Τι σηματοδοτεί η σύγκρουση Λαγκάρντ- Μέρκελ;

Οι πιέσεις στο Βερολίνο, από τον διεθνή και αμερικανικό παράγοντα, μέσω ΕΚΤ, για μια «τελική λύση» στην κρίση χρέους και ομολόγων στην Ευρώπη , έχουν αφετηρία για μια ακόμη φορά την Ελλάδα και αναμένεται να κορυφωθούν πριν το τέλος της χρονιάς, οδηγώντας την Ευρώπη στην διάλυση ή σε μια τροχιά πρώτα τραπεζικής Ένωσης και στη συνέχεια δημοσιονομικής και πολιτικής Ένωσης.

Γράφει ο Μενέλαος Τασιόπουλος

Το Ελληνικό ζήτημα είναι πιο αντιμετωπίσιμο, παρά το δομικό αδιέξοδο που το χαρακτηρίζει, από ότι η ένταση στις άλλες χώρες του Νότου.

Στην Ισπανία, για παράδειγμα, πέραν των ευρείας κλίμακας εντάσεις στους δρόμους, υπάρχει σαφής άρνηση και μηδενικά περιθώρια, να υιοθετηθεί για την χρηματοδότηση της, μοντέλο Μνημονίων. Η Ισπανία υποχωρεί στο μέτωπο της δημοσιονομικής προσαρμογής, αλλά όχι στην εκχώρηση της εθνικής της κυριαρχίας. Το χειρότερο η Ισπανία κινδυνεύει μέσα στους επόμενους μήνες να διαλυθεί ως ενότητα, με την Καταλωνία , τον πλούσιο Βορρά της δηλαδή , να δείχνει διαθέσεις απόσχισης και αυτονόμησης , διαλύοντας ολοσχερώς τη χώρα.

Στην Πορτογαλία, παρά τα κατά καιρούς καλά σχόλια από πλευράς Βερολίνου και Βρυξελλών η πτωχοποίηση και υπανάπτυξη έχουν κυριαρχήσει ενώ η έκκληση της Ένωσης των Υπαξιωματικών, για παραίτηση του πρωθυπουργού στην περίπτωση που ζητήσει επιπλέον περιοριστικά μέτρα στα εισοδήματα, δείχνει ότι η πιθανότητα εκτροπής του πολιτεύματος και ευρείας αναταραχής, με την εμπλοκή των Ενόπλων Δυνάμεων είναι ζήτημα χρόνου και συγκυρίας. Φυσικά οι δείκτες στην Πορτογαλία όπως και στην Ελλάδα δεν ανακάμπτουν , ενώ η οικονομία της έχει ουσιαστικά καταστραφεί.

Στην γειτονική μας Ιταλία, τέλος, ο ευρωσκεπτικισμός καλπάζει , τα μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής δεν έχουν απλά πλήξει το βιοτικό επίπεδο της μέσης τάξης, αλλά έχουν αποδιοργανώσει την παραγωγική βάση της χώρας. Στην περίπτωση της Ιταλίας μιλάμε για την 7η βιομηχανική χώρα στον κόσμο , με έλλειμμα όμως που φθάνει τα 2 τρις ευρώ και όχι τα 370 δις ευρώ που είναι το Ελληνικό δημόσιο χρέος. Σε ορατό ορίζοντα, ο πολύ συγκροτημένος Μάριο Μόντι την ερχόμενη Άνοιξη θα παραδώσει και πάλι την εξουσία στους πολιτικούς και τα κόμματα. Θα γίνουν εκλογές , με τον Μπερλουσκόνι και την Κεντροδεξιά πολύ ισχυρούς , με σύνθημα την έξοδο από το ευρώ και την μονομερή διαγραφή του χρέους της χώρας, στην περίπτωση που η Γερμανία συνεχίζει να υποστηρίζει και πολύ περισσότερο να επιβάλει την ίδια πολιτική στρατηγική στη ζώνη του ευρώ.

Απέναντι σε όλα αυτά, η περίπτωση της Ελλάδας, με κυρίαρχο σύνθημα «κάθε θυσία για να παραμείνουμε στο ευρώ», τα Μνημόνια και τις «λεόντειες συμφωνίες» υπογεγραμμένες και επικυρωμένες με ενισχυμένη κοινοβουλευτική πλειοψηφία και τις αντιδράσεις στην κοινωνία σε ελεγχόμενο επίπεδο , μοιάζει ειδυλλιακό περιβάλλον για την ευρωπαϊκή υπερδομή την κυριαρχούμενη από το Βερολίνο.

Αλλά και το ελληνικό ζήτημα βρίσκεται σε αδιέξοδο. Ακόμη και αν ληφθούν τα μέτρα των 13,6 δις ευρώ, το δημόσιο χρέος της χώρας δεν είναι βιώσιμο σε σχέση με τους στόχους των Μνημονίων το 2020, να βρίσκεται στο 120% του ΑΕΠ. Βεβαίως βρισκόμαστε σε μια περίοδο , που εξαιτίας και των αμερικανικών εκλογών , οι τόνοι κρατιούνται χαμηλοί και το κλίμα που καλλιεργήθηκε ενέπνεε αισιοδοξία , από την αρχή του φθινοπώρου και όχι πανικό. Όμως απέναντι σε αυτή την επίπλαστη επικοινωνιακή ατμόσφαιρα το ΔΝΤ και προσωπικά η επικεφαλής του έχουν αναλάβει, δημόσια πρωτοβουλία , να λύσουν το ελληνικό ζήτημα , μέσα στο 2013. Πως θα γίνει αυτό; Με νέα διαγραφή χρέους σύμφωνα με το ΔΝΤ , που θα συσχετίζεται με τα μέτρα που θα ληφθούν, αλλά και με την επιμήκυνση , κατά δύο χρόνια, που είναι αναγκαία, για την Ελλάδα προκειμένου να «βγουν τα νούμερα».

Ανομολόγητος, τουλάχιστον στόχος του ΔΝΤ αλλά και της Κριστίν Λαγκάρντ είναι αρχικά το 2015 , αλλά με προτιμητέο χρονοδιάγραμμα το τέλος του 2013 , να αποχωρήσει από την Ελλάδα , έχοντας πετύχει την βιωσιμότητα του χρέους και τις διαρθρωτικές αλλαγές , που τόσο έχουν διαφημισθεί. Σε περίπτωση όμως που η Γερμανία δεν αποδεχθεί μια ρεαλιστική προσέγγιση για το ελληνικό ζήτημα, μπορεί να ψηφισθεί και να υλοποιείται το πακέτο των 13,6 δις ευρώ , να αποδεσμευθεί η δόση των 31 δις ευρώ, αλλά όλα να καταλήξουν σε ένα απόλυτο «βατερλό» στο τέλος του 2012, με την Ελληνική οικονομία να καταγράφει ύφεση της τάξης του 9-10%  και 27% στην ανεργία , δημιουργώντας μια αναγκαιότητα για την λήψη επιπλέον μέτρων προσαρμογής ύψους 22 δις ευρώ (!), μέσα στο 2013, στόχος που και θεωρητικά εκτιμάται ως αδύνατος.

Απέναντι σε τέτοιου τύπου προσεγγίσεις η Γερμανία είναι απολύτως αρνητική, τόσο σε σχέση με την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, που θα ανοίξει ανάλογες διαδικασίες και για τις άλλες προβληματικές χώρες της ευρωζώνης, όσο και με την υλοποίηση των αποφάσεων της Συνόδου Κορυφής του Ιουνίου για διαχωρισμό της ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών από τα δάνεια για την εξυπηρέτηση του δημόσιου χρέους των χωρών – μελών ή την «φόρμουλα» Ντράγκι για απευθείας αγορές ομολόγων και παρέμβαση της ΕΚΤ στη πρωτογενή και δευτερογενή αγορά.

Οι πιέσεις στο Βερολίνο , από τον διεθνή και ειδικά τον αμερικανικό παράγοντα, μέσω ΕΚΤ, για μια «τελική λύση» στην κρίση χρέους και ομολόγων στην Ευρώπη , έχουν αφετηρία για μια ακόμη φορά την Ελλάδα και αναμένεται να κορυφωθούν πριν το τέλος της χρονιάς, οδηγώντας την Ευρώπη στην διάλυση ή σε μια τροχιά πρώτα τραπεζικής Ένωσης και στη συνέχεια δημοσιονομικής και πολιτικής Ένωσης.

Διαβάστε επίσης: 
Οι υπέρ και οι κατά του Grexit σε θέση μάχης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση