Νομίζω...

Του Τρύφωνα Λιώτα

Κλίνοντας το ρήμα "Νομίζω" στην σημερινή ελληνική πραγματικότητα:

1. Νομίζω ότι έχω σπίτι, ελιές, ιδιοκτησία γενικώς και ειδικώς:
Μου άφησε ένα σπίτι ο πατέρας και ευτυχώς που ήταν ένα και παλιό. Δεν θα είχα να πληρώσω φόρο κληρονομιάς με τις αντικειμενικές αξίες του 2007 και θα το πουλούσα για να ξεχρεώσω από εκεί που δε χρωστούσα τίποτα. Αλλά και τώρα μάλλον θα μου το πάρουν. Με το νοίκι (ΕΝΦΙΑ) που μου έχουν επιβάλλει για το δικό μου σπίτι, τη ΔΕΗ στα ύψη με τις ρυθμιζόμενες χρεώσεις ακόμα και αν είχα δουλειά, θα έπρεπε να βρω και δεύτερη για να πληρώνω τους νταβατζήδες που κληρονόμησαν την δικιά μου περιουσία.
Όσο για αυτούς που έχουν υποθήκη και χρωστάνε στην τράπεζα αυτοί δεν είχαν ούτως ή άλλως δικό τους σπίτι. Θα είχαν αν το αποπλήρωναν μετά από 30 χρόνια. Το σχέδιο είναι απλό: τα δάνεια και τα χρέη θα αποπληρωθούν μόνο με πλειστηριασμούς ιδιοκτησιών για να έρθουν μεγάλοι παίκτες του εξωτερικού ή γερμανοτσολιάδες του εσωτερικού (5 -10 εταιρίες όπως ήδη γίνεται στο εξωτερικό) για να τα αγοράσουν όλα και να στα νοικιάσουν στη συνέχεια.
Για τους αγρότες τα ίδια και πιο δύσκολα. Με τα νέα προαπαιτούμενα, τον φόρο στο 26% και το ανοργάνωτο της παραγωγής (με το κέρδος των μεταπωλητών, πάλι ντόπιων και ξένων) η κατάληξη θα είναι και πάλι η ίδια: μεγάλες εταιρίες, μονοκαλλιέργειες και ο πρώην ιδιοκτήτης θα καλλιεργεί μεγαλώνοντας απλά το χρέος του μέσω λιπασμάτων και σπόρων… Αν πάλι σκεφτείς να πουλήσεις στο δρόμο κάποια από τα καλαμπόκια σου μπας και σώσεις αυτά που δεν σώζονται, ξέρεις πια τι θα γίνεται.

2. Νομίζεις ότι έχεις κράτος δικαίου:
Σε όλες τις εκφάνσεις του βίου μας υπάρχει σήψη η οποία αναδύει την ίδια ακριβώς μπόχα, που σημαίνει ότι είναι βαθιά προχωρημένη και δεν πρόκειται να γιατρευτεί. Από πού να αρχίσω και που να τελειώσω; Παιδεία, δημοσιογραφία, δικαστικοί, αθλητισμός, δημόσιες υπηρεσίες και γραφειοκρατία, πολιτισμός είναι μερικά από αυτά που αντιμετωπίζουμε καθημερινά και που τα αυτονόητα περί αισθήματος δικαιοσύνης και αξιοκρατίας ακούγονται πλέον ως γραφικά και ουτοπικά.
Η παιδεία από το κακό στο χειρότερο: με κακογραμμένα βιβλία και παραποίηση της ιστορίας οι επόμενες γενιές θα βγουν ακόμα πιο ηλίθιες. Η δημοσιογραφία, το λειτούργημα της ενημέρωσης, έχει πέσει πιο χαμηλά από τον κίτρινο τύπο με κουτσομπολιά, παραπληροφόρηση, διαφημίσεις, δημιουργία ψεύτικων επιθυμιών, εντυπώσεων, προβληματισμών και ειδήσεις των ξέκωλων και των σταρ. Η δικαστική εξουσία που "τα παίρνει" και κοιτά την πάρτη της ξεχνώντας την ιερή αποστολή της να προστατεύσει σύνταγμα, κράτος και κοινωνική δικαιοσύνη. Ο αθλητισμός που σήμερα έχει γίνει όσο ποτέ άλλοτε αλητισμός με διεφθαρμένους παράγοντες, στημένα παιχνίδια, πολιτική εκμετάλλευση και πρόβατα-δολοφόνους οπαδούς. Δημόσιες υπηρεσίες και γραφειοκρατία; Μιλάμε για τους υπαλλήλους της Κομαντατούρ. Νομίζουν ότι έχουν το ακαταλόγιστο επειδή εκτελούν απλά εντολές. Αλλά πληρώνονται από τους δανειστές, παρασιτούν εις βάρος της κοινωνίας, σε αντιμετωπίζουν σαν νούμερο και σε εκτελούν σαν νούμερο για να έχουν τη συνείδησή τους ήσυχη. Ο δε πολιτισμός είναι άλλη μια πικρή ιστορία. Ατάλαντοι, φιλόδοξοι, αγράμματοι, μπογιατισμένοι με τη σπάτουλα και το ψεύτικο βυζί σε μόστρα, αποτελούν την ομάδα με την υψηλή αποστολή να ελέγξουν την εξουσία, να διατρανώσουν τα στραβά της κοινωνίας και να μορφώσουν τους απλούς πολίτες…

3. Νομίζει ότι έχει εργασία:
Εξαιρώντας φυσικά τους ανέργους που έχουν χτυπήσει απίστευτα νούμερα με το κλείσιμο επιχειρήσεων, την διάλυση της παραγωγής και τους αβάσταχτους φόρους που καλείται να πληρώσει ο μικροεπαγγελματίας, όποιος έχει δουλειά θεωρείται πλέον τυχερός. Αλλά τι δουλειά έχει; Μια δουλειά που μπορεί να χάσει ανά πάσα στιγμή αν κάνει ένα λάθος, αν πει μια κουβέντα παραπάνω, αν η επιχείρηση πρέπει να κάνει περικοπές, αν πρέπει να μειώσει μισθούς. Μια δουλειά που θα δουλέψει επιπλέον ώρες χωρίς αντίκρισμα, απλά για να κρατήσει το κελεπούρι. Μια δουλειά που όλο και πιο πολύ πλησιάζει τα δεδομένα της Κίνας σε μισθούς και εργατικές ώρες. Μια δουλειά που είναι ημι-απασχόληση γιατί έτσι συμφέρει αφεντικά με τις κρατικές επιδοτήσεις και το κράτος για να δείχνει λιγότερο ανεργία.
Εδώ το μέλλον έχει φτάσει ήδη: μεγάλες εταιρίες «νοικιάζουν» εργαζόμενους σε άλλες μεγάλες εταιρίες όταν και για όσο αυτές τους χρειάζονται για να κερδίζουν και οι δυο. Οι μεν γλιτώνουν την αποζημίωση και έχουν πρόθυμο εργατικό δυναμικό όταν το χρειάζονται και οι δε καρπώνονται την «υπεραξία» ενοικίασης «αντικειμένων». Ο «μηχανοποιημένος» άνθρωπος στο μεγαλείο του.

4. Νομίζουμε ότι έχουμε πατρίδα:
Μπορεί να έχουμε ΕΕ, ΔΝΤ, τρόικα, κουαρτέτα, προαπαιτούμενα, δανεικά, Vervey αλλά πάνω από όλα υπάρχει η Ελλάδα. Μια Ελλάδα που όχι απλά δεν μπορεί να πάρει απόφαση αν δεν την εγκρίνουν οι δανειστές αλλά μάλλον παίρνει αποφάσεις που υποβάλλουν οι δανειστές. Έτσι μια κυρίαρχη ομάδα (που πάντα εκλέγεται με ψεύτικες υποσχέσεις αφού προαποφάσισε να μην έχει ποινικές κυρώσεις) ξεπουλάει δημόσια περιουσία λέγοντας ότι πρόκειται για δημόσιο όφελος. Ξεπουλάει Ελλάδα για να ταΐσει κομματικό στρατό.
Αεροδρόμια, ενέργεια, τηλεπικοινωνίες, νερό, βουνά, νησιά θα έλεγε κανείς ότι είναι αρκετά για να χαθεί η έννοια του έθνους. Όχι όμως, ο εξευτελισμός έπρεπε να είναι μεγαλύτερος: κρατική περιουσία διαχειριζόμενη από ξένους, πώληση γης και ορυκτού πλούτου υπάρχοντος αλλά και αν βρεθεί στο μέλλον, υποθήκευση με υπογραφές ως το 2060 για την αποπληρωμή ενός χρέους αμφισβητήσιμου και που δημιουργεί νέο χρέος με την υπογραφή καινούργιων δανειακών συμβάσεων για την αποπληρωμή του. Όπως καταλαβαίνει και ο πιο άσχετος το 2060 (έτος επανάκτησης της πατρίδας) είναι απλά ένα νούμερο για γέλια…

5. Νομίζετε ότι έχετε κοινωνικές παροχές:
Με κατάργηση επικουρικής και «εθνική» σύνταξη στα 390 ευρώ, μάλιστα ρυθμιζόμενη στο 60% του μέσου εισοδήματος που σημαίνει ότι όσο κατεβαίνει ο μέσος μισθός θα πέφτει και η σύνταξη, καταλαβαίνεις ότι όταν φτάσεις τα 67+ (γιατί έχει ως τότε ο Θεός) δεν θα μπορείς να ζεις. Με νοσοκομεία διαλυμένα με ελλείψεις προσωπικού, φαρμάκων, υλικών και μηχανήματα που δεν λειτουργούν δεν έχεις και υγεία. Με ασφαλιστικά ταμεία διαλυμένα, χρεωμένα και με πλάνο την ιδιωτική ασφάλιση (έχεις - δεν έχεις δουλειά, όπως γίνεται ήδη στην Ευρώπη) καταλαβαίνεις ότι δε θα έχεις ούτε ασφάλιση. Το μόνο που θα έχεις θα είναι μια κάρτα σίτισης (δελτίο το λέγανε παλιά) και αυτό όχι επειδή το κράτος είναι φιλάνθρωπο και στοργικό αλλά γιατί κοιτά πώς να εμποδίσει μια αντίδραση του λαού που φυσικά θα ήταν αδύνατο να το κάνει αν το στομάχι του ήταν άδειο…

6. Νομίζουν (δικαίως) ότι έχουν να κάνουν με μ@λ@κες:
Όσο συνεχίζεις τα παραπάνω «νομίσματα» ξένοι κατακτητές και ντόπιοι νενέκοι θα αποκτάνε όλο και μεγαλύτερο δικαίωμα να σε αποκαλούν έτσι και να σου παίρνουν ακόμα καλύτερα τα μέτρα. Νομίζω;

Πηγή "Στον Τοίχο"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση