Δήθεν ζωή

Γράφει ο Γιάννης Λαζάρου 

Σε δύο κομμάτια έχουν χωρίσει την ειδησεογραφία κατανάλωσης οι αρχισυντάκτες πολιτικοί και με περισσή επαγγελματικότητα διαχέουν οι κατοχικοί δημοσιογράφοι: Σκάνδαλα εκατομμυρίων και τρομοκράτηση πολιτών. 

Από τη μια βλέπεις να σκαλίζουν σκάνδαλα που επί δεκαετίες σκόνταφτες πάνω τους, ακόμα κι αν ζούσες στην πιο ακριτική περιοχή, και από την άλλη σε τρομοκρατούν ότι θα σε τιμωρήσουν ανελέητα αν δεν πληρώσεις τα σκανδαλώδη χαράτσια που οι νέοι Λουδοβίκοι σού επιβάλλουν. 

Το θέμα είναι ότι οι δημοσιογράφοι που σπαταλούν τόσο χώρο για την φάτσα του Καντά, του Φιλιππίδη δεν μπαίνουν καν στην  διαδικασία δεοντολογίας να μάθουν ποιος είναι ο κάθε απλός Έλληνας πολίτης που με το ζόρι χρωστάει, πού ζει, πώς βιώνει τις απειλές και να καταθέσει τις δικές του απόψεις για το μακέλεμα ζωής και αξιοπρέπειας που δέχεται. 
Όλοι οι πολίτες αντιμετωπίζονται ως μία μάζα ενώ το κάθε καθίκι, που χρηματοδοτούνταν από το δικό σου υστέρημα επί δεκαετίας, έχει όλα τα φώτα της δημοσιότητας. Ακόμα και στην καταδίκη δεν έχεις τα ίδια δικαιώματα με τον κατά συρροή εγκληματία. Στη δίκη του κάθε λαμογιού θα πάρουν μέρος εκπρόσωποι όλων των μέσων, θα πέσουν οι προβολείς πάνω τους, θα αντιμετωπιστούν ως αστέρες του χόλυγουντ ενώ ακριβοπληρωμένοι δικηγόροι που θα τους υπερασπιστούν θα πάρουν τις απολαβές τους από τα κλεμμένα χρήματα των λαμογιών. 

Αντίθετα στις εκατοντάδες δίκες που περνούν καθημερινά απλοί πολίτες για να υπερασπιστούν το “δεν έχω” ή “δεν πληρώνω γιατί το θεωρώ άδικο” κανένα φλας φωτορεπόρτερ δεν θα ξοδευτεί. Κανένας δημοσιογράφος δεν θα παρακολουθήσει τις δίκες όλων μας διότι η μάζα έχει έναν κανόνα δικαιοσύνης και αυτός είναι υπέρ του Κράτους και όχι υπέρ του δικαίου. 

10 φάτσες λαμογιών, κρατικοδίαιτων εγκληματιών έρχονται και υπερκαλύπτουν τα πρόσωπα 10,000,000 πολιτών που παλεύουν όχι να εναντιωθούν στο σύστημα αλλά να προστατευθούν από το σύστημα λαιμητόμο. Η δημοσιογραφία δείχνει κατάμουτρα αυτό που η εξουσία αισθάνεται απέναντι στον πολίτη: Υπεροψία. Κατατάσσουν το σοβαρό των υποθέσεων όχι για το ποιος είσαι, αλλά για το πόσο κατάφερες να τρως με χρυσά κουτάλια με τις πλάτες του συστήματος. 

Ακόμα και για το πως θα σε φυλακίσει το σύστημα υπάρχει διαχωριστική γραμμή. Αν είσαι Άκης ή Σμπώκος θα πας σε μοναχικό κελί με όλα τα κομφόρ διότι όχι μόνο έφαγες δισεκατομμύρια αλλά συντέλεσες και στο βαρύ χρέος της Ελλάδας. Αν είσαι όμως μικροοφειλέτης των αντισυνταγματικών φόρων του ύψους των 10,000 ευρώ τότε σου πετάνε μέσα στα άλλα ότι ετοιμάζουν στρατόπεδα να σε χώσουν γιατί εσύ δεν χωράς σε διαμορφωμένα και πληρωμένα από σένα κελιά που ορίζουν την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. 
Ακόμα και για την νόμιμη άδεια που το σύνταγμα ορίζει ότι θα πρέπει να παίρνεις κατά τον “σωφρονισμό” σου είναι έτοιμοι να σου ζητήσουν αντάλλαγμα 25 ευρώ. Αν είσαι Άκης ή Παπαγεωργόπουλος τα 25 ευρώ είναι εύκολο να τα βρεις, αν είσαι όμως άνεργος εργάτης τα 25 ευρώ είναι το ποσό που θα θρέψει την οικογένεια σου για 15 ημέρες ενώ περιμένει την αποφυλάκισή σου. 

Όλα αυτά γίνονται με την Μεγάλη Δικαιοσύνη να παίρνει μέρος, εφόσον τα ονόματα των δικαστών που συμμετέχουν σε κάθε πλούσια δίκη γίνονται γνωστά, αντίθετα με τα ονόματα των άλλων δικαστών που περιμένουν να τελειώσει η τεράστια ουρά των κατηγορουμένων Ελλήνων που θα περάσουν από το εδώλιο. Δύο σταθμά και για την Ανεξάρτητη Δικαιοσύνη. Επώνυμος ο δικαστής των λαμογιών, ανώνυμος ο δικός σου διότι μέσα στην δική σου Δίκη η ανωνυμία που ορίζει το Σύνταγμα παίρνει σάρκα και οστά, στην Δίκη των Λαμογιών η επωνυμία φυλάει τα έρμα. 

Το αόρατο χέρι που πάτησε το κουμπί για να ορμήσουν ηγεσία, δημοσιογράφοι και δικαιοσύνη ποιανού ήταν στην συγκεκριμένη χρονική στιγμή και τι στόχο έχει; Πάντα τον ίδιο. Εσένα που πρέπει να οδηγηθείς σε νέες εκλογικές μάχες "καθαρμένος" από πολιτικούς και οικονομικούς εγκληματίες των οποίων οι συνάδελφοι είναι οι υποψήφιοι νέοι σωτήρες. 
Είναι οι ίδιοι ακριβώς που σε βάζουν στην κατηγορία του “εγκληματία” και του “ληστή του Κράτους” όταν στις 30 κάθε μήνα δεν έχεις να πληρώσεις τη μίζα που τους κρατάει στην εξουσία και που βάφτισαν Φόρο Αλληλεγγύης. 

Ότι έχουμε τελειώσει το ξέρουμε. Ότι καμία δικαιοσύνη δεν πρόκειται να μάς δικάσει βάσει Δικαίου αλλά βάσει Κατοχικών Νόμων το ξέρουμε. Ότι ένα μεγάλο ποσοστό των πολιτών θα περάσει έστω και μία μέρα φυλακή αδίκως, το ξέρουμε. Το ότι ένα φλας φωτογράφου και ένα άρθρο δημοσιογράφων δεν θα χαλαλιστεί για την δική μας ιστορία καταδίκης τηρώντας την δεοντολογία και των δύο πλευρών, το ξέρουμε. 

Αυτό που δεν ξέρουμε τελικά είναι η απύθμενη υπομονή που μέσα μας κρύβαμε εις το όνομα του δήθεν δικαίου, της δήθεν τάξης και της δήθεν κοινωνικής σταθερότητας.

Πηγή Στον Τοίχο