Φταίει η Μέρκελ ή «το ζαβό το ριζικό μας»;

Όταν η πολιτεία, δεν εφαρμόζει τους νόμους της, αλλά τους παραβιάζει για να υπηρετήσει άνομα συμφέροντα, τότε θα έρθει η ώρα της καταστροφής – που φαίνεται ότι ήρθε

Εξυπηρετεί πολλούς η αναζήτηση ευθυνών για ο,τιδήποτε αρνητικό συμβεί, σε όποιον άλλον εκτός από αυτόν που πράγματι ευθύνεται. Πρώτα από όλα ικανοποιεί εμένα, επειδή απενοχοποιώ τον εαυτό μου για τα λάθη που διάπραξα. Και ως καλός Έλληνας, εγώ ποτέ δεν φταίω φυσικά.

Κατά δεύτερο λόγο εξυπηρετεί όσους εκμεταλλεύονται την τάση απενοχοποίησής μου, για δικό τους όφελος. Και εννοώ κομματικούς φορείς και πολιτικές κινήσεις, οι οποίοι με πείθουν ότι για τις δικές μου αδυναμίες δεν φταίω εγώ, αλλά η «άδικη κοινωνία». Αν δεν κατάφερα να διακριθώ, είναι διότι οι «άλλοι» δεν μου το επέτρεψαν. Οφείλω επομένως να τους τιμωρήσω, εντασσόμενος σε κινήσεις που συγκεντρώνουν τους «αδικημένους» αυτού του είδους.(Περί αυτού, ίσως χρειαστεί μελλοντικά ιδιαίτερο σημείωμα).

Πριν αναφερθούμε σε ορισμένα περιστατικά, για το τι φταίει και υπάρχει διάχυτη απαισιοδοξία ότι θα δούμε καλύτερες μέρες -το αντίθετο ίσως είναι πιθανότερο-χρειάζονται κάποιες αναφορές σε Έλληνες λογίους. Ο Τσαρούχης είπε με έμφαση: «Κανένας κατακτητής δεν έχει επιφέρει σ’ αυτόν τον τόπο τις καταστροφές που έχουν επιφέρει οι κάτοικοι». Και επί το συντηρικότερο, ο Κων. Παπαρρηγόπουλος έγραψε: «Είναι κίβδηλον να λέγωμεν, κάθε φοράν, ότι μας πταίουν οι ξένοι».

Αναγνωρίζουμε όλοι, ότι ανεξάρτητα από την ύπαρξη των Μνημονίων, κάποτε έπρεπε να αποφασίσουμε τη διόρθωση των κακώς κειμένων. Είναι πάγκοινη η διαπίστωση, αλλ’ όμως είναι και πάγκοινη η αντίθεση στη διόρθωση. Διότι ο καθένας μας θεωρεί πως δεν πρέπει αυτός να στερηθεί, αλλά οι άλλοι. Κι επειδή, κατά την τελευταία 20ετία –τουλάχιστον- έχει καταστεί εμφανές, ότι η νόμιμη κυβέρνηση συγκυβερνά με παράκεντρες δυναμικές ομάδες εξουσίας, είναι αιχμάλωτη και αδύναμη να επιβάλλει τις θέσεις της, όσο δίκαιες και αν είναι.

Αυτές οι δυναμικές ομάδες εξουσίας, δεν προέκυψαν από το μηδέν. Δεν είναι αυθύπαρκτες. Γεννήθηκαν μέσα από τα ίδια τα κόμματα, όσο ολιγάριθμα κι αν είναι, και ενδυναμώθηκαν από τις εκάστοτε κυβερνήσεις, τα οποία δεν ήθελαν να χρεωθούν το λεγόμενο πολιτικό κόστος, το οποίο στην πραγματικότητα είναι προσωπικό του κάθε πολιτικού, που αδυνατεί να υπηρετήσει το λαό όπως έχει χρέος.

Όταν η πολιτεία, δεν εφαρμόζει τους νόμους της, αλλά τους παραβιάζει για να υπηρετήσει άνομα συμφέροντα, τότε θα έρθει η ώρα της καταστροφής – που φαίνεται ότι ήρθε. Υποκύπτοντας σε προκλητικές απαιτήσεις συντεχνιών, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δικοί της συνδικαλιστές ή για να αποφύγει δυναμικές κινητοποιήσεις, παραχωρεί προνόμια εις βάρος όσων δεν είναι οργανωμένοι σε δυναμικές μειοψηφίες. Στην καλούμενη «σιωπηλή πλειοψηφία», δηλαδή.

Ο Θουκυδίδης είχε γράψει ότι το ασήμαντο περικλείει μέσα του όλη τη δοκιμασία και την απόδειξη του φρονήματός μας («το γαρ βραχύ τι τούτο πάσαν υμών έχει την βεβαίωσιν και πείραν της γνώμης»). Όταν επομένως, υποχωρήσει η κυβέρνηση στο «μικρό» αίτημα μιας δυναμικής μειοψηφίας, έχασε το παιχνίδι, διότι απέδειξε πως δεν έχει την αποφασιστικότητα να αντιμετωπίσει δύσκολες καταστάσεις.

Και μόλις υποχωρήσει στο μικρό, θα της ζητήσουν μετά το μεγαλύτερο. Και μόλις ικανοποιηθεί η μια δυναμική ολιγομελής ομάδα, θα ακολουθήσουν αιτήματα και από άλλες παρόμοιες ομάδες. Έτσι επιτυγχάνεται η συγκυβέρνηση.

Άρα, το σημερινό πρόβλημά μας είναι ότι κυβερνούν πολλοί. Καθένα ομάδα στον τομέα της. Και επιδιώκει την ικανοποίηση των δικών της αιτημάτων σε βάρος των συμφερόντων της ολότητας. Η νοοτροπία την οποία αποκτήσαμε, δεν επιτρέπει αισιοδοξία ότι ο καθένας μας θα συναισθανθεί τις ευθύνες του και θα ενεργεί του λοιπού όχι ως αυτόνομος, αλλά ως μέλος του συνόλου. Ούτε η πολιτεία έδειξε αποφασισμένη να εφαρμόσει τους νόμους. Μόνοι μας επομένως, θα βγάλουμε τα μάτια.

Δεν χρειάζεται να πράξει κάτι ούτε η Μέρκελ, ούτε ο Ρότσιλδ με την Goldman Sachs. Ενεργούμε εμείς γι’ αυτούς. Το επόμενο τρίμηνο είναι κρίσιμο. Ή ξανασηκώνουμε κεφάλι ή τελειώσαμε. Είναι ώρα της «σιωπηλής πλειοψηφίας» να ξυπνήσει.

Ως προς το τι φταίει, και ήμαστε κοντά στο τέλος μιας πολυχιλιετούς ιστορίας, προσπάθησε κι ο Βάρναλης να το βρει: «Φταίει το ζαβό το ριζικό μας! Φταίει ο θεός που μας μισεί! Φταίει το κεφάλι το κακό μας! Φταίει πρώτ’ απ’ όλα το κρασί; Ποιος φταίει; Ποιος φταίει;… κανένα στόμα δεν τόβρε και δεν τόπε ακόμα». Πάντως εγώ δεν φταίω! Οι άλλοι φταίνε!

Ο Μακεδών

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση