Παράσιτα, που θα μας πίνουν το αίμα μέχρι να μας σκοτώσουν…
Γράφει ο Γεωργίου Μιχαήλ
Στη χώρα του τίποτα, στη χώρα που τα μηδενικά απέκτησαν αξία, στη χώρα που οι άνθρωποι έγιναν στατιστικοί αριθμοί σε ένα τεράστιο πείραμα ελέγχου του πλήθους, πρέπει να γίνει κατανοητό πως σε αυτή τη χώρα, χθες και σήμερα, κυριαρχούν τα παράσιτα. Μικρο-οργανισμοί που ζούνε εις βάρος του «ξενιστή» και συνεχίζουν να το κάνουν μέχρι να επέλθει το μοιραίο για τον ξενιστή.
Σε αυτή τη χώρα, αυτά τα παράσιτα έχουν μία λογική, να επιβάλουν την απελπισία, να κάνουν καθεστώς τον τρόμο, να εξαναγκάσουν τους πολίτες να ζούνε με την αγωνία του αύριο, αν είναι δυνατόν και του σήμερα, να ζούνε σκεπτόμενοι πως θα μπορέσουν να επιβιώσουν και να μην τολμούν να σκεφτούν ότι μπορούνε να ζήσουν και χωρίς αυτά τα θανατηφόρα παράσιτα, τους οικονομικούς δολοφόνους, τους κενούς συναισθημάτων «ταγούς» που ζούνε πλουσιοπάροχα απομυζώντας το αίμα των ανθρώπων και κάνουν τον θάνατο καθημερινό σύντροφο όλων…
Σε αυτή τη χώρα, όπου βιάζονται σύμφωνα με σχέδιο και κατά σύστημα, τόσο οι νόμοι όσο και η λογική, κυριαρχεί η αρπαχτή! Το πλιάτσικο που δόθηκε ως δικαίωμα στους εκτελεστές της χώρας, από τους εντολείς τους. «Αρπάξτε τα ψίχουλα και παραδώστε μας ολόκληρο το τραπέζι».
Αποτελειώνουν την πραγματική οικονομία. Και το κάνουν χωρίς καν να προσπαθούν να κρυφτούν, επειδή νιώθουν σίγουροι από την ισχύ των αφεντικών τους.
Φωνασκούν οι πτωματοφάγοι για ένα ανύπαρκτο πρωτογενές πλεόνασμα, τη στιγμή που όλοι γνωρίζουν ότι είναι λογιστικό εφεύρημα και οδηγεί σε νέα δεινά.
Επιβάλλουν υπερφορολογήσεις, προχωρούν μέχρι και στην απειλή κατασχέσεων (οσονούπω η απειλή θα υλοποιηθεί και δια νόμου), κατορθώνοντας να φορτώσουν τα δικά τους εγκλήματα στις πλάτες ενός ολόκληρου λαού.
Κραυγάζουν με ιαχές θριάμβου για ένα ανύπαρκτο θετικό εμπορικό ισοζύγιο, την ίδια στιγμή που οι εξαγωγές έχουν πρωτοφανή καθίζηση (-12,2%) λόγω υπερφορολόγησης ή έλλειψης ρευστότητας. Τα ίδια συμβαίνουν και στην βιομηχανική παραγωγή, όπου η πτώση έχει φτάσει στο -5,2%. Ακολουθεί η μεταποίηση με πτώση στο -5,9%, ενώ άλμα στο κενό έχει κάνει και βρίσκεται σε συνεχή πτώση ο όγκος των οικοδομών, με πτώση -40%
Η διαφθορά είναι κανόνας, και έχει αποτυπωθεί σε διεθνείς πίνακες, αλλά τα αιμοβόρα παράσιτα που προσποιούνται ότι κυβερνούν, επιμένουν πως είναι έντιμοι, πως αγωνιούν για την επόμενη ημέρα, πως επιδιώκουν την έξοδο από την καταστροφή. Και δεν λένε ψέματα! Μόνο που, αγωνιούν για την δική τους επόμενη ημέρα, για την προσωπική τους ασφαλή έξοδο από την χώρα της καταστροφής και είναι έντιμοι απέναντι στους ξένους εντολείς τους.
Οδύρονται σε κάθε νέο μέτρο, διαμαρτύρονται στα τηλεοπτικά παράθυρα, ως μετανοημένες πόρνες, αλλά δεν ξεχνούν το επάγγελμά τους και την κατάλληλη στιγμή παραδίδουν (ξανά και ξανά) στην καταστροφή τους ιδιοκτήτες της χώρας, τους πολίτες, που τους μεταβάλλουν σε παρίες…Οι οικονομικοί ναζί είναι εδώ, μέσα από τις πύλες και ετοιμάζουν για όλους μας έναν μεσαίωνα... Είναι κακόγουστο αστείο πλέον να παρακολουθείς τους διαλόγους τους και τις πράξεις τους! Το
πιο άθλιο, κακά σκηνοθετημένο Θέατρο, οι πιο άσχημοι ηθοποιοί, με το
πιο ακριβό εισιτήριο όμως για τον Θεατή, που είναι ο πολίτης, με την
ατυχία μάλιστα να του απαγορεύεται να φύγει από την παράσταση-παρωδία
που πρέπει να την παρακολουθήσει μέχρι το τέλος!
Αυτοί, λοιπόν, λένε πως θα μας σώσουν, τη στιγμή που όλα δείχνουν πως είναι έτοιμοι να μας δώσουν την χαριστική βολή. Τα αφεντικά τους φαίνεται πως βιάζονται και δεν έχουν χρόνο για να απολαύσουν την γενοκτονία που συντελείται στην Ελλάδα.
Το όλο θέμα είναι να καταλάβουμε όλοι εμείς, οι πολίτες, πως αυτό το ανθρωποφάγο σύστημα επιζεί από εμάς και στηρίζεται στον φόβο μας. Ο φόβος είναι το εργαλείο που το κρατά στη ζωή. Ο δικός μας φόβος είναι εκείνο που τοποθετεί στην καθημερινότητά μας και που του εξασφαλίζει την… διαιώνισή του. Αν πετάξουμε τον φόβο μας στην άκρη (έτσι κι αλλιώς αυτό θα γίνει νομοτελειακά, όταν θα μας τα έχουν πάρει όλα και δεν θα έχουμε να χάσουμε τίποτε), τότε όλα θα τελειώσουν μονομιάς. Ακόμη και τα αφεντικά των παράσιτων, θα αλλάξουν στάση και θα παραδώσουν «στο πιάτο» τους σημερινούς πρόθυμους εκτελεστές – δημίους της πατρίδας μας.
Μόλις ο φόβος πάψει, τότε θα έρθει στη δική τους ζωή ο τρόμος… ο απόλυτος τρόμος, γιατί γνωρίζουν πάρα πολύ καλά τι κάνουν…
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
Αναρτήσεις
Κύριε Γεωργίου,
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σας γνωρίζω και σήμερα 9/10/2014 από καλή μου τύχη έπεσα πάνω στο άρθρο σας. Τι να πω? Δεν έχω λόγια! Απλά μπράβο για το λόγο σας, την ευστοχία και την καυστικότητα σας. Έχω ανατριχιάσει και πριν το ξαναδιαβάσω πάλι με την ησυχία μου θέλησα να σας γράψω το σχόλιό μου. Είμαι επιχειρηματίας, επιστήμονας, αυτοδημιούργητος, μέτοχος μεγάλης και γνωστής στο χώρο της εταιρείας, κατασκευαστικής, υψηλής τεχνολογίας που αγωνίζεται εδώ και 25 χρόνια ενάντια σε όλα αυτά παράσιτα. Μόνο που δυστυχώς αρχίζουν να με κάμπτουν! Σιγά σιγά βεβαίως, γιατί ήμουν επιθετικός ξενιστής, καταφέρνουν να με φθείρουν και κάθε φορά που χάνω το κουράγιο μου ψάχνω να βρω δυνάμεις έστω και μέσα από άρθρα όπως το δικό σας. Σας ευχαριστώ που μου δώσατε λίγο δύναμη σήμερα για να αναστηλωθώ και να συνεχίσω να πολεμάω έστω και λαβωμένος τα παράσιτα. Θα προωθήσω το άρθρο σας και στα 2 μεγαλύτερα παιδιά μου στα οποία αγωνιωδώς προσπαθώ να μεταλαμπαδεύσω το μαχητικό πνεύμα και την ικανότητα του λόγου που δυστυχώς η μετριοκρατία και τα παράσιτα κάνουν ότι μπορούν σήμερα για να τους την στερήσουν. Το μόνο που εύχομαι και συγνώμη που θα σας το πω, αλλά ποτέ δε φοβήθηκα να λέω τις απόψεις μου, είναι να μην είστε κάποιο κομματόσκυλο το οποίο έμαθε ρητορική μέσα από την κομματική σχολή στην οποία φοίτησε και ίσως να υπηρετεί σήμερα. Ειλικρινά δεν θα το ήθελα με τίποτε γιατί τότε θα σας κατατάξω και εσάς στα παράσιτα.
Αγαπητέ, ανώνυμε αναγνώστη, σας ευχαριστώ για τα καλά σας λόγια και σας συγχαίρω για τις αντιστάσεις αλλά και την επιθυμία σας να παράξετε μέσα από την οικογένειά σας πολίτες και όχι παρίες. Δεν υπήρξα και ούτε ποτέ επιθύμησα να γίνω μέλος, μέρος, ψηφοφόρος ή φίλος κάποιου κόμματος από αυτά που παρέδωσαν την πατρίδα μου στους σύγχρονους δημίους - σφαγείς της. Τα λίγα γράμματα που έμαθα ήταν στο δημόσιο σχολείο που πήγα, ενώ τις κύριες γνώσεις μου τις έδωσε η ίδια η ζωή μέσα από την προσπάθεια και τον συνεχή αγώνα για να μπορώ να ζήσω. Απελθέτω απ' εμού το ποτήρι των κομματόσκυλων, των δεμένων στο άρμα του εκάστοτε σαλτιμπάγκου που παριστάνει τον σωτήρα εξυπηρετώντας τα αφεντικά που τον ανέδειξαν. Και όμως, αισθάνομαι παράσιτο, επειδή βλέπω την πατρίδα μου να σκυλεύεται και δεν μπορώ να κάνω οτιδήποτε πέρα από το να κραυγάζω το δίκαιό της. Λυπάμαι που μας βρήκαν εποχές ζόφου και έρχονται ακόμη χειρότερες ημέρες εξαθλίωσης. Ευελπιστώ τα όσα συμβαίνουν να είναι ένα καλό μάθημα για να ανακτήσουμε το χαμένο ήθος και να ξαναβρούμε εκείνο το μονοπάτι που θα μας οδηγήσει στο καλύτερο. Εύχομαι ο προσωπικός αγώνας, ο καλός αγώνας, του καθενός, να ευοδωθεί έτσι ώστε να κατανοήσουμε τι είχαμε και τι χάνουμε. Να κατανοήσουμε τα αυτονόητα και να διεκδικήσουμε το ευ για να το προσθέσουμε στο ζειν ενώ σήμερα κάποιες μαριονέτες μας απλόχερα μας προσφέρουν συσίτια και μια δολοφονημένη από τους ίδιους ελπίδα. Κλείνοντας, αναρωτιέμαι: Είναι δυνατόν, άραγε, να μας σώσουν εκείνοι που μας κατέστρεψαν; Και πάλι σας ευχαριστώ για την επικοινωνία. Αν επικοινωνούσαμε, πραγματικά, ως πολίτες, τίποτε από όλα όσα τραγικά συνέβησαμ δεν θα είχε συμβεί (Γεωργίου Μιχαήλ)
Διαγραφή