«Δὲν ξέρω γὼ νὰ τσακάω τ’ μέση μ’»

Γράφει ὁ Δημ. Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς

«Εἰς τὸν καιρὸν τοῦ προσκυνήματος ἐφοβήθηκα μόνον διὰ τὴν πατρίδα, ὄχι ἄλλη φορά». (Κολοκοτρώνης)

Σὲ περιόδους σὰν τὴν τωρινὴ ποὺ πιάνουμε τὶς μύτες μας ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδει τὸ ἀνίκανο κηφηναριὸ τῶν ποικιλώνυμων ἰθυνόντων καὶ λοιπῶν τζιτζιφιόγκων, ἀνάσα παρηγοριᾶς εἶναι ἡ μελέτη τῆς ἱστορίας μας. «Κι ἂν εἶναι πλῆθος τ’ ἄσχημα/κι ἂν εἶναι τ’ ἄδεια ἀφέντες» (Παλαμᾶς) ἔχουμε -δόξα τῷ Θεῷ- τὴν προγονικὴ εὔκλεια ποὺ καταπολεμᾶ τὴν πνευματική μας ἀφυδάτωση καὶ προσφέρει ἀνασασμό.

Γυρίζω πίσω στὰ χρόνια τῆς εὐλογημένης ἐπανάστασης τοῦ Εἰκοσιένα. Διάβασα πρόσφατα, ἀπὸ τὶς ἐξαιρετικὲς ἐκδόσεις τῆς «Ἑνωμένης Ρωμηοσύνης», ἕνα βιβλίο γιὰ τὸν Δημήτρη Μακρῆ, τὸν Κλέφτη τοῦ Ζυγοῦ. Πῆρε μέρος, ὁ ἥρωας καπετάνιος, στὴν Ἔξοδο τοῦ Μεσολογγίου. Σώθηκε. Ἁγνός, φιλόπατρις, ἀνιδιοτελής, ἀνδρεῖος, ἄνθρωπος μαλαματένιος, πραγματικὸς Ἕλληνας «Ὁ ἀνεπίληπτος πατριωτισμός, ἡ ἔξοχος ἀνδρεία, τὰ ἁπλούστατα ἤθη καὶ χεῖρες ἀμίαντοι ἦσαν οἱ χαρακτῆρες τοῦ συμπολίτου μας αὐτοῦ» θὰ γράψει ἡ ἐφημερίδα «Αἰὼν» τοῦ Φιλήμονα μετὰ τὸν θάνατο καὶ τὴν ταφή του στὸν Κῆπο τῶν Ἡρώων τοῦ Μεσολογγίου. Καὶ ἂς προσεχθεῖ ἡ φράση «χεῖρες ἀμίαντοι».

Ἀπὸ τὸ προαναφερθὲν βιβλίο ἀποσπῶ ἕνα ἐπεισόδιο τοῦ βίου τοῦ καπετάνιου, «δεῖγμα χαρακτηριστικότερον τοῦ ὑπερηφάνου χαρακτῆρος του». Διαβάζω στὴν σελίδα 228: «Ἠθέλησε ποτὲ ὁ Ὄθων νὰ διορίση ὑπασπιστήν του ἀγωνιστήν τινα ἀμόλυντον ἀπὸ τοὺς Τούρκους, ἀπροσκύνητον Κλέφτην καὶ ὡς τοιοῦτον ὑπέδειξαν εἰς αὐτὸν τὸν Μακρῆν. Ἐκλήθη τότε καὶ ἦλθεν εἰς Ἀθήνας ὁ παλαιὸς ὁπλαρχηγός, ἀλλ’ ὅταν ἔμαθε διὰ ποῖον λόγον τὸν ἐζήτει ὁ βασιλεύς, ἐστεναχωρήθη πολύ, ἠρνεῖτο καὶ νὰ παρουσιασθεῖ κάν. Εἰς τοὺς φίλους του, τοὺς ἐρωτῶντας αὐτόν, διατὶ ἠρνεῖτο τοιαύτην τιμητικὴν θέσιν, ἀπῆντα σοβαρὸς καὶ κατηφής. “Δεν ξέρω ᾽γὼ νὰ τσακάω τ’ μέση μ’!”. Καὶ ἐπέστρεψεν εἰς Μεσολόγγι. Καὶ οὕτω πως ἔζησε τὸν ὑπόλοιπον βίον του μακρὰν τῶν ἐπιδείξεων, μακράν τῆς πρωτεύουσας μακρὰν τῆς πολιτικῆς…».

Μέχρι τὸ 1940 -ἂς προσθέσω καὶ τὴν πραγματικὴ Ἐθνικὴ Ἀντίσταση στοὺς Βούλγαρους καὶ Γερμανοϊταλοὺς- ἤμασταν λαὸς ἀγονάτιστος καὶ ἀπροσκύνητος. Ἀκόμη καὶ οἱ ἐθνικὲς συμφορὲς δὲν μᾶς λύγιζαν. Δὲν τσακούσαμε τ’ μέση μας στὰ «θεριὰ τοῦ κόσμου».

Τὸ κατρακύλισμα «στοῦ κακοῦ τὴν σκάλα» ξεκίνησε ἀπὸ τὸ 1950 καὶ ἐντεῦθεν. Καί, δυστυχῶς, στὴν γενιά μας ξεβράζονται ὅλες οἱ ἁμαρτίες τῶν παρελθουσῶν δεκαετιῶν. Προφανῶς γιατί εἴμαστε οἱ χειρότεροι Ἕλληνες ὅλων τῶν ἐποχῶν… Βλέπεις τοὺς κατ’ εὐφημισμὸν ἡγέτες μας καὶ φρίττεις!
Παρένθεση. Δὲν θυμᾶμαι ποῦ τὸ διάβασα –εἶναι καταγεγραμμένη παράδοση– τὸ ἑξῆς περιστατικὸ ἀπὸ τὴν «ἱερὰ» ἱστορία μας.

Τὸ 602 μ.Χ. ἀνῆλθε στὸ θρόνο τῆς αὐτοκρατορίας τῆς Νέας Ρώμης, ὁ Φωκᾶς, διαδεχθεὶς κατόπιν στρατιωτικοῦ πραξικοπήματος τὸν Μαυρίκιο.

Εἶναι ἴσως ὁ μοναδικὸς αὐτοκράτορας ποὺ χαρακτηρίστηκε τύραννος. Κτηνώδης καὶ σκληρόκαρδος, δὲν δίστασε νὰ δολοφονήσει, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Μαυρίκιο, τὴν γυναίκα του καὶ τὰ πέντε παιδιά του.

Τὴν ἐποχὴ αὐτὴ ἀκμάζει καὶ ὁ μεγάλος πατὴρ τῆς Ἐκκλησίας, ἅγιος Ἀναστάσιος ὁ Σιναΐτης, ἡγούμενος τῆς μονῆς τοῦ Σινᾶ. Ἀφουγκραζόμενος τὰ πάθη τοῦ λαοῦ ἀπὸ τὸν «ἀλιτήριο» Φωκᾶ, κατόπιν ἔντονης προσευχῆς, ζήτησε ἀπὸ τὸν Κύριο ἐξήγηση γιὰ τὴν παρουσία τέτοιου ἀνίκανου αὐτοκράτορα. Καὶ ἔλαβε τὴν ἑξῆς ἀπάντηση ἀπὸ τὸν… οὐρανό. «Τέτοιοι ποὺ εἶστε, δὲν βρῆκα ἄλλο χειρότερο». Βεβαίως τὸ 610 μ.Χ. ὁ Φωκᾶς βρῆκε τὸ τέλος ποὺ τοῦ ἄξιζε καὶ ἀνέλαβε τὶς τύχες τῆς αὐτοκρατορίας μας ὁ μεγάλος Ἡράκλειος.

Νομίζω τὴν ἴδια ἀπάντηση θὰ λαμβάναμε καὶ σήμερα. Μία «κυβέρνηση»ἀθέων, γονατισμένων καὶ πολυπολιτισμικῶν γραικύλων εἶναι ὅ,τι μᾶς ἀξίζει. Χειρότεροι δὲν ὑπάρχουν…

Τὸν τύραννο Φωκᾶ, γιὰ νὰ ἐπιστρέψω στὴν ἱστορία, ὁ λαὸς σὲ 8 μόλις χρόνια τὸν κρέμασε καὶ ἡσύχασε. Ἐμεῖς παρακολουθοῦμε «ἀπραγέστεροι τῶν βατράχων καὶ ἀφωνότεροι τῶν ἰχθύων» τὴν καταστροφή μας.

Ποιό εἶναι τὸ μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στὴν πατρίδα μας, τὸ ὁποῖο, μᾶς ἀπειλεῖ μὲ ἐξαφάνιση; Ἡ λαθρομετανάστευση (Ἑξαιρῶ τοὺς «χρήσιμους ἠλίθιους» τοῦ συστήματος, ποὺ περίπου θεωροῦν εὐλογία τὴν ἔλευση τοῦ Ἰσλὰμ στὴν Ἑλλάδα καὶ Εὐρώπη).

Ἂς μᾶς ἀπαντήσουν ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ ψευτοπροοδευτικοὶ χασομέρηδες, σὲ κάποια ἐρωτήματα ποὺ ἀπ’ ὅλους ἐγείρονται:

Πρῶτον: Εἶναι γνωστὸ ὅτι ζάπλουτοι Ἄραβες ἀγοράζουν ποδοσφαιρικὲς ὁμάδες καὶ παῖκτες στὴν Εὐρώπη, σπαταλώντας δίς, ἂν ὄχι τρίς, εὐρώ. Μὲ τόσα χρήματα ποὺ διαθέτουν θὰ μποροῦσαν ὁλόκληρες πόλεις νὰ οἰκοδομήσουν στὶς χῶρες τους καὶ νὰ ὑποδεχτοῦν τοὺς ὁμόπιστούς τους, μουσουλμάνους. Γιατί δὲν τὸ κάνουν; Γιατί ὅλες αὐτὲς οἱ «ἀνθρωποκάμπιες», οἱ Εὐρωπαῖοι ἡγέτες, δὲν πιέζουν γιὰ τέτοια λύση; Πόσους μουσουλμάνους δέχτηκαν οἱ ἀραβικὲς χῶρες τοῦ Κόλπου;

Δεύτερον: Μάθαμε πρόσφατα ὅτι ἀεροπλάνο μὲ 30 Πακιστανούς, τοὺς ὁποίους «ἐπαναπατρίζαμε» -τί σημαίνει ἄραγε «πατρίδα» γι’ αὐτούς;- δὲν ἔγινε δεκτὸ στὴν χώρα τους, τὸ Πακιστάν, καὶ γύρισε πίσω. Ἄρα, κοινὴ λογική, ὑπάρχει σχέδιο κατάκτησης τῆς Ἑλλάδας καὶ τῆς Εὐρώπης. Ὅσοι δὲν τὸ κατανοοῦν, εἶναι, ὅπως προείπαμε, οἱ χρήσιμοι ἠλίθιοι τοῦ συστήματος. Τὸ ἐρώτημα παραμένει; Γιατί δὲν δέχθηκαν οἱ Πακιστανοὶ τοὺς Πακιστανούς; Ἂν ἦταν Ἕλληνες, θὰ ἀρνοῦνταν ἡ Ἑλλάδα τὴν εἴσοδο στὰ παιδιά της;

Τρίτον: Γιατί τούτη τὴν παρανοϊκὴ ἐποχή, ἡ ἀξιοθρήνητη «ἡγεσία» μας, ἐπείγεται καὶ καταθέτει νομοσχέδια ἀποσύνθεσης τῆς ἱστορικῆς μας ταυτότητας καὶ ἰδιοπροσωπίας;

Γιατί τώρα τὸ τμῆμα ἰσλαμικῶν σπουδῶν στὴν Θεσσαλονίκη; (Τὸ ὅραμα τοῦ ἁγίου Ἀναστασίου τοῦ Σιναΐτου γιὰ τὸν Φωκά, θὰ περιλάμβανε σήμερα καὶ τοὺς καθηγητὲς τῆς θεολογικῆς τοῦ ΑΠΘ, ποὺ ὑπογράφουν, μὲ χέρια καὶ ποδάρια, μία τέτοια ἀπόφαση)

Γιατί τώρα τὸ ἰσλαμικὸ τέμενος στὴν Ἀθήνα;

Γιατί τώρα ἡ χορήγηση ἰθαγένειας μὲ συνοπτικὲς διαδικασίες;

Γιατί τώρα τὸ σύμφωνο συμβίωσης, τὸ ὁποῖο προσβάλλει τὴν Μεγάλη τοῦ Γένους Σχολή, τὴν οἰκογένεια;

Γιατί τώρα ἀκονίζουν οἱ νεοταξίτες τὰ μαχαίρια τους, γιὰ νὰ ἀποκεφαλίσουν τὸ μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν;

Θὰ μποροῦσα νὰ προσθέσω κι ἄλλα ἐρωτήματα, ποὺ περνοῦν ἀπὸ τὸ μυαλὸ τοῦ κάθε Ἕλληνα, τῆς κάθε Ἑλληνίδας.

Ἡ ἀπάντηση εἶναι μία καὶ μοναδική.
Γιατί μᾶς κυβερνοῦν ἄνθρωποι, ποὺ ξέρουν νὰ τσακοῦν τ’ μέση τους!


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση