Η ευκαιριακή ηθική Τσίπρα

Με αφορμή τη βουλευτική φορολόγηση

Του Αναγνώστη Λασκαράτου

Νομίζω πως όλο και περισσότεροι αντιλαμβάνονται αυτό που από χρόνια είχαμε αντιληφθεί-δεν απαιτούσε άλλωστε αυξημένη παρατηρητικότητα-και δημοσιοποιήσει.
Ο κ.Τσίπρας πάσχει από πολύ σοβαρά κενά ευφυϊας, γνώσης και ήθους. Δεν λέω και θάρρους, γιατί διαθέτει σε αφθονία εκείνη τη μορφή της τόλμης που την ονομάζουμε θράσος και άγνοια κινδύνου. Αυτές οι ελλείψεις έγιναν σήμερα, που ο κύριος αυτός «κυβερνά» μέσα στην αυτάρεσκη απραξία, κραυγαλέες, τόσο που σε λίγο, όταν έλθει η ώρα πληρωμής του λογαριασμού, και οι λίθοι κεκράξονται.

Χτες ο κ.Τσίπρας ανακάλυψε την Αμερική. Αποφάσισε να φορολογήσει τις βουλευτικές απολαβές. Θα υπάρξουν πολλοί πρόθυμοι που θα επαινέσουν τον Τιμονιέρη. Οι τίμιοι όμως θα δουν για μια ακόμη φορά ένα αδιάψευστο τεκμήριο τυχοδιωκτισμού, με βάση το χρόνο, τη σκοπιμότητα και τον τρόπο που εκδηλώθηκε αυτή η φιλοτιμία.
Είχαμε καταγγείλει τις μεγάλες απολαβές των βουλευτών, που βόλευαν τους αργόμισθους εκπροσώπους του ΣΥΡΙΖΑ, οι οποίοι είχαν ανακοινώσει πως διαθέτουν, σαν επαγγελματίες φιλάνθρωποι ρασοφόροι, το 20% της αποζημίωσής τους σε «κοινωνική προσφορά», παραγνωρίζοντας πως δεν έχουν κανένα τέτοιο δικαίωμα.
Το θέμα δεν άντεξε στην αμείλικτη δοκιμασία του χρόνου, η αυτοπροβολή ξεχάστηκε, όμως κάποιες εντυπώσεις δήθεν «κοινωνικής ευαισθησίας», αυτών που αυταπόδεικτα μόνο κίνητρό τους είναι το προσωπικό τους όφελος, έμειναν.

Παρακάμπτοντας το γεγονός πως δικαιούμαστε να ισχυριστούμε πως έλεγαν ψέματα, αφού ποτέ δεν έδωσαν, όπως είχαν αυστηρή υποχρέωση, απολογισμό του συγκεκριμένου έργου με το οποίο παίνεσαν το σπίτι τους, να μπούμε στην ουσία του θέματος. Παραδοσιακά η Αριστερά, αλλά και κάθε δημοκρατικός άνθρωπος, αποκρούει το αίσχος της επαγγελματικής φιλανθρωπίας. Οι κοινωνικές δράσεις είναι πρώτιστη κρατική υποχρέωση, δευτερευόντως και συγκροτημένων ομάδων ιδιωτών που δρουν με διαφάνεια και ανιδιοτέλεια. Ο μισθός των βουλευτών είναι η αποζημίωση για τον κόπο που προσφέρουν υπέρ του δημόσιου συμφέροντος, δεν δίνεται για αυτοδιαφήμιση ή για εξαγορά ψήφων, όπως συνέβη με τη χυδαιότητα της Χ.Α. που έστηνε σκηνικά δημόσιας ελεημοσύνης. Αν κάποιος βουλευτής θέλει να βοηθήσει κάποια άτυχη κατάσταση, μπορεί να το κάνει όπως κάθε σεμνός και αξιοπρεπής άνθρωπος ιδιωτικά και σιωπηρά. Αν όμως οι βουλευτικοί μισθοί περισσεύουν κατά 20%, όπως ομολογούν οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, το περίσσευμα αυτό πρέπει να περικοπεί άμεσα και να διατεθεί από το Κράτος εκεί που πρέπει.

Η πρώτη κίνηση μιας αριστερής κυβέρνηση θα ήταν η γενναία περικοπή των πρωθυπουργικών, υπουργικών και βουλευτικών απολαβών, όχι τόσο για το πρακτικό αποτέλεσμα, που κι αυτό δεν μπορεί να παραβλεφθεί, αλλά ως ηθικό και συμβολικό μήνυμα συστράτευσης με την κοινωνία για ανώτερους σκοπούς.
Το γράψαμε, το έκαναν δυο αριστερές δημαρχίνες στην Ισπανία, ο ΣΥΡΙΖΑ που θέλει τάχα να ξεσηκώσει τη Ν.Ευρώπη (το ξέρει αυτό η Ν.Ευρώπη;) σε εξέγερση κατά του καπιταλισμού (των άλλων), έκανε το κορόιδο.
Υπήρξε βέβαια πριν καιρό (2.12.2013) μια προκλητική κίνηση του «ευσεβή» Γλέζου, ο οποίος ζήτησε τη μείωση των βουλευτικών μισθών στο επίπεδο των απολαβών του ανειδίκευτου εργάτη, αλλά ακόμη κι αν αγνοούσαμε το μαχητικό φαρισαϊσμό του ανδρός, αντιλαμβανόμαστε πόσο προκλητικά προσχηματική ήταν αυτή η εξωπραγματική εκδήλωση ακραίου όσο και ανέφικτου λαϊκισμού διαπνεόμενου από τη μόνιμη εμμονή του κομματικά περιπλανώμενου πολιτευτή, την αυτοπροβολή.

Ο κ.Τσίπρας, έχασε και εδώ το τραίνο της μεταρρύθμισης. Η απόφασή του για φορολόγηση της βουλευτικής αποζημίωσης, που διαφημίζεται μάλιστα ως προσωπική διαταγή του γενναιόδωρου (όσο και σεσημασμένου αρχιτζαμπατζή) ηγεμόνα-πατερούλη, είναι ο πρώτος κρίκος μιας σειράς πράξεων εντυπωσιασμού, με τρεις προφανείς στόχους. Την ενδυνάμωση του τσαλακωμένου προφίλ του ξεβρακωμένου από τα γεγονότα ηγέτη, την τόνωση του αποτελέσματος των επικείμενων εκλογών, τις οποίες οι εσωκομματικές διαμάχες του ΣΥΡΙΖΑ θα φορτώσουν στην κοινωνία και τον αποπροσανατολισμό από το βαρύ μνημόνιο που προέκυψε ως τραγική κατάληξη της αισχρής πολιτικής τους. Μάλιστα δεν κρατήθηκαν ούτε τα προσχήματα.
Η όποια περικοπή τελικά προκύψει μέσα από τις μαθηματικές αλχημείες, αν γίνει κι αν είναι ουσιαστική, γιατί έχουν εξαγγελθεί πολλά, και μετεκλογικά, που ξεχάστηκαν τις επόμενες ώρες (θυμίζω την εξαγγελία για τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ), συνδέθηκε με τους «αδικημένους», πολυάριθμους εκλογικούς πελάτες, αγρότες, ως συμπάθεια στη δική τους φορολόγηση, που επέβαλε η κακή Δύση των «τοκογλύφων».
Η Αριστερά όμως που παρακολουθούσε σιωπηλή (και) το μεγάλο αγροτικό φαγοπότι των ευρωπαϊκών κονδυλίων, δεν είναι αθώα του αίματος των ημαρτημένων της αγνής ελληνικής υπαίθρου.
Το μέχρι σήμερα μοίρασμα ξένων χρημάτων και οι κλεμμένες επιδοτήσεις δεν είναι λύση, το ‘αγροτικό’, ένα πολύ καίριο ζήτημα, ειδικά για αυτούς που θέλουν οικονομική αυτονομία χωρίς να έχουν καταθέσει μισό σχέδιο αγροτικής ανάπτυξης.
Αυτοί που φαντασιώνονται μια Ελλάδα «εθνικά ανεξάρτητη» (πόσο ευτελή έχουν καταντήσει αυτήν την έννοια!), δεν έχουν αποτολμήσει την ελάχιστη προτροπή και παροχή τεχνογνωσίας προς την άεργη επαρχιακή νεολαία, να προχωρήσει σε σύγχρονους αγροτικούς συνεταιρισμούς, δεν έχουν ως κυβέρνηση ή ως κόμματα κανένα σχετικό σχεδιασμό, ούτε καν προβληματισμό.

Το προεκλογικό αυτό πυροτέχνημα της φορολόγησης των βουλευτικών αποζημιώσεων, αναδεικνύει από μόνο του ένα ευρύ όσο και πολύχρωμο φάσμα στοιχειωδών μεταρρυθμιστικών μέτρων, που μπορούσε να έχει ψηφίσει η κυβέρνηση, αντί να σπαταλάει το χρόνο της στα τηλεοπτικά παράθυρα, στην αντιευρωπαϊκή δημαγωγία και στη δημιουργική ασάφεια.
Ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει λιποτάκτης από το μεγάλο, αφημένο ελεύθερο από τα δειλά κεντρώα κόμματα, πεδίο της μάχης των ώριμων προοδευτικών μεταρρυθμίσεων και των ρεαλιστικών οραμάτων ορθολογικής και δίκαιης ανάπτυξης.
Ο λαϊκισμός του έχει γίνει δεύτερη φύση, αφορά όλες τις πτέρυγές του, από τους τυχοδιώκτες ή αντιευρωπαίους συνομιλητές των Ρώσων Ναζιστών και μεγαλοκαπιταλιστών μέχρι τους υποτιθέμενους ευρωπαϊστές, που όλοι τους στρατεύτηκαν στην φρεναπάτη της υποτιθέμενης επαναστατικής επιτάχυνσης από το κόμμα αυτό, των αργοκίνητων νόμων της ιστορικής εξέλιξης, οι οποίοι, αν η Ευρώπη δεν υποκύψει σε αυτούς, θα μεταφέρουν το ναυτικό μας λαό «σε νέα ασφαλή λιμάνια».
Αυτά όμως τα (ανατολικά) λιμάνια είχαν και έχουν μέχρι σήμερα τη λογική των προνομίων και του αυταρχισμού της κυρίαρχης πολιτικά κάστας.
Ο κ.Τσίπρας πρέπει λοιπόν να αποφασίσει τι επιτέλους θέλει, να ενστερνιστεί κάποιες στοιχειώδεις δημοκρατικές αξίες και συνεπείς συμπεριφορές και να πάψει να ανακοινώνει το πρωϊ την απλή αναλογική και το μεσημέρι να την παίρνει πίσω.
Πίσω από το λογικό μέτρο των βουλευτικών μισθών, υπάρχει μια ολόκληρη φιλοσοφία αξιοπρέπειας, δημοκρατικότητας και απλότητας της εξουσίας, δεν είναι σημαία ευκαιρίας.

Πηγή Ροΐδη και Λασκαράτου Εμμονές


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση