Σε κλοιό αγωνίας οι χριστιανοί στο Ιράκ

Κωνσταντινούπολη, ώρα 4 τα χαράματα. Το Airbus A332 της Turkish Airlines με προορισμό το Αρμπίλ, πρωτεύουσα της αυτόνομης κουρδικής περιοχής στο Βόρειο Ιράκ, είναι κατάμεστο από επιβάτες. Η σκηνή μοιάζει αλλόκοτη στα μάτια του Δυτικού ταξιδιώτη που κατακλύζεται από τηλεοπτικές εικόνες φρίκης γύρω από τη δράση των φανατικών τζιχαντιστών της οργάνωσης «Ισλαμικό Κράτος» στο Βόρειο Ιράκ και τη γειτονική Συρία. Ακόμη πιο αλλόκοτο φαντάζει το γεγονός ότι περίπου οι μισοί ταξιδιώτες είναι Ευρωπαίοι, Αμερικανοί και -σε μικρότερη έκταση- Ασιάτες από την Απω Ανατολή.

Κάθομαι στη θέση μου, ανάμεσα σε μια πενταμελή ομάδα Αμερικανών. Οι τέσσερις από αυτούς είναι στελέχη πετρελαϊκής εταιρείας που δραστηριοποιείται στο Ιρακινό Κουρδιστάν και ο πέμπτος είναι πρώην στρατιώτης των ειδικών δυνάμεων, υπεύθυνος για την ασφάλειά τους. «Δεν θα πηγαίναμε αν δεν ήμαστε βέβαιοι ότι δεν υπάρχει σοβαρό ζήτημα ασφάλειας», μου λέει ένας από τους Αμερικανούς συνταξιδιώτες μου. Η οσμή του πετρελαίου και του χρήματος αναδίδεται από παντού, για να ανακατευτεί με εκείνη του αίματος και της φωτιάς, στην καινούργια κρίση που μαστίζει το Ιράκ. «Εδώ, για να βγάλεις πετρέλαιο, αρκεί να ανοίξεις μια τρύπα στη γη. Το Ιράκ είναι η τελευταία χώρα που έχει τόσο πολύ, τόσο επιφανειακό και τόσο άριστης ποιότητας πετρέλαιο, που δεν χρειάζεται σχεδόν καμία επεξεργασία», προσθέτει. «Ειδικά από τη στιγμή που άρχισε να λειτουργεί ο καινούργιος αγωγός που μεταφέρει απευθείας πετρέλαιο από το Ιρακινό Κουρδιστάν στην Τουρκία, το δέλεαρ είναι τεράστιο».

Λίγες μέρες νωρίτερα, οι Αμερικανοί συνομιλητές μου είχαν φύγει άρον άρον από το Αρμπίλ, καθώς οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» είχαν φτάσει σε απόσταση μόλις 40 χλμ. από την πόλη, καταλαμβάνοντας το γειτονικό Μαχμούρ. Κατέκλυσαν το Facebook και το Twitter με βίντεο -πολλά από τα οποία ήταν πλαστά- που εμφάνιζαν τις αυτοκινητοπομπές τους, με τη μαύρη σημαία της οργάνωσης, να προελαύνει προς το Αρμπίλ και άλλα που απεικόνιζαν αντιπάλους τους να αποκεφαλίζονται ή να θάβονται ζωντανοί, με προφανή στόχο να σπείρουν τον πανικό στους Πεσμεργκά, την ένοπλη δύναμη των Κούρδων. «Ουδέποτε τέθηκε πραγματική απειλή για το Αρμπίλ, αλλά η προπαγανδιστική εκστρατεία των τζιχαντιστών έκανε τη δουλειά της για κάποιο διάστημα», μας λέει ο εμπορικός ακόλουθος της Ελλάδας στην πόλη, Νίκος Δούκας.

Στον δρόμο από το αεροδρόμιο προς το κέντρο του Αρμπίλ κυματίζει παντού η τρίχρωμη κουρδική σημαία με τον ήλιο στη μέση. Πουθενά η σημαία του κράτους του Ιράκ, με μόνη εξαίρεση τα υπουργεία της περιφερειακής κυβέρνησης και της τοπικής Βουλής, όπου το έμβλημα του τύποις ενιαίου κράτους εμφανίζεται, καχεκτικά μικρότερο, να συνοδεύει το κουρδικό. Περνάμε ένα σημείο ελέγχου δυνάμεων ασφαλείας για να μπούμε στη «Νέα Ελευθερία», μια οχυρωμένη κοινότητα με νεόκτιστα ακριβά σπίτια. Πίσω από τους υψηλούς τοίχους και τις κάμερες ασφαλείας φιλοξενούνται στελέχη των ξένων επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται στο Αρμπίλ. Η περιφρουρημένη «πόλη μέσα στην πόλη» ονομάζεται και Γερμανικό Χωριό, μια και Γερμανοί είναι οι κατασκευαστές της. Υπάρχουν ακόμη το Ιταλικό Χωριό, το Λιβανέζικο, το Αγγλικό και αρκετά ακόμη. Περίπου 150 Ελληνες επιχειρηματίες και στελέχη επιχειρήσεων -κυρίως στους τομείς των κατασκευών και του εμπορίου- βρίσκονται στην πόλη ή τουλάχιστον βρίσκονταν προτού αρχίσει η προέλαση των τζιχαντιστών και η περίοδος των καλοκαιρινών διακοπών, μας πληροφορεί ο κ. Δούκας.

Σε μικρή απόσταση από το Γερμανικό Χωριό βρίσκεται η Ανκάουα, η χριστιανική συνοικία του Αρμπίλ. Μας υποδέχεται το άγαλμα της Παναγίας και η εντυπωσιακή Εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ. Γύρω γύρω χριστιανικά μαγαζιά, μεταξύ των οποίων και το εστιατόριο Greek Grill, καταστήματα καλλυντικών και ενδυμάτων, όπου η μίνι φούστα έχει την τιμητική της – κάτι εντελώς παράταιρο για τη συντηρητική, πατριαρχική κοινωνία των Κούρδων. Ωστόσο η ατμόσφαιρα στη γειτονιά δεν θυμίζει σε τίποτα τις ημέρες της (σχετικής, για τα δεδομένα του Ιράκ) ασφάλειας και ευημερίας. Η εκκλησία, το χριστιανικό σχολείο, το πάρκο και οι γειτονικές ημιτελείς οικοδομές ξεχειλίζουν από πρόσφυγες που στοιβάζονται σε πρόχειρους καταυλισμούς του ΟΗΕ. Οι περισσότεροι από αυτούς κυνηγήθηκαν από τους τζιχαντιστές στη Μοσούλη και την ευρύτερη επαρχία της Νινευή, βασικό πόλο του χριστιανικού στοιχείου του Ιράκ. Συνολικά, οι εσωτερικοί πρόσφυγες υπολογίζονται σε 1,2 εκατομμύριο, μια μεγάλη ανθρωπιστική κρίση και ένα τεράστιο βάρος για τους περιορισμένους πόρους της τοπικής κουρδικής κυβέρνησης.

Μια από αυτούς είναι η πενηντάχρονη Ράφα Γκάζι, χριστιανή, νοσοκόμα στην πόλη Χαμντανία της Νινευή, χήρα με πέντε παιδιά και με την 70χρονη μητέρα της. «Οι τζιχαντιστές ήρθαν με 50 τζιπ στην πόλη μας, στις 4 τα χαράματα. Την περικύκλωσαν και κάλεσαν τον ανδρικό πληθυσμό να βγει έξω από τα σπίτια του. Απαίτησαν να ασπαστούν το Ισλάμ, απειλώντας τους ότι σε διαφορετική περίπτωση θα τους σκοτώσουν. Ορισμένοι απάντησαν με τα όπλα, με αποτέλεσμα να ακολουθήσει μακελειό. Η οικογένειά μου έχασε τέσσερις ανθρώπους, δύο άνδρες και δύο γυναίκες. Οι Πεσμεργκά είχαν ήδη φύγει από την πόλη, καθώς υστερούσαν πολύ σε οπλισμό. Ακολουθώντας τους όπως όπως, φύγαμε και εμείς για το Αρμπίλ, αφήνοντας πίσω τα σπίτια μας και όλα τα υπάρχοντά μας. Δεκάδες γυναίκες αγνοούνται. Ακούσαμε ότι άλλες βιάστηκαν και άλλες πήγαν στο σκλαβοπάζαρο». 

Εκδήλωση συμπαράστασης στα θύματα των διωγμών
Τα δραματικά γεγονότα έχουν δηλητηριάσει τις σχέσεις των Κούρδων και των Χριστιανών με τον σουνιτικό, αραβικό πληθυσμό της περιοχής. «Στο νοσοκομείο που δούλευα, μας εξηγεί η Ράφα, οι μισοί από τους σουνίτες Αραβες συναδέλφους μου πήγαν με το μέρος των τζιχαντιστών, αρκετοί πολέμησαν μαζί τους. Μπορεί να είχαν τα δικά τους βάσιμα παράπονα με την προηγούμενη κυβέρνηση του (σιίτη πρωθυπουργού) Μαλικί και με τους Αμερικανούς, αλλά εμείς τι τους φταίγαμε; Πώς μπορώ να γυρίσω πίσω στην πόλη μου και να ζήσω μαζί με αυτούς τους ανθρώπους χωρίς φόβο;».

Θα προτιμούσε λοιπόν ένα ανεξάρτητο κουρδικό κράτος; «Αυτή τη στιγμή, όπου όπως βλέπετε ζούμε έξι οικογένειες μέσα σε ένα κοντέινερ, αυτό είναι το τελευταίο που με απασχολεί», μας λέει. «Αλλωστε, κοντεύουμε να τρελαθούμε. Μέσα σε δύο μήνες φύγαμε και γυρίσαμε στην πόλη τρεις φορές. Τη μία ανήκουμε στο Κουρδιστάν, την άλλη στο Ιράκ, την επόμενη στο Ισλαμικό Κράτος. Ετσι όπως είναι τα πράγματα, ασφαλώς θα προτιμούσαμε να ζούμε με τους Κούρδους. Αλλά το βασικό για μας είναι να μας εγγυηθούν οι κυβερνήσεις και οι ξένοι ότι θα είμαστε ασφαλείς, ότι θα ζούμε χωρίς φόβο. Θέλουμε τα σπίτια μας πίσω, τη ζωή μας πίσω, αν και αυτοί που χάσαμε, δεν θα ξανάρθουν».

Λίγο αργότερα, στην εκκλησία του Αγίου Ιωσήφ γίνεται πανδαιμόνιο. Εχουν σπεύσει εδώ οι επικεφαλής όλων των χριστιανικών εκκλησιών της περιοχής, σε μια εμφαντική εκδήλωση συμπαράστασης στα θύματα των διωγμών. Διακρίναμε τον Μαρωνίτη πατριάρχη Λιβάνου Μπεσάρα αλ Ραχί, τον Ελληνορθόδοξο πατριάρχη Συρίας Γρηγόριο, τον Καθολικό αρχιεπίσκοπο Ιγνάτιο, τον Χαλδαίο επίσκοπο Σάκο και τον απεσταλμένο του Πάπα, καρδινάλιο Φιλόνι. Δύο ημέρες νωρίτερα, ο Πάπας Φραγκίσκος είχε εκφράσει την επιθυμία να επισκεφθεί ο ίδιος το Ιράκ και τάχθηκε υπέρ της «αυτοάμυνας» απέναντι στους τζιχαντιστές, προσθέτοντας ότι η επιχείρηση πρέπει να τεθεί υπό την αιγίδα του ΟΗΕ και όχι μόνο των ΗΠΑ.

Τα μέτρα ασφαλείας των πεσμεργκά είναι δρακόντεια λόγω του φόβου τρομοκρατικής επίθεσης πυρήνων τζιχαντιστών, σαν την πολύνεκρη που έγινε προ ημερών στο υπουργείο Εσωτερικών, στο Αρμπίλ. Ο Μαρωνίτης πατριάρχης θα δηλώσει στην «Κ»: «Οφείλουν όλοι να καταλάβουν ότι θύματα των τζιχαντιστών δεν είναι μόνο οι Χριστιανοί, αλλά και οι Γιαζίντι (θρησκευτική μειονότητα υπό απηνή διωγμό) και οι σιίτες, ακόμη και όσοι σουνίτες δεν συμφωνούν με τους φανατικούς. Αυτό που διακυβεύεται εδώ είναι η ίδια η ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Δεν μπορεί μία χώρα, οι ΗΠΑ, να αναλάβει εργολαβικά, από μόνη της, την αναχαίτιση της βαρβαρότητας. Την ευθύνη πρέπει να επωμιστεί η ίδια η διεθνής κοινότητα και πρώτα απ’ όλα οι αραβικές χώρες της περιοχής». Από την πλευρά του, ο αρχιεπίσκοπος Ιγνάτιος μας λέει: «Αυτό που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια μας είναι μια πραγματική γενοκτονία. Σαν Χριστιανοί, δεν θέλουμε τον πόλεμο, θέλουμε την ειρήνη, αλλά αυτή η μεσαιωνική βαρβαρότητα δεν μας αφήνει άλλη επιλογή από το να πάρουμε τη ρομφαία».

Πόσο άλλαξε μέσα σε μια δεκαετία αυτή η χώρα που, παρά το δικτατορικό καθεστώς της, ήταν το πιο κοσμικό κράτος της Μέσης Ανατολής, με τους Χριστιανούς να ανησυχούν για οτιδήποτε άλλο εκτός από το ενδεχόμενο θρησκευτικών διωγμών. Και τι τραγική κατάληξη για την αιματηρή αμερικανική επιχείρηση που είχε κωδική ονομασία «Ελευθερία στο Ιράκ»...

Πηγή  "Καθημερινή"

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση