Κυβέρνηση σε ξύλινη σχεδία

Γράφει ο Αντώνης Βγόντζας

Η κυβέρνηση επιχειρεί να διαπράξει ένα τραγικό λάθος στην αντιμετώπιση του Μεταναστευτικού - Προσφυγικού. Το συνδέει με τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας με το τρίτο μνημόνιο και την αναμενόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Θα αντιμετωπιστεί ως εκβιασμός!

Τα στοιχεία είναι συγκλονιστικά. Περισσότεροι από 700.000 μετανάστες και πρόσφυγες έχουν φτάσει στην Ευρώπη μέσω Μεσογείου το 2015. Περισσότεροι από 3.200 έχουν πνίγει ή αγνοούνται. Από αυτούς 562.355 έφτασαν στην Ελλάδα και μόνο 140.000 στην Ιταλία. Οι περισσότεροι είναι Σύριοι. Οι αριθμοί αυξάνονται δραματικά. Μερικοί φαντάζουν απειλητικοί: 5.239 άνθρωποι βρήκαν προσωρινό καταφύγιο στην Ελλάδα το περασμένο Σάββατο! Και 4.199 την περασμένη Κυριακή! Οι πιο πολλοί φτάνουν από την Τουρκία. 160.000 συνάνθρωποί μας μόνο τον Οκτώβριο. Από αυτούς 99.000 «πλημμύρισαν» τη Λέσβο. 22.000 βούλιαξαν τη Χίο.

21.500 «σκέπασαν» τη Σάμο. Και περίπου 7.500 έκαναν έντονη την παρουσία τους στη Λέρο. Η σύγκριση με την Ιταλία είναι εξουθενωτική. Μόνο 7.230 ακούμπησαν τα χώματα της Ιταλίας τον Οκτώβριο, ο οποίος μόλις χθες τελείωσε. Την ίδια περίοδο πέρυσι ήταν 15.000. Αντίστροφες οι τάσεις. Οι Σύριοι δεν χρησιμοποιούν πια την Ιταλία για να φτάσουν στην Ευρώπη. Προτιμούν την Τουρκία. Και, κυρίως, την Ελλάδα!

Η κυβέρνηση φάνηκε προχθές και στην Ωρα του Πρωθυπουργού στη Βουλή - μοιάζει ικανοποιημένη. Θεωρεί ένα από τα μεγάλα επιτεύγματά της την ίδρυση υπουργείου Μετανάστευσης! Με την εξήγηση ότι είχε συλλάβει έγκαιρα το πρόβλημα. Γι' αυτό και εμπιστεύτηκε το καυτό αυτό ζήτημα στην πασίγνωστη πια Τασία Χριστοδουλοπούλου.

Προφανώς, θέλει να μας πείσει ότι η δραματική αύξηση και διεύρυνση του μεταναστευτικού - προσφυγικού ρεύματος προς την Ελλάδα είναι άσχετη με τις καλές της προθέσεις. Και, κυρίως, δεν οφείλεται στην ανυπαρξία πολιτικής, στην έλλειψη πρωτοβουλιών από την πλευρά της χώρας μας και στην έμμεση ενθάρρυνση χρησιμοποίησης της πατρίδας μας ως διεξόδου προς την Ευρώπη.

Η κυβέρνηση επιχειρεί να διαπράξει ένα δεύτερο τραγικό λάθος στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Το συνδέει με τις υποχρεώσεις που έχει αναλάβει η χώρα μας με το τρίτο μνημόνιο και την αναμενόμενη αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους. Γιατί είναι λάθος;

Πρώτον, στα μάτια των ξένων, εταίρων μας και μη, αυτό συνιστά άλλον έναν εκβιασμό της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛ. Αντίστοιχο με εκείνον που επεχείρησε το πρώτο επτάμηνο της ύπαρξής της. Γνωρίζουμε το αποτέλεσμα. Είμαστε πολύ μικροί για να κάνουμε τέτοιους εκβιασμούς. Και αντί να υβρίζουμε τους Ευρωπαίους από το βήμα της Ελληνικής Βουλής, μπορούμε να προτείνουμε τεκμηριωμένες πολιτικές για τις οποίες αναμφισβήτητα θα υπάρξει και ένα ξεχωριστό αποζημιωτικό σκέλος. Δεύτερον, το πολιτικό πλαίσιο ενός τέτοιου εκβιασμού θα επιτρέψει σε Ευρωπαίους και μη να κατευθύνουν το σύνολο των μεταναστών - προσφύγων στη χώρας μας. Και δεν θα έχουμε αντιστάσεις ή άλλες άμυνες σε αυτόν τον ανθρώπινο άτακτο και άναρχο πληθωρισμό. Και, τρίτον, ελλοχεύει ο κίνδυνος να καταστήσει την Ελλάδα ένα απέραντο στρατόπεδο προσφύγων και μεταναστών. Μια ωρολογιακή βόμβα με δραματικές επιπτώσεις στην εθνική μας βάση.

Ο Νοέμβριος, που μόλις χάραξε, θα είναι ένας δύσκολος μήνας. Οχι μόνο για την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Οχι μόνο για την ψήφιση και εφαρμογή των προαπαιτούμενων για την είσπραξη των δανειακών δόσεων. Οχι μόνο για τον ΕΝΦΙΑ. Οχι μόνο για τη δραματική αύξηση του ΦΠΑ σε κρίσιμα αγαθά και υπηρεσίες. Τα φορολογικά έσοδα του κράτους βρίσκονται σχεδόν σε κατακόρυφη πτώση. Οι φοροδοτικές δυνατότητες των έντιμων πολιτών έχουν από καιρό εξαντληθεί. Το κράτος συγκρατεί τις δαπάνες ως κοινός «μπαταξής».

Δεν πληρώνει αυτούς που το πληρώνουν. Και οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού επενδύσεων (η μόνη ελπίδα για ανάκαμψη και ανάπτυξη) περιορίζονται δραστικά. Η οικονομία συρρικνώνεται τουλάχιστον κατά 6 δισ. ευρώ.

Η κυβέρνηση ποντάρει στη «δημοφιλία» του Αλέξη Τσίπρα. Δεν τη νοιάζουν ιδιαίτερα οι κοινωνικοί χώροι και στηρίγματα που της πρόσφεραν απλόχερα, αλλά περιστασιακά, την αποδοχή ή την ανοχή τους. Λησμονεί κάτι που πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Την όποια περιστασιακή «δημοφιλία», σε ένα μεγάλο μέρος της, την οφείλει στους μηχανισμούς της τηλεοπτικής δημοκρατίας.

Ο πρωθυπουργός, όμως, σε αντίθεση με τους πρωθυπουργούς που ηγεμόνευσαν από τη Μεταπολίτευση και μετά δεν έχει διακριθεί σε κοινωνικούς, ιδεολογικούς, πολιτικούς και εθνικούς αγώνες. Οπως εκείνοι. Και η όποια σχέση του με τον λαό μπορεί πολύ εύκολα να κατακρημνιστεί και να θρυμματιστεί. Ιδίως όταν τα εν πολλοίς αναπόφευκτα δημοσιονομικά μέτρα ολοφάνερα αγγίξουν το πουγκί κάθε πολίτη. Κάτι τέτοιες πραγματικότητες δεν θεραπεύονται με επικοινωνιακά τεχνάσματα. Ούτε με εκβιασμούς των μέσων μαζικής ενημέρωσης.

Πηγή NewMoney


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση