Κυβέρνηση οικονομικών δολοφόνων

Γουστάρω σωτηρία

Νάτη μπροστά μας πάλι!
Με το καλαθάκι της να μαζεύει ρώγες!
Λίγες από συνταξιούχους, άλλες από μισθωτούς, τους άνεργους και τους αδύναμους.
Κάτι αρπάζει από τα φάρμακα, κάτι από σχολειά.
Από ασφαλιστικά ταμεία, από κεραμίδια, από ασημικά, από παξιμάδια.

Δακρυσμένη, ταλαιπωρημένη, αγκομαχούσα.
Δυόμισι χρόνων ανηφόρα τραβάει.
Κάτι καλά που έχει και βοήθεια, η κοπέλα.
Κυβερνήσεις, ΜΜΕ, "εταίρους", λαμόγια.
Χωρίς αυτούς θα τα είχε...τινάξει. Προ πολλού.

Δεν λέω. Κι εγώ βάζω το χεράκι μου. Λιγουλάκι.
Είμαι έξυπνος. Ακολουθώ τη θεμελιώδη "αρχή επιβίωσης": Άκου – βλέπε - σώπαινε.

Όταν, λοιπόν, κόπηκαν οι μισθοί στο Δημόσιο, σκέφτηκα: "έλα μωρέ οι γαμημένοι, μιά ζωή τα ξύνουν".

Όταν κόπηκαν τα μεροκάματα στον Ιδιωτικό, είπα: "σιγά το πράμα. Δουλειά να ‘χουν.".

Όταν έκλεισε το μαγαζί ο Φώτης απέναντι, δεν κρατήθηκα: "κουφάλα ήταν. Τά ‘χει κονομήσει χοντρά".

Όταν ο Μήτσος απ΄ τα Τρίκαλα έπαψε να φέρνει τη πραμάτεια του στη λαϊκή μας, ήμουν σίγουρος πως είχε βολευτεί καλύτερα.

Όταν το παιδί της χήρας/άνεργης καιρό Αγγελικής σταμάτησε τη Σχολή το προσπέρασα, αφού η οικογένεια δεν χρειάζονταν πια επιστήμονα, αλλά... συσσίτιο.

Κρίση είναι, κάποτε θα περάσει.
Σε 20, σε 40 χρόνια... δεν έχει σημασία.

Κρίση είναι, κάποιοι θα πληρώσουν.
Τα ίδια Θύματα πάλι... δεν έχει σημασία.

Κρίση είναι, κάποιοι θα κερδίσουν.
Οι ίδιοι Έχοντες και Κατέχοντες... δεν έχει σημασία.

Κρίση είναι και Χρειαζόμαστε Σωτηρία.
Γουστάρω ακόμα μία Σωτηρία.

Ένα βαρύγλυκο, παρακαλώ.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση