Πρώτη φορά... Μνημόνιο!

Tου Νεκτάριου Δαπέργολα

Τελειώσαμε λοιπόν και με την παρωδία της 20ής Σεπτεμβρίου, που (ως παρωδία ακριβώς που ήταν) δεν άλλαξε απολύτως τίποτε από τον παρακμιακό πολιτικό τραγέλαφο στον οποίο ήταν ήδη βυθισμένη η χώρα. Και δεν επρόκειτο φυσικά να αλλάξει, γιατί όπως το λέγαμε, όλα ήταν ήδη προκαθορισμένα και προγραμματισμένα και όποιος και αν εκλεγόταν, απλώς θα άλλαζε το όνομα του διαχειριστή της καταστροφής. Τίποτε περισσότερο και τίποτε λιγότερο.

Πολλά έχουν βεβαίως γραφεί για τους λόγους που έφεραν τη νέα επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ. Δεν θα μπούμε όμως σήμερα εδώ σε αυτή την συζήτηση, ούτε θα πούμε το παραμικρό για το πόσο αμνήμονες, υπεύθυνοι, εχέφρονες ή ανόητοι είναι όσοι συμμετείχαν με την ψήφο τους σε αυτές τις εκλογές, για το πού βρίσκεται επιτέλους το σημείο βρασμού της νεοελλαδικής κοινωνίας, για το τι ακριβώς τους ώθησε να ψηφίσουν έτσι ή αλλιώς, για το τι ακριβώς μπορούν ακόμη να αναμένουν εν έτει 2015 από το παρόν κομματικό μας σύστημα και για έτερα παρεμφερή.

Θα σταθούμε μόνο σε δύο βασικά σημεία, που κατά τη γνώμη μας ξεχώρισαν. Το ένα ήταν ασφαλώς το τεράστιο μέγεθος της αποχής, που αν τη συνυπολογίσεις μαζί με τα λευκά και τα άκυρα, δείχνει πως οι μισοί ακριβώς κάτοικοι αυτής της χώρας αρνήθηκαν να συμμετάσχουν στην προαναφερθείσα κακόγουστη παρωδία και να επιδοκιμάσουν οποιονδήποτε από τους ελεεινούς πρωταγωνιστές, δευτεραγωνιστές, αλλά και κομπάρσους της. Πολύ ελπιδοφόρο αναμφίβολα το γεγονός - και εις μάτην εκοπίασαν όσοι (είτε εγκάθετοι, είτε απλά αφελείς) προσπάθησαν να συκοφαντήσουν την αποχή ως δείγμα απάθειας και φυγομαχίας, αντιπροτείνοντας έστω την ψηφοδότηση των μικρών κομμάτων. Αφ’ ενός γιατί το τελευταίο συνιστά όχι αντίδραση, αλλά αυταπάτη και ψευδαίσθηση αντίδρασης (καθώς μιλάμε πολύ απλά για ένα μάτσο από πασίδηλα δεκανίκια του συστήματος - του ΚΚΕ, της ΧΑ και των αριστερίστικων μαζώξεων συμπεριλαμβανομένων - που όλα τους ανεξαιρέτως «βλάπτουν την Συρία εξίσου» και πρέπει στο σύνολό τους κάποια στιγμή επιτέλους να αποδοκιμαστούν και να λάβουν εκλογικά τα ακριβοδίκαια επίχειρα του άθλιου ρόλου τους). Και αφ’ ετέρου, γιατί στην προκείμενη περίπτωση η ραγδαία αύξηση του ποσοστού της αποχής, σε συνδυασμό με τη γύμνια και την αθλιότητα του πολιτικού λόγου - και κυρίως της πολιτικής πράξης - των υπαρχόντων σχημάτων, καθιστά σαφές πως (χωρίς φυσικά να προεξοφλούμε τα κίνητρα του συνόλου των απεχόντων) δεν έχουμε κυρίως να κάνουμε πλέον με απολίτικη κατάσταση ιδιώτευσης, όσο με στάση που πηγάζει από οργή ή από καθαρά συνειδητή πολιτική επιλογή αποστασιοποίησης και απεμπλοκής από την ψηφοτσομπάνικη πολιτική καθοδήγησης του κοπαδιού (στάση υπέρ της οποίας ταχθήκαμε και εμείς προεκλογικά). Το ότι 1 στους 2 Έλληνες λοιπόν απείχε, συνιστά - επαναλαμβάνω - δυνητικά ελπιδοφόρο γεγονός, που επισημαίνει (έστω και με αυτόν τον φαινομενικά παθητικό, αλλά ουσιαστικά αναπόφευκτο υπό τις νυν συνθήκες τρόπο) την επιθυμία για κάτι πραγματικά νέο, καθαρό και υγιές, που θα στείλει μια μέρα εκεί που τους αξίζει - ήτοι στον απόπατο της Ιστορίας - απαξάπαν το κομματικό μας σύστημα, με όλα τα μέσα του, με όλη τη δυσωδία της διαπλοκής του, με όλες τις χυδαιοφασιστικές (ακροαριστερές τε και ακροδεξιές) ανθυποτσόντες του, με όλες τις αργυρώνητες συμμορίες των «διανοουμένων» του, με όλα τα βοθροκάναλα και τις ξεπουλημένες μεγαλοφυλλάδες του και με όλες τις λοιπές ανεκδιήγητες εκφάνσεις του. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να το εκλαμβάνει ως πληθυσμό που αδιαφορεί ή παραιτείται. Είναι αντίθετα πληθυσμός που τηρεί στάση αναμονής για κάτι που πραγματικά θα τον εκφράζει. Πληθυσμός που πολύ απλά αδρανεί (και θα συνεχίσει βέβαια να αδρανεί), άχρι καιρού…

Το δεύτερο σημείο έχει να κάνει με τους άλλους μισούς Έλληνες, εκείνους που προσήλθαν στην κάλπη, και πάλι με πολυσημία κινήτρων (άλλοι γιατί εμμένουν στις τραγικές κομματικές ετικέτες, άλλοι επειδή νικήθηκαν από την προπαγάνδα της «χαμένης ψήφου», άλλοι από παρόρμηση της τελευταίας στιγμής). Με αυτούς πάντως είναι που σχετίζεται ο τίτλος του παρόντος κειμένου. Πρώτη φορά Μνημόνιο, λοιπόν! Και όχι φυσικά επειδή δεν είχαμε και πριν μνημόνια, αλλά απλώς επειδή είναι η πρώτη φορά που υπερψηφίζεται ένα τέτοιο. Θυμίζουμε πως το 2009 εκείνο που είχε υπερψηφιστεί η τερατολογία του «λεφτά υπάρχουν», το 2012 η προεκλογική περί μνημονίων συνθηματολογία κυμαινόταν μεταξύ…σχισίματος και επαναδιαπραγμάτευσης, ενώ το ίδιο ακριβώς (με ακόμη πιο έντονο τρόπο) συνέβη και στις εκλογές του περασμένου Γενάρη. Και στις 3 περιπτώσεις ήταν κοινή η ελπίδα στη μεγάλη μάζα των ψηφοφόρων (ασχέτως που αποδείχθηκε μετά παντελώς αβάσιμη) για κάτι καλύτερο και αυτήν την ελπίδα είχαν αποτυπώσει με την ψήφο τους. Τώρα όμως ήταν η πρώτη φορά που όσοι ψήφισαν, ήξεραν καλά τι ψήφιζαν. Και στη συντριπτική τους πλειονότητα ψήφισαν συνειδητά Μνημόνιο (και μάλιστα το βαρύτερο όλων) με τους συγκεκριμένους επαχθείς όρους και τα συγκεκριμένα ανελέητα μέτρα (και χωρίς να αποτελεί καμία δικαιολογία το ότι αυτά δεν εφαρμόστηκαν ακόμη). Και αυτό το γεγονός βέβαια δεν είναι καθόλου ελπιδοφόρο. Κάποιοι βέβαια ίσως και να πουν ότι μαρτυρεί το τέλος των ψευδαισθήσεων, τη στροφή στον ρεαλισμό, την προσγείωση στην πραγματικότητα ή κάτι παραπλήσιο. Για κάποιους άλλους όμως (όπως και για τον γράφοντα) δείχνει περισσότερο ηττοπάθεια, χαμήλωμα του πήχυ της ελπίδας, παραίτηση από κάθε προσδοκία, εναρμόνιση με το ζοφερό μέλλον που κάποιοι άλλοι μάς έχουν προδιαγράψει και δρομολογήσει. Γι’ αυτόν τον λόγο πιστεύουμε πως όσοι ψήφισαν προ ολίγων ημερών είναι οι πραγματικά απελπισμένοι. Και πάντως πολύ περισσότερο απ’ όσους αρνήθηκαν να συνυπογράψουν δια της ψήφου τους την αθλιότητα και να συμπορευτούν συνενοχικά μαζί της.

Για να μη γινόμαστε πάντως πολύ μελοδραματικοί ή υπέρ του δέοντος επικριτικοί για όσους συμμετείχαν στις πρόσφατες εκλογές (ο στόχος του παρόντος κειμένου δεν είναι σε καμία περίπτωση αυτός), οφείλουμε να πούμε πως δεν θεωρούμε καθόλου οριστική και αμετάκλητη την παραπάνω διαπίστωση. Τα πράγματα παραμένουν και μετά την 20ή Σεπτεμβρίου εξαιρετικά ρευστά: την ημέρα εκείνη απλώς αποδείχτηκε πως ένας μεγάλος αριθμός συμπατριωτών μας (και δεν μιλώ για τα συνειδητά κομματόσκυλα, αυτά δεν με αφορούν) δεν έχει φτάσει ακόμη στο σημείο βρασμού του (λυπηρό, αλλά εν πάση περιπτώσει συγγνωστό). Είναι ωστόσο μαθηματικά βέβαιο πως ολοένα και περισσότεροι θα απομακρύνονται πλέον από την επιλογή τους αυτή, γιγαντώνοντας σταδιακά το μέγεθος της αποχής, ως σιωπηρής αλλά εύγλωττης αντίδρασης και αποδοκιμασίας, που μάλιστα δεν θα είναι παροδικό και περιπτωσιακό, αλλά μόνιμο φαινόμενο. Το αν θα προκύψει κάποια στιγμή κάτι πραγματικά νέο, που θα μετατρέψει αυτή την αντίδραση σε πιο ενεργητική και δυναμική στάση, αυτό μένει να αποδειχτεί στο μέλλον. Μέχρι τότε όμως το μόνο βέβαιο είναι πως το υπάρχον πολιτικό σκηνικό της αθλιότητας και της παρακμής θα φθείρεται και θα απαξιώνεται ολοένα και περισσότερο μέρα με τη μέρα, καταρρέοντας βαθμιαία μέσα στην αφόρητη ανυποληψία του. Και αυτό είναι από μόνο του αρκετά ελπιδοφόρο ούτως ή άλλως. Και αποτελεί ασφαλώς και την κατεξοχήν αναγκαία συνθήκη για την κυοφορία μελλοντικών εξελίξεων…

Εφημ. «Αντιφωνητής» της Θράκης


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση