Η Ευρώπη αποφάσισε τον αυτοχειριασμό της

Στις διαπραγματεύσεις με το μέλλον, η ευρωπαϊκή ανήθικη πολιτική και οικονομική ελίτ αποφάσισε την δημιουργία της Eurabia

Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ

Η Ευρώπη διαπραγματεύθηκε και δέχθηκε την αλλαγή της. Διαπραγματεύθηκε με την σκληρή πραγματικότητα που αναδύεται μέσα από όλα τα στατιστικά ευρήματα. Η Ευρώπη γερνάει πληθυσμιακά. Και δεν μπορεί το οικονομικό της μοντέλο να πείσει τους Ευρωπαίους πολίτες να γίνουν πολύτεκνοι. Έτσι, η Ευρώπη, όπως σήμερα την γνωρίζουμε, δεν έχει κανένα μέλλον και με την πίεση του χρόνου είναι αναγκασμένη να προχωρήσει σε ένα μεγάλο βήμα, αφού σε σχέση με τους γείτονές της, που έχουν νεαρούς πληθυσμούς, συνεχώς διογκούμενους και που εδώ και χρόνια κοιτάζουν την ευρωπαϊκή ήπειρο ως ζωτικό χώρο μετοίκησης. Και σε αυτή την «ερωτική ματιά» οι ηγέτες της Ευρώπης, αντιμέτωποι με την σκληρή πραγματικότητα, φαίνεται πως είπαν το μεγάλο «ναι», αλλά με κάποιες προϋποθέσεις.

Έτσι, αποφασίσθηκε πως το βήμα για την Ευρώπη του αύριο πρέπει να γίνει, αλλά αφού προηγηθεί ένα πειραματικό στάδιο, τα αποτελέσματα του οποίου δεν θα επηρεάσουν τον «κορμό» της Ευρώπης. Μέσα από το εκτεταμένο πείραμα ευελπιστούν οι ευρωπαίοι «φωστήρες» να διακριβώσουν τα ό,ποια πιθανά αρνητικά – ελαττωματικά του στοιχεία, να επιτύχουν τις αναγκαίες διορθώσεις και να προχωρήσουν στον μετέπειτα «ασφαλή εμπλουτισμό» της γηραιάς ηπείρου. Εξάλλου οι ευρωπαϊκές ανάγκες δεν είναι απλές, αλλά σύνθετες, αφού το ζητούμενο είναι να υπάρξει μία νέα εργατική (πειθήνια και παραγωγική) τάξη, αλλά ταυτόχρονα να υπάρξει και ένα άλλο «μοντέλο» νέων ευρωπαίων κατοίκων, με γενετική ροπή προς τις θετικές επιστήμες.

Σαν χώρος εκτέλεσης του πειράματος αποφασίσθηκε να είναι η νότια Ευρώπη, η οποία «κλειδώθηκε» (βλ. Δουβλίνο Ι και ΙΙ) νομικά, ώστε να προφυλαχθούν οι κάτοικοι της κεντρικής και βόρειας Ευρώπης, δηλαδή η Γερμανία και τα κράτη που αποτελούν τους δορυφόρους της πολιτικής και γενικότερα ιδεολογικής (πολιτιστικής, πολιτισμικής και ιστορικής) της δομής. Μάλιστα, το σχέδιο ξεχώρισε τους πληθυσμούς που θα γίνονται δεκτοί στο μεγάλο αυτό πείραμα.

Πληθυσμοί προερχόμενοι από το Πακιστάν, το Αφγανιστάν και την ευρύτερη Μέση Ανατολή (λαοί με ροπή προς τις θετικές επιστήμες) αποφασίσθηκε να «εγκλωβισθούν» στο νοτιο-ανατολικό άκρο της Ευρώπης, την Ελλάδα, όπου με την κατάλληλη νομική και «ανθρωπιστική» (βλ. ΜΚΟ) υποβοήθηση θα επιμιχθούν με τον γηγενή πληθυσμό με αποτέλεσμα να θα παράξουν μία νέα γενιά, «εμπλουτισμένη» (στον μεγαλύτερο δυνατό βαθμό) με ευρωπαϊκά χαρακτηριστικά.
Πληθυσμοί προερχόμενοι από αφρικανικές χώρες (λαοί με χαρακτηριστικά σωματικής δύναμης και αντοχής, δηλαδή με τέλεια χαρακτηριστικά εργάτη), αποφασίσθηκε να διαμοιρασθούν σε Ιταλία και Ισπανία, προκειμένου με τη σειρά τους να προχωρήσουν στον «εμπλουτισμό» του είδους τους και στην γέννηση αφρο-ευρωπαίων κατοίκων. Φυσικά, το εγχείρημα και εδώ στηρίζεται τόσο νομικά όσο και ανθρωπιστικά (βλ. ΜΚΟ) για να επιτευχθεί η είσοδος, παραμονή και περαιτέρω συμβίωση των εισαγόμενων πληθυσμών.

Βρισκόμαστε ήδη στην εξέλιξη του συγκεκριμένου πειράματος, για τα αποτελέσματα του οποίου βιάζεται πολύ η Ευρώπη. Στο μεσοδιάστημα που ήδη διανύουμε, κι ενώ η εισαγωγή πληθυσμών (στην περίπτωση της Ελλάδας εμπεριέχονται ειδικοί κίνδυνοι λόγω της αύξησης επιρροής του ριζοσπαστικού Ισλάμ) συνεχίζεται συνεχώς αυξανόμενη, η Ευρώπη αποφάσισε (εν μέσω οικονομικής κρίσης, για την οποία ήδη υπάρχουν επαρκής στοιχεία που αποδεικνύουν την τεχνητή της δημιουργία) να χρησιμοποιήσει τους «πολύ καλά εκπαιδευμένους πολίτες» της νότιας Ευρώπης, προκειμένου να εμπλουτίσει το επιστημονικό ανθρώπινο δυναμικό της. Και, πράγματι, κατάφερε εκμεταλλευόμενη την οικονομική κρίση (και τα αδιέξοδα που αυτή προσφέρει) να γίνει πόλος έλξης για σημαντικούς αριθμούς νοτιο-ευρωπαίων πολιτών (έχοντες πανεπιστημιακή εκπαίδευση) τους οποίους σκοπεύει να εκμεταλλευθεί για την περαιτέρω ανάπτυξή της.

Η Ευρώπη, λοιπόν, διαπραγματεύθηκε το μέλλον της και ηττήθηκε. Αποφασίσθηκε πως είναι προτιμότερο να αλλοιωθεί η κουλτούρα της προκειμένου να ικανοποιηθούν οι ανάγκες ύπαρξης εργατικού πληθυσμού, δηλαδή περαιτέρω ενίσχυσης των ήδη οικονομικά ισχυρών της γηραιάς ηπείρου. Ταυτόχρονα, υπάρχει και μία επιπλέον αρνητική εξέλιξη, με «αναγκαστική» μείωση της δημοκρατικότητας των πολιτευμάτων, αφού ο έλεγχος των νέων ευρωπαίων πολιτών (που θα μεταφέρουν σημαντικά στοιχεία της κουλτούρας των προγόνων τους) θεωρείται απαιτητός προκειμένου να μην υπάρξουν μη επιθυμητές «παρεκτροπές». Απόδειξη αυτής της μείωσης της δημοκρατικότητας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, είναι η ήδη υπάρχουσα απόφαση της Ευρώπης για αισθητή μείωση της ανεξαρτησίας των ευρωπαϊκών χωρών και ταυτόχρονη μείωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων σε εκείνες τις χώρες που βρίσκονται "υπό έλεγχο" (με πρόφαση της οικονομικής κρίσης και της κρίσης χρέους των νότιων ευρωπαϊκών χωρών), η οποία ελάχιστα απέχει από την αποδοχή της "θυσίας των ολίγων υπέρ του οφέλους των πολλών". Τέλος, η ευρωπαϊκή αποδοχή εξάλειψης του εθνικού χαρακτήρα των ευρωπαϊκών χωρών, συνεπικουρούμενη με την "ανεκτικότητα" στο διαφορετικό και την "ευγενική υποχώρηση" στο όνομα του επιλεκτικού "ανθρωπισμού", αποτελούν τα δομικά συστατικά που λειτουργούν πλέον ως καταλύτης μετάλλαξης και τελικά αποδόμησης της ίδιας της Ευρώπης.
Πρόκειται, ουσιαστικά, για μία μη ανακοινωθείσα παράδοση υπό όρους, οι οποίοι ενδέχεται να αλλοιωθούν προς το δυσμενέστερο για την ίδια την (χωρίς ηθικές άμυνες) Ευρώπη, αφού η αδιαλλαξία και η γενικότερη πολιτική του Ισλάμ (αποτελεί την κοινή συνισταμένη του τεράστιου ποσοστού των εισερχομένων πληθυσμών) δεν προσφέρει καμία απολύτως εγγύηση για σεβασμό της ευρωπαϊκής κουλτούρας.

Η έλλειψη ισχυρών πολιτικών προσωπικοτήτων στην Ευρώπη, ο απόλυτος έλεγχος της ενημέρωσης των ευρωπαίων πολιτών, η ανυπαρξία ισχυρών προσωπικοτήτων από τον χώρο του πνεύματος και του πολιτισμού, αλλά και η «κυρίαρχη ανάγκη» εφαρμογής της παγκοσμιοποίησης, συνιστούν ειρωνικά δομικά στοιχεία αποδόμησης του ευρωπαϊκού οικοδομήματος και της γενικότερης μορφής της Ευρώπης. Και, δυστυχώς, εάν δεν γίνει αντιληπτός –ακόμη και τώρα- ο κίνδυνος του συγκεκριμένου εν εξελίξει πειράματος, όλα δείχνουν πως η ελίτ (των ανήθικων ματαιόδοξων, κενόδοξων και ανοήτων) της Ευρώπης αποφάσισε την (αυτο)καταστροφή της, προκειμένου να ικανοποιήσει την «ανάγκη» διατήρησης των συνεχώς αυξανόμενων οικονομικών κερδών των ολίγων.

Το τεράστιο ζητούμενο για την Ελλάδα, είναι, αν θέλει να βρίσκεται μέσα σε μία τέτοια Ευρώπη, όπου οι νόμοι, η ηθική μεταβάλλονται αναλόγως των αποφάσεων ενός ευρω-ιερατείου που δεν λειτουργεί με βάση το κοινό συμφέρον των ευρωπαίων πολιτών, αλλά με βάση σχεδιασμούς και συμφέροντα που καταστρατηγούν βασικές και θεμελιώδεις αρχές της Ευρώπης και των ευρωπαϊκών λαών. Με απλά λόγια, η Ελλάδα σήμερα καλείται να αποφασίσει εάν θα ακολουθήσει την Ευρώπη σε μία πορεία που είναι λίαν επικίνδυνη και μόνο ως ωφέλιμη δεν μπορεί να χαρακτηριστεί.

ΥΓ1: Ενδεχομένως κάποιοι αναγνώστες να θεωρήσουν επικίνδυνο έως ρατσιστικό το παραπάνω σκεπτικό. Κάποιοι, πιθανότατα, θα επιχειρήσουν –κενοί επιχειρημάτων- να «επιτεθούν» δια των ύβρεων. Σε κάθε περίπτωση, όμως, θα πρέπει πρώτα να απαντήσουν στην δυτική (και δη ευρωπαϊκή) εμμονή μερικής αποδοχής των (λαθρο)μεταναστών (εγκλωβισμός τους σε χώρες της νότιας Ευρώπης), οι οποίοι στις περισσότερες των περιπτώσεων εγκαταλείπουν αναγκαστικά τις πατρίδες τους στις οποίες υπάρχουν πολεμικές συγκρούσεις (που όλως τυχαίως σχεδιάζει, δημιουργεί ή και εκτελεί η Δύση αναπόσπαστο τμήμα της οποίας είναι και η Ευρώπη). Και, εν κατακλείδι, το λογικό και ανθρώπινο είναι εάν το σπίτι του γείτονα πιάσει φωτιά, να τον βοηθήσω να την σβήσει και να πάρει τα κατάλληλα μέτρα για να μην επαναληφθεί η φωτιά. Μετά, έχοντας τη γνώση του κινδύνου, να φροντίσω έτσι ώστε να μην πιάσει ποτέ φωτιά και το δικό μου σπίτι.

ΥΓ2: Και για να καταλάβουμε τι ακριβώς είναι η Ευρώπη σήμερα και γιατί την αποκαλούμε Γερμανική, θα σας θυμίσω ότι το καλοκαίρι που μας πέρασε, άλλαξε ολόκληρη ΓΑΛΛΙΚΗ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, όταν ο τότε υπουργός Οικονομικών Αρνό Μοντεμπούρ αλλά και ο Παιδείας Μπενουά Αμόν τόλμησε και έριξαν ευθείες βολές εναντίον της Γερμανικής πολιτικής, αλλά και εναντίον του Ολάντ, γιατί όπως είπαν, δεν μπορεί να άγεται και να φέρεται από τη Γερμανία.
Αυτή είναι η Ευρώπη σήμερα.

Πηγή «Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!»


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση