Ζητείται λαός

Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου 


Οι προγραμματικές δηλώσεις του πρωθυπουργού ήταν να τις πιεις στο ποτήρι. Ο κύριος Τσίπρας μάς απέδειξε με την ομιλία του ότι η Ελλάδα δεν είχε ποτέ δημοσιονομικό πρόβλημα αλλά είχε έλλειψη Δικαιοσύνης. Όμως η υλοποίηση των εξαγγελιών χρειάζεται και κάποια εργαλεία για το ποθητό αποτέλεσμα. Τρία ερωτήματα που έμειναν μετέωρα μέσα στα παλαμάκια της συγκυβερνητικής πτέρυγας ψάχνουν απαντήσεις.

Πρώτον, η αναμενόμενη διόγκωση του δημόσιου τομέα πώς θα λειτουργήσει; Με την υπάρχουσα νοοτροπία του υπαλληλικού δυναμικού του Δημοσίου και του συνδικαλιστικού κινήματός του; Θεωρεί ο πρωθυπουργός ότι με το να ισχυροποιήσει με νέες υπουργικές αποφάσεις τα δικαιώματα των υπαλλήλων του Κράτους χωρίς να υπάρχει η αντίστοιχη σκληρή τιμωρία των υπαλλήλων που δρουν ιδιοτελώς και όχι υπέρ του δημοσίου συμφέροντος, θα κοπεί το σαπισμένο κομμάτι της χώρας που έφερε την Ελλάδα στον πάτο της ξεφτίλας; Είναι δυνατόν να ανοίγεις την πόρτα των δικαιωμάτων από την στιγμή που δεν ανοίγεις συγχρόνως και την πόρτα των υποχρεώσεων απέναντι στο σύνολο;

Είναι αυτονόητο ότι ένα κράτος δικαίου πρέπει να στηρίζεται σε ένα ισχυρό Δημόσιο, δεν νοείται χώρα ισχυρή και ανεξάρτητη όταν δεν έχεις στρατιώτες που θα υπερασπίζονται τα συμφέροντα της. Ποιος είναι όμως αυτός ο στρατιώτης του δημοσίου που θα υποστεί προσωπική οικονομική βλάβη για το κοινό καλό; Θέλει να μάς κάνει να πιστέψουμε ο κύριος Τσίπρας, ότι θα έρθει η στιγμή που στα γραφεία των υπηρεσιών δεν θα διανοηθεί υπάλληλος να εισπράξει φακελάκι για να κάνει το καθήκον του; Αλήθεια πιστεύει ο πρωθυπουργός ότι τα 5 χρόνια οικονομικής κρίσης έκαναν τον λαό πιο σοφό και υπεύθυνο; Τότε ζει σε άλλη χώρα ο κύριος Τσίπρας, εφόσον δεν έχει συνειδητοποιήσει ότι η κρίση έβγαλε τα πιο άγρια ένστικτα στην καθημερινότητα των Ελλήνων. Το "σώζων εαυτόν σωθήτω" έγινε η γραμμή επιβίωσης που έχει εξαπλωθεί σε όλη την Ελλάδα. Σε αυτούς που θεωρούν ότι η απώλεια μισθού συνάδει με την εθνική αξιοπρέπεια, αν τους δώσεις απότομα τα ίδια δικαιώματα που είχαν προ ετών χωρίς την Δικαιοσύνη να είναι δύο φορές πιο ισχυροποιημένη και ανελέητη, θα δεις την αξιοπρέπεια να πηγαίνει παρέα με την δικαιοσύνη στον κάλαθο των αχρήστων του πιο ξεπεσμένου δημόσιου γραφείου της επικράτειας.

Δεύτερον, η επαναφορά των μεγάλων δημοσίων οργανισμών στα χέρια του Δημοσίου. Ο κύριος Τσίπρας αναφερόμενος σε μια ουτοπική αριστερή διακυβέρνηση πιστεύει ότι η κρατική περιουσία πρέπει να μείνει υπό τον έλεγχο του Δημοσίου. Πολύ σωστός ο πρωθυπουργός, διότι δεν υφίσταται εθνικός πλούτος από την στιγμή που τον διαχειρίζεται ο οποιοσδήποτε ιδιώτης. Όμως, με ποιους κανόνες θα μπουν πάλι προς εκμετάλλευση από το Δημόσιο αυτοί οι οργανισμοί; Με το καθεστώς των συντεχνιών που λειτουργούσαν επί τρεις δεκαετίες ως κράτος εν κράτη; Με μισθούς για άυλα έργα που ξεπερνούσαν τους μισθούς του προέδρου των ΗΠΑ; Με επιδόματα που στον προϋπολογισμό της χώρας ξεπερνούσαν το μισό του ΑΕΠ;

Όταν εξαγγέλεις επαναφορά των δικαιωμάτων και της εθνικής περιουσίας στα χέρια του Κράτους ταυτόχρονα πρέπει να βάζεις στις εξαγγελίες ότι όποιος τολμήσει να βάλει ως ασπίδα την περιουσία και το συμφέρον του λαού για τις προσωπικές του ή συντεχνιακές του απολαβές θα του παίρνεις το κεφάλι χωρίς δικαίωμα απολογίας. Διότι τα ονόματα της λίστας Λαγκάρντ είναι έτοιμα να βγουν στην δημοσιότητα προς τέρψιν εκδίκησης του λαού, αλλά η λίστα Κατάχρησης Δημοσίου Χρήματος μέσω Συντεχνιών δεν πρόκειται να βγει ποτέ. Βέβαια, η λίστα Λαγκάρντ δεν καθόρισε το εκλογικό αποτέλεσμα, αντιθέτως το ποσοστό πήρε πάνω του από τους «αδικημένους» επιδοματίες που αναμένουν τα παλαιότερα «δικαίωματά τους», να έχουν δικαίωμα ψήφου. Φυσικά και υπήρχαν πάντοτε άξιοι Έλληνες να διαχειριστούν δημόσιους Οργανισμούς. Αλλά ήταν πεταμένοι στον κάλαθο των αχρήστων διότι δεν έγιναν ποτέ κομματόσκυλα. Η βίαιη μετάλλαξη της Δικαιοσύνης σε συντεχνιακό δικαίωμα και η πάταξη της Αξιοκρατίας υπέρ της Δημοσιοκρατίας έχει περάσει στο DNA του λαού στον οποίο αναφέρεται ο κύριος Τσίπρας.

Τρίτον, η εξαγγελία για την πάταξη της διαφθοράς και της φοροαποχής δείχνει ότι ο πρωθυπουργός ως άνθρωπος καλών προθέσεων πίστεψε ότι όλοι αυτοί που τον έκαναν κυβέρνηση συμφωνούν μαζί του. Όμως η καθημερινή πρακτική τόσο στο παρελθόν, στο παρόν όσο και στο μέλλον, δείχνει και θα δείχνει ότι ήρθαν κοντά του για την διατήρηση των κεκτημένων της εύπεπτης ζωής. Αν υπήρχε περίπτωση να γίνει έστω και μια προσπάθεια εξάλειψης διαφθοράς στην χώρα θα έπρεπε να καλέσει την Δικαιοσύνη να ανοίξει πρώτα τους λογαριασμούς και να διεξάγει άμεσα έρευνα πόθεν έσχες σε όλους αυτούς που συγκρότησαν τα ψηφοδέλτιά του και μέχρι τρίτο βαθμό συγγένειας αυτών. Καλό είναι να πουλάς τα πολυτελή αυτοκίνητα πρώην βουλευτών και υπουργών αλλά πρώτα θα έπρεπε να περάσουν από ανάκριση όλοι οι επιφανείς ψηφισμένοι της κυβέρνησής σου και μετά όλων των κομμάτων για το πού βρήκαν λεφτά για το ιδιωτικό τους αυτοκίνητο, για πληρωμή των φόρων και πού για τα έξοδα προεκλογικής καμπάνιας. Πώς όλοι αυτοί ως πολίτες μιας επί πέντε χρόνια πτωχευμένης χώρας κατάφεραν να ανέβουν στο υψηλότερο βάθρο της εξουσίας;

Φθάσαμε στο οξύμωρο σχήμα, υποθετικά να βρεθεί πολιτικό προσωπικό για να υλοποιήσει τις προγραμματικές δηλώσεις αλλά ουσιαστικά να μην υπάρχει ο λαός που να λειτουργήσει ως εργαλείο για την υλοποίηση τους. Αν πιστεύει ο πρωθυπουργός ότι η κυβέρνησή του είναι σαρξ εκ της σαρκός του ίδιου λαού, ότι η κάθε ψήφος που πήρε είχε ως θεμέλιο την απαίτηση δικαιοσύνης, της συνολικής αξιοπρέπειας και όχι ιδιοτελών συμφερόντων (μεγάλων ή μικρών) τότε θα ρίξει δάκρυα όχι λόγω συγκινησιακής φόρτισης αλλά δάκρυα για την σκληρή πραγματικότητα που σύντομα θα αντιμετωπίσει.

Πηγή "Στον Τοίχο"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση