Δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται

Όταν ένας πολιτικός αναλαμβάνει να κυβερνήσει, από τη θέση του πρωθυπουργού, του υπουργού, του συμβούλου, του διευθυντή, του γενικού γραμματέα ή απ’ όποια θέση του δοθεί, συνήθως «ψωνίζεται». Ελάχιστες είναι οι περιπτώσεις όπου οι κυβερνώντες πατάνε στο έδαφος και δεν πετάνε από την αλαζονεία που τους δίνει η εξουσία.

Τις περισσότερες φορές έχουν τουπέ, υφάκι υπεράνω, διατάζουν τους υποτακτικούς, έχουν λιμουζίνα με σοφέρ και ασφάλεια, αισθάνονται εν πολλοίς παντοδύναμοι. Άλλωστε έχουν το πεπόνι έχουν και το μαχαίρι αφού έρχονται οι υπόλοιποι συνάδελφοί τους, οι βουλευτές ή ο απλός κόσμος και του ζητά διάφορες χάρες. Τον έχουν ανάγκη στην τελική, ε και δε θέλει και πολύ να ψωνιστεί ο άνθρωπος. Ειδικά όταν δεν έχει παρελθόν στην πολιτική και αυτοσυγκράτηση.

Έχουμε δει στην ιστορία της Ελλάδας «λίγους» να γίνονται ακόμη και πρωθυπουργοί, υπουργοί σίγουρα. Σκεφτείτε μόνο τους δύο προηγούμενους πρωθυπουργούς με το βαρύ επώνυμο και θα καταλάβετε τι λέμε.

Από την άλλη, σκεφτείτε τους «κηπουρούς» του Γ. Παπανδρέου οι οποίοι από παντελώς άγνωστοι έγιναν υπουργοί μέσα σε μια νύχτα και αμέσως «σήκωσαν μύτη» που λέει κι ο λαός. Μπιρμπίλη, Ραγκούσης, Δρούτσας, Παπακωνσταντίνου, Γερουλάνος κ.λπ. απέκτησαν ύφος μόλις υπουργοποιήθηκαν. Αισθάνονταν πανίσχυροι, ότι κανείς και ποτέ δεν πρόκειται να τους αγγίξει, ότι αυτοί είναι πάνω απ’ όλα, λύνουν και δένουν στον κρατικό μηχανισμό.

Αυτή τους η αλαζονεία, όπως είπαμε, πηγάζει και από τον χαρακτήρα τους. Αν δεν είσαι προσεκτικός βάζεις μια «πανοπλία» και νομίζεις ότι δε θα σε πειράξει ποτέ κανείς.

Η περίπτωση του Γ. Παπακωνσταντίνου είναι μια από αυτές τις περιπτώσεις. Όπως και του ‘Ακη Τσοχατζόπουλου, του Γ. Παπαντωνίου και όποιου άλλου πολιτικού πετάχτηκε μέσα σε μια νύχτα στα σκουπίδια.

Όλοι αυτοί «έλυναν κι έδεναν» όταν ήταν στην εξουσία. Όλοι τους προσκυνούσαν, τους παρακαλούσαν, τους ζητούσαν χάρες, τους «έγλειφαν» για τα προσωπικά τους ρουσφέτια.

Όμως, όπως έχει αποδείξει η πολιτική, κι όχι μόνο στην Ελλάδα, δεν υπάρχει μπέσα. Δεν υπάρχουν φιλίες, παρά μόνο συμφέρον. Και το κυριότερο: Δεν υπάρχει ηθική.

Η εικόνα του Γ. Παπακωνσταντίνου να μιλά σε άδεια έδρανα προχθές και να απολογείται για τα λάθη του, είναι ένα τέτοιο παράδειγμα. Μίλησε μπροστά σε λίγους κι έφυγε από την πίσω πόρτα χωρίς κανείς να τον χαιρετήσει. Ποιον, τον τσάρο της οικονομίας που για δύο χρόνια ήταν από του ισχυρότερους πολιτικούς, που όλοι τον προσκυνούσαν. Τώρα, σε μια ένδειξη της πολιτικής που είναι «σκύλα» κανείς δεν του μίλησε.

Το ίδιο συμβαίνει κι όταν κάποιος σκέφτεται πως ο ‘Ακης, ο  πολιτικός που παρ’ ολίγο να γίνει πρωθυπουργός, βρίσκεται σε ένα κελί με άλλους τέσσερις και τρώει ρεβίθια με κρεμμύδι.

Θα πει κανείς «δρυός πεσούσης πας ανήρ ξυλεύεται», το έχουν πει οι αρχαίοι Έλληνες εδώ και αιώνες. Κάποιοι δεν το έχουν αντιληφθεί καλά, ωστόσο, κι όταν ξεκινούν να ασκούν την εξουσία πιστεύουν ότι θα είναι πάντα ισχυροί. Ας πάρουν παράδειγμα από τον… πανίσχυρο Παπακωνσταντίνου κι ας κόψουν το υφάκι. Ποτέ δεν ξέρουν πώς θα τα φέρει η ζωή. Μια στραβή και θα ξεχαστούν από τους φίλους.

Είπαμε: Η πολιτική είναι «σκύλα», δεν υπάρχουν φιλίες παρά μόνο σκοπιμότητες.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση