του πλούτου, είναι μια Ιδεολογική Απάτη που έρχεται σε ευθεία αντίθεση και σύγκρουση με όσα είπαμε αμέσως παραπάνω. Δεν δικαιούνται απολύτως τίποτα πέραν όσων η Θεία Χάρις, η Φυσική Επιλογή και η Φυσική Τάξη, μαζί με την Αόρατη Χείρα, έχουν με απαράμιλλη σοφία επιβάλλει ως Φυσική Πραγματικότητα.

Δέκατο τρίτο, ένα σοβαρό Κράτος υπενθυμίζει πάντα ότι οι Αδύνατοι δε θα πρέπει να ξεχνούν ότι επιβαίνουν σε ένα πλοίο που ανήκει σε άλλους και σχεδόν ταξιδεύουν δωρεάν. Η συζήτηση για το αν έτσι θα είχε το πράγμα ΑΝ κάτι άλλο συνέβαινε που θα αναιρούσε αυτή τη πραγματικότητα βρίσκεται έξω και πέρα από τα όρια προβληματισμού κάθε σοβαρού Κράτους που πορεύεται με βάση τον Ρεαλισμό και όχι τους ψιθύρους των νεράιδων και τις προφητείες αγυρτών.

Δέκατο τέταρτο, κάθε σοβαρό Κράτος, που έχει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά, είναι ένα Κράτος-Πολεμιστής. Η Ειρήνη είναι για τους Αδύνατους. Ο Πόλεμος είναι για τους Δυνατούς. Η Οικονομία της Ειρήνης είναι για τους Αδύνατους, τους τεμπέληδες, που σκέφτονται μονάχα πώς θα πετύχουν ακόμα μεγαλύτερους χρόνους ανάπαυσης και τεμπελιάς, και μάλιστα πληρωμένους, πώς θα βγαίνουν νωρίτερα στη σύνταξη. Η Οικονομία του Πολέμου είναι για τους Δυνατούς, που γνωρίζουν ένα μονάχα πράγμα : πώς αποστολή του ανθρώπου, είναι να πολεμά μέσα από τις Αγορές και για τις Αγορές, χωρίς αναπαμό, διότι ο αναπαμός ξεκουρντίζει την προσπάθεια, και για όσο αντέχει βιολογικά με βάση τις σύγχρονες δυνατότητες της επιστήμης, δηλαδή, τουλάχιστον ίσαμε τα 75 με 80 χρόνια. Κανένα σοβαρό Κράτος δεν έχει κανενός είδους ενδοιασμό όταν πρόκειται να αντιμετωπίσει τους εχθρούς της σοβαρότητάς του. Αν χρειαζόταν να κάνει λοβοτομή σ' όλους αυτούς για να υπερασπίσει τη Θεία και Φυσική Τάξη δεν θάπρεπε να έχει κανένα ενδοιασμό.

Δέκατο πέμπτο. Όμως, κανένα σοβαρό Κράτος δεν υποτιμά τη δύναμη των Αδυνάτων σαν οι κατάλληλες συγκυρίες και περιστάσεις επιτρέψουν στις ιδεοληψίες τους να βγάλουν δόντια και να δράσουν ενωμένα και συντονισμένα. Έχετε δει μικρά πιράνχας να καταβροχθίζουν ένα ολάκερο βόδι στο λεπτό;

Δέκατο έκτο, και σταματούμε εδώ. Το Σοβαρό Κράτος ας το πούμε. Χρειάζεται Σοβαρούς Πολίτες που με τη σειρά τους απαιτούν ένα Νέο Είδος Ανθρώπου. Ήρθε λοιπόν ο καιρός να το παραδεχτούμε. Ο Παλιός Άνθρωπος, ο Άνθρωπος της Σπατάλης και της Πλαδαρής Ζωής έφτασε στο τέλος του. Ήρθε η Ώρα να κατασκευάσουμε τον Νέο Άνθρωπο τον Συμβατό με το Σοβαρό Κράτος. Τον Νέο Άνθρωπο, που θα επιλέγει τις Νέες Ηγεσίες σε κάθε Σοβαρό Κράτος θα πρέπει να αποτελεί το σταθερό μέλημα των Σταυροφόρων της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Θα τον κατασκευάσουμε ακόμα κι αν χρειαστεί να φυτέψουμε χιλιάδες μικροτσιπς σε κάθε ίντσα του σώματος του κάθε Παλιού Ανθρώπου, προκριμένου να διορθώσουμε τη Παλιά Σκέψη και τη Παλιά Συμπεριφορά ώστε ακόμα και οι μηχανές να φαντάζουν πιο διεκδικητικές και απαιτητικές από τον Νέο Άνθρωπο. Η Τεχνολογία ποτέ δεν θα κυριαρχήσει στον Νέο Άνθρωπο γιατί θα έχει ενσωματωθεί μαζί του δημιουργώντας Πλούτο και Ευημερία πέρα από κάθε φαντασία. Σε κατάλληλα χέρια τούτος ο Πλούτος θα πέφτει σα ψιχάλα ή ποτιστική βροχή στις μάζες των Νέων Ανθρώπων παρέχοντάς τους όσα χρειάζονται ώστε το Σοβαρό Κράτος να μην πάψει ποτέ να είναι σοβαρό.

Αν θα θέλαμε ένα «δείγμα» «Σοβαρού Κράτους», θαρρώ πως όσα λέχτηκαν παραπάνω θα μπορούσαν να αποτελούν το περιεχόμενο ενός τέτοιου «δείγματος».

Το «Σοβαρό Κράτος» αυτού του περιεχομένου δεν εκφράζει παρά την «σοβαρότητα» της Αθλιότητας, στην πιο ολοκληρωτική της μορφή. Είναι ένα «Κράτος» που θα αποτελείται από Υπανθρώπους, με μια ελίτ που εκτός από τον πλούτο θα μονοπωλεί και τα όποια Ανθρώπινα Δικαιώματα, όπως αυτά της χωρίς όρους συμμετοχής στο Δικαίωμα της Ανθρώπινης Ζωής. Κι ακόμα χειρότερα, ακόμα κι αυτή η έννοια του Υπανθρώπου, ωχριά μπροστά στο Νέο Άνθρωπο που η ολοκληρωτική νεοφιλελεύθερη ιδεολογία σχεδιάζει. Αυτός ο Νέος Άνθρωπος δεν θα απέχει από κάτι που θα μπορεί να περιγραφεί ως robohuman, που θα συγκροτεί robosocieties με robocitizens, τις οποίες θα κυβερνούν robogovernments, θα νομοθετούν roboparliaments νόμους που θα καταρτίζουν robotechnocrats και roboinstitutions. Η επιστημονική φαντασία, έχει ήδη εδώ και χρόνια περιγράψει τέτοιες κοινωνίες, και σπανίως η επιστημονική φαντασία με το πέρασμα των χρόνων παρέμεινε απλά φαντασία χωρίς να αρχίσει σταδιακά να μετατρέπεται σε πραγματικότητα. Η επιστήμη στο «σοβαρό Κράτος», μια αποστολή θα έχει : αυτή που έχει και τώρα εκεί όπου το υπηρετεί : να βρίσκει χίλιους τρόπους και επιχειρήματα οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι χωρίς να βρίσκει ούτε ένα για να ισχύει το αντίθετο.

Είναι η Αθλιότητα που «ψειρίζει» τα δέκα ευρώ που αν δεν μειωθούν από το διαθέσιμο εισόδημα των Υπανθρώπων, θα αποτελέσει αυτή η «ανήκουστη σπατάλη» τη μοναδική αιτία ώστε να έρθει το Σύμπαν ολάκερο από τα πάνω κάτω, αλλά, δεν υπάρχει κανενός είδους επίπτωση αν σ’ ένα γάμο γιού ή κόρης του όποιου μεγιστάνα (δεν αναφέρομαι αποκλειστικά στη χώρα μας) κατόχου αμφιβόλου νομιμότητας πλούτου, ξοδευτούν κάποια εκατομμύρια ευρώ ή δολάρια. Η «σπατάλη» των δραχμοβίωτων προκαλεί κρίση που γονατίζει το Κράτος, η σπατάλη των άλλων δεν έχει καμία επίπτωση. Όλος αυτός ο πλούτος των εκατοντάδων τρισεκατομμυρίων δολαρίων που εκπροσωπεί σε πλανητική κλίμακα η χρηματιστηριακή και χρηματική οικονομία, ο πέραν της πραγματικής οικονομίας πλούτος, είναι ασφαλώς η αμοιβή της «τίμιας» εργασίας όλων αυτών που τον κατέχουν και επομένως μπορούν να τον ξοδεύουν όπως θέλουν. Πώς γίνεται τώρα, αυτή η Θεία ή Φυσική Πρόνοια να έχει τόσο πολύ διαφοροποιήσει το ένα και αυτό είδος, το ανθρώπινο, ώστε το 10% αυτού του είδους να κατέχει το 90%, εξόν από τον πλούτο αυτό, και τις ικανότητες και την ευφυΐα του συνόλου του είδους, αυτό μονάχα ως μια φυσική εξελικτική εκτροπή μπορεί να ερμηνευθεί.

Ας επανέλθουμε στο αρχικό ερώτημα του άρθρου μας: Ποιοι είναι λοιπόν αυτοί που μας κουνάνε το δάχτυλο;

Ποιοι είναι αυτοί που κουνάνε το δάχτυλο στα θύματα;

Οι θύτες μας!

Να είμαστε, να είστε λοιπόν υπερήφανοι, απλά και μόνο για τον λόγο αυτό!

Είναι εντελώς ανομιμοποίητοι να σας κρίνουν!

Αυτή την νομιμοποίηση ζητάνε να κλέψουν από σας τους ίδιους μάλιστα!

Ας μην τους την δωρίσουμε αυτή τη νομιμοποίηση!

Οι Θύτες, όσο παραμένουν υπό τη προστασία της Θεσμικής διαχρονικής Ατιμωρησίας, η Κοινωνία, «αυτό το πράγμα» που είναι η Μόνη Πραγματικότητα, εντός της οποίας οι αγορές και η οικονομία φιλοξενούνται ώστε να συμβάλλουν στην κοινωνική ευημερία με βάση τους καθιερωμένους Νόμους συγκρότησης και λειτουργίας της Κοινωνίας του Ανθρώπου, ένα μόνο καθήκον έχει : να τραβήξει κάτω από τα πόδια των Θυτών και των Πολιτικών τους Προστατών, το χαλί πάνω στο οποίο βρίσκονται, με τόση φόρα και τόση ταχύτητα ώστε να μην προλάβουν να αντιληφθούν τα τους συνέβη, πριν καταλήξουν εκεί που τους ταιριάζει : είτε στη φυλακή, για όσους έτσι θα αποφανθεί η Δικαιοσύνη του «μη σοβαρού» πλην Ανθρώπινου Κράτους, είτε στα σκουπίδια της Ιστορίας, είτε θα επανέλθουν ως ισότιμα μέλη στη Κοινωνία, εάν βρεθούν αθώοι των κατηγοριών.

Η Αθλιότητα δίνει τον δικό της υπέρ πάντων αγώνα να εγκαθιδρύσει το δικό της Κράτος και τη δική της «σοβαρότητα». Έχει την εντύπωση ότι η πλύση εγκεφάλου καλά πάει με την προπαγάνδα της. Έχει την εντύπωση ότι η στρατηγική του σοκ και δέους αποδίδει. Έχει την εντύπωση ότι η εμφύτευση των πνευματικών και ιδεολογικών της σκουπιδιών μέσα στον οργανισμό, μέσα στο αίμα των θυμάτων της, προχωρά σύμφωνα με το «πρόγραμμα».

Όμως, οι ίδιες αυτές Δυνάμεις, δηλαδή η ίδια Δύναμη, που εδώ και ένα αιώνα εδώ στην Ευρώπη, δυο φόρες προσπάθησε αποτυχημένα να επιβάλλει την ηγεμονία της, και που για τρίτη φορά επιχειρούν ΤΟ ΙΔΙΟ ΠΡΑΓΜΑ ΜΕ ΑΛΛΑ ΜΕΣΑ, θα απογοητευθεί. Πράγμα παράδοξο για τη φήμη της, αποδεικνύεται πως ούτε γνωρίζει πώς θα τελειώσει κάτι που ομολογουμένως κατά κανόνα ξεκινά καλά, ούτε όμως και διαθέτει τα απαραίτητα ηγετικά προσόντα, εξόν από την σκληρότητα και την βαρβαρότητά της, στοιχεία της Γυμνής Δύναμης, όμως καθόλου επαρκούς για τον Τελικό Σκοπό.

Αν θα είχε για την παγκόσμια πολιτική και τα παγκόσμια συμφέροντα κάποιο ενδιαφέρον, θα ήταν, στη θέση της Ελλάδας - Πειραματόζωου που επέλεξαν, να επέλεγαν τη Γερμανία ώστε να μελετηθεί σε βάθος η παθολογική εμμονή των ηγεσιών μιας χώρας, να το παίζει «ηγέτης», όμως, χάνοντας ΠΑΝΤΑ στο τέλος τις πιο κρίσιμες μάχες και μαζί μ’ αυτές και τον ίδιο τον πόλεμο.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση