Παγιδευμένοι στη λίμνη με τους καρχαρίες

Ο Τσίπρας έχει όλη τη διάθεση να συγκρουστεί, μόνο που πάει στη μάχη με σφεντόνα. Έτσι τον άφησαν οι προηγούμενοι

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς

Ειλικρινά, δεν μου αρέσουν οι εύκολες υποθέσεις, ειδικά όταν γίνονται εκ του ασφαλούς. Να λες, δηλαδή, τι θα μπορούσε να είχε συμβεί, αν η ζωή τα 'χε φέρει διαφορετικά. Τείνω όμως να πιστέψω ότι, αν το καλοκαίρι του 2010 ήταν ο Τσίπρας πρωθυπουργός, θα είχαμε ξεφύγει από το σημερινό πλαίσιο ασφυκτικής ομηρίας, που οδηγεί τη χώρα είτε στην ταπεινωτική συνθηκολόγηση είτε στο επικίνδυνο σταυροδρόμι εγκατάλειψης του ευρώ.

Με τη νεανική ορμητικότητα, την άγνοια κινδύνου και την έλλειψη εξαρτήσεων από γερμανικά συμφέροντα, ο Τσίπρας θα την είχε καθαρίσει την παρτίδα. Θα είχε εκβιάσει αυτός με τη σειρά του τους ξένους ότι θα «φορέσει» το χρέος στο κεφάλι όλων των «ιδιωτών» που το κατείχαν (ευρωπαϊκές τράπεζες, hedge funds και κάθε άλλος διεθνής τζογαδόρος που παίρνει τα ρίσκα του) και θα γλίτωναν τα δικά μας χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, τα ασφαλιστικά ταμεία και οι ταλαίπωροι μικροομολογιούχοι, οι οποίοι πίστεψαν στη φερεγγυότητα του διεφθαρμένου ελληνικού κράτους.

Οτι αυτό μπορούσε να γίνει δεν επιδέχεται αμφισβήτηση. Το πρότειναν, άλλωστε, ως εναλλακτική διέξοδο στον Γιωργάκη οι Αμερικανοί «γκουρού» των αναδιαρθρώσεων χρέους, που είχε προσλάβει από κοινού με τη Lazard: το διεθνούς φήμης νομικό γραφείο της Νέας Υόρκης Cleary, Goettlib Steen & Hamilton και ο επικεφαλής του, ο διακεκριμένος νομικός Lee Buchheit...σαράντα χρόνια «φούρναρης» στη διαχείριση χρέους κρατών της Λατινικής Αμερικής. Αυτοί είχαν καταστήσει απολύτως σαφές στην ελληνική κυβέρνηση ότι το δημόσιο χρέος εκείνης της εποχής ανήκε κατά το μεγαλύτερο μέρος του σε ιδιώτες και υπαγόταν στο Ελληνικό Δίκαιο.

Η διαχείρισή του σήκωνε επομένως χοντρό «παζάρι», γιατί, αν έσκαγε το... κανόνι, πολλοί θα έχαναν τον ύπνο τους, μεταξύ των οποίων μεγάλες ιδιωτικές τράπεζες της Γερμανίας, της Γαλλίας, και δευτερευόντως της Ιταλίας και της Ισπανίας. Θα επρόκειτο για μια ωραία χρεοκοπία εντός του ευρώ, αλλά οι εταίροι δεν θα είχαν ούτε τη δυνατότητα ούτε τα μέσα και ενδεχομένως ούτε το κουράγιο να μας πετάξουν έξω. Οσο για τα χρωστούμενα, θα ίσχυε το «πήγαινε να δεις αν έρχομαι», αφού οι όποιες διεκδικήσεις όσων δεν αποδέχονταν το μονομερές ελληνικό «κούρεμα» θα γίνονταν αντικείμενο πολύχρονων δικαστικών διενέξεων.

Από βλακεία, δειλία ή σκοπιμότητα, ο Παπανδρέου πέταξε την ευκαιρία στα σκουπίδια. Το «κούρεμα», όμως, ήρθε ενάμιση χρόνο αργότερα με τους όρους των ξένων και με τον εφιάλτη του Παπαδήμου. Η χώρα παγιδεύτηκε οριστικά, αυξάνοντας τον δανεισμό με ένα επιπλέον «πακέτο» και μεταφέροντας το κύριο μέρος του χρέους σε διακρατική υποχρέωση υπαγόμενη στο Αγγλικό Δίκαιο και στη δικαιοδοσία των δικαστηρίων του Λουξεμβούργου!

Επιπλέον, ο... σωτήρας Παπαδήμος, πρώην υπάλληλος της Φρανκφούρτης, δέχτηκε την εξαίρεση από τη διαδικασία του «κουρέματος» των ελληνικών ομολόγων που διακρατούσε η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, ενώ την επέβαλλε υποχρεωτικά στα δικά μας ασφαλιστικά ταμεία, εξανεμίζοντας τα αποθεματικά τους. Γι' αυτό και η πρώτη Εξεταστική για τα πεπραγμένα της κυβέρνησης Παπαδήμου οφείλει να συσταθεί - εις βάρος του ιδίου και των εμμέσως συνυπεύθυνων Σαμαρά και Βενιζέλου.

Ας επιστρέψουμε, όμως, στα τρέχοντα. Μια μικρή χρονική ανάσα κέρδισε μονάχα ο Τσίπρας από την επταμερή συνάντηση των Βρυξελλών. Ή θα αναγκαστεί να φέρει δημοσιονομικά μετρήσιμες «μεταρρυθμίσεις» ή θα «γονατίσει» σε συνθήκες χρηματοδοτικής ασφυξίας. Αλλά για σκεφτείτε: Ενας Ελληνας πρωθυπουργός οδήγησε στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων το πανίσχυρο διευθυντήριο της Ευρώπης για τέσσερις ολόκληρες ώρες. Ποια προηγούμενη ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε έστω και να το έχει διανοηθεί αυτό;

Για να βάζουμε, λοιπόν, τα πράγματα στη θέση τους: Το ασκέρι του Τσίπρα στερείται ασφαλώς εμπειρίας και συγκρότησης, αλλά δεν εξυπηρετεί «αλλότρια συμφέροντα». Εχει όλη τη διάθεση να συγκρουστεί, μόνο που πάει στη μάχη με σφεντόνα, έχοντας απέναντί του τεθωρακισμένα.
Δεν φταίει ο Τσίπρας για τη γύμνια του ελληνικού οπλοστασίου, ας μην κοροϊδευόμαστε. Ετσι τον άφησαν. Και τώρα, θα πρέπει είτε να ξεφτιλιστεί είτε να οδηγήσει με δική του ευθύνη τη χώρα σε αχαρτογράφητα νερά. Δυστυχώς, η Ιστορία δεν κρίνει τις προθέσεις, αλλά κυρίως τα αποτελέσματα. Και, υπό αυτήν την έννοια, ίσως και να τον αδικήσει...

Πηγή "δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση