O Χίτλερ και η ταύτιση Νταβούτογλου με το Γ' Ράιχ

Η εκδηλούμενη από ξένους αλλά και ελληνικούς κύκλους αναγνώριση του έργου του Α. Νταβούτογλου και του ολοφάνερου αναθεωρητισμού του φέρνει αυτόματα στη μνήμη των παλαιοτέρων άλλες εκδηλώσεις θαυμασμού και αναγνώρισης από τη δύση έναντι του μεγαλύτερου αναθεωρητή της μεσοπολεμικής περιόδου.

Ήταν η εποχή που ο «αγγλοσαξωνικός κόσμος», ο γερμανοποιημένος άγγλος μεγάλος δάσκαλος του ρατσισμού Χ.Σ. Τσάμπερλαιν έγραφε προς τον Χίτλερ:

«Υπάρχει μια βία που αρχίζει και τελειώνει στο χάος, υπάρχει όμως και μια βία που δημιουργεί νέους κόσμους. Πιστεύω πως η ιστορία θα σας λογαριάσει μια μέρα ανάμεσα στους μεγάλους οικοδόμους της και όχι ανάμεσα στους καταστροφείς της. Το πώς η Γερμανία σας ξεπέταξε στη στιγμή του μεγαλύτερου κινδύνου της, τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για τη ζωτικότητά της…».

Ανάλογη «προβλεπτικότητα» αλλά και ενθάρρυνση στο έργο του Αδόλφου Χϊτλερ είχε επιδείξει και ό ίδιος ο Winston Churchill, όταν σε άρθρο του δήλωνε για τον συγγραφέα του «Μein Kampf» ότι «δεν μπορεί κανείς να διαβάσει το Mein Kampf χωρίς να θαυμάσει το θάρρος, την επιμονή και την ζωντάνια που του επέτρεψαν να ζωντανέψει, να απειλήσει και να κινητοποιήσει όλες τις αρχές που απείλησαν να του φράξουν το δρόμο…»

Ο ηγεμονισμός της Τουρκίας στα Βαλκάνια και αλλού – και αυτό είναι το νέο στοιχείο πιστεύω προσωπικά – διανθίζεται πλέον και με μία άλλη έννοια, σοβαρή και με βαριά ιστορία αίματος και ανθρώπινης δυστυχίας. Πρόκειται για την έννοια του «ζωτικού χώρου» που διεκδικεί σε πολλές περιπτώσεις και κυρίως στην περιοχή του Αιγαίου και της Κύπρου.

Αξίζει κανείς να εξετάσει τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζει η Τουρκία, κατά τον Νταβούτογλου πάντα, την «άτυχη» γι’ αυτή θέση των νήσων του Αιγαίου. Αφού ισχυρίζεται ότι η χώρα του είναι χώρα – άξονας – όπου διασταυρώνονται θαλάσσιες αρτηρίες, κλειστές θάλασσες και κόλποι διατυπώνεται και η περίεργη θεωρία ότι η Τουρκία ως αρχιπελαγικό ( ! ) κράτος χρειάζεται πλην των άλλων να εγκαθιδρύσει θαλάσσια κυριαρχία πάνω στις θαλάσσιες και υδάτινες αρτηρίες που περιβάλλουν αυτό τον άξονα. Το υπάρχον όμως σήμερα καθεστώς των νήσων στενεύει σε σημαντικό βαθμό τον ζωτικό της χώρο.

Ακόμη λέει ότι «Το γεγονός ότι οι δίαυλοι (ανατολικά και δυτικά της Κρήτης) αφενός της Καρπάθου και της Κάσου και αφετέρου των Κυθήρων και του ακρωτηρίου της Σπάθης αλλά και της Καρπάθου και της Μαρμαρίδας, έχουν περικυκλωθεί από αυτά τα νησιά, επηρεάζει σε σημαντικό βαθμό τη σύνδεση με Εύξεινο Πόντο – Προποντίδα – Μεσόγειο της Τουρκίας».

Αφού συνεχίζει για αρκετό διάστημα στο ίδιο μοτίβο προσθέτει τέλος ότι «Για όλους αυτούς τους λόγους ήταν μεγάλο σφάλμα της Τουρκίας να εγκαταλείψει, τα νησιά μετά τον Β’ Παγκόσμιιο πόλεμο με αποτέλεσμα η Ελλάδα να διατηρεί τον παλμό του στρατηγικού της υπογραστρίου.

Καταλήγει το σχετικό εδάφιο λέγοντας ότι «Το σημείο με τις μεγαλύτερες πιθανότητες εμπλοκής σε σύρραξη της Τουρκίας είναι τα νησιά του Αιγαίου». (244).

Παρατηρεί ακόμη ότι και η Κύπρος βρίσκεται στον ζωτικό χώρο της Τουρκίας και ότι ακόμη και αν δεν υπήρχε εκεί κανένας τούρκος το ενδιαφέρον της χώρας του θα ήταν το ίδιο» και ισχυρίζεται ότι αυτή η ηυξημένη σπουδαιότητα της Κύπρου και του Αιγαίου αποκτά ιδιαίτερη σημασία για την Τουρκία αφού, λέει, η Τουρκία δεν είναι απλώς μια χώρα του Αιγαίου αλλά και μια χώρα που εντάσσεται «σε ένα ευρύτερο πλαίσιο , σε μια περιοχή που ξεκινάει από την Αδριατική και εκτείνεται ως τον κόλπο της Αλεξανδρέττας και τη Διώρυγα του Σουέζ»

Η χρησιμοποίηση του επιχειρήματος ύπαρξης και διεκδίκησης ζωτικού χώρου υπενθυμίζει στους παλαιότερους τον ιμπεριαλισμό του καθεστώτος του Τρίτου Ράιχ που εκφραζόταν με μία και μοναδική λέξη: Lebensraum (=ζωτικός χώρος) .

Ο Γερμανός Άρειος είχε και αυτός ανάγκη από πολύ μεγαλύτερο χώρο. Και αυτό το στοιχείο ήταν εκείνο που με έκανε να σκύψω και να μελετήσω από πιο κοντά τις δύο θεωρίες: Του Αχμέτ Νταβούτογλου και του Χίτλερ.

Οι ομοιότητες αποδείχθηκαν πολύ αποκαλυπτικές και περιέχονται στο βιβλίο που παρουσιάζεται σήμερα Ο Α. Νταβούτογλου, αναφερόμενος στα σύνορα της Μέσης Ανατολής τονίζει τα εξής: «κανείς να μη σκέπτεται ότι επειδή κάποιος σχεδίασε εκεί σύνορα, ότι τα σύνορα θα είναι μόνιμα»…

Και ο Χίτλερ στον «Αγώνα» του έγραφε, σχεδόν ταυτόσημα : «Τα σύνορα των Κρατών είναι καθορισμένα από τους ανθρώπους και αλλάζουν από τους ανθρώπους».

Γράφει κάπου αλλού ο Νταβούτογλου, (σχεδόν ταυτόσημα με αυτά που έγραφε ο Χίτλερ στον «Αγώνα» του):

Σε μια περίοδο κατά την οποία αλλάζουν με τρόπο δυναμικό οι παγκόσμιες και περιφερειακές ισορροπίες, η χρησιμοποίηση της γεωπολιτικής και την διατήρησης του status quo θα έχει ως αποτέλεσμα να αχρηστευθούν , με το χρόνο, τα γεωπολιτικά πλεονεκτήματα».

Ό,τι είναι να γίνει δηλαδή πρέπει να γίνει αμέσως.

Σύμφωνα με αυτόν, οι ομάδες των G7 στην αρχή , των G8 αργότερα και των G20 στους οποίους συμμετέχει και η Τουρκία, ενδέχεται να αναλάβουν αργότερα ευρύτερους ρόλους. Μέσα σ’ αυτούς, κατά τον συγγραφέα, περιλαμβάνεται και η προσπάθεια εξάλειψης της διαφοράς μεταξύ της διεθνούς τάξης νομιμότητας (αφόρητος όρος για τον συγγραφέα) η οποία συστάθηκε μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου και άσκησε την επιρροή της μέχρι το τέλος του ψυχρού πολέμου – και της τάξης της πραγματικής ισχύος.

Ας μη ξεχνούν όλοι οι γείτονες ποτέ ότι και τα σύνορα στη Μέση Ανατολή χαρακτηρίζονται από τον Νταβούτογλου. που παίζει και αυτός με την γεωγραφία σαν να είναι επιτραπέζιο παιχνίδι, ως «κακοφτιαγμένος τοίχος».

Μιά άλλη ταύτιση όχι απλώς θεωριών αλλά και μεθόδων αποτελεί η συστηματική αθέτηση υπογραφών και ανειλημμένων υποχρεώσεων

«Το ίδιο δεν κάναμε και με τη συμφωνία με την ΕΕ για την Κύπρο;» είπαν στους Αζέρους οι Τούρκοι για να δείξουν ότι δεν πρόκειται να εφαρμόσουν και τη συμφωνία τους με την Αρμενία, όταν οι πρώτοι παραπονέθηκαν γι’ αυτήν.

Ένα από τα πολλά δείγματα αθέτησης υπογραφών της Τουρκίας είναι και τα περίφημα Μορατόρια και ΜΟΕ (Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης) μεταξύ Ελλλάδος και Τουρκίας. Αν ψάξει κανείς ακόμη βαθύτερα θα βρει ότι οι αθετήσεις των υποχρεώσεων της Τουρκίας δεν έχουν τελειωμό.

Ο Χίτλερ είχε πει κάποτε κάτι που αν δεν ήταν τόσο τραγικό θα ήταν χαριτωμένο και τούτο για να μην αφήσει αμφιβολία για την ανεντιμότητα των προθέσεων του. Διετύπωσε τον σαρκασμό του κάποτε ως εξής:

«Υπάρχουν αρχηγοί κυβερνήσεων που με κατηγορούν πως τους εξαπάτησα. Θα έπρεπε μάλλον να αναγνωρίσουν πως τους διευκολύνω στη δουλειά τους. Γιατί αν τους ζητούσα μονομιάς ό,τι έπρεπε να αποκτήσουμε πώς θα μπορούσαν να τα δεχθούν;»

Η αλαζονεία είναι ένα άλλο σημείο ταύτισης με το τρίτο Ράιχ:

«Η Τουρκία πλέον είναι υποχρεωμένη να αναβαθμισθεί, ώστε, ανερχόμενη σε υψηλότερη κλίμακα, να θεωρήσει τις σχέσεις της με αυτές τις χώρες ως υποδεέστερα στοιχεία με την άσκηση έναντι αυτών πολιτικών αφ’ υψηλού», γράφει ο Νταβούτογλου.

Οι χώρες στις οποίες αναφέρεται εδώ είναι η Ελλάδα, η Βουλγαρία, η Αρμενία και η Γεωργία.

Έχουμε χάσει», έλεγε ο Χϊτλερ, «κάθε αναλογία σε σχέση με τα άλλα μεγάλα κράτη της γής».

«Εμείς θα αναβιώσουμε την εποχή αυτή, τα Οθωμανικά Βαλκάνια ήταν μια πετυχημένη ιστορία και τώρα πρέπει να αναγεννηθούν» υπόσχεται με αξιοθαύμαστη ειλικρίνεια ο Νταβούτογλου.

Το τι γνώμη έχουν τα ίδια τα Βαλκάνια για το προδιαγραφόμενο από τον νέο ιστορικό προφήτη μέλλον τους, δεν έχει γι’ αυτόν καμιά σημασία..

Τα πολιτικά όμως προβλήματα αρχίζουν βεβαίως από τη στιγμή που αυτά τα θεωρητικά κατασκευάσματα αρχίζουν να εφαρμόζονται στην πράξη. Το ίδιο συνέβη με το Mein Kampf το ίδιο έχει αρχίσει αν συμβαίνει και με το έργο του Α. Νταβούτογλου.

Το ερώτημα επομένως είναι σε ποια στιγμή γίνεται αντιληπτό από τους αμέσως ενδιαφερόμενους «άλλους» το πλαίσιο μέσα στο οποίο θα κινηθεί ο αρχικά θεωρητικός και, εν συνεχεία, πολιτικά και στρατιωτικά επιθετικός γείτονας. Και ακόμη πιο σπουδαίο είναι το σημείο από το οποίο οι θιγόμενοι γείτονες θα αναγκασθούν να συσπειρωθούν και να αντιδράσουν.

Τα αποτελέσματα αυτών των θεωριών, όταν εφαρμόσθηκαν στην πράξη κατέληξαν πάντα σε ανθρώπινη δυστυχία, σε διώξεις, σε γενοκτονίες.

Για να λησμονεί ο κόσμος και οι γείτονες της Τουρκίας τις συνεχείς της αθετήσεις των υπογραφών της ο νυν ΥΠΕΞ και θεωρητικός του ζωτικού της χώρου περιφέρεται συνεχώς προσφέροντας τουρκικής έμπνευσης «παραγωγή ειρήνης».

Και δεν διστάζει να προτείνει μιαν ειρήνη του είδους που, από την αρχή του προηγούμενου αιώνα, εξαφάνισε δεκάδες μειονοτήτων στην Τουρκία και υπήρξε ένοχος επανειλημμένων σφαγών Κούρδων, Αρμενίων, Αλεβίδων, Ελλήνων του Πόντου και άλλων μειονοτήτων.

Μετά την συνθήκη της Λωζάνης είχαν παραμείνει στην Τουρκία 400.000 περίπου έλληνες και σήμερα δεν υπερβαίνουν τους 1000. Τα δύο νησιά Ίμβρος και Τένεδος, που ήταν κατοικημένα από έλληνες σχεδόν κατά 100% του πληθυσμού, δέχθηκαν και αυτά την «παραγωγή ειρήνης» των διαδοχικών τουρκικών κυβερνήσεων που άρχισαν την εκδίωξη του ελληνικού πληθυσμού με την ίδρυση στην Ίμβρο αγροτικών φυλακών. Στις φυλακές αυτές εστέλλοντο επικίνδυνοι κατάδικοι που είχαν την δυνατότητα να κυκλοφορούν υπό ορισμένες προϋποθέσεις σε όλο το νησί.

Αυτός ο πρωτότυπος τρόπος «παραγωγής ειρήνης» είχε ως αποτέλεσμα να αρχίσει να διαρρέει ο πληθυσμός και τότε άρχισαν και τα άλλα γνωστά μέτρα εκδίωξης (αστυνομικές, οικονομικές, φορολογικές κ.α. διώξεις). Όλα αυτά συμπλήρωσαν το έργο της «παραγωγής ειρήνης», έτσι ώστε τα δύο νησιά να είναι σήμερα τελείως εκτουρκισμένα.

Η σημερινή συγκυρία είναι πιστεύουμε κατάλληλη για να γίνει μια νέα αξιολόγηση αυτών που αναφέρθηκαν. Όχι μόνο επειδή είναι πολλοί, (μεταξύ των οποίων και πέραν του Ατλαντικού) που ήταν πάντα ένθερμοι υποστηρικτές της πολιτικής και των φιλοδοξιών της Τουρκίας και που έχουν αρχίσει να κλονίζονται ως προς την αξιοπιστία της και να θεωρούν την πολιτική της επικίνδυνη για τα δυτικά συμφέροντα.

Χρειάζεται επανεκτίμηση και επειδή, μαζί με τα παραπάνω δεδομένα συμπίπτει και σοβαρή οικονομική κρίση που έχει αποτρέψει την προσοχή της κοινής γνώμης από τα πολιτικά θέματα και από τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής.

Αν προστεθεί και μια ειδικότερη περίπτωση όπως αυτή της Ελλάδος σήμερα, κατά την οποία έχει εσωτερικά καλλιεργηθεί μιθριδατικός δηλητηριασμός των παραδόσεων και της πολιτικής ηθικής, έχει σημειωθεί κοινωνικός μαρασμός, πληθυσμιακή συρρίκνωση, σμίκρυνση του ενστίκτου της αυτοσυντήρησης του λαού, τότε οι συγκυρίες αυτές οφείλουν να σημάνουν πραγματικό εθνικό συναγερμό.

Μια ανάλογη «ευκαιρία» θεώρησε το τρίτο Ράιχ ότι παρουσιάστηκε όταν πριν από τον πόλεμο η κύρια αντίπαλος του χώρα, η Γαλλία παρουσίαζε παρόμοια συμπτώματα. Οι παλαιότεροι θα θυμούνται το διαβόητο ηττοπαθές σύνθημα μεγάλου μέρους της κοινωνίας της χώρας : «Pourqois?» Γιατί; Γιατί να αντισταθούμε;.

Χρόνια τώρα υπάρχει μια αφύσικη συμμαχική σχέση μεταξύ των δύο χωρών εξ αιτίας των αδιάκοπων απαιτήσεων και απειλών της Άγκυρας.

Πως είναι δυνατόν να γίνεται λόγος για συμμαχικές σχέσεις τη στιγμή που επικρέμαται το παράνομο για τα διεθνές δίκαιο casus belli, η αρπακτική θεωρία περί γκρίζων ζωνών, οι βόρειες επαρχίες της Κύπρου να παραμένουν υπο τουρκική κατοχή, στην ελληνική Θράκη το Προξενείο της Κομοτηνής να εξακολουθεί να υπονομεύει συστηματικά την ελληνική κρατική κυριαρχία προωθώντας τον έλεγχο από την Άγκυρα του μουσουλμανικού πληθυσμού , ενώ το τουρκικό καθεστώς αφού έδιωξε όλο τον ελληνισμό από την Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τένεδο, εξακολουθεί να μην αναγνωρίζει την οικουμενικότητα του Πατριαρχείου;

Η Ελλάδα δεν έχει πλέον να φοβάται μιάν άλλη «Kristallnacht» όπως εκείνη του Σεπτεμβρίου 1955, αφού ο ομογένεια της Πόλης έχει ουσιαστικά εξοντωθεί. Η λογική συνεπώς υπαγορεύει κινήσεις που να αποβλέπουν στην διατύπωση νέων θέσεων σε ότι αφορά τουλάχιστον την προοπτική της Τουρκίας για ένταξη στην Ε.Ε.

Δεν έχει σημασία αν έχει ή δεν έχει ελπίδες η Τουρκία να ενταχθεί. Σημασία έχει, όταν ενταχθεί ή όταν αποκτήσει το ειδικό καθεστώς που θέλουν οι γαλλογερμανοί και άλλοι εταίροι μας, να γίνουν αυτά με την προοπτική ότι οι ενοχλήσεις από μέρους της Τουρκίας δεν θα συνεχισθούν.

Αυτό μόνο έχει σημασία για την Ελλάδα και όχι , άλλα κριτήρια όπως η συμπόρευση της γείτονος με τα «αγγλοσαξονικά αρχέτυπα», όπως συχνά αναφέρεται από τους βορειοευρωπαϊκούς πολιτικούς κύκλους.

Η γνώμη μας είναι συνεπώς ότι επιβάλλεται να τεθεί ως όρος για οποιαδήποτε περαιτέρω σύνδεση της Τουρκίας η εγκατάλειψη του αναθεωρητισμού και των προκλήσεων και απειλών καθώς και η οριστική εκ μέρους της Τουρκίας αποδοχή των υφισταμένων διεθνών συμβάσεων. Η κίνηση αυτή εκτός των άλλων πλεονεκτημάτων θα εξασφάλιζε για την Ελλάδα και σημαντικές συμμαχίες εντός της Ε.Ε.

Μάνος Μεγαλοκονόμος: Aπόσπασμα από την παρουσίαση του βιβλίου «Στρατηγικό Βάθος, Ζωτικός Χώρος και Γενοκτονίες» 


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση