Νάτοι - νάτοι οι κομμουνιστές!

Όσοι ψήφισαν τον Τσίπρα Ούτε τη ρήξη γουστάρουν, ούτε οι ιδεολογικές καθαρότητες τους ενδιαφέρουν, ζητούν μόνο ανάσες, επειδή κοντεύουν να σκάσουν μέσα στην οικονομική ασφυξία που είναι υποχρεωμένοι να ζουν

Φυσικά δεν έγινε ξαφνικά ΣΥΡΙΖΑ το 75%. Ούτε ο κόσμος αγάπησε τους κομμουνιστές. Δεν είναι καν αριστερή κυβέρνηση η σημερινή. Απλά έχει βάλει μπροστά πράγματα που αλλού τα κάνουν οι δεξιοί επειδή είναι πιο σοβαροί και λιγότερο διαπλεκόμενοι από τους δικούς μας. Τόσο απλό είναι το θέμα που συζητάμε τις τελευταίες μέρες...

Αυτό δείχνουν να θέλουν κι οι περισσότεροι από όσους ψήφισαν τον Τσίπρα. Ούτε τη ρήξη γουστάρουν, ούτε οι ιδεολογικές καθαρότητες τους ενδιαφέρουν, ούτε τα προεκλογικά προγράμματα που τα περισσότερα ξεχνιούνται την επομένη των εκλογών. Ζητούν μόνο ανάσες, επειδή κοντεύουν να σκάσουν μέσα στην οικονομική ασφυξία που είναι υποχρεωμένοι να ζουν. Γι’ αυτό στηρίζουν και γι’ αυτό συμφωνούν με την πιθανότητα να φύγει από πάνω τους έστω το 30% των μέτρων. Κατά βάθος μάλιστα ξέρουν ότι αργά ή γρήγορα και μόλις η σημερινή κατάσταση χτίσει το δικό της καθεστώς θα εμφανιστούν τα γνωστά κουσούρια των προηγούμενων και των προπροηγούμενων. Ως τότε όμως... έχουμε καιρό.

Από την άλλη, υπάρχει μια καρακραγμένη, πλέον, ελίτ δημοσιογράφων και διανοητών που στο πλαίσιο κάποιας «αντικειμενικής» και «ψύχραιμης» ανάλυσης της κατάστασης παίρνει το μέρος εκείνων που εξακολουθούν να μας βάζουν το μαχαίρι στον λαιμό. Βλέπουν τη μεγάλη εικόνα να αλλάζει, αλλά επιμένουν να κάθονται πάνω σε κομπιούτερ κι αριθμούς, αφήνοντας στην άκρη τους... χαζούς συναισθηματισμούς των πολλών. Και παραληρούν υπέρ του «μοναδικού» δρόμου, που είναι ένα μεγάλο «για» σε όλα, γιατί αλλιώς «καταστρεφόμαστε».

Φυσιολογικότατα, ξεχνούν μια σειρά από... μικρολεπτομέρειες. Αστεγους, άνεργους, συσσίτια, σκουπιδοτενεκέδες ή στην καλύτερη ανθρώπους που μένουν άφραγκοι γύρω στις 20 με 25 κάθε μήνα. Δεν τα ένιωσαν τέτοια πράγματα ποτέ στο πετσί τους, οπότε τους είναι αδύνατο να τα καταλάβουν. Μάλλον έχουν χρόνια να μπουν και σε λεωφορείο για να δουν εκεί στοιβαγμένη τη δυστυχία πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Σαν σαρδέλες διάφοροι ταλαιπωρημένοι. Δεν αποκλείεται μερικοί να είναι βλάκες, άχρηστοι, σούργελα, ανίκανοι, τεμπέληδες, αμόρφωτοι, αυτοκαταστροφικοί. Κάθονται όμως δίπλα στους πολλούς και αξιοπρεπείς.Και φυσικά, όλοι μαζί είναι άνθρωποι για τους οποίους κανένας δεν έδειξε την παραμικρή ευαισθησία...

Σίγουρα, αρκετούς δεν τους πολυνοιάζει αυτή η πλευρά της ζωής. Το μοναδικό που φαίνεται να τους απασχολεί είναι μην τυχόν και φτωχύνουν κάπως οι ίδιοι, αφού έκαναν με διάφορους τρόπους την καβάτζα τους τόσα χρόνια.

Μας φλόμωσαν λοιπόν στις αναλύσεις τους, που τις διαβάζεις και καταλαβαίνεις αμέσως ποιος είναι ο μικρόκοσμος που τους προσδιορίζει.

Μόλις τους ρωτήσεις αν οι ίδιοι γίνεται να ζουν με 400 τον μήνα, θα κάνουν πως δεν ακούνε. Την ανεργία την ξέρουν θεωρητικά, σαν στατιστική - λίγο πάνω ή κάτω από 20%. Δεν μπορούν να καταλάβουν τι είναι ο άνθρωπος που δεν έχει να χάσει τίποτα, γιατί ποτέ δεν βρέθηκαν στη θέση του και νομίζουν πως δεν θα βρεθούν. Προσπαθούν, λοιπόν, να κάνουν μαθήματα σε εκείνους που δεν μπορούν να ζήσουν για την ανάγκη να χωθούν κι άλλο εκεί που τους έχουν ρίξει. Και τους ακούς να αντιμετωπίζουν την Ελλάδα σαν ζημιογόνο εταιρεία και όχι ως ανθρώπους με ανάγκες. Γι’ αυτό είδαν τις θεωρίες τους να καταρρέουν μέσα από το αποτέλεσμα των εκλογών.

Φυσικά, την ίδια στιγμή, όλους αυτούς τους υποστηρικτές και απολογητές του συστήματος που μας χρεοκόπησε δεν τους ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι μέσα από τέτοιες λογικές το 90% του πλούτου έχει μαζευτεί σιγά σιγά στα χέρια ενός 10% ή ότι, αν πάει στράφι η σημερινή προσπάθεια, η Χρυσή Αυγή θα πάρει στις επόμενες εκλογές 30% και θα διαπραγματεύονται πλέον ο Παναγιώταρος με τον Καιάδα!

Μάλλον δεν τους ενδιαφέρει κιόλας. Όμως είναι κάτι τέτοιες μικρές λεπτομέρειες που κάνουν τη διαφορά στον τρόπο που σκέφτεται ο καθένας, όσο «ανοιχτόμυαλος» ή «στενοκέφαλος» κι αν είναι, ανεξάρτητα από το πώς θα εξελιχτεί όλο αυτό το παράξενο που ξεκίνησε από τις εκλογές και μετά.

Γιατί μάλλον τα σημερινά χαμόγελα και οι ελπίδες θα κρατήσουν πολύ λίγο, όπως όλα τα ωραία... Γκρίνιες, παράπονα, πίκρες, απογοητεύσεις θα ξαναβγούν στην επιφάνεια.
Μπορεί κι από σήμερα, Δευτέρα... 

Νίκος Ασημακόπουλος από efsyn

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση