«Φταίει ο λαός»…

Είναι το επιχείρημα που ακούω τελευταία, ότι οι Έλληνες πολίτες φταίνε , δηλαδή ότι ο λαός είναι υπαίτιος της κρίσης, είναι μια βαθιά αντιδημοκρατική και αντιφιλελεύθερη αντίληψη.

Κανένας λαός, οπουδήποτε της γης δεν είναι διεφθαρμένος ή υπαίτιος των κρίσεων. Ούτε υπήρξε ποτέ. Οι λαοί έχουν ανάγκη τον ηθικό νόμο για να υπάρξουν. Ακόμα κι εκείνοι οι λαοί που στη διαδρομή της ιστορίας τους παρασύρθηκαν και διέπραξαν εγκλήματα, τα διέπραξαν πάντοτε στο όνομα κάποιου ιδανικού ανώτερης τάξης. Είτε αυτό ήταν θρησκευτικό δόγμα, είτε ιδεολογία, είτε η απονομή – κατά τη γνώμη τους – δικαιοσύνης, πάντοτε υπήρξε κάποιος νομιζόμενος ανώτερος σκοπός που δικαιολογούσε τις πράξεις τους.

Δεν συμβαίνει το ίδιο – τουλάχιστον όχι πάντοτε – και με τους οδηγητές, εμπνευστές ή ηγεμόνες τους, που συνήθως έχουν ιδέες άκρως κυνικές και στόχους απολύτως ιδιοτελείς. Αλλά ακόμα κι αυτοί είναι… υποχρεωμένοι, προκειμένου να κινητοποιήσουν και να φορτίσουν ψυχικά το λαό εν όψει ενός αγώνα, να επικαλεσθούν υψηλές αξίες και έννοιες. Αν δεν το κάνουν -και μάλιστα επιτυχώς -, αν δεν κερδίσουν τη ψυχή του κόσμου πείθοντάς τον ότι ο αγώνας του έχει υψηλό ηθικό αντίκρισμα, κανένας πόλεμος δεν μπορεί τελεσίδικα να κερδηθεί.

Δεν μπορείς να στοχοποιείς ολόκληρο λαό, όταν αυτοί που είχαν την διακυβέρνηση του ελληνικού μεταπολιτευτικού κράτους είναι οι κύριοι υπεύθυνοι για την κατάστασή μας. Το λένε συνεχώς και οι δανειστές, αν και αυτοί έχουν την ευθύνη τους που έκαναν τα στραβά μάτια. . Δεν μπορείς να ζητάς ευθύνες για τις ανεπάρκειες της πολιτικής από κάποιον που είναι θεσμικά έξω από το πολιτικό σύστημα! Ακόμη και εκεί όπου το σύστημα θέτει τον πολίτη υπό καθεστώς ευθύνης, το κόμμα τον καθιστά ταυτόχρονα όμηρο.

Ο λαός, στη συντριπτική του πλειοψηφία, είναι ένας κατ’ εξοχήν ηθικός οργανισμός ο οποίος λειτουργεί πάντοτε στη βάση της κατεστημένης ηθικής. Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που του έχει εντέχνως αμβλυνθεί η αίσθησή του περί του ηθικού και του δικαίου. Κι αυτό ακριβώς έχει συμβεί στον ελληνικό λαό. Ενώ μόλις μια γενιά πριν, λέξεις όπως παραοικονομία και διαφθορά τις συναντούσαμε αποκλειστικά σχεδόν στα λεξικά, σήμερα έχουν ενταχθεί στο καθημερινό λεξιλόγιό μας και, πράγμα σημαντικότερο, συνηθίσαμε να συμβιώνουμε αδιαμαρτύρητα μαζί τους.

Και εάν κάποιος διαφωνεί με τα παραπάνω, τουλάχιστον ας του θυμίσω τι είχε πει ο Ισοκράτης(2.31, Προς Νικόκλεα), κάτι που το ξεχνάνε σκοπίμως οι εράστες της ανακύκλωσης σκέψης της κλασσικής σκέψης:
“γιγνώσκων ὅτι τὸ τῆς πόλεως ὅλης ἦθος ὁμοιοῦται τοῖς ἄρχουσιν”
δηλαδή…
«να έχεις υπ’ όψιν σου, ότι ο χαρακτήρας όλων των κατοίκων της πόλεως γίνεται όμοιος με τον χαρακτήρα των αρχόντων»

Πηγή Ακρίτας


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση