Μεταναστευτικό: Η επικίνδυνη σχιζοφρένεια της «Αριστεράς των Δικαιωμάτων»

Πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι όσοι σπεκουλάρουν πάνω στο μεταναστευτικό εξαπολύοντας ιερεμιάδες για τον ρατσισμό που θεριεύει ή θα θεριέψει αναφέρονται σε μια μόνο πτυχή ενός μέλλοντος που θα προκύψει πολύ γρήγορα αν δεν υπάρξει συστηματική, συνολική πολιτική...

Αυτό που διακυβεύεται είναι η εισαγωγή των εκτεταμένων πολιτισμικών συγκρούσεων που σοβούν στην Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική, στην μικρή ελληνική κοινωνία, γεγονός που θα την συνθλίψει από κάθε άποψη.

Με δηλώσεις του τύπου «οι πρόσφυγες λιάζονται στα πάρκα» και άλλες τέτοιες γελοιότητες που θυμίζουν αίσχιστου είδους λατινοαμερικάνικη δικτατορία, η «αριστερά των δικαιωμάτων» νομίζει πως μπορεί να διαχειριστεί το μεταναστευτικό ζήτημα της χώρας, την στιγμή μάλιστα που αυτό διολισθαίνει σε ανθρωπιστική κρίση.

Γι’ αυτό και η πραγματικότητα τους εκδικείται αποδεικνύοντας έμπρακτα ότι όλα αυτά τα κροκοδείλια δάκρυα που έχυναν και όλες αυτές οι υποκριτικές ανθρωπιστικές κορώνες που έβγαζαν γύρω από το μεταναστευτικό ζήτημα, ήταν για… ιδεολογική αυτο-επιβεβαίωση και ουδεμία σχέση δεν είχαν με το ίδιο το πρόβλημα.

Γι’ αυτό και τώρα, η «γραμμή» τους, μια ανθρωπιστική μετάλλαξη του νεοφιλελεύθερου Laissez faire, laissez passer αποδεικνύεται στην πράξη εφιαλτική τόσο για την ελληνική κοινωνία όσο και για τους ίδιους τους πρόσφυγες.

Τι θα μπορούσε να γίνει, όμως, επί της ουσίας;

Κατ’ αρχάς, το μεταναστευτικό ζήτημα εξελίσσεται στην χώρα μας εδώ και είκοσι χρόνια, και θα πρέπει να αξιοποιήσουμε θετικά τις εμπειρίες που παράγει.

Πρώτον, σε μεγάλο βαθμό, το ζήτημα κατέληξε σε αδιέξοδο επειδή ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας το χρησιμοποίησε ως όπλο στο πλαίσιο της παρατεταμένης εμφύλιας πολιτισμικής σύγκρουσης για το περιεχόμενο της ταυτότητάς μας.

Ανεξάρτητα από το τι ήθελαν οι ίδιοι, ή ίσως και ενάντια στην βούλησή τους, οι εθνομηδενιστές χρησιμοποίησαν τους μετανάστες στο πλαίσιο μιας ευρύτερης εκστρατείας αποδόμησης της ιστορικής ταυτότητας της χώρας. Μόνο οι αντίφα τόλμησαν να το γράψουν στους τοίχους, αλλά όλες οι συνιστώσες αυτής της πτέρυγας το εννοούσαν: «Έλληνες σκάστε!». Εξάλλου, όλοι οι πολιτικοποιημένοι μετανάστες, ανεξαρτήτως τοποθετήσεων, αντιλαμβάνονται πολύ καλά πως στο πλαίσιο αυτού του ψευδο-αντιρατσιστικού λόγου και πρακτικής οι ίδιοι πάντοτε ενέχουν θέση και ρόλο παθητικού αντικειμένου-αποδέκτη της μεγαλοθυμίας των «ευεργετών» τους.

Από την άλλη, οι ναζί και οι φασίστες εκμεταλλεύονται το ίδιο αδιέξοδο για να δυναμώσουν και να στρατολογήσουν κόσμο που ταλαιπωρείται στα δίχτυα του, προκειμένου να τον χρησιμοποιήσουν σε μια σχεδιαζόμενη νύχτα των μαχαιριών που θα εξαφανίσει όλους τους αντιπάλους. Ως προς αυτό, το πώς λειτούργησε η Χρυσή Αυγή στον Άγιο Παντελεήμονα είναι εξόχως ενδεικτικό. Έπαιξε με την απελπισία, και το τρομακτικό καθημερινό αδιέξοδο των κατοίκων, δυνάμωσε, και μετά χρησιμοποίησε την δύναμή της για να… πουλάει προστασία και να εγκαθιδρύσει μια “δυαδική εξουσία” στην περιοχή σε συνεργασία με τα κυκλώματα του τράφικινγκ.

Το αποτέλεσμα είναι ότι το αδιέξοδο εντείνεται, την ίδια στιγμή που η δημόσια συζήτηση εστιάζει πάνω σε αυτού με όρους εκατέρωθεν υστερίας –δημιουργείται δηλαδή μια εκρηκτική συνταγή που αν μη τι άλλο εγγυάται πως το ζήτημα δεν θα αντιμετωπιστεί ποτέ!

Δεύτερον, θα πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχει μεταναστευτικό γενικά. Υπήρξαν δύο ρεύματα μετανάστευσης προς την ελληνική κοινωνία, και τώρα εξελίσσεται ένα τρίτο. Το πρώτο, με ανθρώπους προερχόμενους κύρια από τα Βαλκάνια, και την Ανατολική Ευρώπη λίγο ως πολύ ενσωματώθηκε στην ελληνική κοινωνία. Ή την εγκατέλειψε λόγω της κρίσης.

Ουσιαστικά το πρόβλημα προκύπτει από τα άλλα δύο κύματα μετανάστευσης προς την χώρα μας, τα οποία προέρχονται από την Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική. Το πρόβλημα έχει δύο διαστάσεις που διαπλέκονται στενά μαζί τους. Κατ’ αρχάς, η ελληνική κοινωνία δεν μπορεί να απορροφήσει κι άλλους μετανάστες –κι ύστερα υπάρχει και πολιτιστικό χάσμα που αποτρέπει την ενσωμάτωση αυτών των ανθρώπων στην κοινωνία μας.

Ας έχουμε επίγνωση, ότι πλέον η Ελλάδα βάλλεται άμεσα από την πολιτική της Δύσης σε αυτές τις περιοχές, καθώς οι επεμβάσεις και η αποδόμηση κρατών δημιουργεί ταχύτατα μεταναστευτικά ρεύματα προς την χώρα μας. Ο πόλεμος στο Αφγανιστάν έγινε το 2001, και ήδη από το 2005 άρχισε να πυκνώνουν οι αφίξεις μεταναστών από την χώρα –για να μην μιλήσουμε για την ταχύτητα που δημιουργούνται μεταναστευτικά ρεύματα από την Συρία.

Αυτά τα στοιχεία, συνεπικουρούμενα από τον χαοτικό χαρακτήρα εξέλιξης αυτών των ρευμάτων και τον επίσης χαοτικό χαρακτήρα της κρατικής πολιτικής δημιούργησαν και δημιουργούν διαρκείς, καθημερινές μικροσυγκρούσεις, ένα τεράστιο αρνητικό δυναμικό το οποίο δυναμιτίζει την εθνική συνοχή, την κοινωνική συνοχή, την λειτουργία της δημοκρατίας –αλλά αποτελεί πρωταρχικό λόγο διολίσθησης των ξενοφοβικών συναισθημάτων σε ρατσισμό. Είναι το πολιτιστικό χάσμα και η ανεξέλεγκτη μετανάστευση που παράγει αυτά τα φαινόμενα, και όχι το αντίθετο όπως ισχυρίζεται η αριστερά των δικαιωμάτων.

Τρίτον. Ο πολυπολιτισμός έχει αποτύχει σε όλον τον κόσμο. Λειτουργούσε (και λειτουργεί, γονατιστός, με το μαχαίρι του Τζιχάντι Τζον στο λαρύγγι) μόνον ως «ιστορικός πολυπολιτισμός» στην Συρία και τον Λίβανο, και λειτούργησε στα «έθνη εποίκων» (ΗΠΑ-Αυστραλία) επειδή έγινε γενοκτονία των ιθαγενών, και μόνο όταν τα μεταναστευτικά ρεύματα σταμάτησαν και υπήρξαν κάποιες δεκαετίες όπου συντελέστηκε ο εξαμερικανισμός των προηγουμένων. Κατά τα άλλα ο πολυπολιτισμός κλονίζεται από την διπλή, ταυτόχρονη υπονόμευση που του ασκεί ο ισλαμικός ολοκληρωτισμός και ο δυτικός μηδενισμός.

Από αυτά τα συμπεράσματα προκύπτει μια «μεγάλη εικόνα». Στην Ελλάδα μεταναστευτικό και δημογραφικό οδηγούν μαθηματικά στην λιβανοποίηση της κοινωνίας. Αν τα πράγματα συνεχιστούν έτσι όπως τώρα κατά τις επόμενες δεκαετίες, η Ελλάδα του 2050 θα είναι μια κοινωνία πολιτισμικά και κοινωνικά κατακερματισμένη, όπου θα βασιλεύει ο φατριασμός και ο πόλεμος των πολιτισμών. Το να νομίζει κανείς ότι μπορεί να στηθεί δημοκρατία, κοινωνική προκοπή και δικαιοσύνη μέσα σε τέτοιο περιβάλλον, ισοδυναμεί με απόλυτη παράνοια.

Αντιστοίχως, από την μεγάλη εικόνα προκύπτουν και οι προσανατολισμοί στους οποίους μπορούμε να κινηθούμε ως κοινωνία:

Πρώτον: Προϋπόθεση για οποιαδήποτε μεταναστευτική πολιτική είναι η ανάσχεση των μεταναστευτικών ρευμάτων. Γιατί η επισώρευσή τους εγκαθιδρύει στην ελληνική κοινωνία εστίες απόλυτης προσωρινότητας και χάους που υπονομεύουν οποιαδήποτε μεταναστευτική πολιτική. Άρα, οι πρόσφυγες θα πρέπει να προωθηθούν προς την Ευρώπη, ή να μεριμνήσει ο ΟΗΕ για την δημοκρατική κατανομή τους, τα δουλεμπορικά κυκλώματα θα πρέπει να παταχθούν, η Τουρκία που τους δίνει σχεδόν… κρατική κάλυψη (το ομολογούν οι ίδιοι οι Τούρκοι ακαδημαϊκοί πλέον) θα πρέπει να καταγγελθεί και να της επιβληθούν κυρώσεις. Στο ίδιο μήκος κύματος, οι παράνομοι μετανάστες θα πρέπει να επαναπροωθούνται στο πλαίσιο μιας συλλογικής πολιτικής κρατών που θα συνδυάζει επαναπατρισμούς και συγκεκριμένη αναπτυξιακή βοήθεια (όχι μόνο χρήματα, αλλά δημιουργία δομών).

Δεύτερον: Θα πρέπει να υπάρξει ολόκληρη πολιτική ενσωμάτωσης των μεταναστών που επιθυμούν να ταυτίσουν την μοίρα τους με την μοίρα της ελληνικής κοινωνίας. Πρέπει να θεσπιστεί υποχρεωτική εκμάθηση ελληνικών, που να αποτελεί και όχημα για την ένταξη των μεταναστών στην αγορά εργασίας. Επίσης, πρέπει να υπάρξει ένα αδιαπραγμάτευτο μίνιμουμ πολιτιστικής ομοιογένειας –τα κοινά συμφωνηθέντα υπονοούμενα του Σεφέρη. Και η διαφορετικότητα να εκδηλώνεται από εκεί και πέρα. Αυτό καταφανώς, έρχεται σε αντίθεση με τις μαζικότερες, και πιο ισχυρές σήμερα τάσεις του ισλαμισμού –εντούτοις θα πρέπει να αποφασίσουμε ως κοινωνία αν θα επιτρέψουμε να γυρίσουμε πίσω στην Τουρκοκρατία, όταν ένα μέρος των κατοίκων του ελληνικού χώρου είχε μονολιθική θρησκευτική συνείδηση. Ούτως ή άλλως, η κοινωνική συνύπαρξη και ο πολιτιστικός συγκρητισμός σφυρηλατείται μέσα από την όσμωση όμορων ή συγγενών ταυτοτήτων, εξ ίσου «ανοιχτών».

Τρίτον: Η ένταξη στην ελληνική αγορά εργασίας θα πρέπει να γίνει υπό έλεγχο, για να μην φτιάξουμε/επεκτείνουμε άτυπες ‘ειδικές οικονομικές ζώνες’, που δημιουργούν ένα ευρύτερο κλίμα συμπίεσης των μισθών προς τα κάτω, και εκτεταμένης προλεταριοποίησης. Γενικά, το κράτος πρέπει να καθοδηγήσει την ένταξη των μεταναστών, και να μην την εγκαταλείψει στην αόρατη χείρα της αγοράς. Οι μετανάστες θα πρέπει να διαχυθούν εντός του ελληνικού πληθυσμού, και να αποτραπεί η δημιουργία γκέτο και χωροταξικών διαχωρισμών. Το πάθημα του Αγίου Παντελεήμονα θα πρέπει απ’ όλες τις απόψεις να γίνει μάθημα στο ελληνικό κράτος. Προς το παρόν, βέβαια, ο ΣΥΡΙΖΑ διαπράττει τα ίδια λάθη που διέπραξε ως πολιτική δύναμη του 5% σε εκείνη την γειτονιά σε…. κυβερνητικό-πανεθνικό επίπεδο!

Τέταρτον: Προϋπόθεση για την επιτυχία μιας συνετής, δημοκρατικής μεταναστευτικής πολιτικής είναι η δημογραφική ανασυγκρότηση της χώρας, και η αναστροφή της φυγής των νεώτερων γενεών από την χώρα. Ειδάλλως, κάθε συζήτηση δεν έχει απολύτως καμία βάση. Ακόμα και το συνταξιοδοτικό, στο οποίο αρέσκεται να αναφέρεται αυτή η «αριστερά των δικαιωμάτων», δεν μπορεί να ‘σωθεί’ από τους μετανάστες όταν το κύριο κομμάτι της κοινωνίας φθίνει δημογραφικά και γερνάει ταχύτατα. Εκτός αν τα μεταναστευτικά ρεύματα έχουν γεωμετρική κλιμάκωση και γίνει εκτεταμένη υποκατάσταση των Ελλήνων εργαζόμενων από αλλοδαπούς ώστε να πάψει η φθίνουσα δημογραφία των Ελλήνων να επηρεάζει το όλο σύστημα. Τότε όμως δεν θα μιλάμε για χώρα, αλλά για χώρο.

Τέλος, πρέπει να έχουμε επίγνωση ότι όσοι σπεκουλάρουν πάνω στο μεταναστευτικό εξαπολύοντας ιερεμιάδες για τον ρατσισμό που θεριεύει ή θα θεριέψει αναφέρονται σε μια μόνο πτυχή ενός μέλλοντος που θα προκύψει πολύ γρήγορα αν δεν υπάρξει συστηματική, συνολική πολιτική. Αυτό που διακυβεύεται είναι η εισαγωγή των εκτεταμένων πολιτισμικών συγκρούσεων που σοβούν στην Μέση Ανατολή, την Κεντρική Ασία και την Αφρική, στην μικρή ελληνική κοινωνία, γεγονός που θα την συνθλίψει από κάθε άποψη.

Το γεγονός ότι η «αριστερά των δικαιωμάτων» δεν αντιλαμβάνεται αυτό το πράγμα σημαίνει πολύ απλά ότι διακατέχεται από σχιζοφρένεια, με την κλινική κυριολεξία του όρου. Πουθενά αλλού δεν μπορεί να αποδοθεί τέτοια διάσταση απόψεων, εκεί που μια ολόκληρη χώρα να βιώνει ανθρωπιστική κρίση, η αρμόδια υπουργός να βλέπει… πρόσφυγες που λιάζονται στις πλατείες.

Πηγή "Άρδην"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση