Πολιτική βία και Δημοκρατία

Με αφορμή τις συζητήσεις που έχουν γίνει τελευταία αναφορικά με το αν έχουν δικαίωμα ή όχι οι προσκείμενοι στην Άκρα Δεξιά να διατυπώνουν ελεύθερα τις πολιτικές τους απόψεις, παρατίθενται εδώ μερικές σκέψεις αναφορικά με την πρακτική της εις βάρος τους πολιτικής βίας, σε συσχετισμό με την ομαλή λειτουργία της (ήδη κουτσουρεμένης) Δημοκρατίας μας.

Η πολιτική βία, γνωστή κυρίως από τους φασίστες και τους εθνικοσοσιαλιστές της εποχής του Μεσοπολέμου, συνέχισε να ταλανίζει την Ευρώπη και κατά τους μεταπολεμικούς χρόνους, με χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα την Ιταλία της δεκαετίας του ‘70. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης έχουν...

γίνει και γίνονται συγκρούσεις ανάμεσα σε αναρχικούς και αντιεξουσιαστές από τη μία και ακροδεξιούς από την άλλη, όπως και συγκρούσεις μεταξύ αναρχικών και κομμουνιστών. Πολιτική βία έχει ασκηθεί και σε βάρος εκπροσώπων των δύο μεγάλο κομμάτων, ωστόσο αυτή έχει έναν μαζικότερο χαρακτήρα και είναι απείρως ηπιότερη συγκριτικά με εκείνη των δυνάμεων καταστολής. Βίαιες συγκρούσεις έχουν ξεσπάσει επίσης τελευταία ανάμεσα σε Έλληνες ιθαγενείς, κατοίκους των μεγάλων κυρίως αστικών κέντρων, και σε αλλοδαπούς μετανάστες, φαινόμενο που επιτείνει η φτώχεια, απόρροια της πολιτικής και οικονομικής κρίσης.

Το έλλειμμα ασφάλειας, αξιοκρατίας και εθνικής αξιοπρέπειας, η ανεργία, η φτώχεια και η περιφρόνηση του κοινού περί δικαίου αισθήματος δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για τη διείσδυση σε υποβαθμισμένες κυρίως περιοχές ομάδων που κινούνται στο δεξί άκρο του πολιτικού φάσματος, στα όρια της νομιμότητας, τις οποίες όμως αποδέχονται ολοένα και περισσότερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων, που νιώθουν προδομένα και εγκαταλελειμμένα τόσο από τα κόμματα του δικομματισμού όσο και από τις δυνάμεις της Αριστεράς. Εκτός όμως από τις πράξεις βίας κατά ξένων μεταναστών και κατά μελών αντιπάλων πολιτικών χώρων, οι ομάδες αυτές προβαίνουν και σε «κοινωνικό ακτιβισμό» (π.χ. συσσίτια απόρων, συνοδεία ηλικιωμένων σε δρόμους με υψηλή εγκληματικότητα κτλ), κάτι που έχει εκτινάξει τη δημοτικότητά τους σε ορισμένες περιοχές στα ύψη.

Η Αριστερά από την άλλη και ο ευρύτερος «προοδευτικός χώρος» βλέπουν μέρα με την ημέρα να χάνουν την επιρροή τους στις υποβαθμισμένες αυτές περιοχές και το «αυγό του φιδιού» να εκκολάπτεται. Αντί όμως να λάβουν ουσιαστικά μέτρα ώστε να κερδίσουν την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη των λαϊκών στρωμάτων, μην αφήνοντάς τα βορά στις ιδέες της Ακροδεξιάς, κάποιοι είτε κατηγορούν τους κατοίκους των υποβαθμισμένων από την φτώχεια και την ανεξέλεγκτη μετανάστευση περιοχών ως «ρατσιστές» είτε προσπαθούν να φιμώσουν με τη βία τους εκπροσώπους της Χρυσής Αυγής, επιχειρώντας να τους εμποδίσουν από την πρόσβαση στα ΜΜΕ. Αυτές όμως οι πρακτικές δεν φαίνεται να έχουν αποτέλεσμα.

Χωρίς καμία διάθεση αντιδικίας με κανέναν και αναγνωρίζοντας τις καλές προθέσεις όλων όσων επιχειρούν να διαφυλάξουν το δημοκρατικό μας πολίτευμα από εν δυνάμει απειλές, θα μπορούσε κανείς να διατυπώσει ενστάσεις για το αν η πρακτική της πολιτικής βίας εναντίον της Ακροδεξιάς είναι συμβατή με το δημοκρατικό αισθητήριο του λαού μας και με το αν μπορεί να φέρει τα επιθυμητά αποτελέσματα.

1) Γιατί η κάθε προσπάθεια τρομοκράτησης και φίμωσης της ελεύθερης έκφρασης αποτελεί εξ ορισμού αντιδημοκρατική ενέργεια.

2) Γιατί με τον διωγμό κάποιου μόνο και μόνο για τις ιδέες του καταλύεται ο σεβασμός στη διαφορετικότητα, που διέπει και άλλες πτυχές της καθημερινότητάς μας (π.χ. φυλή, θρησκεία, σεξουαλικός προσανατολισμός κτλ).

3) Γιατί η παρεμπόδιση του λαού από να έχει πρόσβαση (και) στη διαφορετική άποψη και να ενημερώνεται απ’ όλα τα μέρη του πολιτικού φάσματος αναφορικά με την ιδεολογία ενός εκάστου κόμματος, του στερεί το δικαίωμα και τη δυνατότητα απόκτησης μίας πληρέστερης εικόνας αναφορικά με τα πολιτικά πράγματα του τόπου.

4) Γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο υποδηλώνεται διάθεση κηδεμόνευσης του λαού και υποτίμησης της ικανότητάς του να αξιολογεί και της ωριμότητάς του για να αποφασίζει σε πολιτικό επίπεδο, σύμφωνα με τις επιθυμίες του και τις ανάγκες του.

5) Γιατί δεν υπάρχουν κοινά αποδεκτές διαδικασίες και αντικειμενικά κριτήρια, που να καθορίζουν το ποιος είναι «φασίστας» και «εχθρός της Ελευθερίας» και ποιός όχι, ούτε το ποιοί θα είναι επιφορτισμένοι με τη διαχείριση των απειλών κατά της Δημοκρατίας.

6) Γιατί ελλοχεύει ο εν δυνάμει κίνδυνος της διεύρυνσης του όρου «φασίστας» και «εχθρός της Ελευθερίας» κατά το δοκούν (π.χ. απλοί άνθρωποι απ’ όλο το πολιτικό φάσμα που τυχόν εκφράσουν πατριωτικές απόψεις ή πολιτικά ουδέτεροι δημοσιογράφοι που δεν φοβήθηκαν να φιλοξενήσουν στις εκπομπές τους «μη πολιτικά ορθούς» υποψηφίους) και της διαιώνισης του φαινομένου της πολιτικής βίας και της ιδεολογικής τρομοκρατίας απ’ όλες τις πλευρές.

7 ) Γιατί θυματοποιούνται κατ’ αυτόν τον τρόπο όσοι βρίσκονται στο δεξιό άκρο του πολιτικού φάσματος, μεταξύ των οποίων και οι οπαδοί του Χίτλερ, αυτοδιαφημιζόμενοι ως «διωχθέντες του καθεστώτος», που κατ΄ αυτούς τελεί «υπό την ιδεολογική ηγεμονία της Αριστεράς».

8) Γιατί όλοι όσοι υπέστησαν προληπτικά πολιτική βία ως «αυγά του φιδιού», μελλοντικά, όταν πιθανότατα θα έχουν ισχυροποιηθεί, θα επιχειρήσουν να δικαιολογήσουν και να νομιμοποιήσουν ηθικά τη δική τους φασιστική βία εναντίον των αντιπάλων τους, επικαλούμενοι τη μέχρι τώρα εις βάρος τους αντιδημοκρατική πρακτική (αυτό θα το έκαναν ούτως ή άλλως, απλά έτσι τους δίνουν επιπλέον «πατήματα»).

9) Γιατί δεν υπάρχει «καλή» και «κακή» πολιτική βία, «καλός» και «κακός» τραμπουκισμός, «καλή» και «κακή» αντιδιαδήλωση. Το ρόπαλο, σιδερολοστός και οι μαρμαρογωνίες τόσο του αναρχικού «πολιτικού ακτιβιστή» όσο και του χρυσαυγίτη «πολιτικού ακτιβιστή» προξενούν τα ίδια ακριβώς τραύματα σε ανθρώπους, ανεξαρτήτως ιδεολογίας.

10) Γιατί δεν απασχολούν το λαό οι ιδεολογικές αντιπαλότητες, οι διενέξεις ή οι βεντέτες μεταξύ συμμοριών ή ομάδων που κινούνται στα άκρα του πολιτικού φάσματος. Αρκετά έχει πληρώσει ο λαός μας τη δράση αυτού του διπόλου τόσο σε κατεστραμμένες περιουσίες όσο και ανθρώπινες ψυχές (βλέπε π.χ. Μαρφίν), με το να παίζουν κάποιοι «πινγκ - πονγκ» πολιτικής βίας στην πλάτη του.

11) Γιατί κατ’ αυτόν τον τρόπο ο λαός αποπροσανατολίζεται από τα πραγματικά του προβλήματα (π.χ. Μνημόνιο, φτώχεια, αυτοκτονίες, έλλειμμα δημοκρατίας, καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας, επέλαση των πολυεθνικών, περιβαλλοντική υποβάθμιση κτλ) και αναλώνεται στο έλασσον, αφήνοντας το μείζον.

12) Γιατί εδώ, κάτω από τον καταγάλανο ουρανό του Αιγαίου, γεννήθηκε η Δημοκρατία: «Τις αγορεύειν βούλεται;”, έλεγαν οι αρχαίοι Έλληνες στην Εκκλησία του Δήμου. Η Ελλάδα δεν είναι Γερμανία. Ο αυταρχισμός, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται, δεν έχει θέση στην ελληνική κοινωνία.

Θ.Κ.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση