Βία στον βίο μας

Ανέκαθεν, η βία συμβιώνει με τον βίο. Ιστορικά, οι εκτροφείς της είναι σεσημασμένοι, τα θρέμματα διατίθενται σε ποικίλες ράτσες, τα θύματα περισσεύουν.

Δεκαετίες τώρα, η χώρα έχει παραδοθεί σε εντεταμένη και εκτεταμένη βία, η οποία ασκείται ωμά με βιαιοπραγίες μεταναστών κατά Ελλήνων, Ελλήνων κατά μεταναστών, μεταναστών κατά μεταναστών και Ελλήνων κατά Ελλήνων. Στην τελευταία περίπτωση, εξαπολύεται και κεκαλυμμένα με τη διαπλοκή των κομμάτων εξουσίας, τον εθισμό των ψηφοφόρων στις πελατειακές σχέσεις, τη νοοτροπία του Έλληνα που κόπτεται για τη βολή του και μόνο – ας γκρεμοτσακιστούν στα τάρταρα οι υπόλοιποι, Έλληνες και «βάρβαροι». Πλέον, βία κάθε μορφής πλήττει ανελέητα και ανεξέλεγκτα αρρώστους, επαίτες, μαθητές, ανέργους, συνταξιούχους, επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες και υπαλλήλους, δηλαδή όλους. Σχεδόν…

Καθώς η βία γεννά βία, τα παντοειδή γεννητούρια πολλαπλασιάζονται. Η ωμή βία σοκάρει και καλώς αποδοκιμάζεται. Όμως, το ρεφρέν «Η βία καταδικάζεται από όπου κι αν προέρχεται» είναι τουλάχιστον υποκριτικό. Η κρατική βία δεν καταδικάζεται πράγματι. Πώς καταδικάζεται, χωρίς να δικάζεται;

Η βία που βιώνουμε πυροδοτείται από την πρόσφατη οικονομική εξαθλίωση, η οποία διαδέχτηκε μια χρόνια εξαχρείωση. Η ευθύνη των πολιτών δεν αμφισβητείται και ήδη πληρώνεται ακέραια, ακόμα και περιττά από όσους δεν συναλλάχτηκαν με πολιτικούς. Μόνο που το μερτικό όσων ανεύθυνα κυβέρνησαν (και του σιναφιού τους) δεν έχει καταβληθεί στο ελάχιστο, αν και αμείβονταν παχυλά ακριβώς για να είναι υπεύθυνοι – αυτή ήταν η δουλειά τους. Η ανατροπή αυτής της αδικίας δεν είναι (θυμικός) ρεβανσισμός, αλλά (λογική) αναγκαιότητα. Διαφορετικά, η χώρα είναι καταδικασμένη στη βία, προκαλυμμένη και απροκάλυπτη, ειδικά τώρα που η κάνουλα στερεύει. Η αδικία παράγει βία, άρα η βία αντιμετωπίζεται με δικαιοσύνη. Οτιδήποτε άλλο συνιστά πολύλογη παλιλλογία που στερείται νοήματος.

Η κρίση πληρώνεται και θα πληρώνεται. Πρακτικά, είναι κρίσιμο σε ποιο νόμισμα θα πληρώνεται. Πρακτικά χρησιμότερο είναι να πληρώνεται σύμμετρα: πολλά από λίγους και λίγα από πολλούς. Αλλά, αυτό δεν ισχύει. Οι λίγοι με τα πολλά πληρώνουν τα λιγότερα (σε ευρώ) και οι πολλοί με τα λίγα πληρώνουν τα περισσότερα (σε ευρώ και αίμα), γιατί οι πρώτοι μπορούν, οι δεύτεροι δεν μπορούν, ο Λεβιάθαν δεν θέλει. Όσο δεν θέλει, κάθε λόγος για ανάπτυξη είναι αερολογία και κάθε ανάπτυξη φούσκα – με όποιο νόμισμα. Συνέβη. Και δεν θα θελήσει, αν συγκυβερνήσουν οι συνήθεις αδίστακτοι και αδίκαστοι. Διαπιστώθηκε.

Και πώς να θέλει, άλλωστε; Όσο το διεφθαρμένο ΝΔΠΑΣΟΚ μονοπωλεί την εξουσία, πολιτική δικαιοσύνη σημαίνει να «δώσουν» τους εαυτούς τους και φορολογική δικαιοσύνη σημαίνει να «δώσουν» τους συνεργούς τους. Το πρώτο αντιφάσκει προς το ένστικτο αυτοσυντήρησης και το δεύτερο συνεπάγεται το πρώτο. Αυτά δεν γίνονται. Είναι σαδιστές και αήθεις, όχι μαζοχιστές και ευήθεις.

H άμυνα στον εκβιασμό του επιτιθέμενου να σε προστατεύει από τις επιθέσεις του είναι και λογική και αξιοπρεπής. Η πίστη στο επαναληπτικά και εξακολουθητικά αναξιόπιστο δεν είναι τίποτε από τα δύο. Η ελπίδα ότι οι ίδιοι θα αλλάξουν τα πράγματα, τα οποία πράγματι έχουν αλλάξει, ενώ οι ίδιοι παραμένουν ίδιοι, είναι παράλογη. Ναι, ήρθαν τα πάνω κάτω και καλούμαστε να φέρουμε τα κάτω πάνω. Ωστόσο, είναι παρανοϊκό να χτίζει κανείς με υλικά κατεδάφισης. Ο φαύλος κύκλος πρέπει να σπάσει και το πύον να ρεύσει από το απόστημα, προτού καταρρεύσει ό,τι στέκεται υγιές.

Η ιστορική ευκαιρία προσφέρεται προσεχώς στις κάλπες – και μόνο εκεί.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση