Ηγέτες με βάρος φελλού, σε κανιβαλική «δημοκρατία»

• Του Μιχαήλ Στυλιανού

Και όμως υπάρχει και κάτι θετικό και εν δυνάμει πολύτιμο στα όσα απαίσια μας συνέβησαν, την περασμένη αποφράδα Κυριακή στην πρωτεύουσα:

– Ότι έπεσαν οι κουκούλες τουλάχιστον μέσα στο Κοινοβούλιο. – Και ότι η πειρατική «δημοκρατία» εκτέθηκε επί ώρες γυμνή και αφτιασίδωτη στη Πλατεία Συντάγματος, σε ζωντανή μετάδοση από τα διεθνή τηλεοπτικά δίκτυα.

Η κανιβαλική δημοκρατία Παπούλια - Παπαδήμου - Γ.Α.Π - Σαμαρά, που εκτοξεύει καταπρόσωπο χημικά σε Γλέζο και Θεοδωράκη και χρησιμοποιεί προβοκάτορες σε επιχειρήσεις τρομοκρατίας.

Δεν χρειάζεται να εξηγηθεί πόσο ήταν χρήσιμη αυτή η συνταρακτική πολύωρη προβολή των αποκρουστικών χαρακτηριστικών του υποτελούς, ολιγαρχικού και αδίστακτα αντιλαϊκού καθεστώτος στα μάτια της διεθνούς αλλά κυρίως της ευρωπαϊκής κοινής γνώμης -τις αντιδράσεις της οποίας κωδικοποιούσαν την επομένη ανταποκρίσεις, άρθρα και γελοιογραφίες σε εφημερίδες του κύρους της Ιντεπέντεντ, της Γκάρντιαν, των Τάϊμς της Νέας Υόρκης, της Ελ Παίς και της Ρεπούμπλικα.

Πολύτιμη όμως για τις εξυγιαντικές επιδράσεις της στο εσωτερικό είναι και η εντός της Βουλής αποκατάσταση της σαφήνειας : Το ξεκαθάρισμα του σταριού από τα… σκύβαλα. Κυρίως η πέραν αμφιβολίας και αμφισβήτησης αποκάλυψη του πραγματικού προσώπου και των ποιοτικών πολιτικών χαρακτηριστικών του αρχηγού της αξιωματικής… συμπολίτευσης, του κ. Αντώνη Σαμαρά.

Ο άνθρωπος, που επί σχεδόν δυόμιση χρόνια άγρευε πόντους στις δημοσκοπήσεις σε ρόλο -σφοδρού στην αρχή, χλιαρού στη συνέχεια- πολέμιου του Μνημονίου α΄, αλλαξοπίστησε εντός ημερών σε υπέρμαχο του υπερ-Μνημονίου της εθνικής υποδούλωσης.

Την αιφνίδια και αινιγματική του μετάσταση επιχείρησε να δικαιολογήσει στην κοινοβουλευτική του ομάδα με το έωλο σοφιστικό εύρημα ότι δεν άλλαξε ο ίδιος, άλλαξαν οι συνθήκες…

΄Ετσι κάλεσε βουλευτές της παράταξης ασυζητητί να ψηφίσουν την αποδοχή του πακέτου με τους φονικούς όρους των δανειστών: πληβειοποίηση των Ελλήνων, συντριπτική διόγκωση του χρέους και υποθήκευση του εθνικού πλούτου υπό το αγγλικό Δίκαιο και τη δικαιοδοσία του δικαστηρίου του Λουξεμβούργου. Δηλαδή να συνυπογράψουν την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς αποικίας.

Την επομένη, στη Βουλή επιδόθηκε σε «ματς» με τον Μπενι-γκέκα σε έναν απίστευτο συναγωνισμό ψευδολογίας, τρομοκράτησης και πολιτικού εκβιασμού.

Εκόμπασε πως έσωσε τον 13ο, 14ο και τον κατώτατο μισθό, τις επικουρικές και κύριες συντάξεις, πως ματαίωσε νέαν αύξηση των αντικειμενικών αξιών και λοιπά παραμύθια... Και ισχυρίσθηκε ότι με την καταψήφιση του πακέτου των δανειστών θα μας έδιωχναν από την Ευρωζώνη, δεν θα πληρώνονταν μισθοί και συντάξεις, θα «άδειαζαν τα ράφια» και οι αντλίες καυσίμων, θάμπαινε δελτίο στα τρόφιμα και θα βούλιαζε η χώρα στο χάος. Ανέβασε έτσι σε κρεσέντο το ρεσιτάλ τρόμου του Μπενιζέλου, τον οποίο όμως είχε προηγουμένως «αδειάσει» η Λούκα Κατσέλη, με έγγραφα-διαψεύσεις από ευρωπαϊκούς οργανισμούς, που κατέθεσε στη Βουλή.

Εχαρακτήρισε όσους διαφωνούν «τσάμπα μάγκες και επαναστάτες» και εξήγγειλε προγραφές και καρατομήσεις των βουλευτών που θα ψήφιζαν Όχι, κατά συνείδησιν και ως εκπρόσωποι του λαού. Την απειλή πραγματοποίησε την επομένη, με πογκρόμ σε βάρος εικοσιενός βουλευτών – του ενός τετάρτου της δύναμης του κόμματος.

΄Ηταν ωστόσο ο ίδιος Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος στις 8-1-2010, μετά την εκλογή του στην ηγεσία της Ν.Δ., σε συγκέντρωση της ΟΝΝΕΔ είχε διακηρύξει: «Θέλουμε το κόμμα επιτελείο αγώνα. Όχι Αυλή γύρω από τον αρχηγό. Θέλουμε τους βουλευτές να είναι εκλεκτοί του λαού. Όχι εξαπτέρυγα του εκάστοτε αρχηγού».
Αξιοθρήνητη έκπτωση ανερχόμενου αστέρα, σε διάστημα 26 μηνών!

Είχε εκλεγεί στις 29 Νοεμβρίου του 2009 από ένα χωρίς ιστορικό προηγούμενο σε εσωκομματικές εκλογές λαϊκό κίνημα, με μάζες που συνωθούνταν προς τη κάλπη τη νύχτα, ώρες μετά τη προκαθορισμένη λήξη της ψηφοφορίας, σε μια σιωπηλή, πεισματική εξέγερση κατά των κομματικών μηχανισμών, της οικογενειοκρατίας, της πολιτικής σήψης, του ψεύδους και της διαφθοράς.

Οι εγκυρότεροι δημοσιογράφοι μίλησαν τότε για «θρίαμβο», που πέρα από την αντίθεση στο πρόσωπο της Μπακογιάννη, ταυτισμένο με τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και τη δουλική «αμερικανοφιλία», εξέφραζε την ευρύτερη απόρριψη του πολιτικού κατεστημένου και την καταδίκη του υφέρποντος εθνομηδενισμού. Με ευφροσύνη χαιρέτισε τη νίκη του και ο πατριωτικός Τύπος στην Κύπρο. «Ο Κυπριακός λαός- έγραφε αρθρογράφος της Σημερινής- αναμένει να δει τη μεθόδευση από τον κ. Σαμαρά μιας νέας διεκδικητικής πολιτικής και μιας πιο ρεαλιστικής αντιμετώπισης της Τουρκίας».

Παρόμοιες ελπίδες και ευφρόσυνα σχόλια ενέπνευσε εκείνο το λαϊκό κίνημα και στη παρούσα στήλη, η οποία –παρά την παλαιά προσωπική γνώση και πείρα του συντάκτη της για την ελαφρότητα του ανδρός- αισιοδοξούσε ότι η μακρά πολιτική εξορία του και η πίεση των μαζών που τον επέβαλαν θα είχαν αγαθές επιδράσεις και θα τον κρατούσαν στην ευθεία των προγραμματικών του δεσμεύσεων.

Οικτρή τώρα η διάψευση όλων μας, αλλά δραματική και αφόρητη για τις εκατοντάδες χιλιάδες που κάθονταν επί ώρες στην ουρά προς την κάλπη εκείνη τη νύχτα του Νοεμβρίου. Κεραυνοβολημένοι σήμερα ανακαλύπτουν πως εψήφισαν Σαμαρά και τους προέκυψε Ντόρα… Και αισθάνονται απατημένοι, και προδομένοι. Η αγανάκτηση και η οργή τους θεριεύει σε αποστροφή και απλώνεται σε διαστάσεις πολύ ευρύτερες από τα κομματικά όρια της Ν.Δ., στις πλατιές μάζες του ελληνικού πληθυσμού, που έβλεπαν με ελπίδα στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης το μόνο, άμεσα διαθέσιμο, ανάχωμα στην αρπακτική απληστία του εισβολέα και στη δουλοφροσύνη των ντόπιων ενεργουμένων του.

Η αυτομόλησή του τώρα στο στρατόπεδο των τελευταίων αποκαλύπτει μια επιπλέον ηγετική αναπηρία: Τη στρατηγική τυφλότητα να αντιληφθεί ότι κλείνοντας την τελευταία ασφαλιστική δικλείδα και ομαλή διέξοδο από τον ασφυκτικό πολιτικό υπόνομο της μεταπολίτευσης επιτείνει και επιταχύνει τις διαδικασίες της κοινωνικής έκρηξης που θα τον στείλει στα τάρταρα μετά των αλλοφύλων.

Η καταγραφή αυτών των συλλογισμών συνέπεσε με την τελευταία, την συμβολική επίκυψη, Με την αναίρεση της παλαιότερης άρνησης του κ. Α. Σαμαρά στην ταπείνωση να υπογράψει υπεύθυνη δήλωση υποταγής στις εντολές της Τρόϊκας. Την Τετάρτη τα δελτία ανέφεραν τη συμμόρφωσή του στις διαταγές του Σόϊμπλε και την τελική αποστολή του φαρμακερού κειμένου, «δεόντως υπογεγραμμένου». Ήταν η τελευταία «κόκκινη γραμμή» που άλλαξε σε «κόκκινη κορδέλα».

Ο διαφυγών της τελευταίας στιγμής, ο κ. Καρατζαφέρης, δεν παρέλειψε να βάλει το καρφί του στο φέρετρο, με επαναλαμβανόμενες δημόσιες αποστροφές για «δηλωσίες και Νενέκους»…

Θλιβερό- από μιαν άποψη- αλλά θεραπευτικό τέλος μιας αυταπάτης, για ένα λαό πάντα εύπιστο και πάντα προδομένο. Και αξιοθρήνητο τέλος για ένα ολόκληρο πολιτικό σύστημα ιδιοτέλειας, εξάρτησης, εξαπάτησης και διαφθοράς, που οδεύει στον σκουπιδοφάγο της ιστορίας.

Από το οποίο ο κ. Κάρολος Παπούλιας, σε μια αιφνίδια έκλαμψη, έκρινε ώριμο πλέον να διαχωρίσει τη τύχη του -με θυσία των μηνιαίων αποδοχών του προέδρου και με μια έκρηξη πατριωτικής αγανάκτησης κατά του Σόϊμπλε.

Ενώ ο Σόϊμπλε δήλωνε πλέον πως οι υπογραφές Σαμαρά-Παπανδρέου δεν του αρκούν και πως θα πρέπει να υπογράψουν οι αρχηγοί όλων των κομμάτων, αλλιώς να μη γίνουν οι εκλογές…

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση