Αποπληρωμή χρέους μέσω υδρογονανθράκων
Η συμφωνία κορυφής της ΕΕ, συμπεριλαμβανομένης και τής κυβέρνησης τής Ελληνικής Δημοκρατίας, για ένταξη περιουσιακών στοιχείων αξίας 50 δισ. ευρώ στο ταμείο Λουξεμβούργου με σκοπό την αποπληρωμή τού χρέους, είτε άμεσα είτε μέσω ΤΑΙΠΕΔ που θα εντάσσεται στο εν λόγω ταμείο, παράγει εύλογα δύο μεγάλα ερωτήματα:
- Τα υφεσιακά μέτρα που προβλέπονται στο Μνημόνιο 3 θα συνεχίσουν να παράγουν ενδογενή ανατροφοδοτούμενη υστέρηση κρατικών εσόδων και να παγιώνουν την επιβληθείσα οικονομική ατροφία. Ως εκ τούτου, το κλάσμα χρέος/ΑΕΠ θα συνεχίσει να αυξάνεται λόγω τής μείωσης τού παρανομαστή, πράγμα το οποίο έχει ήδη παραδεχθεί με την πιο πρόσφατη μελέτη του το ΔΝΤ. Η περιουσία λοιπόν που θα μεταβιβαστεί στο ταμείο πάει, χάνεται - και θα πρέπει να προστίθεται διαρκώς νέα, ούτως ώστε να αντισταθμίσει, ως εγγύηση, τη διαρκώς αυξανόμενη κινούμενη άμμο τού χρέους. Για ποιό λόγο λοιπόν να τυποποιηθεί ο τρόπος αυτοματοποιημένης εκποίησης τής δημόσιας περιουσίας; Λαμβάνοντας δε υπ'όψιν τη χθεσινή απόφαση για κατασχέσεις και πλειστηριασμούς χωρίς δικαίωμα προστασίας, στην εν λόγω κινούμενη άμμο προστίθεται και η τραπεζική, μέσω τής οποίας θα απορροφηθούν ιδιωτικές περιουσίες των κατώτερων, κυρίως, κοινωνικών στρωμάτων.
- Έστω και ένα ευρώ από αυτά τα περιουσιακά στοιχεία να αντιστοιχεί σε έσοδα από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων ισοδυναμεί με στρατηγική ανακοίνωση μετατροπής τού ευρώ σε αποθεματικό νόμισμα, προφανώς σε αντικατάσταση τού δολλαρίου. Ο προτελευταίος που έκανε τέτοια ανακοίνωση ήταν στο Ιράκ και ο τελευταίος στη Λιβύη.
Για ποιό λόγο λοιπόν να αναλάβει η Ελλάδα το ρόλο τής υπεράσπισης τών πλεονασμάτων τής Γερμανίας λόγω τού ευρώ; Η Ελλάδα, πριν δεσμευτεί με την υπογραφή της, απαιτείται να μελετήσει τις κινήσεις της και για ένα ακόμη λόγο. Η μακροχρόνια πρόσδεσή της σε τέτοιου είδους μηχανισμούς, που πρακτικώς θέτουν βασικά κυριαρχικά δικαιώματά της επί ενεργειακών πηγών και περιουσιακών στοιχείων της που σχετίζονται με αυτές, υπό καθεστώς τυπικής ή άτυπης ενεχυρίασης, έναντι εξασφάλισης κάποιας μορφής ελεγχόμενης χρηματοδότησης εντός του εγχώριου, ασφυκτικού -λόγω έλλειψης ρευστότητας- χρηματοοικονομικού περιβάλλοντος, ενδέχεται να ισοδυναμεί με ιδιαιτέρως κρίσιμη προσφορά κρίσιμου γεωπολιτικού πλεονεκτήματος στην Ευρώπη, στο Ευρώ και στη Γερμανία κατ' επέκταση, γεγονός που μάλλον δεν θα περάσει απαρατήρητο από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.
Η Ελλάδα κατάφερε να ξεπεράσει τούς νόμους τής φύσης και, από το "δεν έχουμε πετρέλαιο", να φτάσουμε εντός ολίγων μηνών στο "έχουμε πετρέλαιο".
Πώς αντιμετώπισε αυτό το "θαύμα";
Ας κάνουμε μια εντελώς φανταστική υπόθεση εργασίας:
Με την ενεργειακή στρατηγική Λυγερού-Παπακωνσταντίνου-Μανιάτη, τα βασικά στοιχεία τής οποίας ήταν -εντελώς φανταστική υπόθεση εργασίας είπαμε- τα εξής:
1. Η ΕΕ, που δεν έχει στρατό/ναυτικό/αεροπορία και δεν μπορεί/θέλει να φυλάξει τα σύνορα τής Ελλάδας σε περίπτωση επίθεσης τρίτης χώρας, θα παίρνει τα έσοδα από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων εντός τής Ελληνικής ΑΟΖ με τη δικαιολογία τής εξόφλησης τού χρέους. Αυτό ονομάστηκε "Ευρωπαϊκή ΑΟΖ".
2. Η διασφάλιση τής βιωσιμότητας τού χρέους τής Ελληνικής Δημοκρατίας θα προϋποθέτει την επιβολή οικονομικής ατροφίας μέσω προγραμμάτων μεταρρυθμίσεων, με σκοπό την αύξηση τού χρέους στο διηνεκές και την παράλληλη κάλυψή του με έσοδα από την εκμετάλλευση υδρογονανθράκων.
3. Οι διεθνείς τράπεζες που δανείζουν την Ελλάδα θα πρέπει, μέσω τής σύμβασης μεταξύ Ελληνικής Δημοκρατίας και τής εταιρίας πού θα συλλέξει και θα επεξεργαστεί τα δεδομένα των κοιτασμάτων, να γνωρίζουν πόσα έσοδα μπορούν να υπάρξουν από αυτή την εκμετάλλευση, έτσι ώστε να χτίσουν μια από κοινού στρατηγική με τις εταιρίες εξόρυξης. Σε αυτό το πλαίσιο, (α) κατά τη διάρκεια συλλογής δεδομένων επί του πλοίου, η Ελληνική Δημοκρατία, αντί για ειδικό επιστήμονα μηχανικό θα έπρεπε να έχει μόνο ειδικό για την προστασία των θαλασσίων θηλαστικών, και (β) η επεξεργασία δεδομένων θα έπρεπε να γίνεται εκτός Ελλάδας, ακόμα καλύτερα στην έδρα των εταιριών εξόρυξης υδρογοναθράκων.
4. Η επιλογή των ποσοτήτων εξόρυξης υδρογοναθράκων εντός Ελληνικής ΑΟΖ θα πρέπει να είναι των εταιριών εξόρυξης υδρογοναθράκων, χωρίς την εμπλοκής τής Ελληνικής Δημοκρατίας, ισορροπώντας μεταξύ μεγιστοποίησης των κερδών τους με βάση τη διεθνή τιμή στο εν λόγω ολογοπώλειο και ελαχιστοποίησης των εσόδων τής Ελληνικής Δημοκρατίας. από την εκμετάλλευση υδρογοναθράκων (υστέρηση εσόδων -> πρόσθεση και άλλου μέρους τής περιουσίας ως εγγύηση για την εξόφληση τού χρέους).
5. Η Ελληνική ΑΟΖ πρέπει να οριοθετηθεί χωρίς να συμπεριληφθούν όσες περιοχές διεκδικούνται από τρίτους (το γνωστό δόγμα "οριοθέτηση βάσει αμοιβαία μη γκρίζων ζωνών", άρα de facto αναγνώρισης όσων θεωρούν οι αντίπαλοι ως γκρίζες ζώνες), διότι οποιοσδήποτε δεν έχει αναγνωρισμένο κυριαρχικό δικαίωμα επί μιας περιουσίας είναι πρόθυμος να την πουλήσει δεχόμενος μικρότερο τίμημα από το νόμιμο ιδιοκτήτη.
6. Ο θεσμικός βραχίονας διαχείρισης υδρογονανθράκων της Ελληνικής ΑΟΖ θα πρέπει να παραμείνει ανενεργός μέχρι την ολοκλήρωση της διαδικασίας χαρτογράφησης των κοιτασμάτων και ενημέρωσης των διεθνών τραπεζών. Μετά την ενεργοποίησή του θα πρέπει να αποτελείται από μη ειδικούς σε διαχείριση, λ.χ. γεωλόγους και δικηγόρους, για να μην καταλαβαίνουν ζητήματα οικονομίας γενικής ισορροπίας και στρατηγικής.
7. Τα έσοδα τής Ευρωπαϊκής ΑΟΖ θα είναι σε ευρώ, συνεπώς το ευρώ θα αντικαταστήσει το δολλάριο ως αποθεματικό νόμισμα. Από τη δημιουργία τού ευρώ, η Γερμανία θα παράγει πλεονάσματα με αντάλλαγμα τη διάλυση των οικονομιών των λοιπών κρατών-μελών τής ΕΕ και, αντισταθμιστικά, θα τούς τα μεταβιβάζει σχεδόν εξ'ολοκλήρου για λόγους στοιχειωδώς κοινής πορείας εντός ΕΕ και ευρώ - αλλά τελικά θα αλλάξει γνώμη και θα τα κρατάει. Αν αντιδράσουν οι ΗΠΑ, θα ανακόψουν αυτό το σχέδιο μετατρέποντας την Ελλάδα σε Νιγηρία, και η Γερμανία θα πει "καλά έκανες στην αποικία χρέους που προσπάθησε εγωϊστικά να αλλάξει την παγκόσμια ισορροπία για να τη σκαπουλάρει με το χρέος της".
Είπαμε όμως ότι αυτά είναι μια εντελώς φανταστική υπόθεση εργασίας...
Πηγή "Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!"
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Γνωρίζετε πόση είναι η αξία της ελληνικής ιδιωτικής γής-ως διεθνούς εμπορεύσιμου, μουαγιέν, ψηλά- χαμηλά (πολύ χαμηλότερη η δημόσια "στέρφα"), ανά την επικράτεια σε μη τουριστικούς ή επισκέψιμους οικιστικά στόχους;
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα κινητό το στρέμμα, ένα γκατζετάκι το ξερικό του παππού.
Αυτό είναι το όραμα, με 100 δις να αγοράζεται ο μισός χάρτης;
Πώς ερμηνεύεται (εν τοις πράγμασι), η θέση πως το κυκλοφορούν ευρώ και η ασφάλεια της ευρωζώνης εγγυάται επενδύσεις από το εξωτερικό;
Γιατί εμποδίζονται οι επενδύσεις να έλθουν σε μη ισχυρό νόμισμα και ποιά είναι η... δυσπαρευνία, όταν είναι γνωστό πως μόνο εκεί που δεν υπάρχει σκληρό κόστος (γενικά έξοδα, φορολογία κλπ)γίνονται ευκολώτερα επενδύσεις;
Άρα τί;
Μήπως αυτές οι "επενδύσεις" θα αφορούν καταναλωτικά "αναπτυξιακά" μοντέλα (προερχομένης ρευστότητας από εξωτερικά σκληρά δάνεια), που θα απάγουν... απορροφητικά κέρδη στο εξωτερικό από εσωτερική κατανάλωση;
Μερικά διεθνή σούπερ μάρκετ δηλαδή, καπάκι δυο τρια μολ ακόμη, τίποτε εμπορικά κέντρα με καζινοκαταστάσεις κλπ κλπ;
Βεβαίως, θα γίνουν και συγκοινωνιακά έργα, κάποιο φαραωνικό πάλι, με ξένα μεροκάματα και μεγαλοεργολαβικά κέρδη σε καταθέσεις εξωτερικού... θα μένουν τα διόδια και το υψηλό κόστος συντήρησης, όλα με την συμβολή του δημόσιου ΕΞΩΤΕΡΙΚΟΥ χρέους που διαρκώς θα αβγατίζει.
Tα κόμματα, ομοθυμαδόν, ομνύουν στον όρο "να ξαναγυρίσουμε στην ανάπτυξη".
Πότε, μετά την ευρω-είσοδό μας την δεκαετια του 80, είχαμε ανάπτυξη;
Πώς ορίζεται η έννοια ανάπτυξη και με τί αντιπαροχή;
Θα έλθει καμια WV στην χώρα, κάποια Nokia ίσως για να κάνουμε εξαγωγές;
Τα εισοδηματικά έσοδα (σε διάφορες μορφές και εκδοχές, ακόμη και συντάξεις βαλκανίδων από τους γέροντες... ή ξεφτίλα), από δάνεια εξωτερικά, λέγονται ανάπτυξη;
Τί ντηλ είναι τελικά αυτά που γίνονται για εμάς χωρίς εμάς;