Η λύση είμαστε εμείς, το πρόβλημα είναι αυτοί...

Το σημερινό διακύβευμα, που καλείται να τοποθετηθεί έγκαιρα αυτός ο μονίμως προδομένος λαός, είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από όσο φαίνεται, από όσο μας επιτρέπουν να δούμε (αν και το νιώθουμε). Το διακύβευμα έχει να κάνει με την ύπαρξη της χώρας, την ανεξαρτησία της, την ελευθερία της, την αυτοκυριαρχία της, με το δικαίωμα των πολιτών να απαιτούν την ίδια τους τη ζωή.

Το μέγα ερώτημα που βρίσκεται στο μυαλό όλων είναι: «Και ποιος θα μας σώσει;»

Αν έλεγα εγώ, θα γελούσες με το δίκιο σου, αλλά και θα ήταν μεγάλη ύβρις απέναντι σε σεμνούς και ταπεινούς ανθρώπους που έχουν τα προσόντα και το ηθικό υπόβαθρο να αναλάβουν το βάρος και την ευθύνη της δημιουργίας μίας πραγματικά ελεύθερης και ανεξάρτητης Ελλάδας.

Δυστυχώς, τα όρια που έχουνε βάλει τα μαντριά, είναι τόσο σφιχτά, που μόνο εκείνοι που είναι αποφασισμένοι να τα ξεπεράσουν, κατορθώνουν να βγούνε από την δηλητηριώδη και εμφυλιοπολεμική ατμόσφαιρα που οι τσομπάνηδες έχουν δημιουργήσει.

Βρισκόμαστε στο κρίσιμο εκείνο σταυροδρόμι της ιστορίας, η οποία επαναλαμβάνεται με τραγικό για εμάς τρόπο, κι εμείς σήμερα καλούμαστε -με την γνώση που η ίδια η ιστορία μας έχει δώσει- να ξεφύγουμε από τον φαύλο κύκλο του πόνου και να σταθούμε άξιοι των προγόνων μας χαράσσοντας - δημιουργώντας μία νέα πορεία, γράφοντας νέες σελίδες στην ιστορία, μακριά από το σπιράλ θανάτου στο οποίο σήμερα βρισκόμαστε.

Εάν σήμερα δεν πράξουμε το αυτονόητο, δηλαδή να ενωθούμε απέναντι στον όλεθρο που έχουν ετοιμάσει για εμάς και για επόμενες γενιές, τότε θα βρεθούμε όχι μόνο μικροί απέναντι στην ευθύνη, αλλά και συνένοχοι των δημίων μας.

Μας σκοτώνουν και δεν αντιδρούμε.

Μας διαμελίζουν και τους παρακολουθούμε απαθείς...

Η λύση είμαστε εμείς. Το πρόβλημα είναι αυτοί.

«Και πως μπορούμε να δώσουμε τη λύση;», μπορεί να αναρωτηθεί ο καθείς.

Η λύση μπορεί να δοθεί είτε με αγώνα στους δρόμους (έχουν προετοιμασθεί άριστα για ένα τέτοιο ενδεχόμενο), είτε να τους αντιμετωπίσουμε παραδειγματιζόμενοι από τον Γκάντι.

Κι αυτό σημαίνει πως πρέπει να πάψουμε να κινούμε τις μηχανές (το ίδιο το κράτος) που μας σκοτώνει.

Αγαπήσαμε τον καναπέ μας;

Φοβόμαστε να παλέψουμε;

Τρέμουμε μήπως μας συμβεί κάτι (περισσότερο) κακό από αυτό που ήδη ζούμε;

Παγώνουμε τα πάντα.

Δεν κινούμε τίποτε και σταματάμε να τροφοδοτούμε την δύναμη των εκτελεστών μας.

Στέλνουμε μηνύματα παντού για την οργάνωση παύσης και επί της ουσίας κατάργησης αυτών που μας δολοφονούν.

Εμείς είμαστε το όπλο, εμείς είμαστε η δύναμη.

Αυτοί είναι ένα τίποτε, που ονειρεύονται να ζήσουν επί των πτωμάτων μας, αν πιστέψουμε πως τα ξερά φύλλα δεν τα παίρνει η δύναμη του αέρα... Γιατί, ετούτοι οι περισπούδαστοι ανθυποκυβερνώντες ξερά φύλλα είναι, που απειλούν να μας κάψουν, εάν δεν προλάβουμε να τα κάψουμε εμείς... Ξερά φύλλα, άχρηστα, που μόνο για λίπασμα κάνουν... (αν και διατηρώ κάποιες αμφιβολίες για την ποιότητα του λιπάσματος, λόγω του δηλητηρίου που έχουν μέσα τους...)

Λυπάμαι, γιατί αυτός ο λαός προδίδεται σε μόνιμη βάση, με την ίδια πάντα συνταγή και δεν λέει να βάλει μυαλό...

Δεν είναι ο Τσίπρας, μόνο που έτρεξε να δηλώσει από τις ΗΠΑ την υποδούλωσή του στον μηχανισμό της Ευρώπης που μας δολοφονεί... και επί της ουσίας έδωσε τα κατάλληλα εκείνα διαπιστευτήρια που απαιτούν οι ισχυροί για να μπορέσει πάρει την τελική έγκρισή τους προς την πρωθυπουργία, εγκαταλείποντας όχι μόνο αυτά που διαμήνυε, αλλά όλα αυτά στα οποία ελπίζει πλέον ο εγκαταλειμμένος και μη μετανοημένος λαός... Πραγματικά, λυπάμαι πολύ, γιατί επιβεβαιώνεται πως στην Ελλάδα κυβερνούν οι υποταγμένοι...

Και υποταγμένοι είναι όλοι τους… Είναι όλοι οι «διασώστες» μας προϊόντα της ίδιας τους της ματαιοδοξίας, που τελικά εξαγοράζονται αντί πινακίου φακής (ή πρωθυπουργικού και υπουργικού θώκου) για να βυθίσουν μία ολόκληρη χώρα στην εξαθλίωση, προδίδοντάς την ασυστόλως και παντοιοτρόπως... 

Για τον λαό λυπάμαι, αλλά και ελπίζω, πραγματικά, επειδή παρά την ισχύουσα κατάσταση και τα περίτεχνα αδιέξοδα που δημιουργήθηκαν γύρω του, έχει την ιστορική ευκαιρία να αποτινάξει την βρωμιά και να τοποθετήσει την Ελλάδα σε πορεία μακριά από τις επικίνδυνες ατραπούς στην οποία κάποιοι επιμένουν να την εγκλωβίσουν.

Γι αυτούς, τους πρόθυμους δημίους της χώρας, ελπίζω πως σύντομα θα βρεθούνε απέναντι σε αυτό που τρέμουν… την αλήθεια.

Γεωργίου Μιχαήλ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση