Λίστα Λαγκάρντ: Κοιτώντας το δέντρο, χάνουμε (πάλι) το δάσος

Οι προτροπές των συμβούλων Σαμαρά, να αμνηστευτούν οι εν Ελβετία "μίζες" ώστε να ενισχυθεί η ρευστότητα των τραπεζών, είναι ενδεικτικές της αντίληψης που έχει η καθεστωτική πολιτική τάξη για τους ιθαγενείς και το κράτος.
Η λίστα από δημοσιονομικής άποψης είναι μια αστεία υπόθεση. Από πολιτικής όμως αποτελεί επιτομή διεφθαρμένης διακυβέρνησης.
Και είναι η ίδια η κυβέρνηση που τεχνηέντως τοποθετεί ένα σαφές δίλημμα προς τον Έλληνα πολίτη: «Θέλεις να πεθάνεις από καρκίνο καλπάζουσας μορφής ή από AIDS;» Και, δυστυχώς, δεν γίνεται καμία επί της ουσίας προσπάθεια για την «θεραπεία», που αποτελεί απαίτηση των καιρών και λογικό μονόδρομο οποιασδήποτε πολιτικής… 
Όμως, στην χώρα που η πολιτική ευτελίστηκε από τους εκπροσώπους της, είναι –προφανώς- τραγική ειρωνεία να ζητάμε από τους ιθύνοντες να αναγνωρίσουν πως αποτελούν μέρος του προβλήματος – ασθένειας και να αντιληφθούν πως απαιτείται να παρακάμψουν την οποιαδήποτε ιδιοτελή τους στάση και ταυτόχρονα να επιτρέψουν στους θεσμούς να λειτουργήσουν προς την εφαρμογή των αυτονόητων, προκειμένου να υπάρξει ελπίδα για την περιβόητη… «θεραπεία».

Η αγγλοσαξονική θεωρία των διεθνών σχέσεων υποστηρίζει ότι το βασικό προαπαιτούμενο για την επίλυση διεθνών προβλημάτων οιουδήποτε μεγέθους και οιασδήποτε πολυπλοκότητας είναι η βούληση των μερών. Το βουλητικό στοιχείο, εφόσον υπάρχει και λειτουργεί προς ορισμένη κατεύθυνση, μπορεί να λειάνει ή να παρακάμψει εμπόδια, να μηχανευθεί λύσεις, να επαναπροσδιορίσει συμφέροντα, να άρει αδιέξοδα. Αδιέξοδα και αδύνατες καταστάσεις είναι κατασκευάσματα κατεστημένων συμφερόντων ή, πολύ απλά, όσων δεν θέλουν να αλλάξουν κατεστημένες καταστάσεις για λόγους ιδιοτέλειας – το συνηθέστερο – ή απλής νοητικής αδυναμίας.

Παρακολουθώντας, μαζί με το σύνολο του ελληνικού λαού, το θέατρο του παραλόγου που παίζεται στη χώρα εδώ και τρία τουλάχιστον χρόνια, έχω την εντύπωση ότι η ίδια θεωρία μπορεί άνετα να εφαρμοστεί και στο εσωτερικό των κρατών, στο πλαίσιο των σχέσεων κράτους-πολίτη, καθώς και στο πλαίσιο των σχέσεων μεταξύ των πολιτειακών και των εν ευρεία εννοία κοινωνικών και οικονομικών παραγόντων. Η λίστα Lagarde αποτελεί απλώς επιφαινόμενο μιας άρρωστης κατάστασης με βαθιές ρίζες στον κοινωνικό και στον πολιτικό ιστό της χώρας. Στοχοποιήθηκε (καλώς) και μεγεθύνθηκε (και πάλι καλώς). Δεν πρέπει όμως να μας αποπροσανατολίζει ούτε να μας κάνει να βλέπουμε το δένδρο και να χάνουμε το δάσος. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε σε όσους την «αποκάλυψαν» να γίνουν οι υπνωτιστές μας προκειμένου να συγκαλύψουν άλλες, ασύγκριτα μεγαλύτερες και δυσωδέστερες υποθέσεις.

Το ζητούμενο δεν είναι η σταγόνα στον ωκεανό, αλλά ο ίδιος ο ωκεανός. Ο ωκεανός της άρτια παρασκευασμένης από τους φύσει και θέσει διώκτες της ανομίας. Ο ωκεανός της συναλλαγής. Ο ωκεανός της κομματικής σχιζοφρένειας. Ο ωκεανός της ανικανότητας. Ο ωκεανός της ιδιοτέλειας. Ο ωκεανός των μικρών ανθρώπων που καλούνται (από …μας) να διαχειριστούν μεγάλες στιγμές και κρίσιμα προβλήματα. Όσο και αν προσπαθούν να μιλήσουν για «ανάπτυξη», να εμφυσήσουν «αισιοδοξία», να δείξουν ότι «κάτι κινείται», όλοι ξέρουμε ότι αυτοί οι ίδιοι άνθρωποι είναι που προκάλεσαν τη χρεοκοπία. Ο Πάγκαλος το παραδέχθηκε προ μηνών με τη γνωστή ξεδιαντροπιά που τον διακρίνει: μας πίεζε ο λαός για παροχές και εμείς υποκύπταμε. Από αυτούς που «υπέκυπταν» - ωσάν η έντιμη αποχώρηση λόγω αδυναμίας να μη αποτελούσε καν επιλογή – ζητούμε τώρα να κάνουν την υπέρβαση. Ποια υπέρβαση; Των ελεεινών τους πεπραγμένων; Αυτά δυστυχώς θα τα βρίσκουμε μπροστά μας επί γενεές γενεών. Θα κληθούν να τα διαχειριστούν τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας.

Το ξεβρώμισμα του τόπου απαιτεί τον διαχωρισμό της ήρας από το στάρι. Δεν είναι δυνατόν αποτυχημένα κομματόσκυλα να εξακολουθούν να διαχειρίζονται κρίσιμους τομείς της κοινωνικής και οικονομικής ζωής και εμείς να περιμένουμε το «θαύμα». Το μόνο «θαύμα» στην περίπτωση αυτών των ανθρώπων είναι η πολιτική τους επιβίωση. Η οποία, ταυτόχρονα, αποτελεί δυστύχημα για όλους τους υπόλοιπους.

Το ξεβρώμισμα του τόπου δεν μπορεί να στηριχθεί σε προαπαιτούμενα του τύπου «άφεση αμαρτιών ή πτώση της κυβέρνησης». Μια «αμαρτωλή κυβέρνηση» έτσι κι αλλιώς θα πέσει. Είναι ζήτημα χρόνου. Μια «αμαρτωλή κυβέρνηση» δεν θα εμπνέει εμπιστοσύνη σε κανένα – ούτε στο εσωτερικό ούτε στο εξωτερικό. Θα είναι αδύναμη διότι θα είναι φαύλη. Θα εξακολουθεί να νομοθετεί για να δημιουργεί στεγανά και να προστατεύει τα μέλη της, όχι για να αποκαλύπτει, να εξυγιαίνει και να πείθει. Το ζήτημα ηθικής τάξεως που θέτει η λίστα Lagarde αποτελεί πρωτίστως ζήτημα πολιτικής τάξεως. Ζήτημα ζωής ή θανάτου για όσους εμπλέκονται, αλλά και για όλους τους άλλους, τους πολίτες αυτής της χώρας.

Τέλος, το ξεβρώμισμα του τόπου απαιτεί ο καθένας να πάρει ό,τι του αξίζει. Ο φοροφυγάς αξίζει τη χλεύη και την τιμωρία. Ο εμπλεκόμενος σε οικονομικά εγκλήματα ιδιαίτερα μεγάλης αξίας εις βάρος του ελληνικού λαού αξίζει την εξόντωση. Τόσο απλά. Αν δεν το πράξει το κράτος, στο τέλος θα εξοντωθεί το ίδιο το κράτος. Και θα επιστρέψουμε στη ζούγκλα, απ’ όπου περηφανευόμαστε –τρομάρα μας!– ότι πρώτοι οι Έλληνες έβγαλαν την ανθρωπότητα στο λαγαρό φως του πολιτισμού…

Ιουλιανός

ΥΓ: Οι μικροί άνθρωποι αποκτούν μεγάλη σκιά όταν δύει ο ήλιος...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση