Γιατί οι Γερμανοί δεν έχουν υπογράψει ειρήνη με την Ελλάδα

Ώστε  υπήρξαν λαϊκιστές. Όχι γιατί αυτά που λέγαν ήταν αδύνατα να γίνουν όπως τους κατηγορούσαν οι δήθεν ρεαλιστές, αλλά γιατί δεν κάναν ότι ήταν δυνατό για να γίνουν.

  
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι όμηρος όχι μόνο των προηγούμενων πολιτικών και των διεθνών συσχετισμών αλλά και της ίδιας της της ρητορικής. Έτσι μένει σε μια πολιτική εντυπώσεων ενώ φαίνεται να υποχωρεί στην ουσία της πολιτικής που είναι η άσκησή της.

Είναι σχεδόν αδύνατο να καταλάβει κάποιος το τι συμβαίνει στις διαπραγματεύσεις. Και μόνο η ύπαρξη αυτής της αδιαφάνειας είναι ένας κάκιστος δείκτης ενώ οι ερμηνείες που δίνονται είναι προϊόντα γραμμής και σκοπιμοτήτων, ατράνταχτη απόδειξη για μια ακόμη φορά του πόσο χειραγωγούμενη είναι η δημοσιογραφία στη χώρα.

Από τη μία οι φιλομνημονιακοί επικροτούν το συμβιβασμό πιέζοντας με αυτό τον τρόπο για περισσότερο συμβιβασμό παντού, οι δήθεν ριζοσπάστες θεωρούσαν δεδομένη εξαρχής την κωλοτούμπα και αυτό είναι το μόνο κριτήριο ερμηνείας τους, ενώ αυτοί που δε θέλουν να εγκαταλείψουν την ελπίδα για πολιτική λύση στο ελληνικό ζήτημα μιλούν για διπλωματικό θρίαμβο.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι κυρίαρχο.

Προς το παρόν δεν υπάρχει διαπραγμάτευση. Η κυβέρνηση επιμένει στο να μην αμφισβητηθεί η ρητορική κι όχι η πολιτική της. Οι εταίροι επιμένουν στα νούμερα. Αμείλικτα τα νούμερα θα κερδίσουν σε συνομιλίες όπου και τα δύο μέρη κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν το ένα τη γλώσσα του άλλου.

Η ελληνική κυβέρνηση έχει πετύχει δύο μικρές πικρές νίκες που δείχνουν το πόσο παγιδευμένη είναι στη ρητορική της: Το να μη χρησιμοποιούνται οι λέξεις Τρόικα και Μνημόνιο. Επέτυχε λοιπόν μια λογοκρισία στην ορολογία των τεχνικοτήτων. Το πιο παράλογο αίτημα της έγινε και το πιο ευκόλως αποδεκτό. Και αυτό δεν είναι καθόλου καλός δείκτης αν σκεφτεί κανείς πως η παραχώρηση της άλλης πλευράς είναι εντελώς ανούσια.

Αφού κέρδισε τις εντυπώσεις, καιρός είναι να μάθουμε πόσο από την ουσία θα χάσει για να της επιτραπεί το πρώτο.

Ήδη στην πολιτική ουσία έχει υποχωρήσει πολύ: η μη κατάργηση του ΕΝΦΙΑ του 2014 από τη Βαλαβάνη είναι αισχρή.

Η τοποθέτηση Σημιτικών και Παπανδρεϊκών σε σημαντικό πόστα ούτως ή άλλως δεν προοιώνιζε κάτι το καλό. Καλόπιστα τις δεχτήκαμε ως στρατηγικές κινήσεις σε ένα παιχνίδι τακτικής το οποίο δεν ήμασταν σε θέση πλήρως να γνωρίζουμε.

Και αν για το Γιάνη τον Βαρουφάκη το κατάπιαμε χάριν των εξαιρετικών διπλωματικών και όχι μόνο δεξιοτήτων του, δεν μπορεί να ειπωθεί το ίδιο για τους Μάρδα-Παναρίτη.

Αντί λοιπόν να Συριζοποιηθεί σταδιακά η Ευρώπη, τα πρόωρα δείγματα Πασοκοποιησης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ είναι εμφανή όπως άλλωστε φοβούνταν κι οι πιο φοβικοί των ψηφοφορων. Όταν λοιπόν αρχίζουν να δικαιώνονται οι φόβοι των φοβικών, ε τότε λοιπόν ζεις σε μια πραγματικότητα αναπόδραστα φρικτή. 

Τη Δευτέρα δε δίνεται η μάχη για την Ελλάδα μόνο. Δίνεται για το μέλλον και τη μορφή της Ευρώπης, του πλανήτη ολάκερου.

Και σε αυτή τη μάχη η κυβέρνηση έχει κερδίσει μόνο τις εντυπώσεις και τίποτα παραπάνω.
Αυτό που δεν γνωρίζουμε είναι το τι ακριβώς έχει ήδη παραχωρήσει για να κερδίσει τις εντυπώσεις.

Είχα πει πως η κυβέρνηση έχει περιθώριο για ελάχιστα λάθη. Και φαίνεται πως έχει ξεκινήσει μια πορεία που θα οδηγήσει σε σωρεία λαθών.

Ήδη ο πολύς Γιάνης ομολογεί πως δεν υπάρχει plan B (γιατί προφανώς κανείς δεν δούλεψε για να το φτιάξει) και πως το plan B είναι ο Αρμαγεδδών επαναφέροντας μας στην γκοτζιλολογία των προηγούμενων προδοτικών κυβερνήσεων.

Γκοτζίλα ξεκοτζίλα, κομήτες, μετεωρίτες και Αρμαγεδώνας, ότι κι αν μας μέλλεται, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Πως θα υπάρξει οπωσδήποτε ρήξη. 

Και υπάρχουν μονάχα δύο τρόποι για να γίνει αυτή: Αν δεν γίνει με τα ιερατεία της Ευρώπης και με τα ιδιωτικά συμφέροντα, θα γίνει στο εσωτερικό της κυβέρνησης και με το λαό.

Σιγά σιγά το τελειωμένο πολιτικά Ποτάμι θα γίνει πολιτικός ρυθμιστής και δεξαμενή βουλευτικών ψήφων για τις πιο συμβιβασμένες κυβερνητικές προτάσεις κάτι που θα κάνει τους συμβιβασμούς με το σάπιο ελληνικό σύστημα εξουσίας αναπόφευκτους.

Δεν είναι απίθανη δε η δημιουργία πολυκομματικών κυβερνήσεων μνημονιακού τύπου.
Αυτό που δεν κατάφεραν να κάνουν στο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν αντιπολίτευση, να τον αφομοιώσουν, θα το κάνουν με το ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση!

Αυτό θα σημάνει το τέλος της πολιτικής στη χώρα.

Δεν έχει κριθεί ακόμη τίποτα, τα σημάδια είναι όμως εκεί.

Επέμενα πως η κυβέρνηση έχει μικρές έστω πιθανότητες να κερδίσει αυτήν την εντελώς άνιση μάχη γιατί την κινεί η ιστορική αναγκαιότητα.

Φαίνεται πως η ίδια το ξέχασε.

Και θα πληρώσει το τίμημα της. Πολύ βαριά.

Το να εξαντλεί τα διπλωματικά της κέρδη σε αποκλειστικά επικοινωνικούς στόχους, με μια γελοία προσπάθεια εξαπάτησης του λαού όπου επιβάλλεται ένα νέο New Speak με τα μνημόνια να μην λέγονται μνημόνια και την Τροίκα να μη λέγεται Τρόικα δεν αποτελεί καλό σημάδι για το τι είναι διατεθειμένη να διεκδικήσει η κυβέρνηση τη Δευτέρα και μέχρι ποιου σημείου είναι διατεθειμένη να το διεκδικήσει.

Είχα γράψει πρόσφατα έχοντας πίστη στις ικανότητες στελεχών της κυβέρνησης –γιατί πράγματι ορισμένα στελέχη της είναι εξαιρετικά- πως ποτέ μια κυβέρνηση δε ρίσκαρε τόσα πολλά για να διεκδικήσει τόσα λίγα.

Σήμερα γράφω πως ποτέ μια κυβέρνηση δεν θα έχει χάσει τόσα πολλά σε τόσο λίγο χρόνο κερδίζοντας τόσα λίγα.

Τη Δευτέρα θα δούμε αν έχει ξεκινήσει μια νέα εποχή για τη χώρα αν απλά θα σφραγιστεί το τέλος της χώρας.

Μέχρι τότε ας δώσουμε λίγη πίστη στο «Νέο». Γιατί αν το νέο αποδειχθεί ισοδύναμο του «παλιού» ε τότε ΜΑΖΙ ΘΑ ΤΑ γ@μήɕ⓪υμ€.

Πέτρος Αργυρίου, agriazwa

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση