Κρίση γεωστρατηγικής: Αγνοούν τα εθνικά και δεν κατανοούν τα διεθνή

Γράφει ο Νίκος Κοτζιάς 

Η χώρα βρίσκεται σε βαθιά κρίση. Η κρίση ελλειμμάτων έγινε κρίση χρέους και στη συνέχεια κρίση πολιτικής. Η χώρα διατρέχεται από πνευματική φτώχεια και έλλειμμα ηθικής. Το καινούργιο στοιχείο είναι, ότι η κρίση τείνει να εξελιχθεί και σε γεωστρατηγική κρίση. 

Πέρα από τη γενικότερη αδυναμία της χώρας που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν πολλοί, υπάρχουν δύο ειδικοί πολιτική λόγοι εμφάνισής της γεωστρατηγικής κρίσης. 
Ο πρώτος είναι, ότι η πολιτική σκηνή της χώρας έχει πέσει στον οργανωτισμό και τον οικονομισμό, αγνοώντας συστηματικά τις εξελίξεις στο άμεσο περιβάλλον γειτνίασης της χώρας. 
Δεύτερον και κυριότερο, οι πολιτικές ηγεσίες δεν κατανοούν επαρκώς το παγκόσμιο γίγνεσθαι και τις αλλαγές στη συμπεριφορά και στρατηγική βασικών παικτών στην παγκόσμια και ευρωπαϊκή πολιτική σκηνή.

Όταν πριν 60 σχεδόν χρόνια ο Τίτο βάπτιζε μια περιοχή της τότε Ο.Δ. Γιουγκοσλαβία, ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» λίγοι έδωσαν την πρέπουσα σημασία. Η ελληνική δεξιά, μάλιστα, έκανε το «κορόιδο» καθότι αυτή ήταν η απαίτηση του ξένου παράγοντα. Η Δύση ονειρευόταν τον Τίτο να απομακρύνεται από την Σοβιετική Ένωση, όπως και έγινε, ακόμα και να προσχωρεί στο ΝΑΤΟ, που δεν έγινε. Τελικά το πρόβλημα της ΦΥΡΟΜ το βρήκαμε μπροστά μας μερικές δεκαετίες αργότερα, ως «αλυτρωτισμό».

Στην άμεση περιοχή μας, η Αλβανία «τραβά» το δρόμο του παραδείγματος της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας» στην Τιτοϊκή Γιουγκοσλαβία. Σήμερα, κύκλοι στο Βερολίνο και στην Ουάσινγκτον στηρίζουν τον αλβανικό επιθετικό εθνικισμό προκειμένου να λυγίσουν οριστικά την Σερβία. Μόνο που αυτός ο εθνικισμός καλλιεργεί, ταυτόχρονα, μια αυξανόμενη επιθετικότητα έναντι της Ελλάδας. 
Πρόκειται για μια επιθετικότητα που έλαβε τα χαρακτηριστικά πρόκλησης όταν διατυπώθηκε από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό της Αλβανίας.

Η Επιτροπή της ΕΕ και το Βερολίνο, προσπαθούν να πείσουν την Ελλάδα να κλείσει τα μάτια και τα αυτιά της, να μην σκέφτεται τα συμφέροντά της. Να αφήσει, επί παραδείγματι, την Αλβανία να πάρει το στάτους υποψήφιας χώρας παρά την πρόσφατη προκλητικότητά της. 
Και αυτό, σε αντίθεση με την σχεδόν παμψηφεί απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που επιβάλλει προκειμένου κράτη όπως η Αλβανία και η ΦΥΡΟΜ να λάβουν το καθεστώς υποψήφιας χώρας, να έχουν προηγούμενα λύσει κάθε διμερή διαφορά και πολύ περισσότερο να μην προκαλούν. 

Η Επιτροπή, παραβιάζοντας κάθε κανόνα της ΕΕ, θεωρεί τις εμμονές της ΦΥΡΟΜ ως προς το όνομά της, ήσσονος σημασία θέμα. Η Ελλάδα, όμως, θα πρέπει να καταγγείλει την ενδιάμεση συμφωνία που την παραβιάζει η γείτονα πολλαπλώς και απρόκλητα. 

Επιπλέον, δεν πρέπει και δεν μπορεί να επιτρέψει να τεθούν οι δύο προαναφερόμενες χώρες σε τροχιά υποψηφιότητας στην ΕΕ όσο δεν αλλάζουν στάση έναντι της Ελλάδας.

Η αγνόηση των άμεσων εθνικών ζητημάτων, ήδη ανέφερα δύο από τα πολλά παραδείγματα, συμβαδίζουν με θεμελιακές ελλείψεις στην κατανόησης του διεθνούς γίγνεσθαι και της παγκοσμιοποίησης από τις ηγεσίες των περισσοτέρων πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων. 

Οι κυβερνήσεις των τελευταίων ετών στην Ελλάδα δεν κατανόησαν σε βάθος τον χαρακτήρα των διεθνών αλλαγών, όπως είναι η άνοδος των BRICS, γενικότερα των αναδυόμενων αγορών, η στροφή των ΗΠΑ από την Ευρώπη στην ΝΑ Ασία, η εμφάνιση του γερμανικού οικονομικού εθνικισμού, ο μετασχηματισμός της ΕΕ σε μια κρατικότητα δομημένη ως σύγχρονη αυτοκρατορία.

Σε αυτά τα πλαίσια, η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα θεμελιακό πρόβλημα: Οι τρεις μνημονιακές κυβερνήσεις έθεσαν τον εαυτό τους στην υπηρεσία της Ολιγαρχίας. 
Βάπτισαν την διασφάλιση των συμφερόντων της τελευταίας ως «πατριωτικό καθήκον» και «σωτηρία» της χώρας. 
Στην προώθηση αυτής της πολιτικής, δεν αποδείχτηκαν μόνο κυνικές, αλλά αδιάβαστες και ανίκανες να κατανοήσουν τις αλλαγές στον σύγχρονο κόσμο. 

Δυστυχώς αυτό ισχύει και για το μεγαλύτερο τμήμα της δημοκρατικής αντιπολίτευσης.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση