Είναι η χώρα και οι πολίτες έτοιμοι για ρήξη;

Η ρήξη για τους Έλληνες είναι πάντα γοητευτική ως λέξη και ως προοπτική. Δεν σημαίνει ότι την επιλέγει πάντοτε. Αυτή τη περίοδο είναι πάλι στο προσκήνιο. Όχι αδικαιολόγητα. Είναι η χώρα κι όλοι εμείς -και όσοι είναι υπέρ κι όσοι είναι κατά- έτοιμοι για ρήξη με τους δανειστές μ΄ ότι αυτό σημαίνει;

Η αυθόρμητη απάντηση είναι όχι. Και για να μην τα “φορτώσουμε”, όπως εύκολα κάνουν οι πολιτικοί μας στον απλό πολίτη που “λιγοψυχά”, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αυτά τα πέντε χρόνια της κρίσης κανένας πρωθυπουργός και καμία από τις κυβερνήσεις που ανέλαβαν να μας σώσουν δεν έκαναν απολύτως τίποτα για να έχει η χώρα την δυνατότητα να επιλέξει κάποια άλλη “συνταγή”. Πέρα από το “φαρμάκι” που την ποτίζουν οι “εταίροι” και οι “σύμμαχοι”.

Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου από το Καστελόριζο μας ανακοίνωσε ότι πρέπει να αναζητήσουμε τη “σωτηρία” μας σ΄ αυτό που γρήγορα γνωρίσαμε ως τρόϊκα, όλοι παγώσαμε. Μετά το πρώτο σοκ αρκετοί στην αρχή, πολύ περισσότεροι αργότερα πίστεψαν -ήθελαν να πιστέψουν- ότι αυτή η περιπέτεια ίσως να ήταν μια ευκαιρία για να διορθωθούν γρήγορα κάποια πράγματα στη χώρα. Οι ελπίδες αποδείχτηκαν σύντομα φρούδες.

Ο ένας λέει “δεν με άφησαν”, ο άλλος “βιαζόταν να γίνει πρωθυπουργός”, ο τρίτος τώρα δοκιμάζεται και μάλιστα σκληρά.

Όλα αυτά τα χρόνια της κρίσης ζούμε την αγωνία της δόσης,της αξιολόγησης και των μέτρων κατά των πολιτών που ποτέ δεν ήταν αρκετά. Δεν είδαμε τίποτα, μα απολύτως τίποτα που να έχει σχέση με το πως θα πάρει “μπροστά η μηχανή” και πως αυτή η χώρα που εύκολα μας έμαθαν να λέμε ότι “δεν παράγει τίποτα”, θ΄ άρχιζε να αξιοποιεί τις δυνατότητές της. Οι οποίες δεν είναι ούτε λίγες, ούτε ασήμαντες.

Θεωρίες πολλές. Λόγια ακόμη περισσότερα. Οι πολιτικοί τα έχουν εύκολα. Έργα όμως μηδέν. Όλοι θυμηθηκαν την “πρωτογενή παραγωγή”, όταν δεν μιλούσαν για …τα πρωτογενή πλεονάσματα. Ψέλλιζαν για την ανάγκη “ανάστασης της αγροτικής παραγωγής” την οποία παραδώσαμε αμαχητί στο τρελοκομείο που λέγεται ΕΕ και την καταστρέψαμε. Και πολλά άλλα ακούσαμε αλλά δεν είδαμε.

Η κυβέρνηση που εξελέγη στις 25 Ιανουαρίου, η “πρώτη φορά Αριστερά” δεν έχει κατορθώσει μέχρι στιγμής τουλάχιστον να κινηθεί σε άλλη κατεύθυνση. Μπορεί να υπάρχει η δικαιολογία της “θηλιάς” που μέρα με την μέρα σφίγγουν οι δανειστές. Αλλά μάλλον αυτή η προσπάθεια πνιγμού της θα έπρπεπε να την είχε κινητοποιήσει προς την κατεύθυνση να προετοιμάσει τη χώρα και τους πολίτες της για “άλλη πορεία” αν τα σχέδια της να πείσει τους δανειστές δεν είχαν επιτυχή κατάληξη. Που ήταν και το πιθανότερο.

Δεν θα μπορούσε να αλλάξει το “παραγωγικό μοντέλο” της χώρας μέσα σε τέσσερις μήνες μια νέα και άπειρη κυβέρνηση. Αλλά θα έπρεπε να δώσει στους πολιτες να καταλάβουν πως τίποτα δεν είναι δεδομένο. Αντιθέτως διαπιστώνουμε ακόμη και τώρα που όλα τα μηνύματα είναι αρνητικά ότι η “αισιοδοξία” πως θα υπάρξει συμφωνία με την τρόϊκα που τώρα ονομάζεται “θεσμοί”, είναι διάχυτη.

Η ρήξη σ΄ όλες τις καταστάσεις δεν είναι ευχάριστη. Κάποιες φορές όμως είναι επιλογή που πρέπει να την έχεις πάντα “ανοιχτή”. Όμως το σημαντικό είναι να επιλέγεις εσύ αν, πότε και πως θα την προκαλέσεις ή όχι. Κι αυτό προϋποθέτει ότι έχει καταλλήλως προετοιμαστεί. Ποιος έχει την αίσθηση ότι είμαστε σ΄ αυτή τη κατάσταση;

Δεν χρειάζεται να αναφέρουμε ότι η όποια ρήξη προϋποθέτει την εθνική ομοψυχία.Την οποία δεν την είδαμε να "κυκλοφορεί" στη Βουλή ούτε στην συζήτηση που έγινε την Παρασκευή με θέμα την κρίση και τις απαιτήσεις των δανειστών. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.

Πηγή OnAlert


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση