Ένα βήμα πριν το failed state ή ζούμε ήδη μέσα σε αυτό;

Στην καθημερινότητά μας, έχουν εισαχθεί λέξεις και έννοιες που δύσκολα μπορούμε να τις καταλάβουμε και πολύ δύσκολα μπορούμε να τις «παρακολουθήσουμε». Ας κάνουμε, λοιπόν, μία προσπάθεια «μετάφρασής» τους, η οποία μπορεί και να επιφέρει χρήσιμα συμπεράσματα, τα οποία δεν θα είναι αποκλειστικά εγκυκλοπαιδικά.

Γράφει ο Τσακμακίδης Πέτρος

Αποτυχημένο κράτος (failed state): Κράτος το οποίο έχει καταρρεύσει και δεν μπορεί να μεριμνήσει για τους πολίτες του χωρίς ουσιαστική εξωτερική υποστήριξη και όπου έχει πάψει να υφίσταται κυβέρνηση εντός των εδαφικών ορίων του κράτους.

Σχόλιο δικό μου: Η βασική και αδιαμφισβήτητη διαπίστωση όσο αφορά το ερώτημα εάν η Ελλάδα είναι, ή δεν είναι, ένα αποτυχημένο κράτος, μας την δίνει η ίδια η εξαθλίωση των πολιτών της. Αφού λοιπόν ως κράτος, την χρονική περίοδο από 2009- έως και σήμερα 15-6-2015 όλες οι κυβερνήσεις που υπήρξαν, αποδεχόντουσαν πως θέλουν την προστασία δηλαδή την υποστήριξη της Ε.Ε., και του Δ.Ν.Τ., έμμεσα αλλά ουσιαστικά αποδέχονται ότι είναι πλέον ένα (αποτυχημένο) Κράτος.

Ο όρος δεν είναι ούτε τυχαίος, ούτε άκαιρος, αντίθετα έχει βάθος και προάγει της θέσεις που εκφράζει η καθιερωμένη επιστημονική σχολή σκέψης της σημερινής πραγματικότητας που διέπει της διεθνής σχέσεις.

Όλο το θέμα δεν είναι ένα επιδερμικό πρόβλημα του 2% της οικονομίας της Ε.Ε., ποσοστό που αντιπροσωπεύει η Ελληνική οικονομία επί του αθροίσματος της Ε.Ε., αλλά είναι κανονιστικό όσο αφορά το υπάρχον καθιερωμένο εννοιολογικό καθεστώτος του Έθνους-Κράτους από τους Ναπολεόντειους πολέμους έως και σήμερα!!!

Ο όρος λοιπόν «αποτυχημένο κράτος» προσδιορίζει την ανάγκη που έχει αυτό πλέον να στηριχθεί ως συνέχεια του υπάρχοντος θεσμοθετημένου καθεστώτος λειτουργίας της οικονομίας, και της πολιτικής εξουσίας που το διατηρεί στο διεθνικό σύστημα.

Εάν λοιπόν πρέπει να κερδίσουμε χρόνο και να μην γίνω κουραστικός στο σχόλιο μου, θα πρέπει να αποδεχθούμε ότι το Κράτος δεν είναι οι Πολίτες του όπως λογικά θα έπρεπε, αλλά αυτοί που τελικά διαχειρίζονται την πραγματική εξουσία που δεν είναι άλλη από την εξουσία αυτή που διαχειρίζεται κρυφά αλλά και φανερά τον παραγόμενο Πλούτο και τα μέσα παραγωγής του εκφράζοντας και την θέση του διαλεκτικού υλισμού.

Το (αποτυχημένο) Ελληνικό Κράτος λοιπόν, είναι αυτό που είχε την αντίθετη ροπή να λειτουργεί ως Φιλελεύθερος ή Νεοφιλελεύθερος εντολοδόχος, και ρυθμιστής της ελεγχόμενης διανομής του παραγόμενου πλούτου, μάλιστα σύμφωνα με τους κανόνες της αγοράς (σπατάλησε) πολύτιμο δανειακό κεφάλαιο με αποτέλεσμα από αυτήν την κανονιστική ιδεαλιστική πρακτική ανωμαλία το σημερινό κράτος της Ελλάδος να χάσει μέρος ή ολικά την διαχειριστική οικονομική κυριαρχία του, όχι γιατί επανακαθόρισε πολιτικά μία οργανωμένη κοινωνική πολιτική προς τους Πολίτες του, αλλά διότι έχασε τον έλεγχο κυρίως ιδεολογικά. Εφάρμοσε κανόνες αναδιανομής του πλούτου διολισθαίνοντας σε μία πραγματικότητα που παρήγαγε (δίκαιο) πάνω στην σαθρότητα του λαϊκισμού και όχι την Λαϊκή Βούληση, π.χ. η δημόσια τοποθέτηση Πάγκαλου που είπε: όλοι μαζί τα φάγαμε»

• Ποιοι είναι υπεύθυνοι αυτής της δραματικής πραγματικότητας;
• Μπορεί ένα σύγχρονο Γουδί να αποδώσει δικαιοσύνη;
• Ή μήπως ένας Νέος Εμφύλιος θα έβαζε τα πράγματα στην θέση τους;

Τίποτα από όλα αυτά δεν σώζει την παρτίδα.
Όλα τα παραπάνω είναι η απόλυτη αποτυχία, και ο διχασμός μας θα είναι η απόλυτη καταστροφή μας.

Ας θυμηθούμε την ιστορία μας.
Μία σχεδόν ανύπαρκτη Εθνική Αστική Τάξη παραχώρησε τα ινία της απόλυτης εξουσίας σε μία ερμαφρόδιτη Άρχουσα Τάξη Γερμανο-τσολιάδων, Τοκογλύφων, Μαυραγοριτών, και Ψυχικά ασθενών πατριδοκάπηλων αντικομουνιστών.
Και, ορίστε σήμερα σερβιρισμένο το τελικό αποτέλεσμα αυτής της ιστορικής πραγματικότητας το  Αποτυχημένο Κράτος!!!

Συμπερασματικά οι (Αριστεροί) Ηττημένοι - Νικητές του Ελληνικού Εμφυλίου 1944-49 κατάφεραν να προσαρμοστούν έστω και επώδυνα εντός του Αστικού Κράτους, απόδειξη αυτής της απορρόφησης τους από τον έως χθες ιδεολογικό εχθρό είναι το εκλογικό ποσοστό που εκφράζεται σταθερά με εκδοχές της Σοσιαλδημοκρατίας από την μεταπολίτευση του 1974 έως και σήμερα, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, αλλά και Σύριζα εκφράζουν μια αριστερά που είναι προσαρμοσμένη ιδεολογικό-οικονομικά όντως αριστερά μόνο μέσα σε ιδεοληπτικά πλαίσια της λεγόμενης Ελεύθερης Αγοράς...

Οι τραγικοί (νικητές) κατά εκατοντάδες χιλιάδες γέμισαν της στοές των ανθρακωρυχείων, και τις βιομηχανίες του Βελγίου και της Γερμανίας αντίστοιχα από την δεκαετία του 1950 έως το τέλος της δεκαετίας 1970, σήμερα πάλι έχουμε ένα μεταναστευτικό ρεύμα που έχει μικρότερη δυναμική για έναν απλό λόγο, δεν υπάρχουν πια τόσοι πολλοί νέοι λόγο του δημογραφικού, όμως η οικονομική ανάγκη παραμένει, μιας και η πείνα, η ανέχεια, και η φτώχεια ήταν, και θα είναι πάντα επώδυνες και Απάνθρωπες βιωματικές καταστάσεις.

Το (αποτυχημένο) σημερινό Ελληνικό Κράτος φυσικά και χρωστά εξηγήσεις για την διαχρονική του συμπεριφορά στους επικυρίαρχους και θιασώτες της Ρεαλιστικής πολιτικής σχολής η οποία όπως πάντα κοιτά να διατηρηθεί η υποχρέωση της να μην αποκαλύψει την απόλυτη αλήθεια προς την Ευρωπαϊκή κοινωνία, η αλήθεια που δυστυχώς πάντα ήταν και θα είναι πικρή για όλους τους άθλιους και κατατρεγμένους αυτού του κόσμου, θα περιβάλλεται αντίθετα για όσους την γνωρίζουν με διασφαλισμένη δέσμευσης εμπιστευτικότητας.

Τα διεθνή θεσμοθετημένα διευθυντήρια εξάλλου πάντα έπαιζαν κρυφό, αλλά κυρίαρχο ρόλο στις διεθνής συμβάσεις συνθήκες, συμφωνίες που έως πρόσφατα κράταγαν τους τύπους αφού υπήρχε μια έστω και μικρή διακριτικότητα, μετά το τέλος του ψυχρού πολέμου άλλαξε αυτή τους η πρακτική επιδιώκουν προκλητικά να εμφανίζονται και να επιδεικνύουν κυνικά σε πολιτικό, οικονομικό, στρατιωτικό, διπλωματικό, και επενδυτικό επίπεδο την αδιαμφισβήτητη δύναμη τους, ορθώνοντας τεράστια προβλήματα στην Ανθρώπινη ποικιλία ενός πολυπολιτισμικού Ευρωπαϊκού χώρου που τα μετά-Βεστφαλικά κράτη της προσπερνιούνται από της Νέες Περιφερειακές Δομές που αποφασίστηκε οριστικά και αμετάκλητα να τα αντικαταστήσει.

Η Παγκόσμια Τάξη, ή Νέα Τάξη πραγμάτων Νέα Εποχή, και η Παγκοσμιοποίηση έχουν ένα φαινομενικό σκοπό που δεν είναι άλλος που με το πρόσημο της Ασφάλειας του επιχειρήματος της επηρεάζει κάθε έννοια της Δημοκρατίας όπως την γνωρίζουμε δίνοντας στην πολυδιαφημισμένη διεθνή ασφάλεια, Κρατική, Οικονομική, Χρηματοπιστωτική, Ενεργειακή, Τεχνολογική, Περιβαλλοντική, διάσταση.

Ποτέ όμως δεν συμπεριλαμβάνουν με ουσιαστικό και αυτόνομο πρόσταγμα την Πολιτική Ασφάλεια, βλέπεις η απόλυτη Πολιτική Ασφάλεια έρχεται με την εφαρμογή της απόλυτης ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ, και εάν εφαρμοστεί εξαφανίζεται ο Φόβος και η Ανασφάλεια.
Συνεπώς στην Δημοκρατία των Ανθρώπινων αξιών δεν θα χωρούν πια, ούτε ο Φόβος, ούτε ο όρος Ασφάλεια.

Η επιλογή της σημερινής συν-κυβέρνησης Σύριζα -Ανεξαρτήτων Ελλήνων να προχωρήσουν σε δημοψήφισμα ήταν η αγωνιώδης προσπάθεια να εφαρμόσουν τον όρο της Αυτοβοήθειας του Κράτους πριν κυρωθεί «Αποτυχημένο Κράτος» από τους θεσμούς!!!

Αυτή είναι η ουσιώδης διαπίστωση η οποία θα έπρεπε οι πνευματικοί και ακαδημαϊκοί Άνθρωποι της πατρίδας μας διαλαλήσουν, θυμίζω την έννοια του όρου Αυτοβοήθειας (self-help):
Στη θεωρία του Ρεαλισμού, μέσα σε ένα άναρχο περιβάλλον, τα κράτη δεν μπορούν να βασιστούν στην υπόθεση ότι άλλα κράτη θα τους υπερασπιστούν, ακόμα και σε περίπτωση που είναι σύμμαχοι. Κάθε κράτος πρέπει να φροντίζει για τον εαυτό του.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση