Ήταν οφθαλμαπάτη η “ενωμένη Ευρώπη”;

Γράφει η Deena Stryker για το New Eastern Outlook 
Απόδοση: "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"

Οι καλύτερες προθέσεις της Άνγκελα Μέρκελ δεν στάθηκαν ικανές για να μεταμορφώσουν τον Τούρκο πρόεδρο από “ανατολίτη δυνάστη” σε ένα σεβαστό μέλος της ευρωπαϊκής οικογένειας. Το μόνο πράγμα που αποκόμισε η Γερμανίδα καγκελάριος, την οποία μέχρι πρότινος οι Γερμανοί αποκαλούσαν χαϊδευτικά “Mutti” (μαμά), αφού ζήτησε την συνδρομή του στην αντιμετώπιση των αλλεπάλληλων κυμάτων προσφύγων προς την Ευρώπη, ήταν μια απότομη πτώση της δημοτικότητάς της στις δημοσκοπήσεις. Αυτό το παγωμένο βλέμμα που εμφανίζεται τακτικά στο πρόσωπο του Ρεντζέπ Ταγίπ Ερντογάν θα πρέπει να την είχε προειδοποιήσει ότι ο πρόεδρος πάσχει από οξεία “οθωμανίτιδα”.

Χρησιμοποιώντας ως γερό χαρτί του την παρουσία εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων στο ιερό προπύργιο του Χριστιανισμού, την Ευρώπη, ο Ερντογάν δεν δίστασε να εκπαραθυρώσει έναν ικανό υπουργό Εξωτερικών, τον Νταβούτογλου, με αφορμή τις προϋποθέσεις που έθεσε, προκειμένου η Τουρκία να ανακουφίσει την Ευρώπη από ένα μέρος του φορτίου της. Κατά τη διάρκεια των τελευταίων μηνών, έχει αγνοήσει εντελώς τους νόμους και κανόνες συμπεριφοράς, οι οποίοι, τουλάχιστον στις χώρες της Δύσης, ισχύουν για την προστασία των δημοσιογράφων, σκοτώνοντας και φυλακίζοντας τους όποτε τον βόλευε και κατηγορώντας τους για την στήριξη της κουρδικής μειονότητας της Τουρκίας. Όλο και περισσότερο προκλητικός, δήλωσε πρόσφατα ότι θα αλλάξει τον ορισμό της τρομοκρατίας στην Τουρκία, ώστε να συμπεριλάβει και τους Κούρδους, προσθέτοντας στην δήλωσή του το εξής απίστευτο: “Εσείς με χρειάζεστε περισσότερο απ’ όσο εγώ εσάς, οπότε ας τραβήξει ο καθένας τον δικό του δρόμο”.

Η ιστορία ανέκαθεν αποτελούσε ισχυρό κίνητρο για διάφορα πράγματα, και όταν ο Τούρκος πρόεδρος, ο οποίος μέχρι πρόσφατα εκλιπαρούσε για να γίνει δεκτή η χώρα του στην Ευρωπαϊκή Ένωση, περιφρονεί τους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς, είναι σαφές ότι ο ίδιος θεωρεί τον εαυτό του προσωποποίηση της ολοκλήρωσης της οθωμανικής κυριαρχίας στην Ευρώπη. Τον 16ο αιώνα, οι Τούρκοι έφθασαν μέχρι τα περίχωρα της Βιέννης, εγκαινιάζοντας έτσι μια μακραίωνη διπλωματική απομόνωση της Ανατολικής από την Δυτική Ευρώπη. Η Ευρώπη μπόρεσε να γίνει μία σχετικά ομοιόμορφη πολιτισμικά ήπειρος από το 1921, όταν το χαλιφάτο με έδρα την Κωνσταντινούπολη διαλύθηκε, μέχρι την έναρξη του Β 'Παγκοσμίου Πολέμου, όταν, στα 1939-1940, η Γερμανία κατέλαβε το μεγαλύτερο μέρος της ηπείρου.

Μετά τον πόλεμο, η Ανατολική Ευρώπη παρέμεινε υπό σοβιετική κηδεμονία μέχρι την διάλυση του Συμφώνου της Βαρσοβίας το 1991, οπότε αποκαταστάθηκε η Ορθόδοξη χρισιανική πίστη και αναβίωσαν οι θρησκευτικές παραδόσεις μετά από μισό αιώνα κομμουνισμού. Μη έχοντας παρά ελάχιστες επαφές με τους σύγχρονους μουσουλμάνους, η σημερινή Ανατολική Ευρώπη αρνείται να ακούσει τις υποδείξεις των Βρυξελλών, σύμφωνα με τις οποίες οφείλει να τους υποδεχθεί.

Στη δεκαετία του ‘60, η πρώην αποικιοκρατική Δυτική Ευρώπη «εξαγνίστηκε» από τις αμαρτίες της, κατοχυρώνοντας την αλληλεγγύη ανθρώπου προς άνθρωπο ως βασική αξία της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επί των ημερών μας, ωστόσο, ολόκληρες δεκαετίες του θεσμού του κράτους πρόνοιας εξανεμίζονται με πρόφαση τις κακές οικονομικές επιδόσεις των χωρών, ενώ τα ακροδεξιά κόμματα της Ευρώπης βιώνουν μια ανησυχητική άνοδο στις δημοσκοπήσεις, την ίδια στιγμή που η νεολαία επιδίδεται σε μια νοσταλγία για την αναβίωση ισχυρών φασιστικών καθεστώτων, η οποία πυροδοτείται από την αγανάκτηση εναντίον της αυξανόμενης εισροής μουσουλμάνων στην Ευρώπη. Δεν θα πρέπει να θεωρείται τυχαίο το γεγονός ότι, μόλις οι Λονδρέζοι εξέλεξαν τον πρώτο μουσουλμάνο δήμαρχο της πόλης τους, κυκλοφόρησε άμεσα το διεθνές best-seller “Submission” (“Υποταγή”), μέσα από τις σελίδες του οποίου οι Γάλλοι εκλέγουν μουσουλμάνο πρόεδρο, την ίδια στιγμή που οι Ιταλοί και οι Αυστριακοί εκσφενδονίζουν πέτρες και βόμβες οι μεν εναντίον των δε στα Στενά του Μπρένερ, μια ιστορική στρατιωτική θέση, ενώ ο Αυστριακός καγκελάριος παραιτείται με αφορμή το μεταναστευτικό ζήτημα.

Η Ευρώπη βιώνει σήμερα μια κατά κράτος κατάκτηση, με εναλλάξ ήπια και έντονα κύματα εισβολής: αφ’ ενός από τους πρόσφυγες, και αφ’ ετέρου από έναν ηγέτη μιας όμορης προς την Ευρώπη μουσουλμανικής χώρας, ο οποίος γαλουχήθηκε από τις ΗΠΑ, αλλά δεν είναι πλέον πρόθυμος να παίξει τον ρόλο του υποτακτικού, ούτε έναντι της Ευρώπης, ούτε έναντι του ΝΑΤΟ.

Και ενώ το ISIS, παρά την όχι πια τόσο μυστική στήριξη της Τουρκίας, ίσως τελικά νικηθεί, το σχέδιο του Ερντογάν έχει ήδη εν μέρει υλοποιηθεί, χάρη στους ίδιους τους Ευρωπαίους.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση