Το κοινοβουλευτικό έκτρωμα που «ανεπαισθήτως» δημιουργήσαμε

Γράφει ο Όμηρος Δ. Τσάπαλος

Οι κοινοβουλευτικές συνεδριάσεις που προηγήθηκαν της ψήφισης των μέτρων και του προϋπολογισμού έφεραν στην επιφάνεια αυτό που αρκετοί εξ ημών είχαν υποψιαστεί με το που διάβασαν τα ονόματα των νεοεκλεγέντων βουλευτών τέσσερις μήνες πριν. Οι συζητήσεις αυτές εξελίχθηκαν σε μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για τους πολίτες να έλθουν αντιμέτωποι με το κοινοβουλευτικό έκτρωμα που οι ίδιοι δημιούργησαν. Με την ψήφο τους επέτρεψαν σε ανθρώπους παντελώς άσχετους με την πολιτική να γίνουν τα πρώτα βιολιά των κομμάτων τους, να εκσφενδονίζουν απειλές, ύβρεις, πρωτάκουστους χαρακτηρισμούς και ψεύδη με σκοπό την αποπλάνηση των μαζών. Οι ίδιοι οι πολίτες επέτρεψαν σε ορδές λαϊκιστών και δημαγωγών να «μπουκάρουν» στην Εθνική Αντιπροσωπεία και καμουφλαρισμένοι πίσω από την βουλευτική τους ιδιότητα (και ασυλία) να εκχυδαΐζουν σκοπίμως κάθε έννοια κοινοβουλευτικού πολιτισμού, εκμηδενίζοντας έτσι κάθε ψήγμα σοβαρού πολιτικού λόγου έχει απομείνει στο πολιτικό μας σύστημα. Και όλα αυτά με την ψήφο του λαού. Ο λαός ήταν εκείνος που με την ψήφο και τον σταυρό του προτίμησε τραμπούκους και φαύλους δημοκόλακες να απειλούν με λιντσάρισμα και Ειδικά Δικαστήρια, να αποκαλούν «κουτσό» τον Υπουργό Οικονομικών της Γερμανίας, να καπηλεύονται τα εθνικά μας σύμβολα και να οικειοποιούνται καταχρηστικά και βέβηλα την αποκλειστικότητα της πατριωτικής ευθύνης.

Όλα αυτά έγιναν νόμιμα. Νόμιμα το Εθνικό μας Κοινοβούλιο εξελίχθηκε σε αρένα εξυπνακισμών και άκρατου πιθηκισμού, νόμιμα κατάφεραν όλοι εκείνοι οι πρωτοεμφανιζόμενοι και μη πολιτικοί-τηλεπερσόνες να αποπροσανατολίσουν την συζήτηση επί του προϋπολογισμού σε ζητήματα παντελώς άσχετα και διαστρεβλωτικά της πραγματικότητας. Νόμιμα μπόρεσαν νεοεκλεγέντες βουλευτές να υβρίζουν χωρίς αιδώ και μέτρο θεσμούς, γραφειοκρατία, πρόσωπα και τιμή ανθρώπων, που εν τέλει μένει να κριθεί από την Ιστορία κατά πόσο φέρθηκαν προδοτικά ή όχι απέναντι στην πατρίδα τους.

Ο ελληνικός λαός φαίνεται ότι δεν έχει συνειδητοποιήσει ακόμα τα τραγικά σφάλματα της ψήφου του στις τελευταίες διπλές εκλογές. Και σε επίπεδο κομματικών προτιμήσεων αλλά κυρίως σε επίπεδο επιλογής προσώπων. Όλοι εμείς ζητήσαμε επιμόνως πολιτική ανανέωση. Είναι πάγιο αίτημα του λαού να βλέπει νέους και σοβαρούς ανθρώπους να διαχειρίζονται τα δημόσια πράγματα. Πράξαμε με την ψήφο μας το ακριβώς αντίθετο. Όχι μόνο επαναφέραμε στο Κοινοβούλιο πολιτικούς εγνωσμένης ανεπάρκειας αλλά επιπλέον προτιμήσαμε στην θέση κάποιων σοβαρών και έντιμων πολιτικών να βάλουμε ανθρώπους άσχετους, αγενείς, ανίκανους και ανεπαρκείς. Λίγες οι σοβαρές φωνές που κατάφεραν να επανεκλεγούν και ακόμα λιγότερες αυτές που κατάφεραν να ακουστούν τις τελευταίες ημέρες μέσα σε αυτό το πρωτοφανές «κοινοβουλευτικό πανηγυράκι». Το τραγικό της όλης υπόθεσης είναι η ανωριμότητα του εκλογικού σώματος, το οποίο συνεχίζει να πιστεύει ότι αυτοί που είναι μέσα στην Βουλή και ασκούν αντιπολίτευση, θα πρέπει να γίνουν και Κυβέρνηση σε λίγο καιρό προκειμένου να σώσουν την κοινωνία μας από την καταστροφή. Η τελευταία δημοσκόπηση της KΑΠΑ Research για το BHMA αυτό ακριβώς καταδείχνει. Αρκεί να αθροίσετε τα ποσοστά των κομμάτων-εκτροφείων δημαγωγισμού και φαυλότητας προκειμένου να καταλάβετε σε τι επικίνδυνα μονοπάτια έχουμε εισέλθει (το κάνω εγώ για εσάς- είναι κοντά στο 47%).

Μήπως τελικά κινδυνεύουμε από τον ίδιο μας τον εαυτό; Μήπως ενώ επιζητούμε πρόοδο, δημοκρατία, πολιτικό πολιτισμό, αποτελεσματικότητα στην διαχείριση των δημοσίων υποθέσεων, σοβαρότητα και σύνεση, κάνουμε τα πάντα για να επιβραβεύσουμε αυτούς που αντιπροσωπεύουν με την στάση τους τα ακριβώς αντίθετα; Είναι φανερό ότι βρισκόμαστε σε σύγχυση. Και για να βγούμε από αυτήν την σύγχυση απευθυνόμαστε στους «καθ΄ύλιν αναρμόδιους». Τείχη κτίζονται γύρω μας και οι ευκαιρίες διεξόδου λιγοστεύουν. Και όπως έλεγε και ο ποιητής:

«Χωρίς περίσκεψιν, χωρίς λύπην, χωρίς αιδώ
μεγάλα κ’ υψηλά τριγύρω μου έκτισαν τείχη.
Και κάθομαι και απελπίζομαι τώρα εδώ.
Άλλο δεν σκέπτομαι: τον νουν μου τρώγει αυτή η τύχη·
διότι πράγματα πολλά έξω να κάμω είχον.
A όταν έκτιζαν τα τείχη πώς να μην προσέξω.
Aλλά δεν άκουσα ποτέ κρότον κτιστών ή ήχον.Aνεπαισθήτως μ’ έκλεισαν από τον κόσμον έξω»  (Κ.Π. Καβάφης, Τείχη).

Τα τείχη του αυτοπεριορισμού μας κτίζονται καθημερινά με σύμμαχο και οδηγό αυτούς που επιλέξαμε να μας κυβερνούν. Ο φαύλος κύκλος την κοινωνικής μας αγανάκτησης παγιώνει και διαιωνίζει την φαυλοκρατία στο πολιτικό μας σύστημα. Και στο τέλος, έτσι, «ανεπαισθήτως», οι πολίτες θα μετανιώνουν για το κοινοβουλευτικό έκτρωμα που οι ίδιοι δημιούργησαν.

Πηγή: Aντίφωνο

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση