Αλλαγή σελίδας με «μελόδραμα» στην Ευρώπη

Του Γιάννη Τζώρτζη

Η τελευταία «μάχη των Βρυξελλών» δεν πρόκειται, ασφαλώς, να είναι εκείνη που θα κρίνει οριστικά το μέλλον της Ελλάδας μέσα στην Ένωση, ούτε και το αν οι τράπεζές της θα κρατήσουν το κεφάλι έξω από το νερό. Τα δισεκατομμύρια που μετανάστευσαν –μόνο μέσα στο 2015- από τα ταμεία τους προς διάφορους ευρω-εξωτικούς «παραδείσους» υπήρξαν μάλλον κι ένας από τους λόγους που έπρεπε να γίνει τόσο «κακό για το τίποτε».
Το έργο, άλλωστε, έχει παιχθεί ήδη προ διετίας με επιτυχία στην Κύπρο. Εξ ου και ο «αδελφός» ομόλογος του ημετέρου Βαρουφάκη κράτησε αποστάσεις στο Eurogroup «διότι δεν εγνώριζε τι ακριβώς η Ελλάς επεδίωκε». Ίσως να ήταν κι έτσι, αν και θα μπορούσε όμως να το πληροφορηθεί εύκολα. Ο Κύπριος υπουργός προφανώς δεν ήθελε να υπενθυμίσει ότι περίπου την ίδια στάση είχαν τηρήσει προ εικοσαμήνου οι Σαμαροβενιζέλοι στην κρίσιμη φάση του κυπριακού δράματος των Βρυξελλών.

Κατά τα άλλα, η Ελλάδα «άλλαξε σελίδα» στις Βρυξέλλες τρεις εβδομάδες μετά τη λαϊκή ετυμηγορία που έστειλε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τον μνημονιακό δικομματισμό, αντικαθιστώντας τον με έναν ελληνοκεντρικό αριστερό – αξιωνισμό. Η αλλαγή σελίδας αυτή, που μέλλει να κριθεί κυρίως στο εσωτερικό μέτωπο και όχι τόσο σε εκείνο των Βρυξελλών, θα εξαρτηθεί, ωστόσο, από το αν μία παρόμοια στροφή πρόκειται να συντελεσθεί σε πανευρωπαϊκό πλαίσιο συσχετισμών. Για όσους δεν το έχουν υποψιασθεί ακόμη, η προτελευταία πράξη στο θέατρο του Eurogroup, εκείνου της περασμένης Παρασκευής, είχε ένα έντονο τευτονο-βενετικό χρώμα, καθώς διακινήθηκε ανάμεσα στον Σόιμπλε και τον Ντράγκι, συνεπικουρούμενους από μία γαλαρία ισπανο-πορτο-σλαβο-βαλτικών κ.α. «κεκρακτών», όπου διακρίθηκε ως Έλλην πολέμαρχος ο ημέτερος «Γιάνης». Που τα έβγαλε πέρα μόνος και «με το σπαθί του»: ρωτάτε με ό,τι θέλετε, μπορώ να κάτσω εδώ ως τα ξημερώματα!... Κρίμα που δεν ήταν εκεί παρών ο Μανώλης Γλέζος να του έκανε τη δύσκολη ερώτηση που επιζητούσε, «φτιαγμένος» για την κόντρα, ο δικός μας ελληνοκαθηγηταράς.

Εκτεθειμένη η Γερμανία
Από τις αναδιπλώσεις ηγετικών παραγόντων του ευρωκοινοτικού στερεώματος (Σουλτς, Μοσκοβισί, κ.α.) που επακολούθησαν, όπως και από τις χαμηλών πτήσεων κριτικές των σκληρών του γερμανικού άξονα, διαφάνηκε η νέα σύνθεση των δυνάμεων του μετώπου ως και η σκοποθεσία τους. Αν και το άστρο του Σόιμπλε φάνηκε πως άρχισε να δύει από τον καιρό των πρώτων ήδη εξαγγελιών του Ντράγκι, από την αγορά ομολόγων μέχρι και την ποσοτική χαλάρωση της ΕΚΤ, ετούτη ήταν η πρώτη φορά που έφερε την καγκελάριο Μέρκελ να δείχνει φανερά προβληματισμένη για την πολιτική εμβέλεια της επιλογής μιας έμμονης δημοσιονομικής πειθαρχίας. Την ώρα, μάλιστα, που, εκτός του Μάριο Ντράγκι, την αλλαγή πλεύσης στην Ευρωζώνη επαγγέλλεται και ο ίδιος ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ. Από τους λίγους που «κατανοούν» τη μήνυμα των Ελλήνων εκλογέων και το τονίζουν δημόσια.

Τελικά, η Γερμανία τα κατάφερε γι άλλη μία φορά να εκθέσει η ίδια τον εαυτό της έναντι των δημοκρατικών Ευρωπαίων, υπαγορεύοντας σε μία κυβέρνηση άλλου κράτους τους όρους που όφειλε να περιλάβει σε επιστολή της. Τούτο ενίσχυσε έτι περαιτέρω την ελληνική θέση, καθότι συνέβη όταν πλέον αρχίζει να απλώνεται απειλητικά η σκιά μιας γερμανικής Ευρώπης προς όλες τις κατευθύνσεις του ορίζοντα.

Εκείνο, βεβαίως, που συνιστά αδιαμφισβήτητη επιτυχία για την πρώτη αριστερή κυβέρνηση μέσα στην Ε.Ε., υπήρξε η ανταπόκριση που έχει ήδη η εξαγγελία μιας πολιτικής ρήξης από τον ΣΥΡΙΖΑ σε πανευρωπαϊκή κλίμακα.
Εκτός των λαϊκών κινητοποιήσεων σε διάφορες ευρωπαϊκές πόλεις, το ελληνικό πρόβλημα έγινε ευρέως γνωστό και οδήγησε ειδικούς αναλυτές σε αναζήτηση των αιτίων του. Σε κείμενο έγκυρου γερμανικού επιστημονικού τεύχους (Hickel, Rudolf, “Griecheland vor der Wende?” στο Blatter fur deutche und internationale Politik, τεύχος 215, σελ. 13-16) καταγράφεται για πρώτη φορά η εξέλιξη των ελληνικών χρεών και εντοπίζεται η καταστροφική επίδραση των συνταγών της τρόικας. Στο άρθρο επισημαίνεται ανεπάρκεια και αναλγησία εκ μέρους των τεχνοκρατών ελεγκτών, που δεν γνωρίζουν στοιχειωδώς κλασικούς οικονομικούς κανόνες: το «παράδοξο χρεών» του Keynes, βάσει του οποίου η λιτότητα βυθίζει το ΑΕΠ, τούτο οδηγεί σε μείωση φόρων κι έτσι ανεβαίνει το δημόσιο χρέος.

Η έκβαση των τωρινών διαβουλεύσεων στα συμβούλια των Βρυξελλών, υπήρξε, εν κατακλείδι, μία σαφώς πολιτική επιλογή, τούτο δε προς γνώσιν όλων των ενδιαφερομένων. Ύστερα από μία πενταετία κρίσης και τρόικας, υπάρχουν ακόμη και σήμερα ορισμένοι που αδυνατούν να ξεφύγουν από τη λογιστική προσέγγιση των ευρωπαϊκών δρώμενων. Οι ίδιοι δεν έχουν διαγνώσει επαρκώς τον ιστό και το περιεχόμενο της κρίσης, παρά τα απανωτά «ντοκτορά» που κουβαλάνε. Δεν χρειάζεται, άλλωστε, ξεχωριστά προσόντα ώστε να αντιλαμβάνεται κανείς πως οι προτάσεις που κατέθεσε και θα καταθέτει εφεξής η ελληνική πλευρά, είναι εκ των προτέρων γνωστές στους δανειστές και εταίρους μας.
Προς τι, λοιπόν, το τρέχον μελόδραμα;

Πηγή περιοδικό «Επίκαιρα», τεύχος 278


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση