Κρίση: Οι έξι παράμετροι για τη λύση και η διάθεση για… «σκληρό ροκ»

Οι χθεσινές εξελίξεις και συγκεκριμένα η μη λήψη απόφασης από το Eurogroup, επιβάλλουν τη λήψη συγκεκριμένων αποφάσεων από το ελληνικό πολιτικό σύστημα αλλά και την ελληνική κοινωνία γενικότερα. Όμως, για να συμβεί αυτό απαιτείται να γίνει κατανοητή η φύση της κατάστασης στην οποία βρίσκεται σήμερα η χώρα, το διεθνές πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον και οι συνεχώς μεταβαλλόμενοι συσχετισμοί.

Τα τελευταία χρόνια η ελληνική αντίδραση στη βαθειά, συνεχή και επιδεινούμενη κρίση που αντιμετωπίζει η χώρα, εκτυλίχθηκε στο επίπεδο των «καλών» και των «κακών» παιδιών. Τα «καλά» παιδιά είναι οι πολιτικές δυνάμεις που συμφώνησαν και ψήφισαν τα «μνημόνια», ενώ τα «κακά» παιδιά αυτοί που δημιούργησαν και καλλιεργούν την εικόνα των σκληρών διαπραγματευτών για αυτά. Ένα αφοριστικό διώνυμο το οποίο απλοποιεί το πρόβλημα αλλά ελάχιστα συμβάλλει στη λύση του.

Όμως από τις προτεινόμενες στην ελληνική κοινωνία συνολικές εξισώσεις για τη λύση του προβλήματος, λείπουν ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΑ ΚΑΘΟΡΙΣΤΙΚΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ, για τον απλούστατο λόγο ότι κανείς δεν θέλει ή μπορεί να ασχοληθεί με αυτές.

 

Παράμετρος 1η. Η είσοδος στη χώρα στην ζώνη του Ευρώ. Μέσα σε ένα περιβάλλον επίπλαστης ευημερίας, ανεμελιάς και ευκαιριακής – οπορτουνιστικής αντιμετώπισης η χώρα οικειοθελώς «παρέδωσε» το νόμισμα της σε μία υπερεθνική οντότητα. Ας σημειώσουμε ότι από τότε που δημιουργήθηκαν οι πρώτες κρατικές οντότητες, δύο ήταν οι πυλώνες που στοιχειοθετούσαν την ύπαρξη, τη λειτουργία και την ισχύ τους: το νόμισμα και η στρατιωτική ισχύς. Αποδεχόμενοι το ευρώ, απωλέσαμε τη δυνατότητα ελέγχου του νομίσματος, δηλαδή εξ ορισμού παραχωρήσαμε κάποιο μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας. Κατά συνέπεια τα περί «αποικιών» που σήμερα λέγονται στερούνται οποιασδήποτε βάσης για τον απλούστατο λόγο ότι αποτελούν κριτική εκ των υστέρων καθώς η ζημιά (εντός ή εκτός εισαγωγικών) είχε ήδη συμβεί.

Παράμετρος 2η. Το γεγονός ότι η χώρα εντάχθηκε στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη συνέχεια την Ευρωζώνη δεν σημαίνει αυτόματα την ένταξη σε μία κοινότητα «αγάπης» και «αλληλεγγύης». Το αντίθετο. Αποδέχθηκε σχέσεις αλληλεξάρτησης που όμως μεταβάλλονται δυναμικά και σαφώς επηρεάζονται από πλειάδα παραγόντων και εξελίξεων όχι μόνο σε διεθνικό επίπεδο αλλά και στα επιμέρους εθνικά επίπεδα που συνιστούν το σύνολο. Τα περιβόητα μεσογειακά προγράμματα και οι άλλοι διαρθρωτικοί – αναπτυξιακοί πόροι κατασπαταλήθηκαν και κυρίως ενίσχυσαν την κατανάλωση. Σήμερα προκαλεί (και δικαίως) οργή η συμπεριφορά ορισμένων εταίρων (εντός ή εκτός εισαγωγικών) οι οποίοι συγκαταλέγονται μεταξύ των δανειστών μας για την «σφικτή», αυστηρή ή και τιμωρητική στάση τους. Όμως εμείς οι ίδιοι με την «αφασία» μας τους δώσαμε και με το παραπάνω το σχοινί για να μας κρεμάσουν!

Παράμετρος 3η. Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου και φυσικά οι συνέπειες του ελάχιστα έγιναν αντιληπτές και κατανοητές από τη χώρα μας σε όλο το βάθος και το εύρος τους. Ο κόσμος από διπολικός έγινε πολυπολικός. Η παγκοσμιοποίηση και το γεγονός ότι το χρήμα μετατράπηκε σε αγαθό (δηλαδή σε εμπορεύσιμο) αγνοήθηκαν επιδεκτικά ή απορρίφθηκαν στη βάση ιδεοληψιών ή, ακόμη χειρότερα, αντιμετωπίστηκαν με την ύψιστη επίδοση στρουθοκαμηλισμού (όταν δεν βλέπω τίποτα βάζοντας το κεφάλι μου στην άμμο, δεν με βλέπουν και οι άλλοι και δεν συμβαίνει τίποτα). Το ότι στο δυτικό στρατόπεδο που ήταν ο νικητής του Ψυχρού Πολέμου αναπτύχθηκαν φυγόκεντρες τάσεις, τριβές και σύγκρουση συμφερόντων που οδηγούν σε συγκρούσεις (όπως η εξελισσόμενη μεταξύ ΗΠΑ – Γερμανίας) ούτε έγκαιρα αναγνωρίστηκε, ούτε βέβαια αντιμετωπίστηκε με εξισορροπητικές κινήσεις (όσο επιτρέπουν φυσικά οι δυνατότητες της χώρας) στο πλαίσιο μίας ολοκληρωμένης στρατηγικής.

Παράμετρος 4η. Τα τελευταία 40 χρόνια η χώρα και πιο συγκεκριμένα η οικονομία της συστηματικά και μεθοδικά μετατράπηκε σε «παροχή υπηρεσιών». Η παραγωγή, ακόμα και η αγροτική, κυριολεκτικά εξαϋλώθηκε και τελικά γίναμε ο καλύτερος «πελάτης» των εταίρων μας (εντός και εκτός εισαγωγικών). Έτσι «χαζοχαρούμενα» μας φέραμε στα «γόνατα» και τα δόντια των δανειστών. «Αν δεν μπορείς να ξυστείς μόνο σου μην περιμένεις να σε ξύσει άλλος,» λέει μία λαϊκή ρήση. Γιατί θα σε ξύσει με «μπατανόβουρτσα» θα συμπληρώναμε με κυνισμό… και θα πονέσει.

Παράμετρος 5η. Στα 200 περίπου χρόνια ύπαρξης του ελληνικού κράτους κυρίαρχος είναι ο «κοτζαμπασισμός», σε όλες τις εκφράσεις της πολιτικής, οικονομικής και κοινωνικής ζωής και δραστηριότητας. Κομματικοί οργανισμοί και ομάδες συμφερόντων στο πλαίσιο του απόλυτου πελατειακού συστήματος νέμονταν, ήλεγχαν και εκμεταλλεύονταν το κράτος μέσω «φέουδων» και «συντεχνιών». Ακόμη και σήμερα γίνονται ατέρμονες και ανούσιες συζητήσεις για το μέγεθος του δημόσιου τομέα, ενώ ο αντικειμενικός του προσδιορισμός και φυσικά των αναγκών – λειτουργιών που θα πρέπει να καλύψει δεν επιχειρείται. Ισορροπίες, «βολέματα» και διευθετήσεις δεκαετιών χαρακτηρίζονται ως προστασία του «δημοσίου συμφέροντος» και μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να είχαν γίνει εδώ και χρόνια δεν γίνονται ή απλά παραμένουν ανενεργοί νόμοι. Μάλιστα η ίδια η έννοια της μεταρρύθμισης έχει πάρει αρνητική χροιά.

Παράμετρος 6η. Άσχετα του πόσο υποφέρουμε όλοι εμείς, Η ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΗ ΝΕΑ ΓΕΝΙΑ ΔΕΝ ΠΑΥΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΟΥΤΕ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΕΚΠΤΩΣΕΙΣ. Τα πράγματα οδηγήθηκαν σε μία κατάσταση που σήμερα η νέα γενιά δεν μπορεί ούτε καν να ονειρευτεί πόσο μάλλον να δημιουργήσει, να ζήσει. Και αυτό αποτελεί το μεγαλύτερο έγκλημα κατά του εαυτού μας και της χώρας μας.

 

Τα παραπάνω αναφέρθηκαν για να επισημάνουν την απλή αλλά πικρή αλήθεια. Τόσο τα «καλά» όσο και τα «κακά» παιδιά συνεχίζουν να αυτοσχεδιάζουν χωρίς να έχουν εκπονήσει μία ολοκληρωμένη στρατηγική και χωρίς βέβαια να έχουν δημιουργήσει ένα ΟΡΑΜΑ.

Τα τελευταία χρόνια η χώρα ζει συνέχεια τον «πυρετό της δόσης», δηλαδή πότε και με ποιους όρους θα πάρουμε τα δανεικά. Η αποδέσμευση της κάθε δόσης από τους δανειστές εξελίσσεται σε κακόγουστο σίριαλ, όπου κυβερνώντες, αντιπολιτευόμενοι και οι πολίτες περιμένουν με αγωνία την επόμενη «δολοφονία» του ψυχοπαθούς δολοφόνου (δανειστών). Και από ότι φαίνεται το σίριαλ θα συνεχιστεί και για το άμεσο μέλλον.

Η δημόσια συζήτηση και η κομματική αντιπαράθεση έχει εστιαστεί αποκλειστικά και μόνο στη διαπραγμάτευση, δηλαδή με απλά λόγια του πως θα δανειστούμε. Το γεγονός ότι είμαστε αναγκασμένοι να δανειστούμε, δηλαδή να ζητήσουμε λεφτά από κάποιον, δεν έχει γίνει αντιληπτό από κανέναν ότι a priori μας βάζει στη θέση του ΑΔΥΝΑΜΟΥ μέρους στη διαπραγμάτευση;

Μετά τις τελευταίες εξελίξεις στο Eurogroup μήπως θα έπρεπε να αλλάξουμε ριζικά το πλαίσιο των ενεργειών μας; Ο χρόνος εξαντλείται για τη χώρα μας. Η γεωπολιτική σύγκρουση μεταξύ ΗΠΑ και Γερμανίας προφανώς θα καταλήξει, αλλά η Ελλάδα ως η πιο εκτεθειμένη, κινδυνεύει να καταστεί «παράπλευρη απώλεια».

Μήπως πέρα από την οργισμένη αλλά προσεκτική (αφού αναφερόμενος σε «τεχνικές δυσκολίες» «πέταξε» τη μπάλα σε αυτούς που επιδιώκουν χρησιμοποιώντας την ελληνική κρίση να δημιουργήσουν νέες οικονομικές ηγεμονίες) δήλωση του πρωθυπουργού θα πρέπει να προχωρήσουμε μερικά βήματα παραπέρα;

Αντιμετωπίζοντας μία κατάσταση όπου το ελληνικό πρόβλημα έχει μετατραπεί σε μία παράμετρο μίας μεγαλύτερης σύγκρουσης μήπως πρέπει ΝΑ ΑΥΞΗΣΟΥΜΕ ΤΙΣ ΕΠΙΔΡΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΣΥΝΕΠΕΙΕΣ ΤΟΥ; Αφού ούτως ή άλλως η ηγεμονική συμπεριφορά της Γερμανίας συνάντησε τη σφοδρή αντίδραση του υπερατλαντικού «παραδοσιακού» ηγεμόνα και τώρα η κατάσταση ετοιμάζεται να βγει εκτός ορίων παρασέρνοντας όλον τον ευρωπαϊκό νότο;

 

Μήπως… το Κούγκι μας θυμίζει τίποτα; Μήπως μπορούμε πλέον, αφού και κατά τους δανειστές μας «έχουμε κάνει ότι έπρεπε να κάνουμε» απλώς να εντείνουμε ακόμη περισσότερο το πρόβλημα; Κάποτε στο «defence-point.gr» το υπαινιχτήκαμε μιλώντας για τη «στρατηγική του Σαμψών». Στο παρελθόν, πριν «φίλοι και εταίροι» ξεφορτωθούν τα ελληνικά ομόλογα, η εφαρμογή της στρατηγικής ήταν ευκολότερη. Υπάρχουν όμως και σήμερα τρόποι μεγιστοποίησης του σοκ που θα υποστεί το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα. Τουλάχιστον θα μας γράψει η Ιστορία, διότι για μια ακόμη φορά στην Ελλάδα ανακόπηκε μια γερμανική επέλαση… Και θα πάμε νομοτελειακά σε μια «νέα Γιάλτα» ή «Breton Woods»…

Είμαστε έτοιμοι να οδηγήσουμε τις εξελίξεις στα άκρα και με αυτόν τον τρόπο να μεγεθύνουμε το ελληνικό πρόβλημα ώστε να αποτελέσει τον κίνδυνο ανάφλεξης όλης της ευρωπαϊκής πυριτιδαποθήκης; Ή όπως συνήθως θα περιοριστούμε στις εσωτερικές αντιπαραθέσεις και ακατάσχετη «μπουρδολογία» περιμένοντας από τους άλλους να λύσουν το ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΜΑΣ;

Τα παραπάνω βέβαια, όχι με τον συνήθη ελληνικό «χαζοχαρούμενο» τρόπο. Ας γυρίσουμε περίπου 40 χρόνια πίσω, όταν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου εγκαταλείψαμε το στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ (ημίμετρο) και μετά προσπαθούσαμε επί χρόνια να επιστρέψουμε αφού η «φίλη» και «σύμμαχος» Τουρκία ευχαρίστως κάλυψε το κενό. Καταπληκτικό παράδειγμα αυτοχειριασμού! 

Ακόμη και τώρα δεν είναι αργά για την εκπόνηση ΕΘΝΙΚΗΣ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗΣ και τη ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΕΘΝΙΚΟΥ ΟΡΑΜΑΤΟΣ.

Εναλλακτικές επιλογές θα πρέπει έστω και την ύστατη στιγμή να σχεδιαστούν και μελετηθούν ώστε να υπάρχει διέξοδος.

Καλώς ή κακώς, το ελληνικό «οικόπεδο» και μόνο από τη θέση του είναι ΠΡΟΝΟΜΙΑΚΟ.

Αν εμείς οι ίδιοι υποτιμούμε την αξία του, περιμένουμε να την εκτιμήσουν οι άλλοι;

Πηγή

-->

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση