Εμπιστεύονται οι Ελληνες τους πολιτικούς;

Δεν είναι σωστό, ίσως, να απαντήσει κανείς αφοριστικά με ένα “ναί” ή ένα “όχι” στο επίμαχο ερώτημα “αν οι Έλληνες εμπιστεύονται τους πολιτικούς”.
Είναι γεγονός αναντίρρητο, όμως, ότι μια διαρκώς αυξανόμενη μερίδα σκεπτόμενων της κοινής γνώμης, μπροστά στο θλιβερό θέαμα που παρουσιάζουν η κυβέρνηση των τριών κομματικών εταίρων και η αξιωματική αντιπολίτευση, με τη γελοιότητα και την επιπολαιότητα, χωρίς να αποκλείεται και η σκοπιμότητα, νιώθει μια έντονη απέχθεια πρός την εξαχρείωση του κομματικού καβγά!

Tου Στέλιου Συρμόγλου*

Νιώθει την αναξιοπιστία της πολιτικής να διατρέχει κάθε πτυχή της κοινωνικής ζωής και να “μπλοκάρει” τον εκσυγχρονισμό του τόπου. Ένα μεγάλο μέρος των πολιτικών, συντριπτικά μεγάλο πράγματι, δεν είναι μόνο ανίκανοι να συγχρονιστούν με τις ανάγκες των καιρών και να παράγουν έργο αποτελεσματικό, είναι και γελοιωδώς νάρκισσοι…Δεν μπορούν να δούν ο,τιδήποτε άλλο πέρα από τα είδωλα που τους παράγει ο ρόλος τους και ο καθρέπτης του σπιτιού τους…

Όλοι ή σχεδόν όλοι – με ελάχιστες εξαιρέσεις πολιτικών που “αυτοκαταδικάστηκαν” στο περιθώριο της πολιτικής και στις παρυφές των δρώμενων ή εξοβελίστηκαν από το ίδιο το βοθροειδές πολιτικό σύστημα – επικρατούν στο προσκήνιο και η πολιτική της αναμέτρησής τους με τα μεγέθη των προβλημάτων της κοινωνίας στέκεται στεγανοποιημένη σε λεξιθηρικά επίπεδα. Χωρίς να σεμνύνονται. Έτοιμοι να διαστρέψουν την αλήθεια. Να προβάλουν χάρτινες δόξες. Επιδιδόμενοι ως επί το πλείστον στην πολιτική αδολεσχία και σε μια πολυσημία των λέξεων που άνοιξε διάπλατα το δρόμο στον πολιτικό βερμπαλισμό, θέτοντας στο περιθώριο την πολιτική της ουσίας.
Πρόκειται για ένα συνασπισμό μετρίων και βλακών της πολιτικής. 
Το τονίζω με επιμονή. Γιατί καλά, πολύ καλά τους γνωρίζω και τους αναγνωρίζω! Και μόνο ένας μαχητικός λογογράφος με σαρκαστική και περιπαιχτική διαθέση του μεγέθους του Γεωργίου Σουρή, μπορεί να “διαζωγραφίσει” με την ακόρεστη σατιρική του γραφίδα τις σύγχρονες πολιτικές φιγούρες του ελληνικού πολιτικού θεάτρου σκιών… Την ψευδώνυμη εντιμότητα εκείνων που πιστεύουν ότι το κακό έχει τη δική του ομορφιά, που βγαίνει νυχθημερόν απ’ τα στόματα πολλών μεγαλοσχήμων, αλλά και μικροσχήμων, τους κυβερνητικούς κρετινισμούς όλων των αποχρώσεων, τους αποστολείς όλων των βλακειών, τους παραλήπτες των πλεοναζόντων παρασήμων που πωλούνται στα παλιατζίδικα στο κατά τ’ άλλα γραφικό Μοναστηράκι…

Όλους αυτούς τους “ευτυχισμένους” γεωμετριστές του έθνους, που αμακάριστοι, αλλά έμφοβοι για την απώλεια των κεκτημένων τους, ενταφιάζουν νύχτα όλες τις ανθρώπινες αξίες και ακρωτηριάζουν βάρβαρα τους Ρωμιούς, με μηδενιστικές νεοπλασίες και φαρμακώνουν τη Ρωμιοσύνη με υψηλόκαρδους ιπποτισμούς…

Όλους αυτούς τους πολιτικούς είτε ύστατα απανθρακώματα πολιτικών τζακιών, είτε “εκτρωματικές αποφύσεις” ενός πολιτικοεπιχειρηματικού συστήματος, οι οποίοι δεν ξέρουν τίποτα άλλο από μια έσχατη μεθοδολογία που αποβλέπει στην πολιτική τους επιβίωση και αυτοσυντήρηση. Χωρίς να έχουν ποτέ δουλέψει και αισθανθεί την αναπόδραστη ανάγκη να ανταποκριθούν στις αδυσώπητες οικονομικές υποχρεώσεις της καθημερινότητας.

Χωρίς ποτέ να έχουν ασκήσει διοίκηση, αναλαμβάνουν υπουργεία. Παραμένουν μερικούς μήνες και εμφανίζονται “ειδήμονες” και ως προσκεκλημένοι καναλιών της δημοσιογραφικής αθλιότητας, με κυνική θρασύτητα και αλαζονεία, εριστικοί και πασίδηλα ανόητοι, επιδεικνύουν εμπειρία και γνώσεις επί παντός επιστητού. Κι ας υπήρξαν οι “νεκροπομποί” ελπίδων και κάθε έννοιας αποτελεσματικής και χρηστής διοίκησης από τους υπουργικούς θώκους, όπου στρογγυλοκάθησε η…λιπόσαρκη έδρα τους!

Αυτό που μπορεί να διατυπωθεί με τρόπο κατηγορηματικό, είναι ότι υπάρχει σαφώς στις μέρες μας μια διογκούμενη κρίση εμπιστοσύνης των πολιτών απέναντι στους πολιτικούς και τα υπάρχοντα κόμματα. Ο βιασμός της αλήθειας για χρόνια έχει ως αποτέλεσμα την ανυποληψία του πολιτικού συστήματος. Κι αυτό το κλίμα διάχυτης απαισιοδοξίας, απογοήτευσης και κρίσης εμπιστοσύνης κατέγραψε η πρόσφατη εξαμηνιαία έρευνα “Τάσεις” της MRB. Και τα ποσοστά, άλλωστε, των αναποφάσιστων σ’ όλες τις τρέχουσες δημοσκοπήσεις δεν αφήνουν περιθώρια ν’ αμφισβητηθεί η διαπίστωση αυτή.

Η αιτία του φαινομένου δεν είναι μόνο την εξαθλίωση των πολιτών από την άκριτη επιβολή δυσβάστακτων μέτρων των μνημονίων. Είναι άμεσα συνδεδεμένη με την γενικότερη αδυναμία των σημερινών κομμάτων να προτείνουν και να υλοποιήσουν σύγχρονα κι αποτελεσματικά μέτρα αντιμετώπισης των μεγάλων προβλημάτων, που αντιμετωπίζει η χώρα. και δεν πρέπει να υποβαθμιστεί η εμμονή των “ανεπάγγελτων” αρχηγών και των συμπλεγμάτων συμφερόντων που εκπροσωπούν, σε παραδοσιακές κι αυταρχικές, συχνά απωθητικές μορφές άσκησης της πολιτικής.

Οι Έλληνες πολίτες έχουν λόγους να μην εμπιστεύονται τους πολιτικούς. Και οι λόγοι αυτοί ενισχύονται ακόμα περισσότερο, εάν θέλουμε να αναζητήσουμε το βαθύτερο νήμα που διαπερνά και συνέχει την αναντιστοιχία ανάμεσα στις προσδοκίες του λαού για σύγχρονα και δημοκρατικά κόμματα και τη δυσάρεστη, απογοητευτική και με ορίζοντα τραγικότητας σημερινή πραγματικότητα. Θα πρέπει να ψάξουμε στον άναρχο και δύσμορφο τρόπο κοινωνικής και οικονομικής ανάπτυξης, που επιβλήθηκε στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Οι πολιτικές και οικονομικές σκοπιμότητες που εξυπηρετούσαν, κι αποδεδειγμένα σήμερα εξυπηρετούν, τα συμφέροντα της ξένης επικυριαρχίας και της ελληνικής πολιτικής και επιχειρηματικής ολιγαρχίας, που οδήγησαν τη χώρα στους δρόμους της υποτέλειας, του διχασμού παλαιότερα, του εύκολου κέρδους των επιτηδείων και της υπονάπτυξης των δημοκρατικών θεσμών.

Τα περιθώρια είναι ασφυκτικά. Το υπάρχον πολιτικό προσωπικό απέτυχε. Η κοινωνία βρίσκεται σε τέλμα. Και ευθύνονται όλοι. Κυρίως όμως οι πολιτικές δυνάμεις και τα ηγετικά επιτελεία που διαχειρίστηκαν στο πολιτικό επίπεδο την πορεία αυτή. Είναι ακριβώς οι ίδιοι που εμφανίζονται με απογυμνωμένη τη συνείδησή τους ως “σωτήρες” μας! ΜΟΝΟ ο λαός μπορεί να δώσει τη λύση. Και η λύση είναι ΑΡΔΗΝ ΑΛΛΑΓΗ του πολιτικού δυναμικού, με την ενθάρρυνση σχηματισμού νέων κομμάτων, την ανάδυση και ανάδειξη νέων πολιτικών προσώπων. Δεν πρόκειται για “ρίσκο¨και για πολιτικό “πείραμα”. Άλλωστε, ο λαός έχει εθιστεί να είναι “πειραματόζωο” ανεγκέφαλων και ξεδιάτροπων της πολιτικής. Η εκ θεμελίων αλλαγή του πολιτικού σκηνικού είναι η λύση. Η ΜΟΝΗ λύση! Και δεν ενέχει κινδύνους…Όχι τουλάχιστον περισσότερους απ’ αυτούς που ελλοχεύουν να αφανίσουν τις ζωές των Ελλήνων!

Ευσεβής πόθος ή ανεδαφική θέση και επισήμανση; Κατά την εκτίμησή μου, κι όχι μόνο τη δική μου, ΟΧΙ. Ίδωμεν!

Πηγή FreePen

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση