Ο Θεός της Ελλάδας βοηθός...

Η διαδικασία επαναλαμβάνεται αενάως τόσο στις οικογένειες όσο και στις κοινωνίες. Η πρώτη γενιά χτίζει, η δεύτερη απολαμβάνει και η τρίτη τα γκρεμίζει όλα και μένει στο δρόμο.

Στην Ελλάδα η πρώτη γενιά ήταν αυτή που έχτισε την μεταπολεμική άνοδο από το ’50 μέχρι το ’80. Η δεύτερη αυτή που έφαγε τα έτοιμα από το ’80 μέχρι το 2000 και η τρίτη αυτή που την χρεοκόπησε από το 2000 μέχρι το 2015(+).

Συνήθως η γενιά που τα γκρεμίζει όλα είναι μια γενιά που δεν έχει ζήσει πολέμους, δυστυχίες και ανέχεια και τα θεωρεί όλα δεδομένα χωρίς να χρειάζεται να καταβληθεί το αντίστοιχο αντίτιμο. Θέλουμε ευρώ χωρίς καμιά θυσία, όπως συνηθίζεται εσχάτως να λέγεται...

Οι πρώτες γενιές έχτισαν την μεταπολεμική Ελλάδα από το τέλος του εμφυλίου στις αρχές της δεκαετίας του ’50 μέχρι το ’80. Εμβληματικές μορφές στην πολιτική σκηνή της περιόδου ο γηραιός συντηρητικός στρατάρχης Παπάγος που ανέθεσε το σχέδιο της οικονομικής αναγέννησης στο κεντρώο φιλελεύθερο Σπύρο Μαρκεζίνη, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής κλπ...

Στον επιχειρηματικό τομέα οι εμβληματικές μορφές της πρώτης μεταπολεμικής γενιάς ήταν ο Μποδοσάκης, ο Σκαλιστήρης, ο Πετζετάκις, ο Κατσάμπας, ο Φιξ, ο Ωνάσης κ.ά.

Την περίοδο αυτή όπως και στην υπόλοιπη Δύση το κράτος έπαιζε καθοριστικό ρόλο στο ποιος θα γίνει επιχειρηματίας και ποιος όχι καθώς δεν υπήρχε ούτε ελευθερία εισαγωγών - εξαγωγών, ούτε ελεύθερη πρόσβαση σε συνάλλαγμα για την αγορά μηχανολογικού εξοπλισμού.

Η διαπλοκή οικονομίας και πολιτικής έλαβε έκταση μέσω των θαλασσοδανείων που εκχωρούσαν οι ελεγχόμενες από το κράτος τράπεζες.

Παρ΄ όλα αυτά η μεταπολεμική γενιά κατάφερε να σηκώσει μια ρημαγμένη από τον εμφύλιο χώρα και να τη φέρει κοντά στο μέσο όρο της ζωής στην υπόλοιπη Ευρώπη. Το μοντέλο αυτό της οικονομίας όμως έξω και μέσα άρχισε να παρουσιάζει σημάδια κόπωσης στη δεκαετία του ’70. Οι πετρελαϊκές κρίσεις αποτέλεσαν τη χαριστική βολή.

Η Χούντα αποτέλεσε το απαραίτητο συστατικό πόλωσης για να κυοφορηθεί το ιδεολογικό περιτύλιγμα της δεύτερης γενιάς.

Στην Ευρώπη και την Αμερική η απάντηση στην κρίση και τον στασιμοπληθωρισμό ήταν η μείωση του κράτους και η μείωση των ρυθμίσεων στις διεθνείς νομισματικές και οικονομικές δραστηριότητες.

1980 - 2010

Στις αρχές της δεκαετίας του ’80 η Ελλάδα κατάφερε να γίνει μέλος της ΕΟΚ και να αλλάξει πολιτικό πρόσημο. Την ώρα που σε όλη την Ευρώπη ξεκινούσαν οι αποκρατικοποιήσεις, στην Ελλάδα ξεκίνησαν οι κρατικοποιήσεις. Εμβληματικές μορφές της μεταπολίτευσης στην πολιτική ήταν ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και κυρίως ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τις εθνικοποιήσεις στην Ελλάδα τις ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και τις επέκτεινε ο Ανδρέας Παπανδρέου.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου εξάντλησε μέσα σε μια δεκαετία όλο το λίπος που είχε συγκεντρώσει η ελληνική κοινωνία κατά την περίοδο ανάπτυξης που προηγήθηκε μεταξύ 1950 και ’80. Το 1985 μάλιστα η χώρα κινδύνεψε να χρεοκοπήσει.

Στις δεκαετίες ’80 και ’90 διαλύθηκε ολόκληρος ο παραγωγικός ιστός ελαφράς βιομηχανίας που είχε δημιουργηθεί μετά το 1950.

Μεγάλοι όμιλοι όπως Μποδοσάκη, Σκαλιστήρη, Μαδεν Λάκκο, κρατικοποιήθηκαν από τους σοσιαλιστές προκειμένου να παράγουν υπό την εποπτεία του κράτους με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον. Όλοι χρεοκόπησαν και έβαλαν λουκέτο, αφού έδωσαν την ευκαιρία σε κάποια κομματικά τρωκτικά να δημιουργήσουν περιουσίες σε βάρος της κοινωνίας.

Εκατοντάδες επιχειρήσεις όπως η Πιρέλι, η Γκουντγιαρ, η Πειραϊκή Πατραϊκή, η Αιγαίο κλπ χρεοκόπησαν έχοντας περάσει ή όχι σε κρατικό έλεγχο. Την δεκαετία του ’80 ξεκίνησε η περίοδος της δεύτερης γενιάς που τρώει τα έτοιμα.

Την πίεση της ανεργίας από το κλείσιμο των επιχειρήσεων ο Ανδρέας Παπανδρέου την αντιμετώπισε με προσλήψεις στο δημόσιο και πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.

Αν ο γέρο Καραμανλής δεν είχε βάλει την Ελλάδα στην ΕΟΚ η περίοδος αυτή θα είχε τελειώσει πριν το τέλος της δεκαετίας του ’80, όταν το δημόσιο χρέος ανέβηκε από το 25% στο 100% του ΑΕΠ.

Οι κοινοτικές επιδοτήσεις όμως επέκτειναν και παρέτειναν το βίο του κλεπτοκρατικού βαλκανικού σοσιαλισμού. Νέα επιχειρηματικά τζάκια της περιόδου ήταν επιχειρηματίες χωρίς εξαγωγικές επιχειρήσεις όπως οι προηγούμενοι αλλά κρατικοδίαιτοι.

Από τις αρχές της δεκαετίας του ’80 μέχρι το 2000 στη χώρα εισέρευσαν πάνω από 200 δισ. ευρώ κοινοτικών επιδοτήσεων και ενισχύσεων οι οποίες αντί να αναμορφώσουν την παραγωγική βάση πήγαν στην κατανάλωση.

Οι εισροές από την ΕΟΚ παρέτειναν και επέκτειναν το φαγοπότι της δεύτερης γενιάς μετά τον πόλεμο.

2000 -2015...

Το 2000 η χώρα χάρη στους δείκτες μιας παρασιτικής καταναλωτικής κοινωνίας των δημοσίων υπαλλήλων κατάφερε να εισέλθει στη ζώνη του ευρώ. Ήταν ένα κράτος και μια κοινωνία εθισμένα στην κατανάλωση που απέκτησαν μια πιστωτική κάρτα χωρίς πιστωτικό όριο.

Μέσα σε μια δεκαετία το χρέος του κράτους εκτοξεύθηκε σε επίπεδα που δεν ήταν διατηρήσιμα και ήρθε η χρεοκοπία.

2000 -2010

Μετά το 2010 ακολουθεί η τρίτη γενιά αυτή που καταστρέφει ό,τι είχε μείνει όρθιο.

Το κλίμα της ευημερίας με δανεικά απογείωσε η διακυβέρνηση Κώστα Καραμανλή (2004 -2010) όταν χάθηκε κάθε έλεγχος στις κρατικές δαπάνες και τις πελατειακές εξυπηρετήσεις.

Το 2010 οι κυβερνήσεις που ακολούθησαν την χρεοκοπία υπό την κηδεμονία της τρόικα προσπάθησαν να μαζέψουν τα αίτια που οδήγησαν στην ελεγχόμενη χρεοκοπία. Επί της ουσίας το μόνο που κατάφεραν ήταν μέσω οριζόντιων περικοπών να μειώσουν τα ελλείμματα χωρίς να αγγίξουν τον πυρήνα του παρασιτικού, πελατειακού κράτους και οικονομίας. Η επερχόμενη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ με τις υποσχέσεις επαναφοράς των συνθηκών ευημερίας με δανεικά εγγυάται την απόλυτη κατάρρευση του μεταπολεμικού και μεταπολιτευτικού μοντέλου. Με μεγάλη προθυμία ο κ. Τσίπρας ζητά να πάρει στα χέρια την απασφαλισμένη βόμβα που τύχη μεγάλη βοήθησε να μην σκάσει στα χέρια του κ. Γ. Παπανδρέου, χαρακτηριστικό εκπρόσωπο της τρίτης γενιάς μιας πολιτικής οικογένειας που διατρέχει όλη την μεταπολεμική περίοδο.

Το «σκάσιμο» της βόμβας που πυροδότησε ο Ανδρέας Παπανδρέου στα χέρια του Γιώργου Παπανδρέου θα είχε συμβολικό χαρακτήρα. Αντί του βιολογικού τέκνου όμως φαίνεται πως η ειμαρμένη της ιστορίας επιλέγει να σκάσει στα χέρια του πολιτικού τέκνου και κληρονόμου του βαθέος ΠΑΣΟΚ.

Οι ενδείξεις τόσο από το εξωτερικό όσο και το εσωτερικό συγκλίνουν πως το 2015 θα ζήσουμε την αυλαία του μεταπολεμικού μοντέλου. Η τρίτη γενιά εξαντλεί τις τελευταίες σταγόνες λίπους με ανεδαφικές προεκλογικές υποσχέσεις, αγνοώντας ή αδιαφορώντας για τις συνέπειες της απογοήτευσης.

Ο Θεός βοηθός...
Και καλού κακού πάρτε κανένα μακαρόνι...


Πηγή Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση