Θα ανήκουμε στη Δύση;

Tου Σπυρίδωνος Τσάλλα

Η οικονομική μεγέθυνση στην Ελληνική Δημοκρατία τής Μεταπολίτευσης προήλθε από την αύξηση τής κατανάλωσης και -ουσιωδώς μη παραγωγικών, όπως αποδείχθηκε- επενδύσεων. Η υποκατάσταση τής παραγωγικότητας, ως δομικό στοιχείο τής ανάπτυξης, με την πίστωση, ως δομικό στοιχείο τής κυκλικής μεγέθυνσης, στρέβλωσε τα μακροχρονίως βιώσιμα πρότυπα κοινωνικής εξέλιξης. Δεν αποτέλεσε συνειδητή κοινωνική επιλογή ότι η πίστωση ως
(α) κρατικά δάνεια για την κάλυψη μη ανταγωνιστικών δραστηριοτήτων εντός και εκτός κράτους,
(β) ευρωπαϊκών προγραμμάτων για τη μετατροπή τής εγχώριας παραγωγής σε παράγουσα πλεονάσματα ρυθμιζόμενα από σχεδιασμούς με ευρωπαϊκό κανονιστικό και ιδιοκτησιακό έλεγχο, και
(γ) ιδιωτικά δάνεια για την κατασκευή έωλα υψηλών αξιών σε αγαθά και υπηρεσίες,
παράγει κύκλο.
Η πιστωτική επέκταση των 40 ετών δε δημιούργησε βάσεις για ενδογενή αύξηση τής παραγωγικότητας αλλά μετέφερε πλούτο από τούς πιστωτές σε λίγους, οι οποίοι και επέλεξαν να μετατρέψουν τη χώρα σε παραγωγικό πτώμα ούτως ώστε να καρπωθούν το κουφάρι της.

Το πολιτικό προσωπικό τής χώρας στηρίζει συνειδητά αυτό το σχέδιο φαβελοποίησης, ψηφίζοντας οτιδήποτε κρίνει ότι δε θα το θέσει σε κίνδυνο. Ενδεικτικά, προ ημερών ενέκρινε επείγουσες διατάξεις για την εφαρμογή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων, οι οποίες, μεταξύ άλλων, προσφέρουν διαχειριζόμενη από τούς πιστωτές εμπράγματη εγγύηση διαρκώς συρρικνούμενων εγχώριων αξιών στο χρέος, και, σύμφωνα με την Ολομέλεια Δικηγορικών Συλλόγων Ελλάδος, “θίγουν τον πυρήνα του κράτους δικαίου και του Συντάγματος”, αλλοιώνεται προκλητικά η μορφή του Πολιτεύματος, ως Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, θίγεται ο πυρήνας της διάκρισης των εξουσιών, και εγείρεται ζήτημα προσβολής της εθνικής κυριαρχίας. Καθίσταται προφανές ότι δυστυχώς δεν υφίσταται (αρκούντως ισχυρός) εσωτερικός μηχανισμός ανάσχεσης με κριτήριο την εθνική βιωσιμότητα.

Ως εκ τούτου, το όλο ζήτημα συνέχισης τής πορείας τού γηγενούς πληθυσμού εστιάζεται στο ζήτημα τής διαχείρισης τού πιστωτικού κύκλου. Υπάρχουν 4 μηχανισμοί υλοποίησης των 3 στρατηγικών κατευθύνσεων.

1. Ο εξορθολογισμός δαπανών δεν είναι αρκούντως εφικτός με σύστημα αυτοπροστασίας τής κομματοκρατίας σε λειτουργία, διότι η μείωση επικεντρώνεται, όπως δυστυχώς έχει αποδειχθεί και από την εφαρμογή των μνημονίων έως σήμερα, σε λειτουργίες που αφενός δεν μειώνουν το κόστος τού δημοσίου ως μέρος τής παραγωγικής διαδικασίας (transaction cost) και αφετέρου προστατεύουν τούς ακρογωνιαίους λίθους τής πολιτικής προστασίας, με την κακή έννοια, των ιδιωτικών επενδύσεων.
2. Η εξυγίανση των ιδιωτικών δανειακών υποχρεώσεων περιορίζεται σε ισχυρή πίεση προς όσους δεν είχαν τη δυνατότητα να αποκρύψουν, είτε μέσω εταιρικών σχημάτων υπό πτώχευση, είτε μέσω παρένθετων προσώπων, δανειακά κεφάλαια, μετακιλύοντας το πρόβλημα στα πιστωτικά ιδρύματα, και από εκεί, μέσω των συνεχών πτωχεύσεών τους που ονομάστηκαν, εφημιστικά, ανακεφαλαιοποίηση, στο δημόσιο χρέος. Η αδυναμία τού κράτους να αυξήσει τις δαπάνες για δημόσιες επενδύσεις, ούτως ώστε να αποφευχθεί η ραγδαία πτώση στη φοροδοτική ικανότητα των τμημάτων τού πληθυσμού που πλήττονται, συνδυάζεται με το μνημονιακό περιορισμό εξάλειψης των ελλειμμάτων, προκαλώντας διαρκή πτώση αξιών και μετατροπή των πιστωτικών ιδρυμάτων σε ρευστοποιητές, με ό,τι και αν αυτό σημαίνει για τον εξωθεσμικό έλεγχο των αγορών.
3. Σε περιβάλλον αλλοδαπού -με δομή παιγνίου σχεδόν μηδενικού αθροιστικού αποτελέσματος- ελέγχου τής νομισματικής κυκλοφορίας, δεν είναι δυνατή η έκδοση νέου χρήματος. Η Καλβινοπροτεσταντική προσέγγιση τής αυστηρής απόδοσης δικαιοσύνης για όλους πλην τού κυρίαρχου παίκτη, για τον οποίο κάθε φορά ορίζεται το παίγνιο εκ τού μηδενός, δεν επιτρέπει αύξηση χρήματος ή πίστωσης, πλην των πολιτικώς οριζόμενων οριακών διορθώσεων που πραγματοποιεί η ΕΚΤ.
4. Η απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης κατά Rawls δεν έχει αρνητικές παραγωγικές επιπτώσεις σε μια οικονομία η ολιγαρχία τής οποίας μεγενθύθηκε αντιστρόφως ανάλογα από την παραγωγική βάση τής χώρας. Υπό τού συγκεκριμένου πλέγματος συμφερόντων όμως, παρόλο που ο πλούτος και οι μεταφορές κεφαλαίων είναι πλήρως χαρτογραφημένα, δεν υπάρχει περιθώριο αναδιανομής.

Η ανάλυση οδηγεί σε 3 εθνικές επιλογές στρατηγικών κατευθύνσεων:

ΝΟΤΟΣ: Ceteris paribus, η Ελληνική Δημοκρατία θα καταστεί πλήρως αποτυχημένο κράτος υπό αλλοδαπή διαχείριση, η πολιτειακή της μορφή θα μετατραπεί σε κράτους-εταιρίας και η εθνολογική της αλλοίωση θα οδηγήσει ραγδαία σε πλήρη αποψίλωση των εγχωρίων υπηρεσιών, την υποκατάστασή τους από υποκαταστήματα των αντίστοιχων ευρωπαϊκών, τον αφελληνισμό των εγχωρίων επιχειρήσεων όχι ως προς τις διαχειρίστριες εταιρίες αλλά ως προς τα πραγματικά ιδιοκτησιακά συμφέροντα. Οι Έλληνες θα πάψουμε να αποτελούμε τούς πολίτες μιας χώρας αλλά θα είμαστε μία κατώτερη φυλή εντός τής αλλοδαπώς κυριαρχούμενης περιοχής. Παρατηρώντας κανείς τις αντίστοιχες συνθήκες διαβίωσης των Ρομά στη Ρουμανία, στη Βουλγαρία, στην Τουρκία και στην Ελλάδα, η Ρομαποίηση αυτή θα έχει, προφανώς, επέκταση αυτού τού προτύπου ζωής.

ΔΥΣΗ: Τυχόν αλλαγή τής στρατηγικής τοποθέτησης τού Ηνωμένου Βασιλείου και των ΗΠΑ στην Ελλάδα, ως απότοκο τής αλλαγής των ισορροπιών μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ιράν, θα μετέτρεπε το δημοκρατικό τόξο τής Μεσογείου σε επενδυτικό Ελντοράντο. Τούτη η επιλογή θα προϋπέθετε υγιείς αναπτυξιακές βάσεις, ήτοι πλήρη απεμπλοκή από το μη παραγωγικό υπόδειγμα -και τις συνιστώσες- τού πτωματοφάγου που επιβάλει το εγχώριο καθεστώς και λειτουργία τού κράτους αντίστοιχη των δυτικών. Αναγκαία συνθήκη για την επιλογή αυτής της κατεύθυνσης είναι η εξωγενώς προερχόμενη απόδοση κοινωνικής δικαιοσύνης και η επανάκτηση τής νομισματικής κυριαρχίας.

ΑΝΑΤΟΛΗ: Ενδεχόμενη στρατηγική τοποθέτηση τής Ρωσίας ή τής Κίνας στη χώρα θα προκαλούσε μη προβλεπόμενες αντιδράσεις από δυτικούς συμμάχους, ακόμα και αν στο προσκήνιο παρέμεναν ψύχραιμοι. Μολαταύτα, δε μπορεί να αποκλειστεί η έκδοση συνδεδεμένου εθνικού νομίσματος με παράλληλη διεθνή συμφωνία για το χρέος με μακρά περίοδο χάριτος και μεταφορά εγγυήσεων από ΔΝΤ και ESM στην εμπλεκόμενη χώρα, εισροή ξένων άμεσων επενδύσεων για τη μόχλευση τού ΑΕΠ και περιφρούρηση εθνικών δικαιωμάτων όπως η ΑΟΖ και ο πλούτος της.

Οι ψευδαισθήσεις ότι το ζήτημα ήταν πολιτικό εξανεμίστηκαν. Είναι πλέον κατανοητό από όλους ότι το ζήτημα είναι αμιγώς πολιτειακό, υπαρξιακό, εθνικό. Οmnium potentior est sapientia.

Ο Σπυρίδων Τσάλλας είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος Κοινωνικής Μηχανικής και Ανάπτυξης
Δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Εστία" φύλλο 28-29/5/2016

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση