Περί ηλιθίων

Από τον Πιτσιρίκο 

Ο Νάσος Θεοδωρίδης που είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, έγραψε στη σελίδα του στο Facebook πως «με αφορμή την επέτειο των «Ιμίων» (κατ εμέ «Καρντάκ», διότι η παραχώρηση Δωδεκανήσων από Ιταλία προς Ελλάδα περιελάμβανε ΜΟΝΟ τις ΠΑΡΑΚΕΙΜΕΝΕΣ προς αυτά βραχονησίδες, ενώ οι συγκεκριμένες είναι ΣΑΦΩΣ πιο κοντά στην Τουρκία παρά στην Κάλυμνο) αξίζει να τονιστεί ότι η πιο ευφυής επινόηση του ελληνικού καπιταλισμού για την απόσπαση της συναίνεσης των καταπιεζόμενων μαζών είναι η επίσημη κρατική προπαγάνδα περί δήθεν ύπαρξης «εθνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων»…»

Ο κ. Θεοδωρίδης είναι στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και επέλεξε την επέτειο των γεγονότων στα Ίμια για να γράψει πως τα Ίμια ανήκουν στην Τουρκία.

Αν δεν κάνω λάθος –που δεν κάνω-, το καθεστώς στα Ίμια δεν έχει αλλάξει μετά την τραγική εκείνη νύχτα του Ιανουαρίου του 1996.

Μπορεί η Τουρκία να επικαλείται γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο αλλά η Ελλάδα δεν το έχει αποδεχτεί και κανένας διεθνής οργανισμός δεν έχει δικαιώσει τις διεκδικήσεις της Τουρκίας.

Τα Ίμια λοιπόν ανήκουν στην Ελλάδα.

Στα Ίμια, τον Ιανουάριο του 1996, έγινε ένα πολιτικό παιχνίδι –για εσωτερική κατανάλωση- τόσο από την ελληνική κυβέρνηση, όσο και από την τουρκική. Μόνο ένας ηλίθιος μπορεί να πιστέψει πως οι δυο χώρες θα πήγαιναν σε πολεμική σύγκρουση για δυο ακατοίκητες βραχονησίδες.

Απεχθάνομαι τον καπιταλισμό, τον εθνικισμό, τον ρατσισμό, τους στρατούς και τα σύνορα, και πιστεύω πως μια μέρα –αν και εγώ δεν θα ζω- όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη, ανεξάρτητα από το χρώμα τους, θα ζουν αγαπημένοι και αδελφωμένοι· όπως χιλιάδες Έλληνες στα 400 χρόνια της Τουρκοκρατίας πίστευαν πως μια μέρα θα ελευθερωθούν -αλλά δεν έζησαν να το δουν-, όπως χιλιάδες μαύροι πριν από μερικούς αιώνες πίστευαν πως θα έρθει μια μέρα που οι μαύροι δεν θα είναι πια σκλάβοι, κι όπως χιλιάδες γυναίκες πίστευαν πως θα έρθει μια μέρα που η γυναίκα δεν θα είναι κάτι σαν ζώο.

Αυτό δεν σημαίνει πως δεν αντιλαμβάνομαι τι συμβαίνει σήμερα γύρω μου και πως θα αμφισβητήσω τα σύνορα της χώρας που γεννήθηκα και ζω. Πόσω μάλλον, όταν αυτό το κάνουν οι κυβερνήσεις μιας γειτονικής χώρας που, λίγα χρόνια πριν, έκανε εισβολή στην Κύπρο.

Επίσης, δεν πρόκειται να αμφισβητήσω το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Μέχρι εκεί, φτάνει το μυαλό μου.

Μα ακόμα κι αν είχα σκοπό να αμφισβητήσω τα σύνορα της Ελλάδας, θα φρόντιζα να μην είμαι στέλεχος κάποιου κόμματος. Ή, αν ήμουν, δεν θα δημοσιοποιούσα αυτές τις απόψεις μου. Θα τις κρατούσα για τον εαυτό μου.

Και σε καμία περίπτωση δεν θα δημοσιοποιούσα τις απόψεις μου ανήμερα της επετείου των γεγονότων στα Ίμια, όπου σκοτώθηκαν τρεις συμπατριώτες μου.

Όταν υπάρχουν τρεις νεκροί Έλληνες αξιωματικοί που σκοτώθηκαν σε ελληνικό έδαφος, δεν μπορείς εσύ στην επέτειο του θανάτου τους να υποστηρίζεις –έμμεσα- πως ήταν εισβολείς σε άλλη χώρα. 

Δηλαδή έλεος. Σεβάσου τουλάχιστον την μνήμη τους.

Την ώρα που έπεφτε το ελικόπτερο, στα λίγα δευτερόλεπτα που θα μεσολάβησαν, μάλλον θα σκέφτηκαν πως είναι οι πρώτοι τρεις νεκροί του πολέμου, και την επόμενη ημέρα η πολιτική ηγεσία της χώρας –αλλά και μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας- έκανε σαν να μην υπήρχαν νεκροί. Τα ψεύτικα τα λόγια, τα μεγάλα.

Ένας ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να αμφισβητεί τα πάντα –ούτως ή άλλως, τα κόμματα που έχουν σκοπό να πάρουν την εξουσία είναι πολυσυλλεκτικά-, αλλά δεν μπορεί ένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ να αμφισβητεί ελληνικά εδάφη ή να παίζει με αυτά που ονομάζουμε «εθνικά θέματα».

Δεν ξέρω αν ο κ. Θεοδωρίδης έχει συναίσθηση της ιδιότητάς του ως μέλος του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του γεγονότος πως –μέχρι χτες- ήταν εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ στην Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Επίσης, δεν ξέρω αν αντιλαμβάνεται πως είναι διαφορετικό να γράφει ένας πολίτης τις απόψεις του στα social media και διαφορετικό ένα στέλεχος κόμματος που εκπροσωπεί το κόμμα του σε μια εθνική επιτροπή.

Εγώ μπορώ να γράψω πως η Κρήτη ανήκει στη Λιβύη ή να γράψω –και αυτό μάλιστα το έχω κάνει σε ένα σατιρικό κείμενο- πως τα καλύτερα χρόνια για την Ελλάδα ήταν τα χρόνια της Τουρκοκρατίας. Δεν τρέχει τίποτα. Είμαι ένας πολίτης που λέει την μπαρούφα του, σε μια κοινωνία που σου επιτρέπει –ακόμα- να λες την μπαρούφα σου. Αλλά εγώ δεν είμαι στέλεχος κόμματος, ούτε εκπροσωπώ κανένα κόμμα.

Αν θέλεις να έχεις την ελευθερία να λες ό,τι σου κατεβαίνει στο κεφάλι –που είναι πάρα πολύ ωραίο και εμένα μου αρέσει πολύ να το κάνω-, μην γίνεσαι μέλος ή εκπρόσωπος κόμματος. Δεν σε υποχρέωσε κανείς.

Αλλά, δυστυχώς, τα κόμματα στην Ελλάδα στελεχώνονται, κυρίως, από ανθρώπους χωρίς ιδιαίτερες ικανότητες που ξέρουν πως ο μόνος τρόπος να «καταξιωθούν» και να ακουστούν οι απόψεις τους είναι το κόμμα.

Δεν είναι η πρώτη φορά που στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ προκαλούν «αναστάτωση» με τις δηλώσεις τους το τελευταίο διάστημα. Με κάποιες από τις δηλώσεις που έκαναν συμφωνώ, όπως, για παράδειγμα, του Τάσου Κουράκη για τις σχέσεις Κράτους-Εκκλησίας, με άλλες διαφωνώ. Συμβαίνουν αυτά σε μια κοινωνία πολιτών. Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι σε όλα. Θα ήταν και βαρετό.

Το πρόβλημα είναι πως κάποιες από τις δηλώσεις που κάνουν τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν καμία σχέση με το τι συμβαίνει σήμερα στη χώρα.

Είναι σαν να ζουν αλλού. Στον δικό τους κόσμο.

Είναι σαν να μην αντιλαμβάνονται πως γύρω τους υπάρχουν εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι που ζουν στα όρια –ή πέρα από τα όρια- της εξαθλίωσης.

Ακριβώς το ίδιο κάνει και η κυβέρνηση. Οπότε, ποια είναι η διαφορά;

Δεν ξέρω τι ακριβώς σημαίνει σήμερα «αριστερός» αλλά είμαι σίγουρος πως είναι κάποιος που νοιάζεται για τους ανθρώπους γύρω του και προσπαθεί να τους βοηθήσει. Κι αν δεν μπορεί να τους βοηθήσει, τουλάχιστον δεν τους προκαλεί. Βέβαια, αυτά δεν είναι ιδιότητες μόνο των αριστερών· τα κάνουν και πολλοί δεξιοί γιατί είναι άνθρωποι.

Επίσης, βρίσκω εξαιρετικά ανόητο για οποιοδήποτε στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ –που έχει μάλιστα την γνώση πως η κυβέρνηση διαθέτει μια καλοστημένη μηχανή προπαγάνδας που θα εκμεταλλευτεί ή θα διαστρεβλώσει την κάθε του λέξη- να συμπεριφέρεται σαν τη χαζογκόμενα του σχολείου που νομίζει πως λέει μυστικά στις φίλες της ή γράφει μυστικά στο ημερολόγιό της που θα το κλειδώσει στο συρτάρι.

Ο ΣΥΡΙΖΑ –καλώς ή κακώς- εκπροσωπεί σήμερα μια ελπίδα για καλύτερες μέρες και ανατροπές για ένα μεγάλο κομμάτι της ελληνικής κοινωνίας. Τι αριστερός είσαι αν δεν μπορείς να φανείς αντάξιος αυτής της ελπίδας; Πήγαινε σπίτι σου καλύτερα.

Χτες, ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωσε πως οι απόψεις του Νάσου Θεοδωρίδη για θέματα εξωτερικής πολιτικής δεν απηχούν στις συλλογικές θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ για ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και πως ο κ. Θεοδωρίδης δεν μπορεί να εκπροσωπεί τον ΣΥΡΙΖΑ στην Εθνική Επιτροπή για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου.

Φαντάζομαι πως θα ήταν πολύ δυσάρεστο για τον Αλέξη Τσίπρα και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίσουν την αποπομπή του κ. Θεοδωρίδη.

Ο κ. Θεοδωρίδης θα έπρεπε να έχει αντιληφθεί το σφάλμα του, να αναλάβει τις ευθύνες του, να παραιτηθεί από την επιτροπή και να τους βγάλει από τη δύσκολη θέση. Δεν το έκανε, όμως. Κρίμα, ήταν μια ευκαιρία να αποδείξει πως οι αριστεροί είναι διαφορετικοί και δεν νοιάζονται για θέσεις και αξιώματα. Τουλάχιστον, δεν πρέπει να νοιάζονται.

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει επανειλημμένως πως θεωρεί την πολυφωνία θετική για τον ΣΥΡΙΖΑ και πως δεν πρόκειται να ακολουθήσει το παράδειγμα άλλων πολιτικών αρχηγών που αποκεφαλίζουν αμέσως όποιο στέλεχος του κόμματός τους τολμήσει να εκφράσει μια διαφορετική άποψη από την επίσημη θέση του κόμματος.

Συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Τα στελέχη και οι βουλευτές των κομμάτων δεν είναι πρόβατα και δεν πρέπει να είναι πρόβατα. Αυτή πρέπει να είναι η θέση ενός πραγματικού αριστερού κόμματος.

Αλλά είναι άλλο πράγμα η διαφορετική άποψη ενός κομματικού στελέχους και άλλο να αμφισβητεί τα σύνορα της χώρας του, την οποία το κόμμα του θέλει να κυβερνήσει.

Άλλο πράγμα η διαφορετική άποψη και άλλο η ηλιθιότητα.

Ο Αλέξης Τσίπρας και η κεντρική επιτροπή του ΣΥΡΙΖΑ δεν χρειάζεται και δεν πρέπει να αποπέμψουν ή να διαγράψουν κανένα στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Οφείλουν, όμως, να απομακρύνουν κάθε ηλίθιο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ.

Υπάρχουν ηλίθιοι αριστεροί, ηλίθιοι δεξιοί και ηλίθιοι σε κάθε κόμμα και σε κάθε πολιτικό χώρο.

Αλλά το κύριο χαρακτηριστικό του ηλίθιου δεν είναι η κομματική ή η πολιτική του τοποθέτηση. Το κύριο χαρακτηριστικό του ηλίθιου –που καλύπτει και ακυρώνει όλα τα άλλα χαρακτηριστικά του- είναι η ηλιθιότητα.

Η Αριστερά, μετά την Κατοχή, πλήρωσε πολύ ακριβά τα λάθη κάποιων ηλιθίων που είχε στις τάξεις της αλλά ποτέ η Αριστερά –αλλά και κανένας άλλος πολιτικός χώρος- δεν έκανε μια σοβαρή και ανοιχτή συζήτηση για το μεγάλο θέμα των ηλιθίων.

Από τον ηλίθιο αντίπαλο μπορεί να γλιτώσεις, από τον ηλίθιο σύντροφο δεν θα γλιτώσεις με τίποτα.

Νόμος.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση