Δικαιούμαστε άραγε με φερετζέ την δημοκρατία να ισχυριζόμαστε πως ο καθένας ψηφίζει ό,τι θέλει, και αυτό το τάχα ''ό,τι θέλει'' να αποτελεί και τεκμήριο ύπαρξης της δημοκρατίας;
Πιό καθαρά:
Έχουν όλοι όσοι ψηφίζουν την ίδια ενημέρωση; Το ίδιο επίπεδο ενημέρωσης;
Είναι η ενημέρωση σφαιρική, ακηδεμόνευτη, πλήρως αντικειμενική;
Γνωρίζουν τα ίδια ο απομονωμένος κτηνοτρόφος, ο δημόσιος υπάλληλος, το στέλεχος μίας πολυεθνικής, ο ''εξ απορρήτων'' κάποιου πολιτικού, ο διπλωματικός υπάλληλος, ο αχθοφόρος στην ψαραγορά, η θειά μου η Χαρίκλεια που λιώνει όλη μέρα με τα πρωϊνάδικα και τα μεσημεριανάδικα;
Έχουν όλοι αυτοί και άλλοι χίλιοι τόσοι, ΤΗΝ ΙΔΙΑ ενημέρωση;
Δίνει το σύστημα το δικαίωμα και την πρόσβαση να γνωρίζουν όλοι οι ψηφοφόροι τα ίδια;
Πώς λοιπόν θα έχουν ίση γνώμη, όταν αυτή η γνώμη έχει αποκτηθεί από διαφορετικού επιπέδου και αξίας ενημέρωση και γνώση;
Αυτή είναι λοιπόν η φάκα στο τυράκι του: ''όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στην κάλπη'', και του: ''όλοι οι πολίτες είναι ίσοι''.
Και αυτό είναι που καταντάει τελικά έναν λαό σε όχλο (ή αλλιώς κοπάδι, για όποιους ενοχλούνται από τις λέξεις), όσον αφορά όχι μόνον την εκλογική διαδικασία, αλλά και όλη την κοινωνική του συμπεριφορά: Η κατευθυνόμενη ενημέρωση, συνεπικουρούμενη βεβαίως και από το διαφορετικό μορφωτικό επίπεδο, καθώς και από το διαφορετικό επίπεδο αντίληψης του καθενός μας.
Αυτός ο φαρισαϊσμός της ''ίσης βαρύτητας γνώμης και ψήφου'' πρέπει κάποια στιγμή να σταματήσει.
Το ότι δεν μπορούμε να κάνουμε διαχωρισμό των πολιτών, και ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχουν αποκλεισμοί στα δικαιώματα των πολιτών, δεν σημαίνει ότι όλα πάνε καλά, ότι όλα βαίνουν σύμφωνα με τους κανόνες της δημοκρατίας και της ισοπολιτείας.
Πολύ περισσότερο δεν σημαίνει ότι όλο αυτό που ζούμε είναι δημοκρατία.
Αφού λοιπόν δεν είναι επιτρεπτό και δεν πρέπει να γίνει διαχωρισμός και επιλογή των δικαιωμάτων που πρέπει να έχει ο καθένας μας, ας φροντίσουμε τουλάχιστον να απαιτήσουμε ΙΣΗ μεταχείριση από την πολιτεία, ΟΛΩΝ των πολιτών, όσον αφορά την παιδεία και την ενημέρωση.
Τότε μόνον θα έχουμε όλοι ίσης βαρύτητας γνώμη.
Και τότε μόνον θα αποκτήσουμε ένα πραγματικά αντιπροσωπευτικό του λαού κοινοβούλιο.
Μέχρι τότε θα πορευόμαστε εν γνώσει μας, και για χάρη της ισότητας των πολιτών, με μιά κουτσή και δήθεν δημοκρατία, στην πραγματικότητα όμως μιά δικτατορία των ολιγαρχών της ενημέρωσης, κι ενός εμβόλιμου φόβου μην τυχόν και λέγοντας την αλήθεια θεωρηθούμε ''μη δημοκράτες'', από τους ψευτοθεράποντες και οιονεί βιαστές της δημοκρατίας.
Πηγή "Ουδέν Σχόλιον"
Υ.Γ. Ασχετο, αλλά και πολύ σχετικό: Ό,τι τραβάμε και ό,τι θα τραβήξουμε ακόμη από 'δω και πέρα, οφείλεται στην διχόνοια που έχουν ενσπείρει μεταξυ μας, στο ότι μας έχουν βάλει να τσακωνόμαστε για τις λέξεις και τις τάχα προθέσεις, στο ότι δεν έχουμε ενωθεί όλοι σε μία γροθιά που θα έπρεπε να τους τσακίσει τα ''μούτρα''.
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Πολύ σωστά, χωρίς ισότιμη ενημέρωση ο εντολέας γίνεται ανισότιμος και η επιλογή του μπορεί να στρέφεται τελικά εις βάρος του (μεσομακροπρόθεσμα).
ΑπάντησηΔιαγραφήΓιαυτό, και επειδή δεν νοείται αμφισβήτηση του δικαιώματός του να κρίνει, πρέπει να λειτουργεί ένας συνδυασμός έμμεσης και άμεσης δημοκρατίας.
Η άμεση, αφορά επιλογές του που μπορεί να είναι (όταν εννοήσει τα λάθη) αναστρέψιμες- πχ εσωτερικές οικονομικές ισορροπίες, προυπολογισμοί υγείας.
Η έμμεση το αντίθετο-πχ εξωτερική πολιτική, παιδεία.
Υπάρχουν μοντέλα προεδρικής δημοκρατίας, που μπορεί να επιλέγει τον αμέσως ελεγχόμενο (πρωθυπουργό) και τον εμμέσως ελεγχόμενο (πρόεδρο).
Πάνω απ' όλα όμως κανοναρχεί ένα Σύνταγμα.
Αυτό, όταν το συντάσσουν οι (δια πυρός και σιδήρου συνήθως) Πατέρες ενός έθνους, μόνο σοφία μπορεί να προδιαγράφει (μεγάλα εθνη, όχι αναγκαστικά στον πληθυσμό).
Και όταν λέμε μη αναθεωρητέα άρθρα, εννοούμε μη αναθεωρητέα, αλλιώς το... ακροτελεύτιο.
Δυστυχώς, Πατέρες και σύνταγμα σε εμάς δεν συνέπεσαν.