Από το αντάρτικο της πόλης στο αντάρτικο του βουνού

Του Σάββα Καλεντερίδη

Στο προηγούμενο άρθρο μας αναφερθήκαμε στην τραγική κατάσταση που έχουν οδηγήσει οι επιλογές της πολιτικής, πνευματικής και επιχειρηματικής ελίτ την ελληνική κοινωνία, κατάσταση που έχει διαρρήξει τους δεσμούς της κοινωνικής συνοχής, ενώ έχει πλήξει τους πυλώνες των ηθικών αξιών της κοινωνίας, ανάμεσα στις οποίες η αγάπη και η πίστη στην πατρίδα και τη Δημοκρατία.

Μετά το 1974, οπότε και άρχισε η πλήρης κατίσχυση της προαναφερθείσας ελίτ, με όρους επικράτησης και όχι ανάδειξης από τα σπλάχνα της ελληνικής κοινωνίες μέσα από διαδικασίες διαλόγου και δημοκρατίας, παράλληλα –και υπό μια έννοια χέρι χέρι- εμφανίστηκε και το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Μόνο που μέχρι και την εξάρθρωση της 17 Νοέμβρη, οι ομάδες αυτές είχαν το εξής χαρακτηριστικό: Ιδρύονταν από μια πολύ στενή ομάδα ιδεολογικών καθοδηγητών και στελεχώνονταν σε επιχειρησιακό επίπεδο από μικρό αριθμό ατόμων, τα οποία, μετά την επιλογή-στρατολόγησή τους, δεν είχαν τη δυνατότητα αποσκίρτησης, αφού απειλούνταν με την ποινή της «απόλυσης». Τα παραδείγματα του ΕΛΑ και της 17 Νοέμβρη δείχνουν ότι οι οργανώσεις αυτές δεν είχαν περισσότερα από είκοσι μέλη, πάντα με βάση όσα έχουν αποκαλυφθεί κατά τη διάρκεια των σχετικών δικών.

Τα τελευταία χρόνια η κατάσταση φαίνεται ότι αλλάζει. Τα άτομα που συμμετέχουν σε βίαιες ενέργειες ανυπακοής και σε διαδηλώσεις ανοιχτής στήριξης της τρομοκρατίας ανέρχονται σε χιλιάδες, ενώ τα άτομα που έχουν συλληφθεί και κατηγορούνται για συμμετοχή στους «Πυρήνες της Φωτιάς» φθάνουν τους πενήντα, με τις αρμόδιες αρχές να εκτιμούν τα ασύλληπτα μέλη να ξεπερνούν κατά πολύ τους εκατό.

Εδώ βλέπουμε λοιπόν ότι τα τελευταία χρόνια μεγάλος αριθμός ατόμων δεν λαμβάνουν υπ’ όψιν τους ότι μια τέτοια επιλογή οδηγεί στην καταστροφή τη ζωή των ιδίων και των οικογενειών τους και συμμετέχουν σε τέτοιου είδους οργανώσεις. Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η ιδεολογία και η πίστη ότι μέσα από τη συμμετοχή σε τέτοιου είδους οργανώσεις υπηρετείται το κοινωνικό σύνολο, υπερισχύει τέτοιων ενδοιασμών, όμως οι προκηρύξεις και γενικά το προφίλ των ατόμων που συλλαμβάνονται δεν δείχνουν ότι πρόκειται για άτομα με ισχυρή ιδεολογική συγκρότηση.

Ενώ λοιπόν η κατάσταση ήταν ήδη εξαιρετικά σοβαρή, σε βαθμό να μιλούν ορισμένοι πλέον για «αντάρτικο πόλης», ήλθε το πρόσφατο γεγονός της επίθεσης στις Σκουριές Χαλκιδικής, όπου πλέον μιλάμε για αντάρτικο βουνού, για να επιδεινώσει την κατάσταση και να εντείνει το προβληματισμό για το όλο θέμα.

Η επίθεση στις Σκουριές Χαλκιδικής δεν ήταν μια απλή ενέργεια. Επειδή διαδραματίστηκε σε μια ορεινή και ακατοίκητη περιοχή, όπου η πρόσβαση και η απαγκίστρωση και διαφυγή από το «στόχο» απαιτεί επιτελικό σχεδιασμό αλλά και ειδική εκπαίδευση, μας δίνεται το δικαίωμα να μιλήσουμε για μια καταδρομικού τύπου επιχείρηση, που υπό μια έννοια μπορεί άνετα να ενταχθεί στο αντάρτικο του βουνού.

Ο σκοπός μας δεν είναι να κινδυνολογήσουμε, αλλά να κάνουμε μια καταγραφή και ανάλυση της κατάστασης και των γεγονότων. Στην επίθεση στις Σκουριές, το πιο πιθανό είναι να συμμετείχαν και ενήλικες, ενώ στις ενέργειες των Πυρήνων της Φωτιάς και στις άλλες ενέργειες «ανυπακοής» στην Αθήνα και διάφορες άλλες πόλεις, συμμετέχουν συνήθως άτομα της μετεφηβικής ηλικίας. Ενώ στη δεύτερη περίπτωση μπορούμε να πούμε ότι οι νεαροί παρασύρονται στις επιλογές τους λόγω του νεαρού της ηλικίας τους, στην πρώτη περίπτωση τίθεται ένα σοβαρό ερώτημα που ζητεί την απάντησή του: Ποιοι είναι οι λόγοι που ωθούν ώριμους ανθρώπους και οικογενειάρχες να κάνουν τέτοιες επιλογές, που οδηγούν στην καταστροφή τους ίδιους και τις οικογένειές τους;

Μια απλή εξήγηση είναι η τραγική κατάσταση που έχουν φθάσει, λόγω της οικονομικής κρίσης, τους κάνει να θεωρούν τον εαυτό τους ούτως ή άλλως κατεστραμμένο και να είναι εύκολα θύματα στους στρατολόγους, γιατί τέτοιες δουλειές δεν γίνονται χωρίς αυτούς!!! Αυτό αφορά όλους, νεαρούς και ενήλικες. 

Ένας άλλος παράγοντας είναι το γεγονός ότι εδραιώνεται μέσα στα άτομα αυτά η πεποίθηση ότι το πολιτικό σύστημα και η προαναφερθείσα ελίτ είναι τόσο διεφθαρμένη, που δεν μπορεί να δώσει λύση στα προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά προβλήματα, οπότε «γαία πυρί μειχθήτω» στις Σκουριές σήμερα, ποιος ξέρει πού αλλού αύριο.

Ιδιαίτερα δε για τις Σκουριές, θα πρέπει να δοθούν άμεσα υπεύθυνες και ΠΕΙΣΤΙΚΕΣ απαντήσεις στα ερωτήματα που θέτουν άτομα που δεν έχουν σχέση με ανυπακοές και «καταδρομικές επιχειρήσεις», για τον τρόπο με τον οποίο παραχωρήθηκαν έναντι ευτελέστατου τιμήματος -από τη διεφθαρμένη ομάδα Σημίτη- τα εκεί μεταλλεία σε συγκεκριμένη ελληνική εταιρεία -η οποία με τη σειρά της τα μοσχοπούλησε αποκομίζοντας τεράστια κέρδη- στις εκμεταλλεύτριες εταιρείες, για το κατά πόσο προστατεύεται το περιβάλλον και για το κατά πόσο γίνεται ή όχι λεηλασία του εθνικού πλούτου, μόνο και μόνο για να βρουν δουλειά 1200 άνθρωποι, που είναι και το βασικό επιχείρημα των υποστηρικτών της επένδυσης.

Εν κατακλείδι, μπορούμε να πούμε ότι οι καταστροφικές επιλογές της πολιτικής, επιχειρηματικής και πνευματικής ελίτ οδήγησαν την κοινωνία στην καταστροφή, με αποτέλεσμα όχι μόνο να χαθεί η κοινωνική συνοχή, αλλά να χάσουν οι πολίτες την πίστη τους στο κράτος και τη Δημοκρατία.

Με άλλα λόγια, η ελληνική κοινωνία μοιάζει με ένα πολύ καλά οργωμένο χωράφι, όπου η προαναφερθείσα ελίτ έσπειρε το σπόρο της οργής και άρχισαν προ πολλού να φυτρώνουν τα ανάλογα «άνθη». Κατά μια άλλη εκδοχή, η ελληνική κοινωνία μοιάζει με τοπίο που έχει χυθεί η βενζίνη και το μόνο που μένει είναι να ανάψει κάποιος το σπίρτο.

Και, για όσους διαβάζουν καλά τα γεγονότα και την Ιστορία, το σπίρτο στην Ελλάδα το άναψαν στο παρελθόν ελληνικά χέρια, άλλοτε κινούμενα από την αγωνία κατάληψης της εξουσίας και άλλοτε υποκινούμενα από ξένα κέντρα.

Πάντως, και στη μια και στην άλλη περίπτωση, πρωταγωνιστής και θύμα ήταν ο «κυρίαρχος» -και ανώριμος- λαός.

Τώρα;

Η Ιστορία θα δείξει!

Πηγή: Ινφογνώμων

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση