Τις πταίει!

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, 

εκπαιδευτικού, συγγραφέα 

Αυτό το κομμάτι γης, που παρήγαγε έναν από τους λαμπρότερους παγκόσμιους πολιτισμούς και το επιβουλεύονται «άσπονδοι φίλοι και σύμμαχοι» να το φάνε, έχει φτάσει πραγματικά στο χείλος του γκρεμού.

Οι υπαίτιοι, είτε το παραδεχόμαστε είτε όχι, βρίσκονται εντός των τειχών, όπως πάντα στην ιστορία αυτού του τόπου. Δεν είναι οι ξένοι. Δεν είναι αυτοί που μας επιβουλεύονται. Αυτοί κάνουν τη δουλειά τους, υπηρετώντας τα δικά τους συμφέροντα. Μάλλον είναι άξιοι συγχαρητηρίων, αν θέλουμε με υπερβολή να δείξουμε του λόγου το αληθές.

Είναι όλοι αυτοί που συνετέλεσαν να δημιουργηθεί αυτό το κουφάρι, για να το κατασπαράξουν τα όρνια που παραμονεύουν και ορέγονται να ξεκοκαλίσουν ακόμη και τα «κόκαλα των Ελλήνων τα ιερά», που λέει και ο εθνικός μας ποιητής.

Οι υπαίτιοι είναι εντός και είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων (όχι όλοι), παρ’ όλο που φαίνεται απίθανο και αναληθές: Είναι δυνατό να φταίνε όλοι αυτοί; Κι’ όμως είναι δυνατό, αν καταμερίσουμε τις ευθύνες σ’ εκείνους που είχαν την κύρια ευθύνη και μας οδήγησαν σ’ αυτή την παρακμιακή πορεία και σε κείνους που τους έδωσαν τη δυνατότητα να το πράξουν.

Υπάρχει πραγματικά συλλογική ευθύνη; 

Η απάντηση: Ναι, υπάρχει! «Το της πόλεως όλης ήθος ισούται τοις άρχουσιν» του Ισοκράτη, ισχύει στο ακέραιο. 

Και ο θυμόσοφος λαός συμπληρώνει κωμικά και ειρωνικά: «Όταν η σύζυγος αμαρτάνει ο σύζυγος δεν είναι αναμάρτητος».

Οι κύριο υπαίτιοι φυσικά είναι όσοι άσκησαν εξουσία. Είναι το παρακράτος του ΠΑΣΟΚ και της Νέας Δημοκρατίας, γιατί δεν μπορούμε να μιλάμε για κράτος. Ένα κράτος αποτελείται από ελεύθερους πολίτες, που το συναποτελούν.

Εδώ μιλάμε για υποτελείς του ανωτέρω παρακράτους.

Είναι όλοι εκείνοι που, απ’ όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, το στήριξαν και το στηρίζουν ακόμη. Είναι όλοι εκείνοι που καταλήστεψαν την Ελλάδα, δημιουργώντας το τεράστιο χρέος. Το χρέος δεν δημιουργήθηκε από μόνο του.

Είναι και όσοι δεν την καταλήστεψαν, αλλά συνέβαλαν στην καταλήστεψή του, στηρίζοντάς τους με έργα και λόγια και κυρίως με την ψήφο τους, ελπίζοντας, είτε από καιροσκοπισμό και ιδιοτέλεια, για ατομικό όφελος σε βάρος της κοινωνίας, είτε από αφέλεια και ελπίδα ή βλακεία, για ένα υποτιθέμενο καλύτερο μέλλον.

Είναι κι’ εκείνοι που δε συμμετείχαν, αλλά δεν είχαν την ιδεολογία, την πολιτική και την ικανότητα, να καταργήσουν τον φαύλο κύκλο της μεταπολίτευσης, να αναστρέψουν την κατηφορική πορεία και να προβάλουν μια εναλλακτική πρόταση διεξόδου από την πολυεπίπεδη κρίση: οικονομική, κοινωνική, πολιτική, εθνική και κυρίως πολιτισμική, με την έννοια της καταρράκωσης των ηθικών και αξιακών αρχών που αποτελούν τη βάση ύπαρξης και προόδου μιας κοινωνίας.

Είναι η παντελής χρεοκοπία μιας κοινωνίας που έχασε τον εαυτό της, την πίστη της, το φρόνημά της, τον πολιτισμό της. Είναι η χρεοκοπία μιας κοινωνίας που οδηγήθηκε από τα δύο κόμματα εξουσίας στην καταναλωτική αποχαύνωση και αποβλάκωση με βάση το παρασιτικό καταναλωτικό μοντέλο που σκόπιμα εφάρμοσαν, για να την εκμεταλλεύεται μια οικονομική και πολιτική ολιγαρχία εντός και εκτός Ελλάδας με τη συνεργία, τη συνενοχή ή την ανοχή τους.

Είναι όμως και τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης που λόγω ιδεοληψίας, ανικανότητας και προσαρμογής στο σύστημα, δεν κατάφεραν να πείσουν και δώσουν διέξοδο, γιατί στηρίχτηκαν σε έναν οικονομισμό του 19 αιώνα, ο οποίος ούτε τότε ίσχυε ούτε τώρα. Για να το πούμε απλά: Η οικονομία έπεται της ηθικής των κομμάτων, τω πολιτικών και της πολιτικής, δεν προηγείται. Όμως μια κατηγορία των πολιτικών και της πολιτικής, κυρίως από την αριστερά, πρεσβεύει το αντίθετο και ομνύει σ’ αυτό. Ένα τραγικό λάθος, που οδηγεί και θα οδηγεί μονίμως σε αδιέξοδα.

Μ’ αυτή την έννοια φταίει η πλειοψηφία, ως άθροισμα των κομμάτων εξουσίας και αντιπολίτευσης. Ο καθένας με το δικό του βαθμό ευθύνης. Κανένας δεν είναι αμέτοχος, απ’ όσους έχουν συνείδηση των πράξεών τους. Γιατί υπάρχει και η κατηγορία εκείνων που δεν έχουν συναίσθηση των εγκλημάτων τους, για τους οποίους ισχύει η φράση του Ευαγγελίου: «Ου γαρ οίδασι τι ποιούσι». Και φυσικά υπάρχουν πάντοτε και οι εξαιρέσεις. Υπάρχουν άνθρωποι που διατήρησαν μέσα στον κυκεώνα της διαφθοράς και της σήψης την αξιοπρέπειά τους. Μια μειοψηφία που ίσως αποτελεί ελπίδα για το μέλλον.

Με την έννοια αυτή δεν ισχύει αυτό που κάποτε ισχυρίστηκε ο Γιώργος Παπανδρέου: «Θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί!».

Όχι, δεν θα τα καταφέρουμε όλοι μαζί, γιατί δεν είναι όλοι άξιοι και ικανοί να μας οδηγήσουν σε διέξοδο από τα αδιέξοδα.

Επιτέλους πρέπει να διαχωρίσουμε τις ευθύνες μας. Αρκετά κράτησε και το «όλοι μαζί τα φάγαμε» του Πάγκαλου. Δεν μπορούν να ταυτίζονται οι έχοντες και κατέχοντες, λόγω συναλλαγής, διαπλοκής και διαφθοράς, με τους μη έχοντες και μη κατέχοντες.

Από τη μια οι ένοχοι, για τους οποίους λέει ο λαός με απλά λόγια: Να πληρώσουν αυτοί που τα φάγανε και προκαλούν, γιατί ζουν και βασιλεύουν στα κορόιδα. Όλοι αυτοί δεν πρέπει να μένουν στο απυρόβλητο, όπως συνήθως.

Ποιοι καρπώθηκαν αλήθεια αυτόν τον πακτωλό των χρημάτων από τα δημόσια ταμεία και τον υπέρογκο δανεισμό, που φέρουν την πρώτη ευθύνη, για την χρεοκοπία της Ελλάδας; (δεν μιλάω για κράτος, γιατί δεν υπάρχει ή αν υπάρχει, υπάρχει μόνο γι’ αυτούς, τους διαπλεκόμενους πολιτικούς και οικονομικούς κλεπτοκράτες.

Πώς είναι δυνατό να ταυτιστούμε μαζί τους, για να σωθούμε;

Πώς είναι δυνατό να πάμε χέρι χέρι με τους κλέφτες και απατεώνες και με αυτούς που τους καλύπτουν, τη στιγμή που είναι σίγουρο ότι μόλις ξαναδούμε μια δεκάρα θα μας την κλέψουνε κι’ αυτή;

Είναι πέρα από βέβαιο, πως όταν και εφόσον ορθοποδήσει η οικονομία σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων πάλι τα ίδια θα συμβούν και χειρότερα, αν μείνουν στην εξουσία αυτοί που δημιούργησαν το πρόβλημα.

Γιατί η κρίση δεν ήρθε από τον ουρανό.

Κάποιοι την δημιούργησαν, κάποιοι είναι υπαίτιοι.

Και βρίσκονται εντός των τειχών, όπως τονίσαμε. Και είναι γνωστοί και άγνωστοι και μη εξαιρετέοι.

Πως είναι δυνατό να συμπορευτούμε με αυτούς που απεμπολούν τα εθνικά μας δίκαια, για αλλότρια συμφέροντα;

Πώς είναι δυνατό να εμπιστευτούμε αυτούς που μας έφεραν σ’ αυτή την εξαχρείωση;

Πως είναι δυνατό να ταυτιστούμε με τους υποτελείς στα ξένα και ντόπια συμφέροντα;

Όχι! Η μόνη διέξοδος είναι να τους απομονώσουμε, όπως απομόνωνε κάποτε η κοινωνία τους λεπρούς. Είναι και αποτελούν τη χολέρα της χώρας. Δεν μπορούμε να κυκλοφορούμε μαζί τους, γιατί θα μολυνθούμε και πάλι.

Αν θέλουμε να βγούμε υγιείς από την κοινωνική και εθνική κρίση πρέπει να τους γκρεμίσουμε από την εξουσία, την οποία λυμαίνονται από την μεταπολίτευση και δώθε, πριν μας συμπαρασύρουν στον όλεθρο και τη καταστροφή.

Οι καιροί ου μενετοί!

Η πατρίδα μας διατρέχει σε πρώτο πλάνο άμεσο κίνδυνο εθνικών καταστροφών: Κύπρος, Αιγαίο, Θράκη, Μακεδονία, Ήπειρος και σε δεύτερο κοινωνικών. Η οικονομική κρίση υπηρετεί και αυτή τη σκοπιμότητα, μιας και άλλα μέσα δεν έχουν επιτύχει: Ιδεολογική (αφελληνισμός) και υλική (οικονομική) τρομοκρατία, για να ενδώσουμε και στην οικονομία και στα εθνικά θέματα. Τελικά μέσα από την οικονομική εξαχρείωση θέλουν να μας οδηγήσουν στην εθνική καταστροφή. Υπάρχει μεθόδευση και δεν είναι τίποτε τυχαίο.

Ένα πρέπει να καταλάβουμε και είναι απλό: Η κρίση είναι πρωταρχικά κρίση ηθικής και αξιών και μετά όλα τα άλλα.

Αν δεν το συνειδητοποιήσουμε αυτό δεν πρόκειται να βγούμε από την κρίση και αν βγούμε παρ’ όλα αυτά, τότε πάλι τα ίδια θα προκύψουν και ίσως χειρότερα.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση