Το πρωτοπαλίκαρο της Μαφίας

Στη φανταστική αυτή οργάνωση, ο πολιτικός μας υποδύεται το ρόλο του ατόμου που αναλαμβάνει να εκτελέσει τις εντολές του Νονού, έχοντας την πεποίθηση πως κάποια στιγμή θα τον διαδεχτεί στην εξουσία

Γράφει ο Ιάκωβος Ιωάννου

Με συγκεχυμένα συναισθήματα και με αντικρουόμενες σκέψεις παρακολουθεί κανείς την περιπέτεια του πρώην υπουργού, του μοναδικού πολιτικού στη σύγχρονη ελληνική ιστορία που κατηγορείται για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος, με την ευρύτερη έννοια της έκφρασης.

Μόνο αυτός, αποκλειστικά και μόνο για τον εαυτό του, σε καμία περίπτωση για το κόμμα του, χωρίς κανένας άλλος να το αντιληφθεί, να υποψιαστεί έστω κάτι, φέρεται ότι εισέπραξε προμήθειες εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ, από τα εξοπλιστικά προγράμματα.

Κανένας άλλος πριν ή μετά από αυτόν δεν "προσβλήθηκε" από τον ιό της διαπλοκής, δεν "ενέδωσε" στις τακτικές των διεθνών διαφθορέων και δεν διανοήθηκε ποτέ να εισπράξει προμήθεια, παρά το ότι είναι νομοτελειακά (10%) μέρος της όλης διαδικασίας.

Το αναμφισβήτητο αυτό γεγονός, η μεγάλη τύχη της Ελλάδας δηλαδή να μην έχει κανέναν απολύτως διεφθαρμένο πολιτικό άνδρα, αποδεικνύεται από το ότι, ουδείς μέχρι σήμερα δεν προφυλακίστηκε για τέτοιου είδους εγκλήματα.     

Αφήνοντας κανείς κατά μέρος την πραγματικότητα και θέλοντας να κοιτάξει το θέμα από μία άλλη οπτική γωνία, βάζει σε λειτουργία τη φαντασία του, τοποθετώντας στη θέση του πολιτικού κόμματος μία οργάνωση "τύπου" Μαφίας.

Στη φανταστική αυτή οργάνωση, ο πολιτικός μας υποδύεται το ρόλο του πρωτοπαλίκαρου, αυτού δηλαδή που αναλαμβάνει και εκτελεί τις εντολές του Νονού (Godfather), ως το δεξί του χέρι. Ως συνήθως, πρόκειται για ένα εμφανίσιμο, μυώδες άτομο, με ελάχιστο μεν μυαλό, αλλά με την ικανότητα να φέρνει εις πέρας τις αποστολές που του ανατίθενται.

Κάποια στιγμή όμως ο Νονός πεθαίνει, οπότε η οργάνωση είναι υποχρεωμένη να επιλέξει έναν άλλο στην ηγεσία της. Φυσικά το πρωτοπαλίκαρο πιστεύει πως η θέση του ανήκει δικαιωματικά, αφού ήταν ανέκαθεν ένα είδος υπαρχηγού της οργάνωσης. Ακόμη καλύτερα, αυτό του έλεγε ο Νονός, έτσι ώστε να τον χειρίζεται ευκολότερα και να μην φέρνει καμία αντίρρηση στις εντολές του.

Όμως, δεν είναι ο μοναδικός που θέτει υποψηφιότητα για τη θέση. Προς μεγάλη του έκπληξη δε, ο "ανταγωνιστής" του είναι κάποιος, ο οποίος κατά κάποιον τρόπο πρόδωσε στο παρελθόν το Νονό, αντιδρώντας στις εντολές του. Εκτός αυτού δεν είναι καθόλου εμφανίσιμος ή μυώδης, χωρίς να μπορεί κανείς να τεκμηριώσει ότι διαθέτει πράγματι αυτό που λείπει από το πρωτοπαλίκαρο: το μυαλό.

Χωρίς πολλά λόγια, ο ανταγωνιστής κερδίζει την εκλογή ακριβώς στο νήμα, με ελάχιστη διαφορά. Το γεγονός αυτό βέβαια σοκάρει το "πρωτοπαλίκαρο", το οποίο μέσα σε μία στιγμή χάνει εντελώς το έδαφος κάτω από τα πόδια του. Αμέσως μετά, μέσα από έναν καταιγισμό συναισθημάτων απογοήτευσης, αποστροφής, βίαιης αντίδρασης και εκδίκησης, αλλάζει ριζικά το σκοπό που είχε θέσει στη ζωή του, αφού ο σκοπός αυτός τον είχε προδώσει.

Τοποθετεί λοιπόν την πολυτελή διαβίωση και την απόκτηση χρημάτων, με κάθε τρόπο και με κάθε μέσον, ως το μοναδικό σκοπό της ζωής του. Για να τα καταφέρει δε, χρησιμοποιεί την οργάνωση και τις μεθόδους της, όπου και όπως μπορεί. Άλλωστε, τα μαύρα χρήματα έρρεαν ανέκαθεν στα ταμεία της, ενώ δεν ήταν ο μόνος που τα τροφοδοτούσε.  

Φυσικά γνωρίζει πως δεν είναι ο μοναδικός που το επιχειρεί, ότι δηλαδή έχει πολλούς ανταγωνιστές στο κόμμα του, οι οποίοι έχουν τον ίδιο σκοπό: το χρήμα. Αυτό όμως δεν τον απογοητεύει καθόλου. Αντίθετα, τον διευκολύνει, αφού είναι σίγουρος ότι κανένας δεν θα τον καταδώσει, φοβούμενος τα αντίποινα.     

Τα χρόνια περνούν, ο στόχος του επιτυγχάνεται και τίποτα δεν συμβαίνει, έως εκείνη την καταραμένη στιγμή που το "αντικείμενο" της υπεξαίρεσης, η χώρα του, χρεοκοπεί. Για κακή του τύχη δε, επειδή δεν ακολούθησε τους διεθνείς κανόνες των "υπεξαιρετών" και εμφάνισε τα χρήματα που ιδιοποιήθηκε, μέσα από την πολυτελή διαβίωση του, είναι ο πρώτος και ο μοναδικός που κατηγορείται για διαφθορά και υπεξαίρεση.

Όλα τα υπόλοιπα μέλη της οργάνωσης αρνούνται με θράσος την οποιαδήποτε γνώση του θέματος, πόσο μάλλον τη συμμετοχή τους, εγκαταλείποντας τον κυριολεκτικά στη μοίρα του. Άδικα βέβαια κατά τον ίδιο, ο οποίος βροντοφωνάζει πως είναι αθώος, με την έννοια ότι δεν είναι ο μοναδικός που χρησιμοποιεί την πολιτική, την κυβερνητική του θέση, την ανοησία του λαού και την κομματική του ιδιότητα, για να πλουτίσει. Σωστά, από την "αρρωστημένη" αυτή οπτική γωνία.  

Κλείνοντας, αυτό που δημιουργεί μεγάλη εντύπωση είναι η στάση του, το ότι δηλαδή δέχεται τη θέση του "εξιλαστήριου θύματος", χωρίς να καταδίδει κανέναν από τους συνεργάτες και συνοδοιπόρους του. Εάν επρόκειτο για τη Μαφία, θα ήταν βέβαια απολύτως κατανοητό, λόγω της γνωστής σε όλους μας "Omerta".

Όμως, ένα πολιτικό κόμμα δεν μπορεί σε καμία περίπτωση να συγκριθεί ή να θεωρηθεί εγκληματική οργάνωση, όπως η Μαφία. Θα ήταν μεγάλη ντροπή για όποιον δεν δίσταζε να κάνει τέτοιες απαράδεκτες σκέψεις και κακόπιστους παραλληλισμούς.  

Επομένως, η στάση του "πρωτοπαλίκαρου" δεν είναι καθόλου εύκολο να εξηγηθεί, εκτός εάν έχει κάποιο σχέδιο που θα "εκτυλιχθεί" κατά τη διάρκεια της δίκης. Ίδωμεν.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση