Δεν τα φάγαμε μαζί τους

Κάποτε θα πρέπει να πούμε στον λαό την αλήθεια. Είναι παραμύθι και ασύστολο ψεύδος πως για την χρεοκοπία μας φταίνε οι ξένοι, ο ευρωναζί, το ευρώ. Είναι επίσης μέγα παραμύθι πως θα μας δώσουν την λύση στο πρόβλημά μας οι εκλογές οποτεδήποτε και αν αυτές γίνουν. Δεν υπάρχει λύση σε ένα πρόβλημα που δεν έχει αναλυθεί και κατανοηθεί επαρκώς και ειλικρινώς από όλους.

Το πρόβλημά μας σε αριθμούς έχει ως εξής:

• το 1981 το χρέος ανήρχετο σε 25% του ΑΕΠ
• το 1990 το χρέος ανήρχετο σε 75% του ΑΕΠ
• το 2000 το χρέος ανήρχετο σε 110% του ΑΕΠ

Τί μας φταίει λοιπόν το ευρώ στο οποίο εισήλθαμε το 2001, η ευρωζώνη και όλα τα υπόλοιπα ψέματα και λαϊκισμοί που σερβίρονται εν είδει κουτόχορτου στον λαό μας επί τρία συναπτά έτη;

Επί δύο καταστροφικές δεκαετίες, 1981-2000 το χρέος της χώρας σχεδόν πενταπλασιάστηκε, ενώ η παραγωγική της ικανότητα σχεδόν ισοπεδώθηκε. Και βρίσκονται κάποιοι να μιλάνε για «επαχθές χρέος» και άλλες ασυναρτησίες, την στιγμή που η καθαρή αλήθεια είναι πως στην Ελλάδα έλαβε χώρα η μεγαλύτερη κλοπή και διασπάθιση δημοσίου χρήματος όλων των εποχών. Και αυτή η κολοσσιαία απάτη, σχεδιάστηκε από Έλληνες και πραγματοποιήθηκε μονάχα από Έλληνες! Το δημόσιο χρέος μας, είναι σε μεγάλο βαθμό, τα κλοπιμαία που ανενόχλητοι απεκόμισαν από τα κρατικά ταμεία προστατευμένες συντεχνίες, αγροτικοί συνεταιρισμοί, κρατικοδίαιτοι συνδικαλιστές, επιχειρήσεις του δημοσίου, διαπλεκόμενοι «επιχειρηματίες», πολιτικοί, μιζαδόροι, κρατικοί εργολάβοι και άλλα πολλά λαμόγια που έθαλλαν ανενόχλητα απομυζώντας τους κρατικούς πόρους και ρίχνοντας και κανένα κοκαλάκι στους κομματικούς στρατούς των «ημετέρων».

Αυτή η απίστευτη κομπίνα, στηρίχθηκε σε δύο κυρίως πυλώνες. Ο ένας ήταν οι σκανδαλωδώς μη ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί. Ο άλλος, η ανυπαρξία «οροφής» τόσο στο δημόσιο χρέος όσο και στα ετήσια ελλείμματα. Πολλοί λαϊκιστές πιπιλάνε την καραμέλα πως οι ευρωπαίοι έβλεπαν αυτόν τον κατήφορο και δεν έκαναν τίποτε για να τον σταματήσουν. Το λένε αυτό, ως δικαιολογία μικρών παιδιών που μέμφονται τον επιμελητή της τάξης για τις αταξίες τους. Το λένε, γνωρίζοντας πως δεν έχει καμιά σημασία για την λύση του προβλήματος της χώρας τούτη την ώρα.

Αφού αναγνωρίσαμε το πρόβλημα, καταθέτουμε τρία προαπαιτούμενα ώστε να καταφέρουμε να το λύσουμε στην πράξη και όχι στέλνοντας «γράμματα στον Θεό». Τα έχουμε ξανα-καταθέσει αυτούσια αλλά, «επανάληψη μήτηρ μαθήσεως».

Αρχικά, θα πρέπει να αποκτήσουμε ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και να θέσουμε «οροφή» τόσο στο δημόσιο χρέος όσο και στα ετήσια ελλείμματά μας, όπως ακριβώς προέβλεπε το Μάαστριχτ. Κατόπιν, θα πρέπει να επιχειρήσουμε να «ανακτήσουμε» με όποιο μέσον τα κλεμμένα από αυτούς που τα ενθυλακώσανε. Με ΟΠΟΙΟ ΜΕΣΟΝ και όχι παίζοντας τις κουμπάρες με τις διάφορες λίστες Λαγκάρντ! Και τέλος, θα πρέπει να τιμωρήσουμε όλους αυτούς που επέτρεψαν για ιδιοτελείς ή κομματικούς λόγους να πραγματοποιηθεί αυτό το COLPO GROSSO στα δημόσια οικονομικά της χώρας όλες αυτές τις δεκαετίες.

Κάποιοι Έλληνες με ονοματεπώνυμο, έχουν σωρεύσει παρανόμως σχεδόν ενάμιση ΑΕΠ της χώρας, το περισσότερο από αυτό σε τράπεζες, ακίνητα και άλλες επενδύσεις στο εξωτερικό και σε εξωτικούς φορολογικούς παραδείσους. Είναι αυτοί που σπεκουλάρουν για την επιστροφή σε εθνικό νόμισμα, ώστε να αγοράσουν την χώρα μπιρ παρά με τα ίδια τα λεφτά της, που έχουν κλέψει!

Μόνη λύση λοιπόν, αν θέλουμε να καταφέρουμε ποτέ να πατήσουμε ξανά στα πόδια μας είναι να πράξουμε τα δέοντα για να ικανοποιήσουμε αυτά τα τρία προαπαιτούμενα.

Το πρώτο, κάπως το έχουμε βάλει μπροστά, βαδίζουμε αισίως σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς και μένει να τιθασεύσουμε το χρέος. Το δεύτερο, απαιτεί άμεσες και αστραπιαίες ενέργειες. Καθολικό ΠΟΘΕΝ ΕΣΧΕΣ και ξετίναγμα λογαριασμών, ακινήτων και επενδύσεων εντός και εκτός της χώρας μέχρι τρίτης γενεάς και σε βάθος τριακονταετίας για όλους όσους με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχαν δοσοληψίες με το δοβλέτι. Θα αποκαλυφθούν πολύ εύκολα όσοι είχαν συμμετοχή στην «μεγάλη μπάζα».

Χρειάζεται μονάχα ένας νόμος που να προβλέπει πως ό,τι δεν μπορεί να δικαιολογηθεί από τους κατόχους του, κατάσχεται αυτομάτως υπέρ του κράτους και οδεύει προς το αναπτυξιακό ταμείο για την αναγέννηση της ελληνικής οικονομίας. Το τρίτο τέλος, το έχει ήδη εξαγγείλει ο Πρωθυπουργός. Μία και μόνη εξεταστική επιτροπή που θα ερευνήσει τις ευθύνες όλων όσων άσκησαν δημόσια αξιώματα στην χώρα τα τελευταία τριάντα χρόνια και ευθύνονται για λάθη, παραλείψεις ή παραβατικές συμπεριφορές με σκοπό το ίδιον όφελος ή εξυπηρέτηση ξένων συμφερόντων, που αθροιστικά και επιμέρους οδήγησαν στην δόλια χρεοκοπία της χώρας. Και τούτο επειδή, η απονομή του δικαίου γίνεται πάντα σε πρόσωπα με ονοματεπώνυμο και συγκεκριμένες διακριτές ευθύνες. Αρχίζοντας από τους Πρωθυπουργούς και προχωρώντας στους Υπουργούς των Οικονομικών και όλους τους « ετέρους Καππαδόκες», είναι βέβαιο πως μιας τέτοια εξεταστική επιτροπή θα έβγαζε «λαυράκια» και θα ικανοποιούσε στο τέλος το κοινό περί δικαίου αίσθημα των απλών πολιτών. Επειδή τελικά, παρόλο που αρκετοί βούτηξαν τα βρώμικα χέρια τους στα κλεμμένα, ΔΕΝ τα φάγαμε μαζί τους οι περισσότεροι εξ ημών των Ελλήνων.

Akenaton