Η ελληνική τραγωδία

Της Σοφίας Ν. Αντωνοπούλου

Καθηγήτριας ΕΜΠ

Η Ελλάδα βιώνει σήμερα πρωτοφανείς συνθήκες, πρωτόγνωρες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο. Η εθνι­κή της κυριαρχία έχει φαλκιδευτεί, καθώς βρίσκεται υπό την ασφυκτική επιτροπεία της τρόικας και καλείται να συναινέσει στις επιταγές της με το πι­στόλι στον κρόταφο. Το δημοκρατικό μας πολίτευμα έχει και αυτό πλήρως φαλκιδευτεί, καθώς η χώρα κυβερ­νάται από δοτό πρωθυπουργό εκλε­κτό της τρόικας και μια συγκυβέρνηση η οποία βρίσκεται σε πλήρη αναντιστοιχία με το εκλογικό σώμα. Αυτή η μη εκλεγμένη «πολιτική συμμαχία» δεσμεύει σήμερα τη χώρα με διεθνείς συμβάσεις που θα καθορίσουν την τύ­χη της για τις επόμενες 2 ή 3 γενιές.

Αυτό είναι το σκοτεινό πλαίσιο μέ­σα στο οποίο παίρνονται σήμερα μέ­τρα που θα οδηγήσουν, εφόσον δεν ανατραπούν, στη βίαιη καταπτώχευση και εξαθλίωση του ελληνικού λαού, θα καταστήσουν την Ελλάδα τριτοκο­σμική χώρα, με μισθούς πείνας, βο­ρά στις επενδύσεις των Γερμανών και των άλλων «εταίρων» μας. Και σαν να μην έφθαναν όλα αυτά, μεθοδεύουν τη μετατροπή μεγάλων περιοχών της χώρας σε Ειδικές Οικονομικές Ζώνες (ΕΟΖ), που θα καταστήσουν την Ελλά­δα ένα ιδιότυπο Μπανγκλαντές της Ν. Ευρώπης.

Περικοπές - χαράτσια

Με τα νέα μέτρα, οι μισθοί στον ιδιωτικό τομέα μειώνονται μέχρι και 50%. Σε αυτήν την εισοδηματική συρρίκνωση πρέπει να προστεθούν η αύξηση της άμεσης φορολογίας, τα χαράτσια, οι αυξήσεις των έμμε­σων φόρων (ΦΠΑ, κ.λπ.) που ανεβά­ζουν κατακόρυφα το κόστος ζωής, οι αυξήσεις των τιμολογίων των ΔΕΚΟ, οι περικοπές στις κοινωνικές δαπά­νες (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη κ.λπ.). Παράλληλα έχουν ήδη μειω­θεί δραματικά οι συντάξεις των από­μαχων της ζωής, και τώρα περικόπτο­νται κι άλλο. Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων έχουν και αυτοί περικο­πεί ήδη τουλάχιστον κατά 25% και πρόκειται να περικοπούν κι άλλο μέ­χρι τον Ιούνιο.

Ταυτόχρονα καταργείται το θεσμικό πλαίσιο προστασίας της εργασίας που οικοδομήθηκε ολόκληρη τη μεταπολε­μική περίοδο και το οποίο είναι βασική συνιστώσα του δημοκρατικού πολιτεύ­ματος και του «κοινωνικού συμβολαί­ου», που ίσχυσε και ισχύει ακόμη σε ολόκληρη την υπόλοιπη ανεπτυγμέ­νη Ευρώπη. Φυσικά η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων θα οδηγήσει σε νέα οριζόντια μείωση των αποδο­χών σε επίπεδα αναλογικά του νέου κατώτατου μισθού πείνας. Παράλληλα καταργείται η μονιμότητα στις ΔΕΚΟ και τις τράπεζες, ενώ δρομολογούνται απολύσεις 150.000 δημοσίων υπαλ­λήλων μέχρι το 2015.

Όλοι ξέρουμε ότι η συνταγή της ακραίας λιτότητας που επέβαλε η τρό­ικα τα 2 προηγούμενα χρόνια, οδή­γησε ήδη σε διαρκώς επιδεινούμενο φαύλο κύκλο ύφεσης, η οποία συνε­πάγεται, μεταξύ άλλων, αδυναμία εί­σπραξης εσόδων για το κράτος, πάγωμα της αγοράς και λουκέτα, οδήγησε ουσιαστικά σε πάγωμα ολόκληρης της ελληνικής οικονομίας. Η δραματικότερη όμως έκφανση της ύφεσης είναι η εκτόξευση της ανεργίας ήδη στο 21% κατά τα επίσημα στοιχεία (ΕΛΣΤΑΤ), ενώ η πραγματική ανεργία είναι πολύ μεγαλύτερη. Τις συνέπειες της συντα­γής που σκοτώνει τις δείχνει η εκτό­ξευση της ανεργίας στην Ελλάδα από το 14% στο 21% μόλις σε έναν χρόνο (Νοέμβριος 2010 - Νοέμβριος 2011), πράγμα πρωτοφανές. Σε τι ύψη θα φθάσει η ανεργία με τα νέα μέτρα; Η χώρα θα μετατραπεί σε χώρα ανέρ­γων, εξαθλιωμένων και επαιτών.

Είναι απίστευτο πως κάποιοι παρα­νοϊκοί εγκέφαλοι πίστεψαν ότι είναι δυνατόν να συρρικνώσουν τόσο δρα­ματικά, τόσο βίαια και σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα το βιοτικό επίπεδο ενός ολόκληρου λαού.

Οι υπογραφές της ντροπής

Και σαν να μην έφθανε η πλειοψη­φία της ντροπής στο ελληνικό Κοινο­βούλιο (12.2) και οι υπογραφές της ντροπής των δύο πολιτικών αρχηγών του δικομματισμού, οι ιθύνοντες της ευρωζώνης με επικεφαλής την κα­γκελαρία θέτουν συνέχεια νέους και εξευτελιστικούς όρους για τη χορήγη­ση του δανείου. Εκτός από την απαί­τηση (διά στόματος Σόιμπλε) να απο­φασίσουν αυτοί ποτέ και αν θα γίνουν εκλογές στην Ελλάδα, για να καταλύ­σουν και τα τελευταία ίχνη δημοκρα­τίας στη χώρα μας, απαιτούν τώρα μόνιμη παραμονή της τρόικας στην Ελλάδα, με αυξημένες εξουσίες και, το κυριότερο, τη δημιουργία του δια­βόητου «ειδικού ταμείου», στο οποίο θα δεσμεύονται ακόμα και έσοδα του ελληνικού κράτους για την αποπληρω­μή των δανείων, πράγμα το οποίο θα οδηγήσει σε πλήρη εξαθλίωση τον ελ­ληνικό λαό και, επιπλέον, ισοδυναμεί με την εισαγωγή του υπερεπιτρόπου (υπερ-πρωθυπουργού) από το παρά­θυρο και την πλήρη κατάλυση της ελ­ληνικής οικονομικής και πολιτικής κυ­ριαρχίας. Το τραγικό είναι ότι, σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσιογραφικές πληροφορίες, ακόμη και αυτό το δέ­χθηκαν τα κόμματα του χρεοκοπημέ­νου δικομματισμού με επικεφαλής τον εκλεκτό της τρόικας.

Το αδιέξοδο

Αλλά ο δρόμος καταστροφής της Ελλάδας και του ελληνικού λαού δεν καθιστά καν ορατή την επίτευξη του στόχου, για τον οποίο χορηγείται το «θανατηφόρο» φάρμακο. Τη βιωσιμό­τητα δηλαδή του ελληνικού χρέους. Σύμφωνα με την έκθεση βιωσιμότη­τας της ίδιας της τρόικας, το χρέος το 2020 θα φθάσει στο 129% του ΑΕΠ, όταν στον μηχανισμό στήριξης μπή­καμε με χρέος 120% του ΑΕΠ. Τώρα αναζητούνται επιπλέον δισ. ευρώ για να επιτευχθεί ο στόχος… του 120%, το οποίο το 2010 θεωρείτο μη βιώσι­μο, εξ ου και μπήκαμε στον μηχανισμό στήριξης. Κυριολεκτική παράνοια. Και πού θα βρεθούν τα επιπλέον δισ.; Το να ζητηθούν και πάλι από τον ελληνι­κό λαό είναι μάταιο. Δεν μπορείς να αποσπάσεις τίποτα από οικονομικά εξαθλιωμένους ανθρώπους.

Αλλά ο δρόμος αυτός ήταν προδια­γεγραμμένος. Η διαρκής συρρίκνωση του ελληνικού ΑΕΠ (το 2011 έφθασε στο πρωτοφανές 7%), η αδυναμία εί­σπραξης εσόδων από το κράτος λόγω της επιδεινούμενης ύφεσης και κατά συνέπεια η αύξηση και όχι η μείωση των ελλειμμάτων καθιστούν αδύνατη την επίτευξη του στόχου. Ακόμα πιο αδύνατη θα καταστεί με τα νέα μέτρα. Γιατί επιμένουν; Σε αυτό θα επανέλ­θουμε παρακάτω.

Ο δοτός πρωθυπουργός διατύπωσε και πάλι στο Υπουργικό Συμβούλιο της 10.2 και στο διάγγελμά του (11.2) το εκβιαστικό δίλημμα ότι, αν δεν συναι­νέσουμε στα νέα μέτρα, δεν θα υπάρ­ξει νέο δάνειο και θα οδηγηθούμε σε χαοτική χρεοκοπία. Εξέπεμψε επίσης τη φαιά προπαγάνδα ότι η ανεξέλε­γκτη χρεοκοπία (με αυτό εννοούν τη στάση πληρωμών) και η επιστροφή στη δραχμή θα είναι καταστροφή σε σύγκριση με τα σημερινά δεδομένα. Ισχυρίστηκε, μεταξύ άλλων, ότι το κράτος δεν θα μπορεί να πληρώνει μι­σθούς, συντάξεις κ.λπ., ότι θα υπάρ­χουν μεγάλες ελλείψεις σε τρόφιμα, φάρμακα και καύσιμα. Αυτό είναι το πλαίσιο κατατρομοκράτησης του ελληνικού λαού, που εκπέμπεται εδώ και δύο χρόνια από τα καθεστωτικά ΜΜΕ και τα έξωθεν ελεγχόμενα κέ­ντρα εξουσίας.

Εθνικό νόμισμα

Κατ’ αρχήν, αν κηρύξει στάση πλη­ρωμών η χώρα μας, όπως έχει κάθε δικαίωμα από το Διεθνές Δίκαιο, δη­λαδή αν πάψουμε να πληρώνουμε τα υπέρογκα τοκοχρεολύσια που πλη­ρώνουμε τώρα, το ελληνικό κράτος θα είναι σε θέση να εκπληρώσει όλες

τις υποχρεώσεις του προς τους πολί­τες (μισθούς, συντάξεις, νοσοκομεία, σχολεία κ.λπ.). Σημειωτέον ότι ο προ­ϋπολογισμός του 2011 έκλεισε με μό­λις 0,5% του ΑΕΠ πρωτογενές έλλειμ­μα. Είναι βέβαιο ότι, αν αντιστραφεί ο φαύλος κύκλος της ύφεσης, γρήγορα το ελληνικό κράτος θα μπορέσει να πραγματοποιήσει πρωτογενή πλεονάσματα*, εννοείται χωρίς την εφαρμογή μέτρων μνημονιακού τύπου.

Παράλληλα με την παύση πληρω­μών, το ελληνικό κράτος μπορεί να προχωρήσει σε μονομερή διαγραφή του «επαχθούς» (ή «επαίσχυντου» κατά τη νομική ορολογία) μέρους του χρέους και να διαπραγματευθεί όρους αποπληρωμής του εναπομένοντος χρέους υπό καθεστώς κυρίαρχης χώ­ρας και όχι χώρας υπό κατοχή. Αλλά δεν αρκεί η παύση πληρωμών.

Οικονομική κυριαρχία

Αν δεν ανακτήσουμε την οικονομι­κή μας κυριαρχία, αν δηλαδή δεν δι­αθέτουμε νομισματική και συναλλαγ­ματική πολιτική, με άλλα λόγια αν δεν διαθέτουμε εθνικό νόμισμα, η Ελλάδα είναι καταδικασμένη σε αργό θάνατο στο πλαίσιο της ευρωζώνης, καθώς το σκληρό νόμισμα και η νομισματική ένωση (ΟΝΕ) οδηγούν στην αποδιάρ­θρωση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας (βιομηχανίας και γεωργίας). Αυτό ισχύει για ολό­κληρο τον ευρωπαϊκό Νότο προς όφε­λος του ευρωπαϊκού Βορρά και κυρί­ως της Γερμανίας. Επιστρέφοντας στη δραχμή θα είναι επιθυμητή μια σημα­ντική υποτίμηση, που θα δώσει μεγά­λη ώθηση στις ελληνικές εξαγωγές και θα οδηγήσει σε επανεκκίνηση της ελληνικής οικονομίας, αύξηση της βι­ομηχανικής και γεωργικής παραγωγής αλλά και του τουρισμού. Με την υπο­τίμηση, την οποία εφαρμόζουν κατά καιρούς και οι πλέον προηγμένες χώ­ρες, μεταφέρει κανείς το κόστος στο εξωτερικό, σε αντίθεση με την εσω­τερική υποτίμηση που εφαρμόζεται τώρα και η οποία οδηγεί σε εξαθλίω­ση τον ελληνικό λαό. Παράλληλα, τα εισαγόμενα προϊόντα θα ακριβύνουν κατά το μέτρο της υποτίμησης, πράγμα που επίσης θα βοηθήσει την ελλη­νική οικονομία, καθώς θα οδηγήσει σε υποκατάσταση των εισαγωγών.

Μέγας μύθος είναι επίσης ότι θα υπάρχουν μεγάλες ελλείψεις σε τρό­φιμα, φάρμακα και καύσιμα. Μπορεί κανείς να μας εξηγήσει γιατί δεν είχα­με τέτοιες ελλείψεις πριν από μόλις 10 χρόνια επί δραχμής; Και μη μας πουν ότι τότε δανειζόταν το κράτος, για τον απλούστατο λόγο ότι τις εισαγωγές δεν τις κάνει το κράτος, αλλά ο ιδιωτικός τομέας. Βεβαίως σειρά εισαγομένων προϊόντων θα ακριβύνει κατά το μέτρο της υποτίμησης. Το πρόβλημα δεν εί­ναι τα τρόφιμα, στα οποία η Ελλάδα εί­ναι αυτάρκης κατά το 90%. Μάλιστα, τα τυχόν εισαγόμενα τρόφιμα μπο­ρούν να υποκατασταθούν αμέσως από αύξηση της ελληνικής γεωργικής πα­ραγωγής (έλλειψη αυτάρκειας έχουμε στο κρέας, το οποίο πάντως σήμερα υπερκαταναλώνουμε και το οποίο δεν είναι βασικό συστατικό της μεσογεια­κής διατροφής. Ας επιστρέψουμε λοι­πόν σε αυτήν). Φαιά προπαγάνδα είναι και η σχετική με τα φάρμακα. Η ελληνι­κή φαρμακοβιομηχανία είναι από τους ελάχιστους αναπτυγμένους τομείς της ελληνικής βιομηχανίας. (Έχει εξει­δικευθεί στον τομέα των φαρμάκων δεύτερης γενιάς [generica]). Μάλιστα, σύμφωνα με ρεπορτάζ του «Spiegel» (14.2.2012), εάν οι βιομηχανίες αυτές συνεργαστούν καλύτερα στο μέλλον με ερευνητικά κέντρα πανεπιστημίων, η ελληνική φαρμακοβιομηχανία έχει τη δυνατότητα να καταστεί μία από τις πιο ισχυρές στον κόσμο. Πρόβλημα θα αντιμετωπίσουμε όχι έλλειψης καυσί­μων, αλλά μεγάλης αύξησης της τιμής τους, που θα επιβαρύνει τον πληθωρι­σμό.

Είναι βέβαιο ότι για μια σύντομη με­ταβατική περίοδο θα αντιμετωπίσου­με σειρά δυσκολιών, με ορατή όμως την έξοδο από την κρίση και τη δια­σφάλιση της εθνικής κυριαρχίας και του μέλλοντος των Ελλήνων. Το σημα­ντικότερο πρόβλημα που θα αντιμετω­πίσουμε είναι η διασφάλιση της βιωσι­μότητας του τραπεζικού συστήματος, το οποίο πρέπει να περιέλθει για ένα διάστημα υπό κρατικό έλεγχο.

Ένα άλλο σημαντικό πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι η μείω­ση της αξίας των καταθέσεων κατά το ποσοστό του πληθωρισμού, λόγω αύξησης των τιμών των εισαγομένων προϊόντων. Επειδή οι καταθέσεις κα­τά το μεγαλύτερο μέρος τους σήμερα αντιπροσωπεύουν αποταμιεύσεις ζω­ής του ελληνικού λαού (οι έχοντες και κατέχοντες έχουν ήδη βγάλει τα λε­φτά τους έξω), θα πρέπει να προστα­τευθεί πάση θυσία η αξία των κατα­θέσεων αυτών. Τεχνικοί τρόποι υπάρ­χουν, αλλά δεν είναι δυνατόν να επε­κταθούμε εδώ.

Τέλος, ένα άλλο πρόβλημα που θα αντιμετωπίσουμε θα είναι ο πληθωρι­σμός. Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να επιβληθούν έλεγχοι τιμών σε βασικά είδη κατανάλωσης για ένα μικρότε­ρο, ή μεγαλύτερο, χρονικό διάστημα, μέχρι να τεθεί σε επανεκκίνηση η οι­κονομία και να απορροφηθεί ο πλη­θωρισμός. Αλλά από τη στιγμή που θα διαθέτουμε νομισματική πολιτική, θα καταφύγουμε και στον κλασικό τρόπο αντιμετώπισης του πληθωρισμού μέ­σω των βασικών επιτοκίων. Εξάλλου, μέσω των βασικών επιτοκίων ρυθμί­ζεται ολόκληρη η οικονομία. Με άλλα λόγια, η νομισματική και συναλλαγμα­τική πολιτική, το εθνικό νόμισμα θα επαναφέρουν την κυριαρχία επί της οικονομίας της χώρας μας.

Είναι σαφές ότι υπάρχει έξοδος από την κρίση. Το δίλημμα «ή υποτασσόμα­στε ή καταστρεφόμαστε» είναι ψευ­δές και τρομοκρατικό, είναι ένα δίλημ­μα γερμανικής κοπής, ένα δίλημμα κο­πής των διεθνών τοκογλύφων.

Ξεπούλημα του πλούτου

Αφήσαμε για το τέλος ένα άλλο με­γάλο έγκλημα που συντελείται σε βά­ρος της χώρας μας: Την καταλήστευση του εθνικού μας πλούτου. Η δανεια­κή σύμβαση που υπεγράφη και αυτή που θα υπογραφεί υποθηκεύουν προς όφελος των δανειστών τη δημόσια πε­ριουσία, καθώς προβλέπουν την «αμε­τάκλητη και άνευ όρων» παραίτηση της Ελλάδας από κάθε ένσταση λόγω εθνικής κυριαρχίας κατά οποιασδήπο­τε πράξης των δανειστών σε σχέση με τα δάνεια (συντηρητική και αναγκαστι­κή κατάσχεση, αναγκαστική εκτέλεση, πλειστηριασμό κ.λπ.). Όπως επισημαί­νουν οι συνταγματολόγοι, ο όρος πα­ραίτησης από τις ενστάσεις της εθνι­κής κυριαρχίας όχι μόνο αντίκειται στο ελληνικό σύνταγμα, αλλά είναι πρωτο­φανής, χωρίς προηγούμενο στην ιστο­ρία των διεθνών συμβάσεων.

Έτσι, υποθηκεύονται προς όφελος των διεθνών τοκογλύφων οι δημόσιες επιχειρήσεις, οι δημόσιες υποδομές, τα δημόσια κτήρια πάσης φύσεως, η δημόσια γη, αλλά και οποιαδήποτε άλλη μορφή πλούτου, όπως πετρέ­λαιο ή φυσικό αέριο (βλ. κοιτάσματα Κρήτης). Όταν κανείς διερωτάται για­τί εξωθούν την Ελλάδα σε ένα τέτοιο αδιέξοδο δρόμο διαρκούς υπερχρέω­σης, δεν μπορεί παρά να σκεφθεί ότι στόχος εντέλει είναι όχι μόνο η εξα­θλίωση μισθών και ημερομισθίων που θα καταστήσουν ολόκληρη τη χώρα Ειδική Οικονομική Ζώνη για τις γερ­μανικές επενδύσεις, αλλά και η κατα­λήστευση του συνολικού πλούτου της χώρας και μάλιστα εν καιρώ ειρήνης.

Ο ασφυκτικός έλεγχος και οι εκβι­ασμοί της τρόικας έχουν καταστήσει ήδη τη χώρα μας άτυπο προτεκτοράτο των Βρυξελλών, δηλαδή της Γερμανί­ας. Αυτοί όμως που κυβερνούν σήμε­ρα τη Γερμανία έχουν κοντή μνήμη. Ξε­χνούν ότι κατά τον 2ο Παγκόσμιο Πό­λεμο η σημαντικότερη αντίσταση που πραγματοποιήθηκε στην Ευρώπη ήταν αυτή στην Ελλάδα, έτσι που ο Τσώρτσιλ υποχρεώθηκε να πει: «Δεν πολε­μούν οι Έλληνες σαν ήρωες. Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες».

Ο ελληνικός λαός μπορεί να αντλή­σει από τις αστείρευτες δυνάμεις που διαθέτει, να ανατρέψει τις πολιτικές καταδυνάστευσής του, να αποκατα­στήσει τη Δημοκρατία και την Εθνική Ανεξαρτησία και να διασφαλίσει το μέλλον, το δικό του και των επερχόμε­νων ελληνικών γενιών.

*Πρωτογενές έλλειμμα ή πλεόνασμα ονομάζεται το έλλειμμα ή το πλεόνα­σμα του προϋπολογισμού μετά την αφαίρεση από τα έξοδα του κράτους των τόκων εξυπηρέτησης του χρέους.

Διδάγματα από την Αργεντινή

Διδάγματα Ιστορίας: Στα τέλη της δεκαετί­ας του ’90 η Αργεντινή κάλεσε σε βοήθεια το ΔΝΤ, το οποίο της επέβαλε τόσο κτηνώδη μέτρα, ώστε προκλήθηκε κοινωνική έκρηξη (Δεκέμβριος 2001). Αίμα χύθηκε στους δρό­μους (30 διαδηλωτές νεκροί). Η χώρα άλλα­ξε πέντε προέδρους σε τρεις εβδομάδες. Ο Ντε λα Ρούε το έσκασε από το προεδρικό μέ­γαρο με ελικόπτερο για να μη λιντσαριστεί. Διέξοδος δόθηκε με την ανάδειξη νέας ηγεσίας της χώρας, η οποία κήρυξε στάση πλη­ρωμών, εγκατέλειψε τη σύνδεση του πέσο με το δολάριο (που είχε στραγγαλίσει την οικονομία της χώρας) και προχώρησε σε με­γάλη υποτίμηση και αναδιάρθρωση του χρέ­ους της. Η ανάκαμψη της Αργεντινής υπήρξε θεαματική, με ρυθμούς ανάπτυξης γύρω στο 9% την περίοδο 2003-2007. Το 2005 είχαν συσσωρευθεί τόσα πλεονάσματα στα ταμεία του κράτους, ώστε κάλεσαν το ΔΝΤ και αποπλήρωσαν πριν από τη λήξη τους όλα τα χρέη τους προς το ΔΝΤ και έστειλαν το τελευταίο στον διάβολο. Η ανεργία έπεσε κατακόρυ­φα. Από 25% στις αρχές της κρίσης στο 8,5% το 2006 και εξής. Οι μισθοί αυξήθηκαν κα­τά 17% ετησίως από το 2002, ένα ποσοστό σημαντικά υψηλότερο από τον πληθωρισμό (12,5% το 2005, 10% το 2006, 15% το 2007 κ.λπ.). Η Αργεντινή εξακολουθεί και σήμερα να αναπτύσσεται με υψηλούς ρυθμούς, έχει επανέλθει στις αγορές και είναι μέλος του G20. Αυτά, γιατί μεγάλη παραπληροφόρηση έχει υπάρξει και για την Αργεντινή. Όσο για τα τανκς έξω από τις τράπεζες, που μας είπε ο κ. Πάγκαλος και το διαδίδουν πάσης φύσε­ως παπαγάλοι, αυτό συνέβη επί κυβέρνησης Ντε λα Ρούε και Σία, όταν αυτοί οι προδότες της Αργεντινής που αιματοκύλησαν τη χώρα τους, δέσμευσαν καθ’ υπόδειξη του ΔΝΤ τις καταθέσεις των πολιτών.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση