Ιράκ: Ο δολοφόνος χτυπάει τρεις φορές...

Ποιοι κρύβονται πίσω από την παλιά και νέα γενοκτονία στο Ιράκ;

• Αρχεία από το Foreign Office και άλλες πηγές αποκαλύπτουν ωμά τα κίνητρα της εισβολής στο Ιράκ, τότε και τώρα 
• Αποχαρακτηρισμένα έγγραφα και πρακτικά συναντήσεων που χρονολογούνται πριν από την εισβολή καταδεικνύουν τον παρασκηνιακό ρόλο του αγγλοαμερικανικού παράγοντα

Ο βρετανικός Τύπος παραδέχεται σήμερα, επικαλούμενος αποχαρακτηρισμένα αρχεία του Foreign Office, ότι «ο πραγματικός στόχος της εισβολής στο Ιράκ το 2003 ήταν η σταθεροποίηση των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων και κυρίως η διασφάλιση της ελεύθερης ροής πετρελαίου από το Ιράκ προς τις διεθνείς αγορές, με προτεραιότητα τα συμφέροντα των αμερικανικών και βρετανικών εταιρειών»!

Μήπως τα ίδια συμφέροντα επιστρέφουν σήμερα στο Ιράκ μέσω ισλαμιστών μισθοφόρων, που δολοφονούν και αποτεφρώνουν όποιον και ό,τι βρουν στο διάβα τους;

Της Felicity Arbuthnot
Eφημερίδα Pravda
Απόδοση: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Φλόγες υψώνονται απειλητικά από το μεγαλύτερο διυλιστήριο πετρελαίου στο Μπαϊτζί, 130 χλμ βόρεια της Βαγδάτης, μετά από τις συνεχείς επιθέσεις ομάδων ισλαμιστών, οι οποίες καταστρέφουν ό, τι βρουν στο διάβα τους, καθώς κατευθύνονται προς την πρωτεύουσα της χώρας.

Σκοτεινή και τραγική ειρωνεία! Μόλις πριν από δύο μήνες, στην 11η επέτειο της (παράνομης) εισβολής στο Ιράκ, η εφημερίδα Guardian μας υπενθύμισε ότι η μαζική σφαγή, η αποτέφρωση δεκάδων χωριών και πόλεων και η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής από Αμερικανούς και Βρετανούς δεν έγινε λόγω ενός αντίστοιχου ιρακινού οπλοστασίου, αλλά για το πετρέλαιο, γεγονός που έχει από καιρό αντιληφθεί οποιοσδήποτε διαθέτει λίγη φαιά ουσία.

Συγκλονιστικές αποκαλύψεις

Η Guardian τόνισε ότι, όπως εύστοχα διατύπωσε ο Γκρεγκ Μουτίτ στο βιβλίο του«Fuel on the Fire», επικαλούμενος αποχαρακτηρισμένα αρχεία του Foreign Office, 

«Ο πραγματικός στόχος της εισβολής ήταν η σταθεροποίηση των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων και κυρίως η διασφάλιση της ελεύθερης ροής πετρελαίου από το Ιράκ προς τις διεθνείς αγορές, με προτεραιότητα τα συμφέροντα των αμερικανικών και βρετανικών εταιρειών.

Τα πιο καίριο στρατηγικό συμφέρον έγκειται στην επέκταση των παγκόσμιων ενεργειακών αποθεμάτων, μέσω ξένων επενδύσεων, σε μερικά από τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά κοιτάσματα παγκοσμίως, και στη δεδομένη στιγμή, σε εκείνα του Ιράκ».

Τα έγγραφα αποδεικνύουν ότι ΗΠΑ και Βρετανία επιχείρησαν να ιδιωτικοποιήσουν την παραγωγή πετρελαίου του Ιράκ και να την οργανώσουν βάσει των συμφερόντων κάποιων ευνοημένων επενδυτών.

Επίσης, σύμφωνα με την επίσης βρετανική εφημερίδα Independent:

«Τον Μάρτιο του 2003, λίγο πριν την είσοδο της Βρετανίας στον πόλεμο, η βρετανική εταιρεία Shell διέψευσε δημοσιεύματα, σύμφωνα με τα οποία είχε συνομιλίες με την Downing Street για το ιρακινό πετρέλαιο, χαρακτηρίζοντάς τα ως «εντελώς ανακριβή». Η εταιρεία British Petroleum (BP) επίσης αρνήθηκε ότι είχε οποιαδήποτε «στρατηγικό συμφέρον» στο Ιράκ, ενώ ο Τόνι Μπλερ περιέγραψε «τη θεωρία συνωμοσίας του πετρελαίου» ως «εντελώς παράλογη».
Όπως ανέκαθεν συνήθιζε να κάνει, ο Τόνι Μπλερ πέταξε στάχτη για να θολώσει τα νερά. Τον Οκτώβριο και Νοέμβριο του 2002, λίγους μήνες πριν από την εισβολή, είδαν το φως της δημοσιότητας έγγραφα που αποδεικνύουν ότι:
«Η βαρόνη Σίμονς, τότε Υπουργός Εμπορίου, είπε στην εταιρεία BP ότι, σύμφωνα με την άποψη της κυβέρνησης, θα πρέπει να δοθεί στις βρετανικές πετρελαϊκές εταιρείες ένα μερίδιο από τα τεράστια αποθέματα πετρελαίου και φυσικού αερίου του Ιράκ, ως ανταμοιβή για την αμυντική δέσμευση του Τόνι Μπλερ στα αμερικανικά σχέδια για την αλλαγή του καθεστώτος».

Η εφημερίδα υπογραμμίζει επίσης:

«Η κυρία Σίμονς συμφώνησε να πιέσει την κυβέρνηση Μπους για λογαριασμό της BP, επειδή ο βρετανικός πετρελαϊκός γίγαντας φοβόταν ότι είχε «κλειδωθεί έξω» από συμφωνίες που οι Αμερικανοί δρομολογούσαν αθόρυβα με τις κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της Γαλλίας και τις ενεργειακές τους εταιρείες.
Στα πρακτικά μιας συνεδρίασης με την BP, την Shell και την BG (πρώην British Gas), από τις 31 Οκτωβρίου 2002, κατεγράφησαν τα εξής:

«Η βαρόνη Σίμονς συμφώνησε ότι θα είναι δύσκολο να δικαιολογηθεί στις βρετανικές εταιρείες η απουσία τους από τα συμφέροντα στο Ιράκ, παρ’ όλο που η Βρετανία θα στηρίξει την κυβέρνηση των ΗΠΑ σε όλη τη διάρκεια της κρίσης του Ιράκ».

Στις 6 Νοεμβρίου 2002, το Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας προσκάλεσε διοικητικά στελέχη της BP σε μια εφ’ όλης της ύλης συζήτηση για τις «αναδυόμενες ευκαιρίες στο Ιράκ μετά την αλλαγή του καθεστώτος. Στα πρακτικά της συνεδρίασης αναφέρονται τα εξής:

«Το Ιράκ είναι η μεγάλη προοπτική στον πετρελαϊκό τομέα. Η ΒΡ ανυπομονεί να εισχωρήσει στο νέο αυτό πεδίο και ανησυχεί μήπως οι πολιτικές συμφωνίες της στερήσουν αυτή την ευκαιρία».

Ένα μήνα πριν, ο Γ.Γ. του Γραφείου Υποθέσεων της Μέσης Ανατολής του Foreign Office, Έντουαρντ Τσάπλιν, σημείωνε: 

«Η Shell και η BP δεν θα αντέξουν οικονομικά να μην έχουν ένα μερίδιο στο Ιράκ ... Ήμασταν αποφασισμένοι να διεκδικήσουμε όσα δικαιούνταν οι βρετανικές εταιρείες στο Ιράκ της μετά τον Σαντάμ εποχής». Εκπρόσωποι της BP τόνισαν στο Foreign Office ότι το Ιράκ ήταν «ό,τι πιο σημαντικό εμφανίστηκε στο πεδίο των ενεργειακών πηγών εδώ και πολύ καιρό».

Επίσης, στο βιβλίο του «Fuel on the Fire», ο Γκρεγκ Μουτίτ αποκάλυψε ότι:

«Οι 20ετείς συμβάσεις που υπεγράφησαν αμέσως μετά την εισβολή στο Ιράκ ήταν οι μεγαλύτερες σε σημασία στην ιστορία της βιομηχανίας πετρελαίου. Αφορούσαν στο 50% περίπου των κοιτασμάτων του Ιράκ, δηλ. 60 δισεκατομμύρια βαρέλια πετρέλαιο. Τα αγόρασαν εταιρείες όπως η BP και CNPC (China National Petroleum Company), των οποίων η μικτή κοινοπραξία θα αποφέρει κέρδη της τάξεως των 403 εκατ. ευρώ ανά έτος»...

Απόλυτη πολιτική υποκρισία

Στις 6 του Φεβρουαρίου 2003 ο Τόνι Μπλερ δήλωνε με θράσος:

«Επιτρέψτε μου να αναφερθώ στο θέμα του πετρελαίου, επειδή η θεωρία της συνωμοσίας πετρελαίου αποδεικνύεται ειλικρινά ένα από τα πιο παράλογα πράγματα που κυκλοφορούν, ειδικά όταν αναλύσει κανείς τα δεδομένα. Σας δηλώνω απερίφραστα ότι, αν τα πετρέλαια του Ιράκ μας ενδιέφεραν, θα είχαμε άνετα συνάψει μια συμφωνία με τον Σαντάμ για τα πετρέλαια αυτά. Δεν είναι τα κοιτάσματα το θέμα, αλλά τα όπλα τους »...

Η επιστροφή του εφιάλτη

Ωστόσο, από το βράδυ της Τρίτης, 17, μέχρι το πρωί της Τετάρτης, 18 Ιουνίου 2014, έγινε σαφές ότι ο εφιάλτης που εκτυλίχθηκε μετά από τις μηχανορραφίες, τα παράνομα σχέδια και τη μεγάλη κλοπή σημαντικών πόρων του Ιράκ επιστρέφει για στοιχειώσει και πάλι την περιοχή, καθώς οι αντάρτες σαρώνουν τη χώρα για να ελέγξουν ένα μεγάλο μέρος των μεγαλύτερων διυλιστηρίων του Ιράκ. 

Η BP έχει διατάξει την εκκένωση του 20% του προσωπικού, μέχρι στιγμής, από τις πετρελαιοπηγές στις νότιες περιοχές, αν και απέχουν αρκετά από το Μπαϊτζί, ενώ η Exxon Mobile έχει προβεί στην απομάκρυνση «ενός μεγάλου μέρους του προσωπικού της».

Χίλιοι Κινέζοι εργάτες έχουν παγιδευτεί στον χώρο εργασίας τους, σε πετρελαιοπηγές βορειότερα, ενώ 49 μέλη του προσωπικού της τουρκικής πρεσβείας, και άλλοι Τούρκοι πολίτες, κρατούνται όμηροι.

Άλλοι αλλοδαποί εργαζόμενοι, σύμφωνα με ξένους ανταποκριτές, μεταφέρθηκαν με ελικόπτερο από το Μπαϊτζί, και όλα δείχνουν σήμερα ότι θα περιέλθει εξ ολοκλήρου υπό τον έλεγχο των ανταρτών, οι οποίοι, σύμφωνα με ρεπορτάζ,  

«έχουν πλέον τον έλεγχο των μονάδων παραγωγής, των κτιρίων διοίκησης και τεσσάρων πύργων ελέγχου. Οι χώροι αυτοί αντιστοιχούν στο 75% του διυλιστηρίου». 

Οι πυρκαγιές, ωστόσο, εξακολουθούν να μαίνονται κατά τμήματα αυτού του τεράστιου διυλιστηρίου:

«Τη στιγμή αυτή», γράφει η ιστοσελίδα του Trust, «ζωντανή ανταπόκριση σε βίντεο που ανέβασε η εφημερίδα Guardian δείχνει έναν κρατικό υπάλληλο, το Σαλάχ Ματζέντ, στο Μπαϊτζί, να δηλώνει ότι οι εγκαταστάσεις του διυλιστηρίου είναι στα πρόθυρα της εξ ολοκλήρου παράδοσής τους στους ισλαμιστές αντάρτες».

Εν τω μεταξύ, η ιρακινή «κυβέρνηση» (τα περισσότερα μέλη της οποίας έφυγαν για το αεροδρόμιο και κανείς στο Ιράκ δεν τους έχει δει από το Σαββατοκύριακο), απαρτίζεται στην ουσία από έναν άνθρωπο, τον «πρωθυπουργό» Νούρι Αλ Μαλίκι, ο ποίος ακόμη δεν φρόντισε να σχηματιστεί ένα κοινοβούλιο μετά τις ύποπτης διαφάνειας εκλογές της 30ής Απριλίου. 

Από τις εκλογές αυτές αποκλείστηκε το Ανμπάρ, το μεγαλύτερο κυβερνείο στο Ιράκ, και ζήτησε την παρέμβαση των ΗΠΑ μέσω αεροπορικών επιθέσεων, «για να αντιμετωπιστούν οι επαναστάτες», όπως έγραφε η ανακοίνωση που εξέδωσε.

Έτσι, για άλλη μια φορά, το Ιράκ «αναγκαστικά» θα πρέπει (;) να βομβαρδιστεί για να επικρατήσει η «ειρήνη» της λεηλασίας του πετρελαίου του.

Παρανομία, γενοκτονία, παραλογισμός

Ο ΟΗΕ ανακοίνωσε σήμερα ότι όσα συμβαίνουν στο Ιράκ ισοδυναμούν με ανθρωπιστική καταστροφή 3ου βαθμού. 

Κατά ένα ειρωνικό τρόπο, το 80% της κωμόπολης του Μπαϊτζί καταστράφηκε στον πρώτο πόλεμο του Κόλπου το 1991. Παρά το ανελέητο εμπάργκο που επέβαλαν οι ΗΠΑ και η Βρετανία μέσω του ΟΗΕ, κατά το οποίο στέρεψε η χώρα από φάρμακα και ανταλλακτικά όλων των ειδών, η μικρή πόλη ξαναχτίστηκε σε περίπου δύο μήνες.

Μια άλλη τραγική ειρωνεία είναι η εξής:

Στο Μπαϊτζί κατέληξαν οι Βρετανοί όμηροι που συνελήφθησαν στο Κουβέιτ κατά τη διάρκεια του Α’ Πολέμου του Κόλπου. Και δεν αποκλείεται να κρύβεται εκεί αυτή τη στιγμή ο ηγέτης-μαριονέτα του Ιράκ που επέβαλαν οι Αμερικανοί, και μαζί του να βρίσκονται και τα υπόλοιπα «απομεινάρια» του καθεστώτος του.

Το συγκρότημα του διυλιστηρίου βρίσκεται στην τοποθεσία εκείνη που οι Αμερικανοί κατακτητές απλοϊκά ονομάζουν «σουνιτικό τρίγωνο», μια περιοχή όπου κυριαρχούν κυρίως υποστηρικτές του πρώην κοσμικού Ιράκ, χωρίς να γίνεται καν αναφορά στον σπόρο του θρησκευτικού διχασμού που προκάλεσε την τραγωδία, το χαοτικό άνοιγμα των συνόρων που μετέτρεψε τη χώρα σε ξέφραγο αμπέλι και την κατέστρεψε, και όλες γενικά τις επιπτώσεις της βάρβαρης εισβολής.

Άραγε, θα αποδειχθεί, στο νέο αυτό γύρο του παιχνιδιού των πετρελαϊκών συμφερόντων και του διχασμού, ότι η ίδια περιοχή είναι το κλειδί για το μέλλον του Ιράκ; 

Θα αποτινάξει τελικά η χώρα αυτή τον ζυγό που της επέβαλαν οι ταγοί άλλων χωρών, που δεν είχαν ιδέα για την ιστορία και τον πολιτισμό της;


Πηγή: Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση